Mark Hunt

Mark Hunt

Pełne imię i nazwisko	Mark Richard Hunt
Pseudonim	The Super Samoan
Data i miejsce urodzenia	23 marca 1974 Auckland
Obywatelstwo	Nowa Zelandia
Wzrost	178 cm
Masa ciała	120 (2012) kg
Styl walki	kick-boxing
Klub	American Top Team
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	26
Zwycięstwa	17
Przez nokauty	11
Porażki	9
Strona internetowa

Mark Richard Hunt (ur. 23 marca 1974 w Auckland^[1]) − nowozelandzki kick-boxer i zawodnik mieszanych sztuk walki wagi ciężkiej o samoańskich korzeniach. Mistrz K-1 World GP z 2001 roku. Były weteran organizacji Pride FC czy UFC.

Pierwszy kontakt ze sportami walki Hunt nawiązał, gdy ochroniarz klubu nocnego i jednocześnie trener muay thai, będąc świadkiem jego ulicznej bójki przed dyskoteką, zaprosił go na treningi do klubu Sam Marster's w South Auckland. Pierwszą oficjalną profesjonalną walkę stoczył w 1995 roku. Wygrał ją przez nokaut^[2].

Mimo specyficznych warunków fizycznych (tylko 178 cm wzrostu i ponad 120 kg wagi), Hunt odznaczał się walecznością, siłą i niezwykłą odpornością na ciosy. W lutym 2000 roku po raz pierwszy wystąpił w K-1 i już w debiucie wygrał turniej K-1 Oceania Grand Prix. Dzięki temu zwycięstwu dostał szansę walki w Japonii z jednym z najlepszych zawodników tej organizacji, Jérôme Le Bannerem. Francuz wygrał przez jednogłośną decyzję (w przyszłości spotkają się na ringu jeszcze trzykrotnie).

Rok później Hunt ponownie wygrał turniej Oceania Grand Prix i stanął do walki z elitą K-1 w turnieju w Melbourne. W pierwszej walce znokautował Japończyka Hiromiego Amadę, ale w półfinale przegrał z mistrzem K-1, Ernesto Hoostem. Mimo to, dzięki otrzymaniu dzikiej karty (ze względu na kontuzję Mirko Filipovicia), wystąpił w turnieju K-1 World Grand Prix 2001 w Fukuoce, będącym eliminacją do Finału K-1 World Grand Prix w Tokio. Hunt przegrał po emocjonującej walce z rodakiem Rayem Sefo. Znów sprzyjało mu jednak szczęście, gdyż Sefo wycofał się z turnieju z powodu kontuzji. Hunt zajął jego miejsce w finale, w którym znokautował Australijczyka Adama Watta, co dało mu przepustkę do Finału World GP. Hunt niespodziewanie wygrał tokijski turniej, w ćwierćfinale nokautując Jérôme Le Bannera, w półfinale eliminując Stefana Leko, a w finale pokonując brazylijskiego mistrza świata Kyokushin, Francisco Filho. Tym samym Nowozelandczyk został pierwszym i jedynym mistrzem K-1 WGP spoza Europy^[3].

W marcu 2002 roku przegrał przez decyzję z Mirko Filipoviciem. Dwa miesiące później, na turnieju World Grand Prix w Paryżu, spotkał się po raz trzeci z Le Bannerem. Walka ta jest uznawana za jedną z najlepszych w historii K-1. Walczący przed własną publicznością Francuz chciał zrewanżować się Huntowi za porażkę z Finału World Grand Prix, już na samym początku walki ruszył więc do ataku. Pierwszą rundę wygrał zdecydowanie, kilkakrotnie mocno trafiając rywala. Druga runda stała, podobnie jak pierwsza, pod znakiem dominacji Le Bannera, który ciosem prostym posłał Hunta na deski. Nowozelandczyk był liczony, ale zdołał się podnieść. Niecałą minutę później sam powalił ciosem podbródkowym Le Bannera. Francuz był oszołomiony, ale wstał na „8”. Przez następną minutę obaj zawodnicy wymieniali się seriami ciosów, aż w samej końcówce rundy Le Banner zadał Huntowi celne kopnięcie okrężne w szczękę. Hunt ponownie zdołał powstać i dotrwał do gongu kończącego drugą rundę. Nie wyszedł jednak do trzeciej rundy, doznając tym samym pierwszej w swej karierze przegranej przed czasem (przez techniczny nokaut)^[4].

W Finale World Grand Prix 2002 stanął do walki w obronie mistrzowskiego tytułu, przegrał jednak w półfinale z Le Bannerem. Ostatnią walkę w K-1 Hunt stoczył w maju 2003 roku, pokonując Gary’ego Goodridge'a, po czym zdecydował się spróbować swych sił w MMA.

Na ring K-1 powrócił po długiej przerwie 13 kwietnia 2008 roku. W Jokohamie walczył o tytuł mistrza świata K-1 w kategorii superciężkiej z Holendrem Semmym Schiltem. Przegrał przez nokaut po kopnięciu obrotowym w korpus. Po walce zapowiedział, że nie przewiduje w najbliższej przyszłości dalszych występów w formule K-1.

W PRIDE FC zadebiutował w czerwcu 2004 roku w walce z mistrzem olimpijskim w judo z Barcelony, Hidehiko Yoshidą. Japończyk zmusił Hunta do poddania się, zakładając mu dźwignię na ramię (tzw. balachę). W następnej walce Nowozelandczyk znokautował amerykańskiego zapaśnika Dana Bobisha. Na gali Shockwave 2004 spotkał się z lżejszym o blisko 30 kilogramów mistrzem PRIDE w wadze średniej, Wanderleiem Silvą. Hunt wygrał przez niejednogłośną decyzję sędziów, ale werdykt ten wywołał duże kontrowersje, gdyż Silva dominował w 2. i 3. rundzie.

Na gali Shockwave 2005 starł się z Mirko Filipoviciem. Miał to być rewanż za walkę, którą stoczyli w K-1. Hunt wygrał przez decyzję, mimo że otrzymał dwa kopnięcia okrężne w głowę (po których nawet się nie zachwiał).

W 2006 roku wziął udział w turnieju Open Weight Grand Prix, nokautując w pierwszej walce Tsuyoshiego Kohsakę. W drugiej rundzie spotkał się z Amerykaninem Joshem Barnettem i przegrał przez poddanie.

Rok później na gali Shockwave 2006 doszło do walki Hunta z mistrzem PRIDE wagi ciężkiej, Rosjaninem Fiodorem Jemieljanienko. Ze względu na fakt, iż Rosjanin to utytułowany grappler, a Hunt wciąż nie miał dużego doświadczenia w walce w parterze, spodziewano się łatwego zwycięstwa mistrza. Jednak to Hunt założył Jemieljanience dźwignię na ramię, ale nie był w stanie zmusić go do poddania się. Kilka minut później sam musiał się poddać, kiedy to Rosjanin założył mu dźwignię.

Po wykupieniu w 2007 roku PRIDE FC przez ZUFFA (głównego udziałowca konkurencyjnego UFC) Hunt nie porozumiał się co do przedłużenia kontraktu i w konsekwencji przez ponad rok nie walczył.

W 2008 roku podpisał kontrakt z nowo powstałą japońską organizacją DREAM. W debiucie, podczas gali DREAM.5, przegrał z Holendrem Alistairem Overeemem przez poddanie. 31 grudnia 2008 roku na gali Dynamite!! 2008 został znokautowany w ciągu zaledwie 18 sekund przez lżejszego od siebie aż o 40 kilogramów Melvina Manhoefa. Była to jego pierwsza porażka przez KO w MMA^[5]. W maju 2009 roku wystartował w turnieju DREAM Super Hulk. Odpadł w ćwierćfinale pokonany przez byłego mistrza DREAM w wadze średniej Gegarda Mousasi^[6].

W lipcu 2010 roku Hunt porozumiał się z ZUFFA na temat rozwiązania ciągnącego się od 3 lat sporu. Ogłoszono, że Nowozelandczyk stoczy jedną walkę w UFC. Odbyła się ona we wrześniu na gali UFC 119, a jego przeciwnikiem był niepokonany Sean McCorkle. Hunt przegrał w ciągu kilkudziesięciu sekund przez poddanie.

Mimo porażki Nowozelandczyk otrzymał kolejną szansę występu podczas UFC 127 w Sydney (27 lutego 2011 roku). Znokautował wtedy Amerykanina Chrisa Tuchscherera ciosem podbródkowym w 2. rundzie oraz otrzymał bonus pieniężny za "nokaut wieczoru". Tym samym przerwał passę 6 porażek i zanotował pierwsze zwycięstwo od 2006 roku^[7]. 24 września stoczył wygrany pojedynek z Benem Rothwellem na gali UFC 135 – Jones vs Rampage^[8]. 26 lutego 2012 roku znokautował Francuza Cheicka Kongo na gali UFC 144 serią ciosów pięściami w 1. rundzie. Kolejny pojedynek w UFC stoczył w Japonii, na gali UFC on Fuel TV 8. Rywalem Hunta był mierzący aż 213 centymetrów Holender Stefan Struve. Przy takiej dysproporcji warunków fizycznych (wzrost i rozpiętość ramion na korzyść Struva) wielu fachowców i komentatorów skazywało Hunta na sromotną porażkę. Ku zaskoczeniu wielu, Hunt od samego początku pojedynku przeważał boksersko, systematycznie trafiając wysokiego Holendra ciosami sierpowymi. Holender odpowiadał sprowadzeniami, próbami poddań z których Hunt bez większych problemów uciekał oraz miał dwukrotnie okazję skończyć pojedynek ciosami w parterze ale tak jak w przypadku prób poddania, Huntowi udawało się uciec z zagrożonych pozycji. Do 3. rundy zawodnicy wchodzili wyczerpani i słaniający się na nogach. Słabość rywala wykorzystał Hunt trafiając kolejnymi obszernymi ciosami zmęczonego Holendra który po jednym z mocnych ciosów padł na deski, a sędzia chwilę później przerwał pojedynek. Za ten nokaut Hunt zarobił 50 tys. dolarów z bonusu za "nokaut wieczoru". Po gali okazało się, iż Hunt swoimi ciosami spowodował pęknięcie żuchwy Struva.

25 maja 2013 zmierzył się z byłym mistrzem UFC w wadze ciężkiej, czołowym zawodnikiem w organizacji Juniorem dos Santosem. Hunt uległ Brazylijczykowi przez ciężki nokaut po obrotowym kopnięciu na 42. sekundy przed końcem pojedynku. Pod koniec roku, 7 grudnia zmierzył się w Australii z kolejnym Brazylijczykiem, Antônio Silvą. Hunt w pierwszych dwóch rundach przyjmował ciosy i niskie kopnięcia co spowodowało m.in. lekką kontuzję stopy. Od 3. rundy Hunt zaczął odrabiać straty punkowe i pomimo wyraźnie kontuzjowanej nogi trafiał w stójce oraz zapaśniczo przeważał rywala. Również praca w klinczu była bardzo aktywna w którym Hunt zadawał krótkie ciosy łokciami, jednak pod koniec 3. rundy przy próbie przewrócenia Silvy na ziemię, rywal skontrował Nowozelandczyka przewracając go i zdobywając pozycję dominującą – tzw. dosiad, w której Hunt do końca rundy przyjmował ciosy praktycznie bez obrony. Rundy 4 i 5 to walka głównie w stójce gdzie zawodnicy kompletnie już wycieńczeni i słaniający się na nogach wymieniają ciosy które w większości dochodziły do celu lecz Hunt w tym aspekcie był bardziej precyzyjny, zadając przy tym wielokrotnie ciosy łokciami, co spowodowało kilka głębokich rozcięć na twarzy Silvy. Ostatecznie i dość niespodziewanie sędziowie ogłosili większościowy remis (48-47, 47-47, 47-47).

20 września 2014 roku w Tokio wygrał z Amerykaninem Royem Nelsonem, nokautując go w 2. rundzie prawym podbródkowym. Stał się również pierwszym zawodnikiem który pokonał przed czasem Amerykanina w UFC. 9 lipca 2016 na UFC 200, przegrał z powracającym po prawie pięciu latach do MMA, Brockiem Lesnarem jednogłośnie na punkty^[9]. Tydzień po gali, USADA poinformowała o potencjalnym naruszeniu polityki antydopingowej przez Brocka Lesnara. Po czasie potwierdzono, że Lesnar był podczas pojedynku z Huntem na dopingu^[10][11], zmuszając tym samym komisję do zawieszenia go, a wynik walki zmieniając na no contest^[12].

• 2001: mistrz K-1 World Grand Prix
• 2001: K-1 World GP w Fukuoce – 1. miejsce
• 2001: K-1 World GP w Melbourne – 1. miejsce
• 2000: K-1 Oceania GP – 1. miejsce
• 1999: mistrz Australii WKBF w wadze superciężkiej

Wynik	Przeciwnik	Rozstrzygnięcie	Runda	Czas	Rozgrywki	Data	Miejsce
przegrał walkę o mistrzostwo K-1 w wadze superciężkiej
Przegrana	Semmy Schilt	KO (kopnięcie obrotowe)	1	3:00	K-1 World GP 2008 in Yokohama	13.04.2008	Jokohama
Wygrana	Gary Goodridge	Decyzja (jednogłośna)	3	3:00	K-1 World Grand Prix 2003 in Las Vegas	02.05.2003	Las Vegas
Przegrana	Jérôme Le Banner	Decyzja (jednogłośna)	3	3:00	Finał K-1 World Grand Prix 2002	17.02.2002	Tokio
Wygrana	Stefan Leko	KO (lewy sierpowy)	3	1:16	Finał K-1 World Grand Prix 2002	17.12.2002	Tokio
zakwalifikował się do Finału K-1 World Grand Prix 2002
Wygrana	Mike Bernardo	Decyzja (jednogłośna)	4	3:00	K-1 World Grand Prix 2002 Final Elimination	05.10.2002	Saitama
Przegrana	Jérôme Le Banner	TKO (poddanie przez narożnik)	2	3:00	K-1 World Grand Prix 2002 in Paris	22.05.2002	Paryż
Przegrana	Mirko Filipović	Decyzja (jednogłośna)	5	3:00	K-1 World Grand Prix 2002 in Nagoya	03.03.2002	Nagoja
Wygrana	Tsuyoshi Nakasako	TKO (przerwanie przez sędziego)	2	2:55	K-1 Rising 2002	27.01.2002	Shizuoka
wygrał mistrzostwo K-1 World Grand Prix 2001
Wygrana	Francisco Filho	Decyzja (jednogłośna)	4	3:00	Finał K-1 World Grand Prix 2001	08.12.2001	Tokio
Wygrana	Stefan Leko	Decyzja (jednogłośna)	3	3:00	Finał K-1 World Grand Prix 2001	08.12.2001	Tokio
Wygrana	Jérôme Le Banner	KO (prawy sierpowy)	2	2:32	Finał K-1 World Grand Prix 2001	08.12.2001	Tokio
zastąpił w finale kontuzjowanego Sefo – wygrał turniej K-1 World GP 2001 in Fukuoka
Wygrana	Adam Watt	TKO (przerwanie przez lekarza)	3	1:38	K-1 World Grand Prix 2001 in Fukuoka	08.10.2001	Fukuoka
przegrał w półfinale turnieju K-1 World Grand Prix 2001 in Fukuoka
Przegrana	Ray Sefo	Decyzja (jednogłośna)	3	3:00	K-1 World Grand Prix 2001 in Fukuoka	08.10.2001	Fukuoka
Przegrana	Peter Graham	Decyzja (jednogłośna)	5	3:00	K-1 New Zealand Grand Prix 2001	21.07.2001	Auckland
pomimo przegranej w półfinale turnieju K-1 World Grand Prix 2000 in Nagoya dostał zaproszenie do turnieju K-1 World Grand Prix 2001 in Fukuoka
Przegrana	Ernesto Hoost	Decyzja (jednogłośna)	3	3:00	K-1 World Grand Prix 2001 in Melbourne	16.06.2001	Melbourne
Wygrana	Hiromi Amada	KO (prawy sierpowy)	1	2:52	K-1 World Grand Prix 2001 in Melbourne	16.06.2001	Melbourne
wygrał turniej K-1 World Grand Prix 2001
Wygrana	Peter Graham	KO (prawy podbródkowy)	3	2:10	K-1 World Grand Prix 2001 in Melbourne	24.02.2001	Melbourne
Wygrana	Andrew Peck	KO (cios pięścią)	1	0:48	K-1 World Grand Prix 2001 in Melbourne	24.02.2001	Melbourne
Wygrana	Nathan Briggs	KO (ciosy pięścią)	1	0:57	K-1 World Grand Prix 2001 in Melbourne	24.02.2001	Melbourne
przegrał w ćwierćfinale turniej K-1 World Grand Prix 2000 in Nagoya
Przegrana	Jérôme Le Banner	Decyzja (jednogłośna)	3	3:00	K-1 World Grand Prix 2000 in Nagoya	30.07.2000	Nagoja
Wygrana	Fadi Haddara	KO (ciosy pięścią)	5	3:00	K-1 Revenge Oceania	14.05.2000	Melbourne
wygrał turniej K-1 Grand Prix 2000 Oceania
Wygrana	Phil Fagan	KO	2	0:30	K-1 Grand Prix 2000 Oceania	27.02.2000	Melbourne
Wygrana	Rony Sefo	Decyzja (jednogłośna)	3	3:00	K-1 Grand Prix 2000 Oceania	27.02.2000	Melbourne
Wygrana	Clay Aumitagi	KO	2	1:56	K-1 Grand Prix 2000 Oceania	27.02.2000	Melbourne
Przegrana	Neilson Taione	Decyzja (jednogłośna)	5	3:00	Superfighter 2	23.10.1999	Sydney
zdobył mistrzostwo Australii WKBF w wadze superciężkiej
Wygrana	Chris Chrispoulides	Decyzja (jednogłośna)	5	3:00	WBKF	??.??.1999	Sydney

13 zwycięstw – 14 porażek – 1 remis – 1 no contest

Wynik	Bilans	Przeciwnik	Rozstrzygnięcie	Runda	Czas	Rozgrywki	Data	Miejsce	Uwagi
Przegrana	13-14-1 (1)	Justin Willis	Decyzja (jednogłośna)	3	5:00	UFC Fight Night 142: Dos Santos vs. Tuivasa	01.12.2018	Adelaide
Przegrana	13-13-1 (1)	Aleksiej Olejnik	Poddanie (duszenie zza pleców)	1	4:26	UFC Fight Night: Hunt vs. Oleynik	15.09.2018	Moskwa	Main event
Przegrana	13-12-1 (1)	Curtis Blaydes	Decyzja (jednogłośna)	3	5:00	UFC 221	10.02.2018	Perth	Co-main event
Wygrana	13-11-1 (1)	Derrick Lewis	TKO (ciosy pięściami)	4	3:51	UFC Fight Night 110: Lewis vs. Hunt	10.06.2017	Auckland
Przegrana	12-11-1 (1)	Alistair Overeem	KO (cios kolanem)	3	1:44	UFC 209	04.03.2017	Las Vegas
No contest	12-10-1 (1)	Brock Lesnar	No Contest (początkowo decyzją wygrał Lesnar, ale w związku z wpadką dopingową walka uznana za NC)	3	5:00	UFC 200	09.07.2016	Las Vegas
Wygrana	12-10-1	Frank Mir	KO (cios pięścią)	3	3:01	UFC Fight Night 85: Hunt vs. Mir	20.03.2016	Brisbane	występ wieczoru
Wygrana	11-10-1	Antônio Silva	TKO (ciosy pięściami)	1	3:41	UFC 193	15.11.2015	Melbourne
Przegrana	10-10-1	Stipe Miocic	TKO (ciosy pięściami)	5	2:47	UFC Fight Night 65: Miocic vs. Hunt	10.05.2015	Adelaide
Przegrana	10-9-1	Fabricio Werdum	TKO (uderzenie kolanem i ciosy pięściami)	2	2:27	UFC 180	15.11.2014	Meksyk	Walka o tymczasowe mistrzostwo UFC w wadze ciężkiej
Wygrana	10-8-1	Roy Nelson	KO (prawy podbródkowy)	2	3:00	UFC Fight Night: Hunt vs. Nelson	20.09.2014	Tokio	występ wieczoru
Remis	9-8-1	Antônio Silva	Remis (większościowy)	5	5:00	UFC Fight Night 33: Hunt vs. Bigfoot	07.12.2013	Brisbane	walka wieczoru
Przegrana	9-8	Junior dos Santos	KO (obrotowe kopnięcie w głowę)	3	4:12	UFC 160	25.05.2013	Las Vegas	walka wieczoru
Wygrana	9-7	Stefan Struve	TKO (cios pięścią)	3	1:44	UFC on Fuel TV: Silva vs. Stann	03.03.2013	Saitama	nokaut wieczoru
Wygrana	8-7	Cheick Kongo	TKO (ciosy pięściami)	1	2:11	UFC 144	26.02.2012	Saitama
Wygrana	7-7	Ben Rothwell	Decyzja (jednogłośna)	3	5:00	UFC 135	25.09.2011	Denver
Wygrana	6-7	Chris Tuchscherer	KO (cios pięścią)	2	1:41	UFC 127	27.02.2011	Sydney	nokaut wieczoru
Przegrana	5-7	Sean McCorkle	Poddanie (dźwignia na staw łokciowy)	1	1:03	UFC 119	25.09.2010	Indianapolis
Przegrana	5-6	Gegard Mousasi	Poddanie (dźwignia na staw łokciowy)	1	1:19	DREAM 9	26.05.2009	Jokohama	Ćwierćfinał turnieju DREAM Super Hulk GP
Przegrana	5-5	Melvin Manhoef	KO (ciosy pięściami)	1	0:18	Dynamite!! 2008	31.12.2008	Saitama
Przegrana	5-4	Alistair Overeem	Poddanie (klucz na rękę)	1	1:11	DREAM 5	21.07.2008	Osaka
Przegrana	5-3	Fiodor Jemieljanienko	Poddanie (kimura)	1	8:16	PRIDE Shockwave 2006	31.12.2006	Saitama	Walka o mistrzostwo PRIDE FC w wadze ciężkiej
Przegrana	5-2	Josh Barnett	Poddanie (kimura)	1	2:02	PRIDE Critical Countdown Absolute	01.07.2006	Saitama, Japonia	Ćwierćfinał turnieju PRIDE 2006 Openweight GP
Wygrana	5-1	Tsuyoshi Kōsaka	TKO (ciosy pięściami)	2	4:15	PRIDE Total Elimination Absolute	05.05.2006	Osaka	I runda turnieju PRIDE 2006 Openweight GP
Wygrana	4-1	Yosuke Nishijima	KO (cios pięścią)	3	1:18	PRIDE 31	26.02.2006	Saitama
Wygrana	3-1	Mirko Filipović	Decyzja sędziów (niejednogłośna)	3	5:00	PRIDE Shockwave 2005	31.12.2005	Saitama
Wygrana	2-1	Wanderlei Silva	Decyzja sędziów (niejednogłośna)	3	5:00	PRIDE Shockwave 2004	31.12.2004	Saitama
Wygrana	1-1	Dan Bobish	TKO (kopnięcie w korpus)	1	6:23	PRIDE 28	31.10.2004	Saitama
Przegrana	0-1	Hidehiko Yoshida	Poddanie (dźwignia na staw łokciowy)	1	5:25	PRIDE Critical Countdown 2004	20.06.2004	Saitama	Debiut w MMA

• Statystyki i lista walk w MMA (sherdog.com)
• Profil Hunta na (ufc.com)