Prawo Parkinsona
Prawo Parkinsona − teza autorstwa Cyrila Northcote’a Parkinsona przedstawiająca zasadę intensywnego wzrostu liczby urzędników zatrudnionych w administracji publicznej, niezależnie od tego, jaka praca jest do wykonania i jak wiele zadań ma być zrealizowanych w określonym czasie[1].
Prawo to odnosi się do organizacji formalnych typu biurokratycznego. Oznacza ono, że jeżeli pracownik ma określony czas na wykonanie danego zadania, zadanie to zostanie wykonane w możliwie najpóźniejszym terminie. W praktyce implikuje to żywiołowy wzrost liczby urzędników, niezwiązany z ilością i rodzajem pracy do wykonania.
Oryginalne stwierdzenie prawa Parkinsona:
Praca rozszerza się tak, aby wypełnić czas dostępny na jej ukończenie[a][2].
Parkinson przedstawił swoją tezę w postaci „prawa”, która pojawiła się w brytyjskim tygodniku „The Economist” w 1955 roku, żartobliwie szydząc z biurokracji oraz pokazując przyczyny i skutki jej rozrostu[1]. W późniejszym czasie Parkinson rozwinął tę ideę pisząc książkę Parkinson: The Law Complete[3].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ W oryginale: Work expands so as to fill the time available for its completion
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Parkinsona prawo, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2019-01-04].
- ↑ Allen C. Bluedorn: The Human Organization of Time: Temporal Realities and Experience. Stanford University Press, 2002, s. 167, seria: Stanford business books. ISBN 978-0-8047-4107-1.
- ↑ Piotr Surdel, Magdalena Michalak, Sylwia Fortuna: Myśl jak człowiek biznesu. Gliwice: Złote Myśli, 2012-09-11, s. 101–102. ISBN 978-83-7701-592-6.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Cyril Northcote Parkinson (przełożenie: Juliusz Kydryński): Prawo Parkinsona: czyli w pogoni za postępem. John Murray (oryg.), 1957 (oryg.). ISBN 978-0-7195-1048-9.