Maurice Duverger

Maurice Duverger

Data i miejsce urodzenia	5 czerwca 1917 Angoulême
Data i miejsce śmierci	17 grudnia 2014 Paryż
Zawód, zajęcie	politolog, socjolog, nauczyciel akademicki, polityk
Multimedia w Wikimedia Commons

Maurice Duverger (ur. 5 czerwca 1917 w Angoulême^[1], zm. 17 grudnia 2014^[2] w Paryżu) − francuski politolog, socjolog, prawnik, nauczyciel akademicki i polityk, reprezentujący Włochy poseł do Parlamentu Europejskiego III kadencji.

Kształcił się w szkole katolickiej. W 1933 wstąpił do klerykalnej i antykomunistycznej partii UPR, którą kierował Philippe Henriot, późniejszy minister w rządzie Państwa Francuskiego^[3]. W 1936 przeszedł do Francuskiej Partii Ludowej, na czele której stał Jacques Doriot. Był jednym z liderów organizacji młodzieżowej tej formacji. Opuścił tę formację w 1938^[3].

Studiował prawo na Université de Bordeaux^[4]. Od 1942 nauczyciel akademicki, był profesorem prawa na Université de Poitiers (1942–1943) i na Université de Bordeaux (1943–1955), na którym założył instytut nauk politycznych (Sciences Po Bordeaux). W 1955 przeszedł do pracy na Uniwersytecie Paryskim, po jego podziale dołączył do kadry Université Panthéon-Sorbonne. W 1985 odszedł na emeryturę^[3]. Autor publikacji naukowych i wznawianych podręczników akademickich, współpracownik różnych gazet (m.in. „Le Monde”)^[4].

W pracy badawczej zajmował się m.in. partiami politycznymi i systemami wyborczymi; w 1951 wydał nowatorską wówczas pracę Les partis politiques, przetłumaczoną następnie na dziewięć języków^[3]. W latach 50. i 60. zaobserwował, że stosowana wówczas większościowa ordynacja wyborcza prowadzi do tworzenia się układu dwupartyjnego. Efekt ten został później nazwany prawem Duvergera^[3].

W latach 1989–1994 sprawował mandat posła do Parlamentu Europejskiego III kadencji. Uzyskał go z ramienia Włoskiej Partii Komunistycznej. W trakcie kadencji, po rozwiązaniu PCI i powołaniu Demokratycznej Partii Lewicy, dołączył do frakcji Partii Europejskich Socjalistów^[1].

Wyróżniony tytułami doktora honoris causa m.in. przez Uniwersytet Warszawski (1988)^[5] oraz Uniwersytetu Karola w Pradze (1999)^[6].

• La situation des fonctionnaires depuis la Révolution de 1940, 1941.
• Les partis politiques, 1951.
• La participation des femmes à la vie politique, 1955.
• Demain La République, 1958.
• Méthodes de la science politique, 1959.
• La VIe République et le régime présidentiel, 1961.
• Les institutions françaises, 1962.
• Constitutions et documents politiques, 1964.
• Introduction à la politique, 1964.
• Sociologie la politique, 1966.
• La Monarchie républicaine, ou comment les démocraties se donnent des rois, 1974.
• Lettre ouverte aux socialistes, 1976.
• Échec au roi, 1977.
• Dictatures et légitimité, 1982.