Mieczysław Grabowski

Mieczysław Grabowski

Mieczysław Grabowski (1990)
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	26 kwietnia 1928 Wilno
Data i miejsce śmierci	27 lutego 2001 Łódź
Profesor doktor habilitowany nauk chemicznych
Specjalność: Technologia celulozy i papieru
Alma Mater	Politechnika Łódzka
Doktorat	1963 – Inżynieria chemiczna, nauki przyrodnicze
Habilitacja	1970
Profesura	1990[1]

Mieczysław Jerzy Grabowski (ur. 26 kwietnia 1928 w Wilnie, zm. 27 lutego 2001 w Łodzi^[2]) – polski chemik, krystalograf, pedagog^[2], profesor nauk chemicznych^[1].

Urodził się w Wilnie jako syn Stefana i Stefanii z domu Nienart^[2]. Wiosną 1945 roku jego rodzina na stałe osiedliła się w Łodzi. Do szkoły podstawowej i pierwszej klasy gimnazjum uczęszczał w Wilnie, a w Łodzi kontynuował naukę od drugiej klasy w XXII Państwowym Gimnazjum i Liceum. Prócz tego został także wykształcony muzyczne. Uczył się gry na fortepianie, najpierw w Wilnie w Konwersatorium Muzycznym, a następnie w Łodzi w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej. W 1948 roku, po maturze, zdał egzaminy na studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej. Był wówczas również studentem Wyższej Szkoły Muzycznej w klasie fortepianu prof. Zofii Romaszkowej. Studia chemiczne ukończył 30 stycznia 1953 roku i uzyskał dyplom inżyniera chemika ze specjalnością w zakresie technologii papieru i celulozy. Podczas ostatnich lat studiów pracował jako nauczyciel gry na fortepianie w Państwowej Szkole Muzycznej nr 2 w Łodzi^[3].

Bezpośrednio po ukończeniu Politechniki podjął pracę w Katedrze Chemii Ogólnej i Nieorganicznej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Łodzi jako asystent. Przez trzy lata wspólnie z profesorem Włodzimierzem Jędrzejewskim prowadził pracownię analizy ilościowej i jakościowej. W październiku 1955 roku kierunek chemiczny w łódzkiej WSP został zamknięty, a Grabowski objął stanowisko kierownika Sekcji Chemicznej w Ośrodku Metodycznym Dyrekcji Okręgowej Szkolenia Zawodowego w Łodzi. W tym czasie podjął także studia na kierunku chemicznym Uniwersytetu Łódzkiego, które ukończył w czerwcu 1957 roku, uzyskując tytuł magistra chemii. Od 1 października 1957 roku rozpoczął pracę w Katedrze Mineralogii i Krystalografii Uniwersytetu w Łodzi. Profesor Jędrzejewski przedstawił go wtedy profesorowi Antoniemu Swaryczewskiemu, który zakupił w Czechosłowacji aparaturę rentgenowską, by rozpocząć prace eksperymentalne nad badaniami mikrostruktury kryształów^[3].

W latach sześćdziesiątych zainicjował stworzenie pracowni optyki kryształów i utworzył zespół do badań ich struktury. We wrześniu 1963 roku obronił pracę doktorską pt. Studia krystalochemiczne nad związkami M
4CdX
6, gdzie M - potasowiec lub amon, X - chlorowiec i uzyskał stopień doktora nauk przyrodniczych. 10 kwietnia 1970 roku na podstawie prac obejmujących badania zależności od struktury niektórych anizotropowych właściwości fizycznych kryształów związków organicznych Rada Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii UŁ awansowała go na stopień doktora habilitowanego. Na stanowisko docenta uniwersytetu został mianowany 1 stycznia 1971 roku, a rok później objął kierownictwo w Zakładzie Krystalografii Uniwersytetu Łódzkiego, który dotychczas nazywał się Katedrą Mineralogii i Krystalografii^[3].

W latach 70. był opiekunem prac magisterskich Zygmunta Derewendy i Marka Brzozowskiego na temat krystalizacji hemoglobiny. Uzyskane kryształy były sprawdzane przez ustalenie ich budowy sieciowej. Wkrótce okazało się, że udało im się wykrystalizować nową formę hemoglobiny, semi-oksy Hb, a dalsze badania strukturalne z wykorzystaniem promieniowania synchrotronowego wyjaśniły m.in. przebieg utlenowania hemoglobiny i zjawisko kooperatywnego przyjmowania tlenu przez hemoglobinę. Było to istotne osiągnięcie, bowiem wcześniej istnienie pośredniej hemoglobiny jedynie teoretycznie postulował Max Perutz. Wyniki te zostały opublikowane wspólnie z naukowcami z University of York w czasopiśmie naukowym „Nature”^[3][4].

W 1990 roku rozpoczął przenoszenie Zakładu Krystalografii do nowoczesnego lokalu w Instytucie Fizyki UŁ przy ul. Pomorskiej, które ukończył dwa lata później. Znalazła się tam nowoczesna pracownia dyfraktometryczna działająca do 2009 roku^[3]. Dorobek naukowy Grabowskiego obejmuje ponad siedemdziesiąt prac naukowych. Do jego osiągnięć należy m.in. opracowanie symboliki punktowych operacji symetrii spełniających warunki ścisłości i logiczności dopasowanej do symboliki międzynarodowej^[3]. Wraz z Andrzejem Stępniem opracował teoretyczne podstawy nowej metody ujawniania pozycji kolejnych atomów w toku analizy. Praca na temat hemoglobiny wykazała przydatność metod testowania oraz statystyki Wilsona, dla nisko- i wysokokątowych refleksów^[3]. Od 1981 roku do śmierci był członkiem Komisji Krystalograficznej Polskiej Akademii Nauk^[2].

Zmarł po ciężkiej chorobie 27 lutego 2001 roku. Został pochowany na łódzkim cmentarzu na Dołach^[3].

W 1955 roku ożenił się z Teresą Ciesielską. Miał dwóch synów: Adama i Krzysztofa^[2].