Primus

Ten artykuł dotyczy zespołu muzycznego. Zobacz też: Prudnickie Zakłady Obuwia „Primus“.

Ten artykuł od 2012-11 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Primus

Członkowie zespołu Primus przed koncertem w Kopenhadze w lecie 1998 roku. Od lewej: Les Claypool, Bryan Mantia i Larry LaLonde
Rok założenia	1984
Pochodzenie	Stany Zjednoczone
Gatunek	metal alternatywny[1] funk metal[1] rock alternatywny[1]
Aktywność	1984–2000, od 2003
Wydawnictwo	Interscope Records, Prawn Song
Powiązania	Possessed
Skład
Les Claypool Larry LaLonde Tim Alexander
Byli członkowie
Jay Lane Todd Huth Tim Wright Bryan Mantia
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Primus – amerykańska grupa muzyczna wykonująca metal alternatywny z wpływami funky, heavy metalu i rocka. Twórczość Primusa charakteryzują humorystyczne teksty utworów oraz wyeksponowana rola gitary basowej. Zespół między innymi wsławił się nagraniem czołówki do popularnej kreskówki dla dorosłych – South Park.

Primus został założony przez Lesa Claypoola w 1984 w El Sobrante w Kalifornii. W 1996 odszedł z zespołu perkusista Tim Alexander. Jego następcą został wieloletni przyjaciel Primusa, Bryan „Brain” Mantia. W 2000 odszedł z zespołu Brain, a działalność Primusa uległa zawieszeniu. Zespół reaktywował się w 2003. Obecnie perkusistą jest Jay Lane, który był członkiem zespołu przed wydaniem pierwszego albumu, Suck on This.

Primus zadebiutował koncertową płytą Suck on This. Płytę rozpoczyna fragment utworu „YYZ” kanadyjskiej grupy Rush. Utwory noszą znamiona luźnej, improwizowanej struktury z elementami dysonansu. Rozbudowana kompozycja „Tommy the Cat” zawiera partie solowe na gitarze basowej i perkusji.

Kolejnym wydawnictwem Frizzle Fry Primus kładł nacisk na kompozycje rozbudowane pod względem formalnym, urozmaicone, przełamujące proste konstrukcje typu refren-zwrotka. Gitara basowa grała pierwszoplanową rolę, uzupełniona o sekcję rytmiczną. Gitara elektryczna oraz wokal były drugoplanowe. Partie wokalne pełniły rolę dodatku wobec tekstów pełnych fikcyjnych postaci, budzących skojarzenia z twórczością Toma Waitsa.

Album Frizzle Fry zawiera improwizowane fragmenty oraz wiele cech wykonania na żywo zaprezentowanego na poprzedniej płycie Suck on This. Utwór „Spagetti Western” cechuje się pierwszoplanową partią perkusji i inspirowaną muzyką psychodeliczną partią gitary elektrycznej. „Harold of the Rocks” utwór został osadzony w tradycji bluesowej. Pierwszy utwór na albumie, „To Defy the Laws of Tradition”, pełni funkcję klamry spinającej wydawnictwo, kompozycja ta powraca na końcu płyty w formie instrumentalnej kody „To Defy”.

Kolejna płyta grupy, Sailing the Seas of Cheese, została zrealizowana z gościnnym udziałem Toma Waitsa w utworze „Tommy the Cat”. Utwór „Fish On” został oparty na wolnym rytmie, z partią solową na gitarze basowej. Tak jak na poprzednim wydawnictwie grupy, pierwszy utwór został wykonany w formie instrumentalnej na końcu płyty.

Nakład Sailing the Seas of Cheese przekroczył 400 000 egzemplarzy^[2]. Wkrótce Primus wydał minialbum Miscellenaous derbis zawierającą interpretacje utworów innych wykonawców, takich jak: Peter Gabriel, The Residents czy Pink Floyd.

Album Pork Soda charakteryzuje dominująca rola gitary basowej (m.in. utwory „My name is Mud”, „Bob”). Grupa urozmaiciła wykonanie o kontrabas („Mr. Krinkle”) a utwór „The Air is Getting Slippery” oparła o brzmienie banjo. Utwór „Pork Chop’s Little Ditty” występuje na początku i końcu płyty.

Tales from the Punchbowl oraz Brown Album to płyty, na których kompozycje Primus uległy uproszczeniu. Tales from the Punchbowl zawierał kompozycje charakteryzujące się elementami muzyki country. Wydawnictwo to za sprawą utworu „Wynona’s Big Brown Beaver” przysporzyło zespołowi kłopotów w związku z podejrzeniami aktorki Winony Ryder, jakoby ona miała być główną bohaterką tekstu piosenki. Po wydaniu Tales from the Punchbowl z Primus odszedł dotychczasowy perkusista Tim Alexander, którego zastąpił Bryan „Brain” Mantia.

W zmienionym składzie zespół zrealizował album Brown Album, nagrywany w systemie analogowym.

Następne wydawnictwo to minialbum Rhinoplasty, zawierający interpretacje utworów m.in. Petera Gabriela, XTC, The Police czy Stanleya Clarka. Całość uzupełniały utwory Primusa w wersji koncertowej („Tommy the Cat” rozszerzone o „The Awakenings”, pochodzące z solowej płyty Claypoola Highball with the Devil).

W składzie z „Brainem” zespół wydał w 1999 roku album zatytułowany Antipop. Jest to pierwszy album Primus, na którym produkcją zajęli się muzycy z zewnątrz (a nie, jak normalnie, Les Claypool)^[3], m.in. Fred Durst z Limp Bizkit (utwór „Laquer Head”), Tom Waits („Coattails of a Dead Man”), Tom Morello z Rage Against The Machine („Electric Uncle Sam” i „Mama Didn't Raise No Fool”), Matt Stone („Natural Joe”) oraz Stewart Copeland, były członek The Police („Dirty Drowning Man”). Ponadto gościnnie pojawił się na płycie James Hetfield z Metalliki („Eclectic Electric”). Primus zmienili na tej płycie swoje dotychczasowe brzmienie, gitara elektryczna pełni równorzędną rolę z partiami gitary basowej, brzmienie zwraca się bardziej w kierunku muzyki heavymetalowej.

Po zakończeniu tournée promującego Antipop, Mantia odszedł do Guns N’ Roses, po czym Claypool ogłosił zawieszenie działalności Primus^[4]. Basista kontynuował współpracę ze Stewartem Copelandem i Treyem Anastasio – utworzyli razem grupę Oysterhead, która w 2001 wydała płytę The Grand Pecking Order. Pod koniec 2003 Primus odrodził się w oryginalnym składzie z Timem Alexandrem i wydał minialbum Animals Should Not Try to Act Like People w warstwie brzmieniowej powracając do korzeni w stylu Frizzle Fry.

W 2010 pojawiły się informacje, iż na miejsce Tima Alexandra został przyjęty Jay Lane^[5], pojawiły się także zapowiedzi nowego albumu^[6]. W nowym składzie zespół wyruszył na światowe tournée^[7]. 2 lipca 2011, po raz pierwszy w Polsce, Primus wystąpił w ramach Open’er Festival^[8]. We wrześniu grupa wydała album Green Naugahyde^[9].

Członkowie Primus występowali na kilku płytach Toma Waitsa: Bone Machine (Claypool i Brain), Mule Variations (Claypool, Brain i LaLonde), Real Gone (Brain i Claypool), Orphans: Brawlers, Bawlers & Bastards (Brain i Claypool) i Bad As Me (Claypool).

Kilka motywów przewodnich twórczości Primus:

• okładki ozdobione charakterystycznymi figurkami z modeliny;
• morskie opowieści układające się w cykl utworów: John the Fisherman; Fish On, The Ol Diamondback Sturgeon;
• kulinarne tytuły płyt, wzmocnione o listę utworów nazwanych „le menu” z Tales from the Punchbowl oraz składanki They Can’t All Be Zingers;
• pierwszy utwór na płycie pełniący rolę klamry spinającej całość.

• Les Claypool – gitara basowa, śpiew (1984–2000, 2003–)
• Larry „Ler” LaLonde – gitara (1989–2000, 2003–)
• Tim „Herb” Alexander – perkusja (1989–1996, 2003–2010, 2013–)

• Todd Huth – gitara elektryczna (1984–1989)
• Vince „Perm” Parker – perkusja (1984)
• Peter Libby – perkusja (1984–1985)
• Robbie Bean – perkusja (1985–1986)
• Tim „Curveball” Wright – perkusja (1986–1988)
• Jay Lane – perkusja (1988, 2010–2013)
• Bryan „Brain” Mantia – perkusja (1996–2000)