Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Polskie Radio Baranowicze

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Polskie Radio Baranowicze
Ilustracja
Budynek radia w 2011 roku
Państwo

 Polska

Data założenia

1 lipca 1938

Data likwidacji

16 września 1939

Inne nazwy

• Rozgłośnia Baranowicka Polskiego Radia • Radio Baranowicze

Właściciel

Skarb Państwa

Prezes

Zbigniew Cis-Bankiewicz

Format stacji

radio informacyjno-muzyczne

Częstotliwości
w miastach

Baranowicze 520 kHz

Polskie Radio Baranowicze – regionalna rozgłośnia Polskiego Radia w Baranowiczach, działająca w latach 1938–1939.

Początkowo planowano, że radiostacja ma powstać w Wołkowysku, jednak ostatecznie zdecydowano o zlokalizowaniu jej w Baranowiczach. Siedziba rozgłośni znajdowała się na przedmieściach, przy ul. Gabriela Narutowicza 72. Budowę nadajnika i biura rozpoczęto w lipcu 1937 i ukończono na wiosnę 1939. Autorem projektu budynku był katowicki architekt Tadeusz Eugeniusz Łobos. Wzniesione zostały dwa maszty radiowe (jeden z nich jako maszt główny, drugi jako reflektor) o wysokości 141 i 145 metrów oraz dwa studia radiowe[1].

Radio zostało uruchomione 1 lipca 1938 i nadawało na częstotliwości 520 kHz[potrzebny przypis], a sygnał o mocy 50 kW[2] był dostępny w promieniu 120 km od nadajnika, co pozwalało na pokrycie większości województwa nowogródzkiego i północnej części poleskiego. Wraz z budową rozgłośni dokonano modernizacji miejscowej elektrowni, ponieważ stacja pobierała dwukrotnie więcej prądu niż dotychczas całe miasto. Rozgłośnia w Baranowiczach rozpoczęła stałą emisję programów 30 października 1938 na falach 577 m[1].

Jedynym dyrektorem w historii rozgłośni baranowickiej był Zbigniew Cis-Bankiewicz, pracujący także jako spiker. Spikerami stacji byli także Maryla Konzalówna i Stefan Sojecki, a technikami inż. Jerzy Foltański, inż. Roman Rogiński, inż. Borys Niewiadomski, inż. Teofil Terlecki i inż. Adam Twaróg.

W czasie kampanii wrześniowej rozgłośnia została zbombardowana przez Luftwaffe w dniach 14–16 września, 17 września do Baranowicz wkroczyła Armia Czerwona. Po wojnie, na wniosek polskich władz państwowych, nadajnik radiowy z Baranowicz został przekazany Polsce i przeniesiony do Radiostacji Centralnej w Raszynie[3]. Obecnie pomieszczenia biurowe są wykorzystywane przez telewizję białoruską.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Dymitr Zagacki, Halo, halo, tu Baranowicze!, 2016-12-16.
  2. Tomasz Krzywicki: Szlakiem Adama Mickiewicza po Nowogródczyźnie, Wilnie i Kownie. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 1998, s. 147. ISBN 83-85557-48-2.
  3. Kalendarium historii Polskiego Radia

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]