Wacław de Dampierre-Duval

Wacław Duval

major lekarz weterynarii
Pełne imię i nazwisko	Wacław Henryk de Dampierre-Duval
Data i miejsce urodzenia	15 stycznia 1892 Czarnokońce Wielkie
Data i miejsce śmierci	1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1913–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	30 pułk artylerii lekkiej
Stanowiska	starszy lekarz weterynarii
Odznaczenia

Wacław Henryk de Dampierre-Duval^[a] (ur. 15 stycznia 1892 w Czarnokońcach Wielkich, zm. 1940 w Charkowie) – major lekarz weterynarii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej.

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”

Urodził się 15 stycznia 1892 w Czarnokońcach Wielkich, w ówczesnym powiecie husiatyńskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Eugeniusza i Marii z Czyżewskich^[3]. Od 1913 był podchorążym służby weterynaryjnej w armii austro-węgierskiej. W 1915 dostał się do niewoli rosyjskiej, skąd został zwolniony w 1917.

Od 1918 w Wojsku Polskim, walczył w szeregach 5 pułku ułanów, m.in. podczas obrony Lwowa. W kwietniu 1919 mianowany podporucznikiem. Razem z pułkiem uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

14 kwietnia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika weterynaryjnego, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej ^[1]. 1 czerwca 1921 nadal pełnił służbę w 5 pułku ułanów, a jego oddziałem macierzystym był Okręgowy Szpital Koni Nr 6^[4]. W październiku 1921 został przeniesiony do Kadry Okręgowego Szpitala Koni Nr 9 z równoczesnym odkomenderowaniem do Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie w celu ukończenia studiów^[5]. 1 stycznia 1927 otrzymał stopień kapitana i przydział na lekarza weterynarii do 30 Pułku Artylerii Lekkiej we Włodawie. Ukończył studia w 1929 i jako zawodowy oficer Wojska Polskiego w stopniu majora służył w twierdzy brzeskiej, równocześnie prowadząc praktykę lekarza weterynarii. Na majora awansował ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 7. lokatą w korpusie oficerów weterynarii^[6]. W marcu 1939 pełnił służbę w 30 pułku artylerii lekkiej w Brześciu na stanowisku starszego lekarza weterynarii^[7].

We wrześniu 1939 w czasie kampanii wrześniowej przebywał razem z pułkiem w Twierdzy Modlin. Po agresji ZSRR na Polskę został wzięty do niewoli sowieckiej i osadzono go w obozie jenieckim w Starobielsku^[3]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach^[3], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[8]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 1023^[3][9].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika^[10][11][12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[13][14][15].

• Krzyż Walecznych^[6]
• Złoty Krzyż Zasługi – 25 maja 1939 „za zasługi w służbie wojskowej”^[16]
• Medal Niepodległości – 24 maja 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[17]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[3]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[3]
• Państwowa Odznaka Sportowa^[18]

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.