Partacz
Partacz (łac. a parte paternitatis = poza cechem[1]), także przeszkodnik[2], szturarz[3] – dawniej rzemieślnik pracujący w mieście lub w jego pobliżu[4], nienależący do cechu mimo jego istnienia[1], często osiedlający się w nieobjętych prawem miejskim jurydykach[4]. Partacze byli silnie zwalczani przez cechy, jako zagrażająca im konkurencja (łamiąca monopol produkcji)[3]. Bronili się przed konfiskatą wyrobów, a także narzędzi pracy.
Partacze byli znani od XV wieku. Zazwyczaj wywodzili się z biedoty miejskiej, której nie było stać na finansowe sprostanie procedurze cechowej. W dużych miastach azylem dla partaczy były podmiejskie klasztory i rezydencje szlacheckie[2]. Wyroby partaczy były z reguły tańsze i wbrew współczesnemu znaczeniu słowa nie miały gorszej jakości[4].
