SS Wilno
| |
| Następne nazwy |
Wieluń |
|---|---|
| Bandera | |
| Port macierzysty |
Gdynia |
| Armator | |
| Dane podstawowe | |
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Data wodowania |
1926 |
| Data wycofania ze służby |
1958 |
| Dane techniczne | |
| Liczebność załogi |
28 |
| Długość całkowita (L) |
84,60 m |
| Szerokość (B) |
12,10 m |
| Zanurzenie (D) |
5.60 m |
| Pojemność |
brutto: 2018 RT netto: 1121 RT |
| Napęd mechaniczny | |
| Silnik |
maszyna parowa |
| Moc silnika |
1200 KM |
| Prędkość maks. |
9 w. |
SS Wilno, później Wieluń – polski statek handlowy, jeden z serii tzw. „francuzów” (obok SS Kraków, SS Katowice, SS Poznań i SS Toruń) – pierwszych jednostek tworzonej Polskiej Marynarki Handlowej.
Pierwszym kapitanem statku był kapitan Mamert Stankiewicz, który przyprowadził „Wilno” z francuskiej stoczni Chantiers Navals Français w Blainville-sur-Orne. 4 stycznia 1927 roku nowy masowiec wszedł do wciąż będącego w budowie portu w Gdyni jako pierwszy polski statek w historii. Następnego dnia odbyła się uroczystość poświęcenia i podniesienia polskiej bandery, w czym uczestniczył ówczesny minister przemysłu i handlu, budowniczy Gdyni Eugeniusz Kwiatkowski[1].
W okresie międzywojennym statek pływał głównie w basenie Morza Bałtyckiego i Północnego wożąc polski węgiel do portów Szwecji i Wielkiej Brytanii. Od chwili pozyskania do roku 1951 właścicielem statku (jak i pozostałych „francuzów”) było przedsiębiorstwo armatorskie Żegluga Polska[1].
W czasie II wojny światowej wsławił się brawurową ucieczką z francuskiego portu Sfax w Tunezji. Potem przyszedł długi okres wojennych rejsów, a w 1946 roku powrót do kraju[1].
W roku 1949 statek został przejęty przez nowego państwowego armatora Polska Żegluga Morska z siedzibą w Szczecinie. Dotychczasowa nazwa „Wilno” została zmieniona na bardziej w tamtych czasach poprawną politycznie „Wieluń” i nazwę tę statek nosił do wycofania ze służby 7 października 1958 roku[2].
Wkrótce potem został pocięty na złom.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Pertek: Druga mała flota. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1983. ISBN 83-210-0371-0.
- Jan Piwowoński: Flota spod biało-czerwonej. Warszawa: „Nasza Księgarnia”, 1989. ISBN 978-83-100-8902-1.