Mieczysław Fularski
major dyplomowany piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
25 marca 1896 |
---|---|
Data śmierci |
1985 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1915–1921 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki |
2 pułk piechoty, |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
Późniejsza praca |
podróżnik, literat |
Odznaczenia | |
Mieczysław Leon Fularski (ur. 25 marca 1896 w Będzinie[1], zm. w 1985[2]) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, podróżnik, literat.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 25 marca 1896 w Będzinie, w rodzinie Józefa i Zofii z Sokołowskich (ur. 1869)[3][4]. Ukończył Średnią Szkołę Handlową w Będzinie. W czasie nauki szkolnej czynnie działał w młodzieżowych organizacjach niepodległościowych[3]. Po wybuchu I wojny światowej działał w POW, a od połowy listopada 1915 służył w Legionach Polskich w szeregach 2 pułku piechoty. Był internowany w obozie w Szczypiornie[5] .
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. W szeregach 21 pułku piechoty uczestniczył w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej, a w 1920 walczył w wojnie polsko-bolszewickiej[5] (na początku 1920 stacjonował w Mińsku[6])[3]. Był dowódcą szkoły podoficerskiej macierzystego pułku[5] . W 1921 wziął udział w III powstaniu śląskim[5] , dowodząc grupą oblężniczą Grupy „Wschód”.
W drugiej połowie 1921 wyjechał do Ameryki Południowej, gdzie prowadził działalność społeczno-organizacyjną wśród polskiego wychodźstwa[1]. Pełnił tam wtedy m.in. funkcje: Prezesa Związku Nauczycieli Szkół Polskich w Brazylii, komendanta głównego Towarzystwa Wychowania Fizycznego „Junak” tamże, Związku Towarzystw Sportowych Młodzieży Polskiej w Brazylii[3][1]. Na kontynencie południowoamerykańskim przebywał dwa lata[5] .
Został awansowany na stopień kapitana piechoty, a w 1923 przydzielony do 21 pułku piechoty był w stanie nieczynnym[7]. Z dniem 1 grudnia 1924 powrócił ze stanu nieczynnego do macierzystego pułku[8]. W 1924 jako oficer nadetatowy 21 pułku piechoty służył w Oddziale Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I[9]. Do końca lat 20. pozostawał oficerem macierzystego 21 pułku piechoty[10]. 2 listopada 1928 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1928/30[11]. Z dniem 1 listopada 1930, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do 21 pp[12]. W listopadzie 1931 został przeniesiony do 9 Pułku Piechoty Legionów w Zamościu[13]. Został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[14]. W kwietniu 1932 został przeniesiony do 25 pułku piechoty w Piotrkowie na stanowisko dowódcy I batalionu[15][16]. W listopadzie 1933 został przeniesiony do Biura Ogólno-Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[17]. Z dniem 31 grudnia 1934 został przeniesiony w stan nieczynny na okres 12 miesięcy[18].
Od co najmniej 1932 zajmował się organizacją instytucji polonijnych w Polsce[19]. Był członkiem Zarządu Głównego Ligi Morskiej i Kolonialnej, współzałożycielem, organizatorem i członkiem Związku Pionierów Kolonii, członkiem założycielem Instytutu Współpracy z Zagranicą, członkiem zarządu Towarzystwa Polsko-Brazylijskiego, wiceprezesem Światowego Związku Polaków z Zagranicy[1]. Od 1935 był dyrektorem naczelnym polskiego biura podróży „Orbis”[3]. W 1937 uzyskał exequatur jako konsul honorowy Republiki Paragwaju na obszar RP z siedzibą w Warszawie[20].
Po wybuchu II wojny światowej przedostał się do Francji, od 1941 mieszkał w Brazylii, pracował w fabryce samochodów należącej do Alfreda Jurzykowskiego. Był jednym z współzałożycieli Klubu 44 w São Paulo[2]. Był także prezesem Komitetu "Pro-Polonia Livre"[21] i oddziału Stowarzyszenia Polskich Kombatantów[22] w tym mieście.
Po 1928 ożenił się z dr. Julią Świtalską (wcześniej żoną Kazimierza Świtalskiego)[23]. Po wyjeździe z Polski zawarł kolejny związek małżeński w Brazylii[23].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[24]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1933)[25][26]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[27]
- Złoty Krzyż Zasługi (12 maja 1939)[28]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[29]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[3]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[27]
- Odznaka za Rany i Kontuzje[27]
- Odznaka 21 Pułku Piechoty (II RP)[27]
- Złoty Medal Honorowy (III Republika Francuska, zezwolenie w 1934)[30]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[31]
Publikacje
[edytuj | edytuj kod]- Polskie kolonje rolnicze w Argentynie, Wydawnictwo Polskiego Towarzystwa Emigracyjnego, Warszawa 1927
- Przysposobienie wojskowe u obcych: Niemcy, Rosja Sowiecka, Szwajcarja, Francja, Anglja, Włochy, Czechosłowacja, Finlandja, Litwa, Rumunja, Stany Zjednoczone, Główna Księgarnia Wojskowa, Warszawa 1928
- Zarys historji wojennej 21-go Warszawskiego Pułku Piechoty, Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, Warszawa 1929
- Argentyna, Paragwaj – Boliwja: wrażenia z podróży(w dwóch tomach), Wydawnictwo M. Arcta, Warszawa 1929
- Przysposobienie wojskowe w Polsce, Główna Księgarnia Wojskowa, Warszawa 1929
- Kryzys emigracyjny a polska polityka kolonjalna, Instytut Wydawniczy Ligi Morskiej i Kolonjalnej, Warszawa 1931
- Zagadnienia ruchu turystycznego, Główna Księgarnia Wojskowa, Warszawa 1935
- Turystyka jako dział gospodarki narodowej, Polskie Biuro Podróży Orbis, Warszawa 1935
- Polska w międzynarodowym ruchu turystycznym, Drukarnia S. Krakowskiego, Warszawa 1937
- Aktualne problemy turystyki zagranicznej [w:] „Prace Studium Turyzmu Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie”, tom 6, Warszawa 1938
- Propaganda turystyki, Warszawa 1939
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Stanisław Zieliński , Mały słownik pionierów polskich kolonialnych i morskich : podróżnicy, odkrywcy, zdobywcy, badacze, eksploratorzy, emigranci - pamiętnikarze, działacze i pisarze migracyjni, Warszawa: Inst. Wyd. Ligi Morskiej i Kolonialnej, 1933, s. 113 .
- ↑ a b Marta Bryszewsk, Janusz Gmitruk, Jerzy Mazurek (wstęp, wybór i opracowanie) Polonia argentyńska w piśmiennictwie polskim, wyd. Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego, Buenos Aires-Warszawa 2004, s. 143
- ↑ a b c d e f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 185.
- ↑ Mieczysław Leon Fularski M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego [dostęp 2022-09-20].
- ↑ a b c d e Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 83 (1920), Warszawa: Archiwum Akt Nowych, 2019 .
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 418.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 129 z 11 grudnia 1924 roku, s. 722.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 41, 174, 362.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 37, 195.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 366.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 286.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 327.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 39.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 247.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 555.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 8.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 278.
- ↑ Tomasz Piskorski , Pamiętniki, zeszyt 327 (1932), Warszawa: Archiwum Akt Nowych, 2019 .
- ↑ 169. Komunikat. „Lwowski Dziennik Wojewódzki”. Nr 23, s. 325, 30 października 1937.
- ↑ Archiwum Akt Nowych: Akta Stanisława i Wandy Wachowiaków
- ↑ Sława Stępień Echa uroczystości z São Paulo, Lud. Tygodnik Katolicki Społeczno-Kulturalny, nr 3628 (20/79) z 22 maja 1979, s. 2
- ↑ a b Janina Dunin-Wąsowicz: Wspomnienia. Warszawa: Lampa i Iskra Boża, 1995, s. 37.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 277 „za działalność pionierską w Brazylii, prace eksploratorskie w Argentynie, Paragwaju i Boliwii oraz pracę społeczną”.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Nadanie stopni. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 282, 11 listopada 1933.
- ↑ a b c d Na podstawie fotografii [1].
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 115, poz. 270 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 9, s. 129, 19 marca 1934.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 240.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 185.
- Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-10-12].
- Członkowie Ligi Morskiej i Kolonialnej (1930–1939)
- Członkowie Polskiej Organizacji Wojskowej
- Członkowie Światowego Związku Polaków z Zagranicy
- Dowódcy batalionów 25 Pułku Piechoty (II RP)
- Konsulowie honorowi w II Rzeczypospolitej
- Legioniści internowani po kryzysie przysięgowym w Szczypiornie
- Ludzie urodzeni w Będzinie
- Majorowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Odznaczeni Odznaką za Rany i Kontuzje
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie dyplomowani II Rzeczypospolitej
- Oficerowie piechoty Legionów Polskich 1914–1918
- Polacy odznaczeni Medalem 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
- Polacy odznaczeni Medalem Honorowym (Francja)
- Uczestnicy III powstania śląskiego
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1896
- Zmarli w 1985