Mastif pirenejski

Mastif pirenejski

Inne nazwy	hiszp. mastín del Pirineo, ang. pyrenean mastiff, mastyf pirenejski
Kraj patronacki	Hiszpania (Aragonia)
Wymiary
Wysokość	Pies: powyżej 81 cm Suka: powyżej 75 cm
Masa	Pies: 63–80 kg Suka: 54–70 kg
Klasyfikacja
FCI	Grupa II, sekcja 2, wzorzec nr 92[1]
ANKC	Grupa 6 – Utility
NZKC	Utility
UKC	Grupa 1 – Guardian Dog (wzorzec według FCI)
Wzorce rasy
FCI ANKC NZKC
Multimedia w Wikimedia Commons

Mastif pirenejski (oryginalna nazwa mastín del Pirineo) – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie górskim, wyhodowana w Hiszpanii do strzeżenia i zaganiania owiec. Współcześnie użytkowana również jako pies obronny i pies-towarzysz.

Psy tej rasy pochodzą najprawdopodobniej od masywnych, azjatyckich psów pasterskich, których zadaniem była obrona i pilnowanie stad zwierząt przed atakami drapieżników. Na Półwysep Iberyjski zostały sprowadzone około 3000 lat temu przez Fenicjan. Dzielono je wówczas na:

• mastify z Nawarry
• mastify z Aragonii
• mastify z Kastylii
• mastify z La Manchy
• mastify z Estremadury
• mastify z León
• mastify pirenejskie.

Mastif hiszpański pochodzi z południowych zboczy Pirenejów.

Mastif istniał w Hiszpanii już najprawdopodobniej w czasach przedchrześcijańskich. Słowo mastin ma dwa źródła. Pierwsze wywodzi się z łacińskiego słowa masuentus oznaczającego tyle, co oswojony, łagodny, udomowiony. Drugim źródłem nazwy jest również łacińskie słowo mastibe oznaczające pasterza stad. Fakt ten, świadczyć może o bardzo starym pochodzeniu mastifa. Pierwsze wzmianki dotyczące mastifa iberyjskiego pojawiają się już u Wergiliusza pomiędzy 70 a 19 rokiem p.n.e. (wskazówki na temat odżywiania), a następnie u Pliniusza Starszego około 23–79 roku n.e., czy u Collumelli w I wieku n.e.

Około roku 1946 Hiszpanie zaczęli kojarzyć między sobą poszczególne typy mastifa. Psy, które charakteryzowały się krótkim włosem skojarzono z mastifem hiszpańskim, a długowłose z rasą mastif pirenejski. Chociaż pierwotnie chodziło o tego samego psa, rasa została podzielona na francuskiego pirenejskiego psa górskiego i hiszpańskiego mastifa pirenejskiego.

Bardzo duży pies ponadprzeciętnego formatu, proporcjonalnie i harmonijnie zbudowany, wybitnie silny i muskularny, o mocnym kośćcu i niezbyt długiej sierści^[1].

Masywny i mocny pies. Długość tułowia jest tylko trochę większa niż wysokość w kłębie. Klatka piersiowa bardzo pojemna i muskularna. Kłąb dobrze zaznaczony, grzbiet mocny. Psy tej rasy mają silne, grube nogi oraz szerokie, niezbyt wielkie łapy o twardych podeszwach i zwartych, łukowato wysklepionych palcach. Głowa duża i mocna, umiarkowanie długa, z lekko zaokrągloną czaszką. Proporcje mózgoczaszki do kufy wynoszą 5:4. Nos duży, szeroki i czarny. Opadające trójkątne uszy są spiczasto zakończone i płasko zwisające.

Sierść gruba, gęsta, umiarkowanie długa, nieco dłuższa wokół szyi.

Psy tej rasy są przeważnie koloru białego, zawsze z dobrze zaznaczoną maską wokół oczu (zazwyczaj w kolorach: szarym, czarnym, złotożółtym bądź beżowym). Głowa jest ubarwiona symetrycznie.

Mastif pirenejski jest psem spokojnym, posłusznym i inteligentnym. Chętny do pilnowania. Wobec obcych jest stosunkowo nieufny i czujny.

W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja 2.2 – Molosy typu górskiego^[2]. Nie podlega próbom pracy^[1].

• Bruce Fogle: Wielka encyklopedia : Psy [Encyclopedia of the dog]. (tłum.) Marcin Gorazdowski. Warszawa: MUZA SA, 1996, s. 259. ISBN 83-7079-672-9.
• Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 298. ISBN 83-7073-122-8.