Nicola Zingaretti
| |
| Data i miejsce urodzenia |
11 października 1965 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
polityk |
| Partia | |
Nicola Zingaretti (ur. 11 października 1965 w Rzymie) – włoski polityk i samorządowiec, poseł do Parlamentu Europejskiego, prezydent prowincji Rzym (2008–2012) oraz regionu Lacjum (latach 2013–2022), od 2019 do 2021 sekretarz Partii Demokratycznej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Brat aktora Luki Zingarettiego[1]. Ukończył szkołę średnią, w 1984 uzyskał dyplom technika dentystycznego. Krótko studiował literaturoznawstwo na Uniwersytecie Rzymskim „La Sapienza”[2]. W latach 1991–1993 wykonywał mandat radnego Rzymu. Był etatowym działaczem partyjnym, m.in. od 1991 do 1995 pełnił funkcję krajowego sekretarza organizacji młodzieżowej postkomunistów z Demokratycznej Partii Lewicy. W okresie 1995–1997 kierował Międzynarodową Unią Młodych Socjalistów, później zajmował stanowisko partyjnego rzecznika ds. kontaktów zewnętrznych.
W wyborach w 2004 uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego z ramienia Drzewa Oliwnego (jako kandydat powstałych na bazie PDS Demokratów Lewicy). Był m.in. członkiem Grupy Socjalistycznej, Komisji Prawnej oraz Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów[3].
W 2006 został sekretarzem regionalnym DS w Lacjum, a w latach 2007–2009 pełnił tożsame stanowisko w nowo utworzonej Partii Demokratycznej. Z PE odszedł w 2008 w związku z wyborem na urząd prezydenta prowincji Rzym, funkcję tę pełnił do 2012.
W przedterminowych wyborach w 2013 Nicola Zingaretti jako kandydat centrolewicy z powodzeniem ubiegał się o urząd prezydenta Lacjum, wygrywając z poparciem blisko 41% głosujących[4]. W 2018 utrzymał to stanowisko na drugą kadencję[5].
W marcu 2019 Nicola Zingaretti został wybrany na nowego sekretarza Partii Demokratycznej[6]. Zrezygnował z tej funkcji w marcu 2021[7]. W 2022 uzyskał mandat posła do Izby Deputowanych XIX kadencji, przechodząc do pracy we włoskim parlamencie[8]. W związku z tym zrezygnował z prezydentury Lacjum ze skutkiem od listopada 2022[9]. W 2024 został wybrany do Europarlamentu X kadencji[10].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Roma, è morto Aquilino, papà di Luca e Nicola Zingaretti. repubblica.it, 28 września 2021. [dostęp 2022-02-05]. (wł.).
- ↑ Nicola Zingaretti: il segreto del mio successo. vanityfair.it, 14 kwietnia 2018. [dostęp 2022-10-13]. (wł.).
- ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2013-02-27].
- ↑ Regione Lazio. corriere.it. [dostęp 2013-02-27]. (ang.).
- ↑ Regionali Lazio, vince Zingaretti, Parisi secondo. Il governatore: „Rigenerare il centrosinistra”. repubblica.it, 5 marca 2018. [dostęp 2018-03-05]. (wł.).
- ↑ Angela Giuffrida: Nicola Zingaretti elected as leader of Italy's Democratic party. theguardian.com, 3 marca 2019. [dostęp 2019-03-09]. (ang.).
- ↑ Pd, Letta segretario con 860 sì: „Serve un nuovo Pd, no al partito del potere”. Promette battaglia sul voto ai sedicenni e Ius soli. E sulle alleanze: „Sentirò 5S e Renzi”. repubblica.it, 14 marca 2021. [dostęp 2021-03-14]. (wł.).
- ↑ Tutti i candidati eletti alla Camera e al Senato: chi entra e chi esce dal nuovo Parlamento. ilriformista.it, 27 września 2022. [dostęp 2022-09-28]. (wł.).
- ↑ October 2022. rulers.org. [dostęp 2022-10-13]. (ang.).
- ↑ Federico Baccini: Da Toia, Mussolini e Bartolo out, a Salis, Vannacci e Bonaccini eletti. Top e flop dei candidati alle europee in Italia. eunews.it, 13 czerwca 2024. [dostęp 2024-06-13]. (wł.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Nota biograficzna na stronie prywatnej. [dostęp 2013-02-27]. (wł.).