Skit (budowla)

Skit – odosobniona pustelnia mnichów pragnących prowadzić życie surowsze niż w monastyrach.

Słowo pochodzi od nazwy koptyjskiego miasta Σκήτις egipskiej kolebki życia monastycznego, zwanej obecnie Wadi an-Natrun, które przeszło do greckiego jako σκήτη (skete)^[1], lub też od ἀσκητής (askētḗs, “asceta”).

Aby dodatkowo się umartwiać niektórzy mnisi nie mieszkali w skitach, lecz w znajdujących się w pobliżu jaskiniach lub szałasach w lesie.

Zwyczajowo większe monastery posiadały własne skity, na przykład ławra Poczajowska posiadała własny skit św. Jerzego na Kozackich Mogiłach, ławra Peczerska – skit Teofania. Istniały również samodzielne skity: najsłynniejszym z nich był Skit Maniawski.

We współczesnej Polsce istnieją dwa skity:

• męski skit Świętych Antoniego i Teodozjusza Pieczerskich w miejscowości Odrynki-Kudak^[2];
• żeński skit św. Mikołaja Cudotwórcy w Holeszowie, podlegający monasterowi w Turkowicach^[3][4].