Siamion Domasz

Siamion Mikałajewicz Domasz (biał. Сямён Мікалаевіч Домаш, ros. Семён Николаевич Домаш, Siemion Nikołajewicz Domasz; ur. 2 stycznia 1950 w Tumaszach w rejonie lachowickim, zm. 9 lutego 2019^[1]) – białoruski ekonomista, działacz państwowy i polityk opozycyjny, deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji.

Urodził się 2 stycznia 1950 roku we wsi Tumasze, w rejonie lachowickim obwodu brzeskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1976 ukończył Wyższą Szkołę Partyjną, w 1981 roku – Białoruski Państwowy Instytut Gospodarki Narodowej, uzyskując wykształcenie ekonomisty. Pracował jako mechanik, główny inżynier, dyrektor Ostrowieckiej Bazy Samochodowej Nr 4. Od 1997 roku był dyrektorem Grodzieńskiego Kombinatu Samochodowego Nr 1. W 1982 został oddelegowany do pracy partyjnej. Pełnił funkcję kolejno: kierownika Wydziału Przemysłowo-Transportowego Grodzieńskiego Komitetu Miejskiego Komunistycznej Partii Białorusi (KPB), II sekretarz Kastrycznickiego Komitetu Rejonowego KPB. Od 1987 roku był przewodniczącym Lidzkiego Miejskiego Komitetu Wykonawczego. Od 1990 roku pełnił funkcję I sekretarza Kastrycznickiego Komitetu Rejonowego KPB miasta Grodna i przewodniczącego Grodzieńskiego Miejskiego Komitetu Wykonawczego. Od 1993 roku pracował jako przewodniczący Grodzieńskiego Obwodowego Komitetu Wykonawczego i Grodzieńskiej Obwodowej Rady Deputowanych. Od grudnia 1994 do marca 1996 był przewodniczącym Grodzieńskiej Obwodowej Rady Deputowanych^[2].

W drugiej turze uzupełniających wyborów parlamentarnych 10 grudnia 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z ostryńskiego okręgu wyborczego nr 145. 19 grudnia 1995 roku został zarejestrowany przez centralną komisję wyborczą^[3], a 9 stycznia 1996 roku zaprzysiężony na deputowanego^[4]. Był członkiem Prezydium Rady Najwyższej^[2], nadzorował działalność lokalnych rad deputowanych, kontakty z białoruskimi mniejszościami narodowymi w innych krajach i zabezpieczenie materialno-techniczne prac Rady^[5]. Od 23 stycznia pełnił funkcję członka Stałej Komisji ds. Budownictwa Państwowego i Samorządu Lokalnego^[6]. Był bezpartyjny^[3].

W czasie kryzysu konstytucyjnego w 1996 roku wywołanego planowanym przez prezydenta Alaksandra Łukaszenkę referendum, wystąpił przeciwko prezydentowi. Był jedynym regionalnym liderem, który otwarcie przeszedł do opozycji wobec Łukaszenki^[5]. 27 listopada 1996 roku, po dokonanej przez prezydenta kontrowersyjnej i częściowo nieuznanej międzynarodowo zmianie konstytucji, nie wszedł w skład utworzonej przez niego Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji^[5]. Dołączył do Narodowego Komitetu Wykonawczego – gabinetu cieni utworzonego przez opozycję^[5]. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły^[7].

Siamion Domasz stał na czele Grodzieńskiej Obwodowej Rady Koordynacyjnej Sił Demokratycznych „Grodnienskaja Inicjatywa”^[5]. W 2001 roku wystartował w wyborach prezydenckich z ramienia sił demokratycznych, jednak na parę dni przed elekcją zrzekł się kandydowania na korzyść Uładzimira Hanczaryka. Po wyborach także wspierał opozycję.

Siamion Domasz był żonaty, miał dwoje dzieci i wnuka^[5].

• Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.