Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Stanisław Ujejski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Ujejski
ilustracja
Stanisław Ujejski przed 1935
generał brygady obserwator generał brygady obserwator
Data i miejsce urodzenia

14 listopada 1891
Ropczyce, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

31 marca 1981
Toronto, Kanada

Przebieg służby
Siły zbrojne

Cesarsko-królewska Obrona Krajowa
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
RAF

Jednostki

pułk strzelców konnych Nr 1
2 pułk lotniczy
dywizjon 305

Stanowiska

generalny inspektor PSP

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Łaźni (Wielka Brytania) Komandor Orderu Świętego Sawy (Serbia) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Lwa Białego IV klasy (Czechy) Oficer Orderu Gwiazdy Rumunii Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Waleczności (Austro-Węgry)

Stanisław Ujejski (ur. 14 listopada 1891 w Ropczycach, zm. 31 marca 1981 w Toronto) – generał brygady obserwator Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Maturę zdał w 1908 roku w Wyższej Szkole Realnej w Krakowie, a następnie studiował na Politechnice w Bernie w Szwajcarii[1][2]. Podczas I wojny światowej był powołany do cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. W ewidencji wojskowej figurował jako „Stanislaus Ritter von Ujejski”. 1 stycznia 1916 został mianowany podporucznikiem rezerwy kawalerii. W 1917 jego oddziałem macierzystym był pułk strzelców konnych Nr 1[3]. W kwietniu 1918 został słuchaczem Szkoły Lotniczej, a później odbywał służbę w wojskach balonowych[1].

8 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i otrzymał stopień porucznika[4]. W 1919 ukończył kurs w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego, a po jej ukończeniu będąc oficerem dyplomowanym w latach 1919–1920 służył w Oddziale Operacyjnym Naczelnego Dowództwa i w Sztabie Naczelnego Wodza. Ukończył w okresie 1922–1923 Kurs Doszkolenia Szkoły Sztabu Generalnego[5]. W 1926 brał udział w konferencji rozbrojeniowej w Genewie jako ekspert ds. lotnictwa. Był przydzielony do 2 pułku lotniczego. W Wyższej Szkole Wojennej był wykładowcą taktyki lotnictwa. Szef wydziału i pierwszy zastępca szefa Departamentu Lotnictwa MSWojsk. Z dniem 3 stycznia 1929 roku został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie na stanowisko komendanta[6][7]. W kwietniu 1933 roku został mianowany dowódcą 3 Grupy Lotniczej w Krakowie[8]. W listopadzie 1935 roku został przeniesiony na stanowisko dowódcy 1 Grupy Lotniczej w Warszawie. 14 grudnia 1937 roku został szefem Sztabu Lotniczego przy Sztabie Głównym[9].

Marian Kukiel, Władysław Sikorski, Tadeusz Klimecki i Stanislaw Ujejski 1942

W czasie kampanii wrześniowej szef sztabu naczelnego dowódcy lotnictwa i OPL[1]. Po zakończeniu działań wojennych przedostał się przez Rumunię do Francji. Od marca do lipca 1940 zastępca dowódcy Polskich Sił Powietrznych, posiadał numer służbowy RAF P-1471. Od 18 lipca do 19 września 1943 Generalny Inspektor PSP[1]. Otrzymał przydział do dywizjonu 305[10].

Wyjechał po demobilizacji do Kanady. Początkowo był urzędnikiem w firmie ortopedycznej, potem wraz z żoną prowadził sklep żywnościowy w Toronto[11][12]. Tam też zmarł[10].

W dniu 28 sierpnia 2014 podczas uroczystych obchodów Święta Lotnictwa Polskiego z asystą honorową Kompanii Reprezentacyjnej i Orkiestry Reprezentacyjnej Sił Powietrznych złożono urnę z prochami gen. Stanisława Ujejskiego w kolumbarium Katedry polowej Wojska Polskiego w Warszawie[13].

Awanse

[edytuj | edytuj kod]
  • porucznik – 8 listopada 1918 roku
  • major – zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 23. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych
  • podpułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 7. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych
  • pułkownik – 18 lutego 1930 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 1. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych
  • generał brygady – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 15. lokatą w korpusie generałów[14]

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
Brytyjski wojskowy Order Łaźni II kl. nadany gen. S. Ujejskiemu w zbiorach Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

W 1990 został wybity medal z podobizną gen. bryg. pil. Stanisława Ujejskiego o treści Bitwa o Wielką Brytanię 1940–1990, wydany przez Mennicę Państwową, a zaprojektowany przez Andrzeja Nowakowskiego[21].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Jurga 1990 ↓, s. 832.
  2. Grzegorz Małachowski (red.): W Krakowie przy Studenckiej: Księga Pamiątkowa wydana z okazji Jubileuszu 130-lecia V Liceum Ogólnokształcacego im. A. Witkowskiego w Krakowie. 1871–2001. Kraków: Oficyna Wydawnicza TEXT, 2001, s. 227. ISBN 83-88934-02-3.
  3. Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 413, 424.
  4. Stanisław Ujejski. „Skrzydlata Polska”. 22/1966, s. 18, 29 maja 1966. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
  5. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 932, 943.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 27.
  7. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 227, 818.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 79.
  9. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 425.
  10. a b Krzystek 2012 ↓, s. 587.
  11. Włodzimierz Nikitenko: Włóczędzy w generalskich mundurach. Historia.org.pl., 23 września 2014. [dostęp 2016-11-01]. (pol.).
  12. Piotr Stawecki, Generałowie polscy. Zarys portretu zbiorowego 1776–1945 Bellona Warszawa 2010, s. 162.
  13. Artur Goławski: Najbardziej lotniczy dzień w roku. lotniczapolska.pl, 29 sierpnia 2014. [dostęp 2017-03-21]. (pol.).
  14. a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 6.
  15. a b c d e f g h Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 326. [dostęp 2021-08-11].
  16. M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 438 „za zasługi około organizacji armji”.
  17. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 2 z 1931 r., s. 67.
  18. Odznaczenie pułkownika Rayskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 1, nr 208 z 10 września 1931. 
  19. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 367.
  20. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 21 marca 1928 roku.
  21. Andrzej Romaniak: Medale, medaliony, plakiety. Katalog zbiorów. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2005, s. 105. ISBN 83-919305-8-0.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]