Wiktor II Amadeusz von Ratibor

Wiktor II Amadeusz

książę raciborski
Okres	od 30 stycznia 1893 do 9 sierpnia 1923
Poprzednik	Wiktor I Maurycy von Ratibor
Następca	Wiktor III August von Ratibor
książę Corvey
Okres	od 30 stycznia 1893 do 9 sierpnia 1923
Poprzednik	Wiktor I Maurycy von Ratibor
Następca	Wiktor III August von Ratibor
Dane biograficzne
Dynastia	Rodzina książęca von Ratibor und Corvey
Data i miejsce urodzenia	6 września 1847 Rudy
Data i miejsce śmierci	9 sierpnia 1923 Corvey
Ojciec	Wiktor I Maurycy von Ratibor
Matka	Amélie zu Fürstenberg
Żona	Maria von Breunner-Enkevoirth
Dzieci	Wiktor III August Hans Konstantyn Agata Karolina Małgorzata Eleonora

Wiktor II Amadeusz von Ratibor (właśc. Viktor II Amadeus, 2. Herzog von Ratibor und 2. Fürst von Corvey, Prinz zu Hohenlohe-Schillingsfürst; ur. 6 września 1847 w Rudach – zm. 9 sierpnia 1923 w Corvey) – książę raciborski.

Był najstarszym synem księcia Wiktora Maurycego i księżniczki Amalii von Fürstenberg. Naukę rozpoczął w roku 1861 pod kierunkiem ks. Hermana Schaffera, późniejszego proboszcza raciborskiej fary, autora licznych publikacji o historii Raciborza. W 1863 r. wstąpił do gimnazjum w Nysie, gdzie w 1865 r. uzyskał maturę. Następnie pod opieką nauczyciela odbył studia prawnicze w Berlinie, Bonn i Getyndze, gdzie uzyskał dyplom doktora obojga praw. Jesienią 1869 roku wstąpił do pułku huzarów gwardii w Poczdamie, z którym to brał udział w wojnie francusko-pruskiej 1870–1871 roku. Odznaczony został Krzyżem Żelaznym II klasy. Przez trzy lata, począwszy od roku 1873, pracował w Ambasadzie Niemiec w Wiedniu. Od roku 1877 miał prawo noszenia munduru swej jednostki, nie będąc w czynnej służbie wojskowej^[1].

Książę Wiktor był człowiekiem aktywnym. Należał do zakonu rycerzy maltańskich. Posiadał stopień podporucznika a później rotmistrza pułku huzarów. Za dzielność i męstwo w wojnie prusko-francuskiej (1870–1871) odznaczono go Krzyżem Żelaznym. Niedługo potem awansował do stopnia generała majora. Oprócz kariery wojskowej zdecydował się również na dyplomatyczną. Był między innymi członkiem niemieckiej ambasady w Wiedniu. Po śmierci ojca 30 stycznia 1893 r. Wiktor Amadeusz II został księciem raciborskim. W 1913 r. przyznano mu tytuł honorowego obywatela Wrocławia. Podejmował wiele działań na rzecz Górnego Śląska. Był członkiem Rady Powiatu rybnickiego oraz deputowanym do rady powiatów: raciborskiego, gliwickiego i oleskiego. W roku 1891 objął posadę w administracji prowincjonalnej. Od roku 1893 był członkiem sejmiku prowincjonalnego. Od roku 1897 wybierany był na kolejne kadencje przez jego członków na przewodniczącego wspomnianego gremium.

Książę Wiktor II rządził w czasie I wojny światowej, powstań śląskich i plebiscytu. Stan ziemskiego posiadania generalnie się nie zmienił. Rosła jedynie liczba książęcych urzędników. Książę Wiktor w odróżnieniu od swego następcy i najstarszego syna Wiktora III Augusta przejawiał dość znaczną aktywność polityczną, społeczną i gospodarczą. Dzięki małżeństwu książę raciborski pozyskał ogromne majątki ziemskie, lasy i słynne winnice. Książę był dobrym gospodarzem. Podstawą jego gospodarki był przemysł rolno-spożywczy, drzewny i produkcja materiałów budowlanych. Książę Wiktor II zmarł 9 sierpnia 1923 r. w Corvey po 30 latach władania księstwem w wieku 76 lat.

19 czerwca 1877 r. książę ożenił się w Wiedniu z hrabianką Marią, jedynym dzieckiem podkomorzego hr. Augusta von Breuner-Enckevoirtha i hr. Agaty Széchényi von Sárvár-Felsövidék, ur. 23 sierpnia 1856 r. w pałacu Grafenegg, który do dziś stanowi jedną z siedzib księcia raciborskiego. Hrabianka Maria wniosła do małżeństwa ordynację swojego rodu, dlatego edyktem cesarskim nadanym w Wiedniu 22 września 1908 r. książęta raciborscy uzyskali prawo uzupełnienia swojego nazwiska o miano „Breuner-Enckevoirth” oraz włączenia do herbu rodzinnego także herbu tego rodu. Z małżeństwa z Marią miał syna – Wiktora III Augusta (1879-1945) i córkę Agatę (1888–1960), z innego związku syna Johanna^{[potrzebny przypis]}.

• Grzegorz Wawoczny, Sławny ród książąt raciborskich, Nowiny Raciborskie, nr 20, 16 maja 2005
• Grzegorz Wawoczny, Rudy - wczoraj i dziś, Racibórz 2001