Philadelphia 76ers

Philadelphia 76ers

Pełna nazwa	Syracuse Nationals 1937–1963 Philadelphia 76ers od 1963
Przydomek	Sixers
Maskotka	Franklin
Barwy	niebiesko, czerwono, granatowo, srebrno, białe.
Data założenia	1937
Liga	NBA Konferencja Wschodnia Dywizja Atlantycka
Państwo	Stany Zjednoczone
Adres	Filadelfia, Pennsylvania
Hala sportowa	Wells Fargo Center (21 600 miejsc)
Właściciel	Joshua Harris
Prezes	Scott O’Neil
Menedżer	Elton Brand
Trener	Nick Nurse
Asystent trenera	Joseph Blair, John Bryant, Ime Udoka, Kevin Young
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Trzeci strój
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Philadelphia 76ers (potocznie nazywany Sixers) – amerykański klub koszykarski uczestniczący w rozgrywkach NBA (Dywizja Atlantycka w Konferencji Wschodniej), trzykrotni mistrzowie ligi (w 1955, 1967 i 1983).

Klub powstał w 1937 jako Syracuse Nationals i był członkiem ligi NBL aż do 1949, kiedy to dołączył do nowo utworzonej ligi NBA. W 1963 ówcześni właściciele przenieśli siedzibę do Filadelfii oraz zmienili nazwę na 76ers. Pięciu koszykarzy w historii Sixers zdobywało nagrody MVP – Wilt Chamberlain w 1966, 1967 i 1968, Julius Erving w 1981, Moses Malone w 1983, Allen Iverson w 2001 oraz Joel Embiid w 2023.

Sixers rozgrywają mecze domowe w hali Wells Fargo Center.

Klub powstał w 1937^[1][2] jako Syracuse Nationals (zwani Nats), grając w lidze NBL. Od roku 1949 siedem drużyn z NBL w połączeniu z ligą BAA stworzyło ligę NBA, w której Nats zadebiutowali 3 listopada 1949 roku, w jej pierwszym sezonie. Początkowo było 17 zespołów. Nats zostali przydzieleni do Eastern Conference.

Pierwszy sezon w NBA Nationals zakończyli z najlepszym bilansem w swojej grupie: 51-13. Awansowali nawet do Finałów NBA, prowadzeni przez znakomitego gracza Dolpha Schayesa, ale ulegli w finale Minneapolis Lakers 2-4. W dwóch kolejnych sezonach Nationals odpadali w finale Konferencji.

Sezon później, w 1954 roku, Nats ponownie awansowali do Finałów, gdzie znów spotkali się z Lakers. Rozegrano bardzo zaciętą, 7-meczowa serię. Żadna drużyna nie zdobyła nigdy więcej niż 90 punktów. Ostatni mecz Nats przegrali 80-87, ocierając się o tytuł.

W składzie z 1955 największą gwiazdą Nationals wciąż był Dolph Schayes, wspierany przez takich zawodników jak Paul Seymour i George King, którzy byli ówczesnymi najlepiej asystującymi. W Finale NBA Nats pokonali Fort Wayne Pistons w stosunku 4-3, wygrywając ostatni mecz 92-91.

W tym samym sezonie, dzięki Nats, została wprowadzona zasada 24 sekund. Właściciel zespołu, Daniel Biasone, wspierany w tym przez Schayesa, wypróbował ten pomysł przed sezonem 1954-1955 podczas jednego z meczów. NBA przyjęła 24-sekundowy zegar i dzięki temu gra stała się szybsza, bardziej widowiskowa i zdobywano więcej punktów w każdym meczu.

Kolejny sezon zakończył się dla Nats w finale Konferencji, gdzie zostali pokonani przez Philadelphia Warriors.

Następny sezon, 1956–1957, to początek 13-letniej dominacji Boston Celtics, którzy zdobyli w tym czasie 11 tytułów mistrzowskich. Nats grali na wysokim poziomie, ale najczęściej trafiali na Lakers w drugiej rundzie play-off i na tym kończyli swój sezon. Nats musieli zacząć rywalizować również z Philadelphia Warriors, gdzie grał już, wtedy jako debiutant, słynny Wilt Chamberlain.

Rok później, podczas kontuzji Schayesa, nowym liderem Nats został Hal Greer, jedyny od czternastu lat zawodnik, który w liczbie zdobywanych punktów dorównywał Schayesowi. W kolejnych latach minęły już najlepsze lata Schayesa, zespół prowadził więc głównie Greer oraz Lee Shaffer i John Kerr.

W 1963 roku Syracuse Nationals przez chwilę przestali istnieć jako zespół. Właściciele klubu Irv Kosloff oraz Ike Richamn postanowił go przenieść do Filadelfii. W Mieście Braterskiej Miłości klub zapełnił lukę po Philadelphia Warriors, którzy przenieśli się do San Francisco rok wcześniej.

Rozpisano konkurs na nową nazwę zespołu z Filadelfii i wygrał Walt Stahlberg z West Collingswood (stan New Jersey), który zaproponował nazwę 76ers. Kilka innych osób również zgłosiło taką samą propozycję, ale uzasadnienie Walta było najlepsze, ze względu na nawiązanie do historii miasta, gdzie 4 lipca 1776 roku podpisano Deklarację Niepodległości Stanów Zjednoczonych.

Oficjalnie nazwa Syracuse Nationals została zmieniona na Philadelphia 76ers 6 sierpnia 1963 roku.

Nowy zespół nie różnił od tego z Syracuse (oczywiście poza nazwą). Swój ostatni sezon rozegrał Schayes. Liderami zostali Hal Greer (23,3 PPG) i młody Chet Walker (17,3 PPG). W pierwszym sezonie w nowych barwach, Sixers zaprezentowali się słabo (bilans 34-46), do czego przyczyniły się kontuzje i zostali szybko wyeliminowani z fazy play-off.

W połowie sezonu 1964-1965 San Francisco Warriors zgodzili się odsprzedać jednego z najlepszych zawodników w historii NBA – Wilta Chamberlaina. Warriors byli zawiedzeni tym, że jego rekordy strzeleckie nie przekładają się na wyniki zespołu, który ciągle odpadał z play-off.

Warriors zgodzili się wytransferować go do Sixers w zamian za obrońcę Paula Neumanna, centra Connie Dierkinga, skrzydłowego Lee Shaffera oraz za gotówkę. Chamberlain szybko dostosował się do stylu gry Sixers, był wspierany przez Hala Greera, Waliego Jonesa i Billy’ego Cunninghama. Podczas swojego pierwszego pełnego sezonu w Sixers (1965-1966), Chamberlain zdobywał 33,5 PPG. Sixers zapewnili sobie bilans 55-25, ale w Finałach Konferencji przegrali z Boston Celtics 1-4.

W sezonie 1966-1967 zespół z Filadelfii uzyskał bilans 68-13 i wtedy też wywalczyli swoje drugie Mistrzostwo NBA, przeciwko San Francisco Warriors (4-2). W tym mistrzowskim składzie grali tak znakomici koszykarze jak: Wilt Chamberlain, Alex Hannum, Billy Cunningham, Chet Walker, Luke Jackson i Hal Greer. W 1980 roku, podczas 35. rocznicy powstania NBA, uznano ten skład za najlepszy w historii koszykówki. Chamberlain, osiągając najniższą w karierze średnią zdobywanych punktów (24,1 PPG), udowodnił, że umie grać zespołowo.

W roku 1969 Sixers osłabili się. Trener Alex Hannum przeszedł do Oakland Oaks z ligi ABA oraz sprzedano Chamberlaina do Lakers za obrońcę Archie Clarka, Darralla Imhoffa i skrzydłowego Jerry’ego Chambersa oraz za gotówkę.

Nowym Sixers przewodził Billy Cunningham, który w sezonie 1968-1969 ze średnią 24,8 PPG doprowadził klub do zdobycia 55 wygranych. W półfinałach Sixers zostali pokonani przez Boston Celtics 4-1. Z roku na rok forma drużyny spadała, aż do sezonu 1972-1973, gdzie Sixers zanotowali 9 zwycięstw i 73 porażki, co do tej pory jest najsłabszym wynikiem w historii NBA. Drużynę opuszczali lepsi zawodnicy, nie było pieniędzy na transfery, a wybory w drafcie były nietrafione.

Od sezonu 1973-1974 zaczęło się poprawiać. W składzie znalazło się wielu solidnych zawodników oprócz Cunninghama: Fred Carter, Doug Collins i Steve Mix. Kolejny okres sławy to lata 1976–1985. Sixers osiągali bardzo dobre wyniki w sezonach zasadniczych, zdobyli też 4 tytuły mistrza Atlantic Division. Czterokrotnie dochodzili do Finałów NBA.

Nowym właściciel zespołu został Fitz Eugene Dixon. Za 6 mln USD w 1976 roku sprowadził on z ligi ABA Juliusa „Dr J” Ervinga, jednego z najlepszych i najbardziej widowiskowo grających zawodników w historii koszykówki. W sezonie 1976-1977 pomógł on osiągnąć Sixers bilans 50-32 i awansować do Finałów, po raz pierwszy od 10 lat. Ale tam Portland Trail Blazers ze swoim liderem Billem Waltonem okazali się lepsi i wygrali 4-2.

W sezonie 1979-1980 udało się ponownie awansować do Finałów z Los Angeles Lakers, prowadzonych przez Magica Johnsona i Kareem Abdul Jabbara. Był to jeden z najciekawszych finałów w historii ligi. W meczu numer 5 kontuzji doznał Kareem Abdul-Jabbar, lecz Lakers dzięki Johnsonowi wygrali ostatecznie ten Finał 4-2. W Finałach 1982 znów zwyciężyli Lakers.

Trzeci w historii tytuł, Sixers zdobyli w 1983 pokonując Los Angeles Lakers 4-0, a w całej fazie play-off przegrali tylko jeden mecz. W mistrzowskiej drużynie grał nowy center Moses Malone, a także Julius Erving, Andrew Toney, Maurice Cheeks i Bobby Jones. Jest to skład dzisiaj uważany za jeden z najlepszych w historii NBA.

W roku 1984 przybył do Sixers Charles Barkley („Sir Charles”). Dzięki niemu Sixers wygrali aż 58 meczów w sezonie, ale wyniki w kolejnych latach, a szczególnie w play-off nie wróżyły nic dobrego. Potem 76ers sprzedali Malone’a co, jak się okazało, było złą decyzją, bo zawodnicy których dostali w zamian szybko doznawali kontuzji. Dodatkowo „Dr J” tracił formę i w 1987 roku zakończył karierę.

Barkley zdobył w 1991 roku MVP All-Star Game, ale w drużynie nie miał wsparcia od kolegów. Jego znakomita indywidualna gra nie przekładała się na wyniki zespołu. Sprzedano go do Phoenix Suns w 1992 roku.

Pozyskiwano najlepszych zawodników z draftu. Byli to Clarence Weatherspoon, Shawn Bradley i Jerry Stackhouse. W skład drużyny wchodzili też: Jim Jackson, Tim Thomas, Jeff Hornacek (pozyskany z wymiany za Barkleya) oraz Derrick Coleman. 76ers jednak, mimo dobrego składu, grali słabo, czasem nie awansując nawet do fazy play-off. Dobrze grał Dana Barros, któremu przyznano nagrodę MIP za sezon 1994-1995. 14 marca Barros zdobył 50 punktów i stał się trzecim zawodnikiem, mierzącym poniżej 180 cm wzrostu, który tego dokonał. Zanotował też triple-double, a podczas ASG zdobył 19 asyst. Drużynie nie dawało to jednak wiele, przez co nie odniosła żadnych znaczących sukcesów.

Nowa saga w dziejach Philadelphia 76ers rozpoczęła się w 1996 roku, kiedy to z numerem pierwszym w drafcie został wybrany Allen „The Answer” Iverson z uczelni w Georgetown. Iverson zawsze chciał grać dla 76ers, tak był wychowany przez Michaela Freemana, który był fanem Sixers.

Iverson, jako jeden z najszybszych i najlepszych graczy w historii, co udowadniał od samego początku, miał zapewnić Sixers zwycięstwa. Jednak pojawił się konflikt między Jerry Stackhousem, a debiutantem Iversonem. Każdy z nich lubił przewodzić drużynie i nie mogli się w tej kwestii porozumieć. Ponadto Iverson i kilku innych graczy domagało się zwolnienia trenera Davisa. Sezon 1996-1997 Sixers zakończyli ze słabym bilansem 22-60.

Władze klubu zatrudniły w 1997 roku Larry’ego Browna, jednego z najlepszych trenerów w historii, co znacząco zmieniło sytuację i wyniki drużyny na lepsze. Pozyskano też Theo Ratliffa i Aarona McKie z Detroit Pistons w zamian za Jerry’ego Stackhouse’a (co było potwierdzeniem, że Sixers wiążą swoją przyszłość z Iversonem), Erica Snowa z Seattle oraz Joe Smitha i Briana Shawa z Golden State Warriors za Jima Jacksona i Clarence’a Weatherspoona.

W sezonie 1998-1999 Brown postanowił przenieść Iversona z pozycji rozgrywającego na pozycje rzucającego obrońcy, dzięki czemu zdobył tytuł Króla Strzelców (26,8 PPG). Na rozegraniu, dobrze spisywał się Eric Snow.

Sixers w 1999 roku po raz pierwszy od ośmiu lat awansowali do play-off. Generalny menedżer Pat Croce ogolił sobie z radości głowę, gdyż ryzyko związane z pozyskaniem niepokornego Allena Iversona opłaciło się. W tych play-off przegrali jednak w drugiej rundzie, ale znów zaczęli się liczyć w lidze.

W nowym sezonie Sixers spisywali się jeszcze lepiej. Poza tym, Iverson został pierwszym graczem Sixers od 1992 roku, który został wybrany do All-Star Game. W play-off znów odpadli w drugiej rundzie przegrywając z Indiana Pacers.

Nadszedł jeden z najbardziej pamiętnych dla kibiców sezon 2000-2001. Sixers wzmocnili skład, pozyskując świetnego centra Dikembe Mutombo. Po świetnym sezonie zasadniczym, z bilansem 56-26, zespół z pierwszego miejsca w Konferencji awansował do play-off. W tym sezonie ponadto Sixers zdobyło naprawdę wiele wyróżnień: Allen Iverson został MVP sezonu, Dikembe Mutombo Najlepszym Obrońcą, Aaron McKie zdobył nagrodę dla Najlepszego Rezerwowego, a trener Larry Brown został Najlepszym Szkoleniowcem Ligi. Ale prawdziwa nagroda przyszła później, którą był awans do Finału NBA. W nim koszykarze musieli ponownie walczyć z Los Angeles Lakers.

Mimo wygranej w pierwszym meczu, który jest jednym z najsłynniejszych występów 76ers, dzięki popisom Iversona, wycieńczeni zawodnicy Sixers (po 7-meczowych seriach we wcześniejszych fazach play-off) nie zdołali zdobyć Mistrzostwa. Ostatecznie przegrali 1-4, chociaż prowadzili bardzo wyrównane pojedynki z Lakers i ich gwiazdami: Shaquille O’Nealem i Kobe Bryantem.

Podczas kolejnych sezonów Sixers nie umieli już powtórzyć sukcesu z 2001 roku, grając na słabszym poziomie, sukcesywnie jednak awansując do play-off. Dręczonym przez kontuzje kluczowym zawodnikom 76ers nie pomogło pozyskanie Keitha Van Horna i Todda MacCullocha. Po dobrej współpracy Iversona i nowego gracza Kenny’ego Thomasa, Sixers wygrali 48 meczów w kolejnym sezonie. Jednak play-off skończyły się po przegranej w drugiej rundzie z Detroit Pistons 2-4. Nie widząc dalszych perspektyw w Sixers, odszedł trener Larry Brown.

Po odejściu Larry’ego Browna, sezon 2003-2004 był jednym z najgorszych od lat i z bilansem 33-49 Sixers nie dostali się do play-off. Zespół wyglądał dobrze, ale tylko w teorii: Allen Iverson, Glenn Robinson, Eric Snow, weteran Derrick Coleman, Marc Jackson i skrzydłowy Kenny Thomas.

Nową nadzieją miał być sezon 2004-2005 z trenerem Jimem O’Brienem. Lecz do play-off awansowali szczęśliwie, po najlepszym sezonie Iversona w karierze, z bilansem 43-39. Jednak w pierwszej rundzie ulegli Detroit Pistons. Ważnym wydarzeniem sezonu miało być sprowadzenie Chrisa Webbera, który miał stworzyć duet z Iversonem oraz gra wielu nowych, młodych zawodników, takich jak Andre Iguodala, wybrany z numerem 9 w drafcie 2004, Kyle Korver, Willie Green i Samuel Dalembert. Wyniki nie były jednak zadowalające, a nękany problemami zdrowotnymi Webber nie pomógł drużynie. Po sezonie zwolniono O’Briena.

Podczas sezonu 2005-2006 Sixers zaczął prowadzić ich były legendarny zawodnik, Maurice Cheeks. W pierwszych sezonach niestety zawodził, co wynikało z kilku błędów, między innymi ustawienie Allena Iversona znów na rozegraniu, czy nie wykorzystywanie zdolności Samuela Dalemberta. Cieszy fakt, że młodzi zawodnicy, głównie Andre Iguodala i Kyle Korver wciąż się doskonalili. Ale jako zespół Sixers nie potrafili wygrywać i grali słabą defensywę.

Do kolejnego sezonu 2006-2007 Sixers przystąpili bez wzmocnień, przez brak działań ówczesnego prezesa Billy’ego Kinga. Sytuacja w klubie i atmosfera zaczęły się pogarszać. Wspaniała od ponad 10 lat gra Iversona nie przynosiła znacznych rezultatów. Przy stanie 5-12, 19 grudnia 2006 roku, oddano Allena Iversona razem z Ivanem McFarlinem do Denver Nuggets, w zamian za Andre Millera, Joe Smitha i dwa wybory w drafcie.

Zmieniło to całkowicie sytuację w Sixers. Sprzedając jeszcze kontrakt Chrisa Webbera, stworzono drużynę pełną młodych zawodników, bez gwiazd, bez weteranów, z solidnymi zawodnikami, którzy w grę wkładają całe serce. W składzie znaleźli się: Samuel Dalembert (przyszłościowy środkowy), Rodney Carney, Kyle Korver (świetny strzelec), Andre Iguodala (waleczny defensor i lider), Lou Williams (młody, efektywny i efektowny zawodnik), Thaddeus Young (świetny nabytek z draftu) i Andre Miller (rozgrywający, dobry również w ofensywie).

Pierwszą, najważniejszą nowością w Filadelfii w nowym sezonie była niewątpliwie oczekiwana zmiana na stanowisku GM’a: Billy’ego Kinga zastąpił w grudniu 2007 roku Ed Stefanski. Kolejna decyzja to dość kontrowersyjne sprzedanie Kyle’a Korvera za szybko później zwolnionego Gordana Giricka. Miało to na celu zwolnienie salary cap i przygotowanie na zatrudnianie wolnych agentów i wymiany w zbliżającym się lecie.

Sixers zanotowali dobry sezon, pod przywództwem Andre Iguodali, który przejął funkcję lidera, skutecznie wspomaganego choćby przez Andre Millera osiągnęli bilans 40-42. Był to wynik zaskakujący, gdyż wcześniej Sixers typowano na jedną z najsłabszych drużyn sezonu. Młodzi zawodnicy pokazali, że mogą walczyć jak równy z równym z gwiazdami ligi. Jeszcze bardziej udowodnili to w play-off. Sixers awansowali tam z siódmego miejsca, trafiając na Detroit Pistons. Wygrywając pierwszy mecz serii zaszokowali całą NBA. Pokazali, że drużyna, która w play-off nie ma prawie żadnego doświadczenia, może wygrać z prawdziwymi weteranami tych rozgrywek. Detroit wyrównali następnie do stanu 1-1. Po rozbiciu Pistons 95-75, to jednak rywale przejęli inicjatywę wygrywając trzy kolejne spotkania i pokonując ostatecznie Sixers 4-2. Duża w tym zasługa Rasheeda Wallace’a, a także Taya Prince’a, który bardzo dobrze pilnował Andre Iguodali.

Lato 2008 było bardzo ważne dla Sixers. Pozyskali z numerem 16 z draftu Marreese Speightsa oraz, co ważniejsze, zatrudnili Eltona Branda, co było najważniejszym transferem tego okresu. Miał odmienić to oblicze drużyny. Przedłużono też kontrakty z Andre Iguodalą i Lou Williamsem oraz zatrudniono Donyella Marshalla (Sixers cierpieli na słabą skuteczność rzutów za trzy punkty) i Theo Ratliffa. Trudno było odgadnąć, jak spiszą się w następnym sezonie nowi gracze, choć trzonem pozostawali Andre Iguodala, Andre Miller i świetnie się rozwijający Thaddeus Young.

Początek sezonu 2008-2009 nie wróżył niczego dobrego. Elton Brand nie pokazywał niczego szczególnego. 13 grudnia 2008 roku zwolniony został trener Maurice Cheeks, jego stanowisko zajął Tony DiLeo. W tym czasie bardzo poważnej kontuzji 17 grudnia nabawił się Elton Brand, który w styczniu przeszedł operację wykluczającą jego udział w tym sezonie. Pozostali gracze dawali jednak z siebie wszystko, Andre Iguodala dalej przewodził drużynie, która osiągnęła bilans 41-41 i w pierwszej rundzie play-off zmierzyła się z Orlando Magic, drużyną Marcina Gortata. Mimo wspaniałych i szczęśliwych, dwupunktowych zwycięstw w pierwszym i trzecim meczu serii, Sixers przegrali rywalizację 2-4, pokazując jednak ducha walki.

Po sezonie z funkcji trenera zrezygnował 11 maja Tony DiLeo, na jego miejsce Ed Stefanski zatrudnił 1 czerwca Eddiego Jordana. Pierwszym ruchem transferowym lata była wymiana Reggie Evansa za Jasona Kapono z Toronto Raptors, wybitnego strzelca za trzy punkty.

Kadra w sezonie 2020/21

Stan na 1 października 2020^[3]

Nr	Poz.	Nar.	Nazwisko i imię	Data urodzenia	Wzrost	Masa ciała
45	2.0 !SG		Broekhoff, Ryan	1991–07–23	198 cm	98 kg
20	2.0 !SG		Burks, Alec	1990–08–20	198 cm	97 kg
21	5.0 !C		Embiid, Joel	1994–03–16	213 cm	127 kg
12	4.0 !PF		Harris, Tobias	1992–07–15	203 cm	103 kg
42	5.0 !C		Horford, Al	1986–06–03	206 cm	109 kg
30	2.0 !SG		Korkmaz, Furkan	1997–07–24	201 cm	95 kg
18	2.0 !SG		Milton, Shake	1996–09–26	196 cm	93 kg
19	1.0 !PG		Neto, Raul	1992–05–19	185 cm	82 kg
9	5.0 !C		O’Quinn, Kyle	1990–03–26	206 cm	113 kg
14	5.0 !C		Pelle, Norvel	1993–02–03	208 cm	105 kg
0	2.0 !SG		Richardson, Josh	1993–09–15	196 cm	91 kg
40	3.0 !SF		Robinson, Glenn	1994–01–08	198 cm	101 kg
1	4.0 !PF		Scott, Mike	1988–07–16	201 cm	108 kg
35	2.0 !SG		Shayok, Marial	1995–07–26	196 cm	89 kg
25	1.0 !PG		Simmons, Ben	1996–07–20	208 cm	109 kg
5	2.0 !SG		Smith, Zhaire	1999–06–04	191 cm	93 kg
22	2.0 !SG		Thybulle, Matisse	1997–03–04	196 cm	91 kg

Trener: Doc Rivers
Asystenci: Joseph Blair • John Bryant • Ime Udoka • Kevin Young

Kadra w sezonie 2021/22

Stan na 5 listopada 2021^[4]

Nr	Poz.	Nar.	Nazwisko i imię	Data urodzenia	Wzrost	Masa ciała
23	5.0 !C		Bassey, Charles	2000–10–28	206 cm	104 kg
31	2.0 !SG		Curry, Seth	1990–08–23	188 cm	84 kg
1	5.0 !C		Drummond, Andre	1993–08–10	208 cm	127 kg
21	5.0 !C		Embiid, Joel	1994–03–16	213 cm	127 kg
14	3.0 !SF		Green, Danny	1987–06–22	198 cm	98 kg
12	4.0 !PF		Harris, Tobias	1992–07–15	203 cm	103 kg
50	3.0 !SF		Henry, Aaron	1999–08–30	196 cm	95 kg
7	2.0 !SG		Joe, Isaiah	1999–07–02	193 cm	75 kg
30	2.0 !SG		Korkmaz, Furkan	1997–07–24	201 cm	95 kg
0	1.0 !PG		Maxey, Tyrese	2000–11–04	188 cm	91 kg
18	2.0 !SG		Milton, Shake	1996–09–26	196 cm	93 kg
20	3.0 !SF		Niang, Georges	1993–06–17	201 cm	104 kg
44	3.0 !SF		Reed, Paul	1999–06–14	206 cm	95 kg
1	2.5 !G/F		Riller, Grant	1997–02–08	185 cm	86 kg
25	1.0 !PG		Simmons, Ben	1996–07–20	208 cm	109 kg
11	2.0 !SG		Springer, Jaden	2002–09–25	193 cm	92 kg
22	2.0 !SG		Thybulle, Matisse	1997–03–04	196 cm	91 kg

Trener: Doc Rivers
Asystenci: David Joerger • Sam Cassell • Dan Burke • Eric Hughes • Brian Adams • Jamie Young

Draft	Runda	Wybór	Zawodnik	Poz.	Nar.	Obecny zespół	Adnotacje	Przyp.
2014	2	52	Micić, VasilijeVasilije Micić	PG		Anadolu Efes Stambuł (Turcja)		[5]
2009	2	57	Preldžić, EmirEmir Preldžić	G/F		Orlovik Žepče (Bośnia i Hercegowina)	Nabyte od Toronto Raptors	[6]

Al Cervi 1949–1956 Paul Seymour 1956–1960 Alex Hannum 1960–1963 Dolph Schayes 1963–1966 Alex Hannum 1966–1968 Jack Ramsey 1968–1972 Roy Rubin 1972–1973 Kevin Loughery 1973 Gene Shue 1973–1977 Billy Cunningham 1977–1985 Matt Guokas 1985–1988 Jim Lynam 1988–1992 Doug Moe 1992–1993

Fred Carter 1993–1994 John Lucas 1994–1996 Johnny Davis 1996–1997 Larry Brown 1997–2003 Randy Ayers 2003–2004 Chris Ford 2004 Jim O’Brien 2004–2005 Maurice Cheeks 2005–2008 Tony DiLeo 2008–2009 Eddie Jordan 2009–2010 Doug Collins 2010–2013 Brett Brown 2013–2020 Doc Rivers od 2020

Philadelphia 76ers zastrzeżone numery
Nr	Imię i nazwisko	Pozycja	Lata gry	Data ceremonii
3	Allen Iverson	SG/PG	1996–2006 2009–2010	1 marca 2014
4	Dolph Schayes	PF	1948–1964	12 marca 2016
6	Julius Erving	SF	1976–1987	18 kwietnia 1988
10	Maurice Cheeks	PG	1978–1989	6 lutego 1995
13	Wilt Chamberlain	C	1965–1968	18 marca 1991
15	Hal Greer	SG/PG	1963–1973	19 listopada 1976
24	Bobby Jones	SF/PF	1978–1986	7 listopada 1986
32	Billy Cunningham	SG/SF	1965–1972 1974–1976	17 grudnia 1976
34	Charles Barkley	PF	1984–1992	30 marca 2001
	Dave Zinkoff	Spiker	1963–1985	25 marca 1986

Pogrubienie – oznacza nadal aktywnego zawodnika występującego w zespole.
Kursywa – oznacza nadal aktywnego zawodnika występującego w innym zespole.

Punkty (sezon regularny – stan na koniec rozgrywek 2014/15)^[31]

Hal Greer (21 586) Allen Iverson (19 931) Dolph Schayes (18 438) Julius Erving (18 364) Charles Barkley (14 184) Billy Cunningham (13 626) Red Kerr (11 699) Maurice Cheeks (10 429) Andre Iguodala (9 422) Chet Walker (9 043)

11. Larry Costello (7 957) 12. Fred Carter (7 673) 13. Hersey Hawkins (7 657) 14. Wilt Chamberlain (7 651) 15. Steve Mix (7 559) 16. Moses Malone (7 511) 17. Andrew Toney (7 458) 18. Doug Collins (7 427) 19. Thaddeus Young (7 078) 20. Clarence Weatherspoon (6 867)

21. Bobby Jones (6 585) 22. Paul Seymour (5 760) 23. Al Bianchi (5 550) 24. Dave Gambee (5 454) 25. Wali Jones (5 229) 26. Luke Jackson (5 170) 27. Louis Williams (5 158) 28. Ron Anderson (5 138) 29. George McGinnis (5 046) 30. Darryl Dawkins (5 009)

Minuty 1. Hal Greer (39 788) 2. Allen Iverson (29 879) 3. Dolph Schayes (29 800) 4. Julius Erving (28 677) 5. Maurice Cheeks (28 583)

Zbiórki 1. Dolph Schayes (11 256) 2. Red Kerr (9 506) 3. Charles Barkley (7 079) 4. Billy Cunningham (6 638) 5. Wilt Chamberlain (6 632)

Asysty 1. Maurice Cheeks (6 212) 2. Hal Greer (4 540) 3. Allen Iverson (4 385) 4. Julius Erving (3 224) 5. Dolph Schayes (3 072)

Przechwyty 1. Maurice Cheeks (1 942) 2. Allen Iverson (1 644) 3. Julius Erving (1 508) 4. Andre Iguodala (1 076) 5. Charles Barkley (1 007)

Bloki 1. Julius Erving (1 293) 2. Samuel Dalembert (1 131) 3. Caldwell Jones (926) 4. Theo Ratliff (757) 5. Bobby Jones (694)

Tytuł	Liczba	Rok
Mistrz NBA	3	1955, 1967, 1983
Mistrz Konferencji	9	1950, 1954, 1955, 1967, 1977, 1980, 1982, 1983, 2001
Mistrz dywizji	6	1977, 1978, 1983, 1990, 2001, 2021
Występy w play-off	52	1950, 1951, 1952, 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1968, 1969, 1970, 1971, 1976, 1977, 1978, 1979, 1980, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1989, 1990, 1991, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2005, 2008, 2009, 2011, 2012, 2018, 2019, 2020, 2021, 2022

Na podstawie:^[32]. Stan na koniec sezonu 2021/22

Sezon	Liga	Konferencja	Miejsce w konferencji	Dywizja	Miejsce w dywizji	Sezon regularny		Playoffs
						Wygrane	Porażki
Syracuse Nationals
1949/50	NBA	Wschodnia	1	–	–	51	13	Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (2-0) Zwycięstwo w finale Konferencji z New York Knicks (2-1) Porażka w finale NBA z Minneapolis Lakers (2-4)
1950/51	NBA	Wschodnia	4	–	–	32	34	Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (2-0) Porażka w finale Konferencji z New York Knicks (2-3)
1951/52	NBA	Wschodnia	1	–	–	40	26	Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (2-1) Porażka w finale Konferencji z New York Knicks (1-3)
1952/53	NBA	Wschodnia	2	–	–	47	24	Porażka w półfinale Konferencji z Boston Celtics (0-2)
1953/54	NBA	Wschodnia	2	–	–	42	30	Zwycięstwo w finale Konferencji z Boston Celtics (2-0) Porażka w finale NBA z Minneapolis Lakers (3-4)
1954/55	NBA	Wschodnia	1	–	–	43	29	Zwycięstwo w finale Konferencji z Boston Celtics (3-1) Zwycięstwo w finale NBA z Fort Wayne Pistons (4-3)
1955/56	NBA	Wschodnia	3	–	–	35	37	Zwycięstwo w meczu rozstrzygającym przed play-off z New York Knicks (1-0) Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Boston Celtics (2-1) Porażka w finale Konferencji z Philadelphia Warriors (2-3)
1956/57	NBA	Wschodnia	2	–	–	38	34	Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (2-0) Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (0-3)
1957/58	NBA	Wschodnia	2	–	–	41	31	Porażka w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (1-2)
1958/59	NBA	Wschodnia	3	–	–	35	37	Zwycięstwo w półfinale Konferencji z New York Knicks (2-0) Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (3-4)
1959/60	NBA	Wschodnia	3	–	–	45	30	Porażka w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (1-2)
1960/61	NBA	Wschodnia	3	–	–	38	41	Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (3-0) Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (1-4)
1961/62	NBA	Wschodnia	3	–	–	41	39	Porażka w półfinale Konferencji z Philadelphia Warriors (2-3)
1962/63	NBA	Wschodnia	2	–	–	48	32	Porażka w półfinale Konferencji z Cincinnati Royals (2-3)
Philadelphia 76ers
1963/64	NBA	Wschodnia	3	–	–	34	46	Porażka w półfinale Konferencji z Cincinnati Royals (2-3)
1964/65	NBA	Wschodnia	3	–	–	40	40	Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Cincinnati Royals (3-1) Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (3-4)
1965/66	NBA	Wschodnia	1	–	–	55	25	Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (1-4)
1966/67	NBA	Wschodnia	1	–	–	68	13	Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Cincinnati Royals (3-1) Zwycięstwo w finale Konferencji z Boston Celtics (4-1) Zwycięstwo w finale NBA z San Francisco Warriors (4-2)
1967/68	NBA	Wschodnia	1	–	–	62	20	Zwycięstwo w półfinale Konferencji z New York Knicks (4-2) Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (3-4)
1968/69	NBA	Wschodnia	2	–	–	55	27	Porażka w półfinale Konferencji z Boston Celtics (1-4)
1969/70	NBA	Wschodnia	4	–	–	42	40	Porażka w półfinale Konferencji z Milwaukee Bucks (1-4)
1970/71	NBA	Wschodnia	3	Atlantic	2	47	35	Porażka w półfinale Konferencji z Baltimore Bullets (3-4)
1971/72	NBA	Wschodnia	6	Atlantic	3	30	52
1972/73	NBA	Wschodnia	8	Atlantic	4	9	73
1973/74	NBA	Wschodnia	8	Atlantic	4	25	57
1974/75	NBA	Wschodnia	7	Atlantic	4	34	48
1975/76	NBA	Wschodnia	4	Atlantic	2	46	36	Porażka w pierwszej rundzie z Buffalo Braves (1-2)
1976/77	NBA	Wschodnia	1	Atlantic	1	50	32	Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Boston Celtics (4-3) Zwycięstwo w finale Konferencji z Houston Rockets (4-2) Porażka w finale NBA z Portland Trail Blazers (2-4)
1977/78	NBA	Wschodnia	1	Atlantic	1	55	27	Zwycięstwo w półfinale Konferencji z New York Knicks (4-0) Porażka w finale Konferencji z Washington Bullets (2-4)
1978/79	NBA	Wschodnia	3	Atlantic	2	47	35	Zwycięstwo w pierwszej rundzie z New Jersey Nets (2-0) Porażka w półfinale Konferencji z San Antonio Spurs (3-4)
1979/80	NBA	Wschodnia	3	Atlantic	2	59	23	Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Washington Bullets (2-0) Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Atlanta Hawks (4-1) Zwycięstwo w finale Konferencji z Boston Celtics (4-1) Porażka w finale NBA z Los Angeles Lakers (2-4)
1980/81	NBA	Wschodnia	3	Atlantic	2	62	20	Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Indiana Pacers (2-0) Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Milwaukee Bucks (4-3) Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (3-4)
1981/82	NBA	Wschodnia	3	Atlantic	2	58	24	Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Atlanta Hawks (2-0) Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Milwaukee Bucks (4-2) Zwycięstwo w finale Konferencji z Boston Celtics (4-3) Porażka w finale NBA z Los Angeles Lakers (2-4)
1982/83	NBA	Wschodnia	1	Atlantic	1	65	17	Zwycięstwo w półfinale Konferencji z New York Knicks (4-0) Zwycięstwo w finale Konferencji z Milwaukee Bucks (4-1) Zwycięstwo w finale NBA z Los Angeles Lakers (4-0)
1983/84	NBA	Wschodnia	3	Atlantic	2	52	30	Porażka w pierwszej rundzie z New Jersey Nets (2-3)
1984/85	NBA	Wschodnia	3	Atlantic	2	58	24	Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Washington Bullets (3-1) Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Milwaukee Bucks (4-0) Porażka w finale Konferencji z Boston Celtics (1-4)
1985/86	NBA	Wschodnia	3	Atlantic	2	54	28	Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Washington Bullets (3-2) Porażka w półfinale Konferencji z Milwaukee Bucks (3-4)
1986/87	NBA	Wschodnia	5	Atlantic	2	45	37	Porażka w pierwszej rundzie z Milwaukee Bucks (2-3)
1987/88	NBA	Wschodnia	10	Atlantic	4	36	46
1988/89	NBA	Wschodnia	7	Atlantic	2	46	36	Porażka w pierwszej rundzie z New York Knicks (0-3)
1989/90	NBA	Wschodnia	3	Atlantic	1	53	29	Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Cleveland Cavaliers (3-2) Porażka w półfinale Konferencji z Chicago Bulls (1-4)
1990/91	NBA	Wschodnia	5	Atlantic	2	44	38	Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Milwaukee Bucks (3-0) Porażka w półfinale Konferencji z Chicago Bulls (1-4)
1991/92	NBA	Wschodnia	10	Atlantic	5	35	47
1992/93	NBA	Wschodnia	13	Atlantic	6	26	56
1993/94	NBA	Wschodnia	11	Atlantic	6	25	57
1994/95	NBA	Wschodnia	13	Atlantic	6	24	58
1995/96	NBA	Wschodnia	15	Atlantic	7	18	64
1996/97	NBA	Wschodnia	14	Atlantic	6	22	60
1997/98	NBA	Wschodnia	14	Atlantic	7	31	51
1998/99	NBA	Wschodnia	6	Atlantic	3	28	22	Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Orlando Magic (3-1) Porażka w półfinale Konferencji z Indiana Pacers (0-4)
1999/00	NBA	Wschodnia	5	Atlantic	3	49	33	Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Charlotte Hornets (3-1) Porażka w półfinale Konferencji z Indiana Pacers (2-4)
2000/01	NBA	Wschodnia	1	Atlantic	1	56	26	Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Indiana Pacers (3-1) Zwycięstwo w półfinale Konferencji z Toronto Raptors (4-3) Zwycięstwo w finale Konferencji z Milwaukee Bucks (4-3) Porażka w finale NBA z Los Angeles Lakers (1-4)
2001/02	NBA	Wschodnia	6	Atlantic	4	43	39	Porażka w pierwszej rundzie z Boston Celtics (2-3)
2002/03	NBA	Wschodnia	4	Atlantic	2	48	34	Zwycięstwo w pierwszej rundzie z New Orleans Hornets (4-2) Porażka w półfinale Konferencji z Detroit Pistons (2-4)
2003/04	NBA	Wschodnia	11	Atlantic	5	33	49
2004/05	NBA	Wschodnia	7	Atlantic	2	43	39	Porażka w pierwszej rundzie z Detroit Pistons (1-4)
2005/06	NBA	Wschodnia	9	Atlantic	2	38	44
2006/07	NBA	Wschodnia	9	Atlantic	3	35	47
2007/08	NBA	Wschodnia	7	Atlantic	3	40	42	Porażka w pierwszej rundzie z Detroit Pistons (2-4)
2008/09	NBA	Wschodnia	6	Atlantic	2	41	41	Porażka w pierwszej rundzie z Orlando Magic (2-4)
2009/10	NBA	Wschodnia	13	Atlantic	4	27	55
2010/11	NBA	Wschodnia	7	Atlantic	3	41	41	Porażka w pierwszej rundzie z Miami Heat (1-4)
2011/12	NBA	Wschodnia	8	Atlantic	3	35	31	Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Chicago Bulls (4-2) Porażka w półfinale Konferencji z Boston Celtics (3-4)
2012/13	NBA	Wschodnia	9	Atlantic	4	34	48
2013/14	NBA	Wschodnia	14	Atlantic	5	19	63
2014/15	NBA	Wschodnia	14	Atlantic	4	18	64
2015/16	NBA	Wschodnia	15	Atlantic	5	10	72
2016/17	NBA	Wschodnia	14	Atlantic	4	28	54
2017/18	NBA	Wschodnia	3	Atlantic	3	52	30	Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Miami Heat (4-1) Porażka w półfinale Konferencji z Boston Celtics (1-4)
2018/19	NBA	Wschodnia	3	Atlantic	2	51	31	Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Brooklyn Nets (4-1) Porażka w półfinale Konferencji z Toronto Raptors (3-4)
2019/20[33][34]	NBA	Wschodnia	6	Atlantic	3	43	30	Porażka w pierwszej rundzie z Boston Celtics (0-4)
2020/21[35]	NBA	Wschodnia	1	Atlantic	1	49	23	Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Washington Wizards (4-1) Porażka w półfinale Konferencji z Atlanta Hawks (3-4)
2021/22	NBA	Wschodnia	4	Atlantic	2	51	31	Zwycięstwo w pierwszej rundzie z Toronto Raptors (4-2) Porażka w półfinale Konferencji z Miami Heat (2-4)

• Oficjalna strona zespołu