Ludmiła Aleksiejewa

Ludmiła Aleksiejewa

Ludmiła Aleksiejewa (2011)
Imię i nazwisko	Sławinska
Data i miejsce urodzenia	20 lipca 1927[1] Eupatoria[1]
Data i miejsce śmierci	8 grudnia 2018 Moskwa[2]
Rodzaj działalności	ochrona praw człowieka
Przynależność	Moskiewska Grupa Helsińska
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Ludmiła Michajłowna Aleksiejewa, ros. Людмила Михайловна Алексеева (ur. 20 lipca 1927 w Eupatorii, zm. 8 grudnia 2018 w Moskwie^[3]) – rosyjska działaczka polityczna i dysydentka, obrończyni praw człowieka. Członkini stowarzyszenia Moskiewska Grupa Helsińska.

W dzieciństwie jej rodzina przeniosła się z Krymu do Moskwy^[2]. Początkowo mieszkali w baraku w dzielnicy Ostankino, a w 1937 przenieśli się do mieszkania wielorodzinnego (komunałki) w centrum Moskwy. Rodzice Ludmiły zajmowali się pracę naukową, a wychowaniem dziecka zajmowała się babka.

Agresja III Rzeszy na Związek Radziecki w 1941^[2] zastała Ludmiłę w Teodozji, gdzie wyjechała wraz z babką na letni wypoczynek. W 1942 jej ojciec zginął na froncie^[4], a 15-letnia Ludmiła przeniosła się do Iżewska, gdzie przebywała jej matka i rozpoczęła kurs pielęgniarski^[4]. W 1943 powróciła do Moskwy, gdzie pracowała przy budowie metra^[2][4].

Studiowała historię i archeologię na Uniwersytecie Moskiewskim^[1], po studiach prowadziła zajęcia z historii na uniwersytecie robotniczym. W 1952 wstąpiła do KPZR. Po śmierci Józefa Stalina w 1953 zrezygnowała z kariery naukowej i podjęła pracę redaktora w Wydawnictwie Nauka^[1].

W latach 60. mieszkanie Aleksiejewej stało się miejscem spotkań inteligencji moskiewskiej, w tym środowisk dysydenckich związanych z wydawaniem druków samizdatowych. W 1966 r. Aleksiejewa zaangażowała się w wystąpienia w obronie uwięzionych pisarzy-dysydentów Julija Daniela i Andrieja Siniawskiego^[5]. Pod koniec lat 60. włączyła się w kampanię petycyjną związaną z procesem Aleksandra Ginzburga i Jurija Gałanskowa. W kwietniu 1968 została wyrzucona z partii i zwolniona z pracy^[6]. Od 1968 r. Aleksiejewa jako maszynistka zajmowała się wydawaniem „Kroniki wydarzeń bieżących” – biuletynu środowiska dysydenckiego. W związku ze swoją działalnością była wielokrotnie zatrzymywana i przesłuchiwana.

W 1976 r., na prośbę Jurija Orłowa, weszła w skład Moskiewskiej Grupy Helsińskiej – pierwszej organizacji niezależnej powołanej w ZSRR, która zajmowała się kwestią praw człowieka (nazwa pochodziła od Porozumień Helsińskich). Jej mieszkanie stało się nieformalną kancelarią Grupy, a ona sama redaktorem i archiwistą. Jej podpis znalazł się na 19 dokumentach programowych Grupy. W lutym 1977, pod groźbą aresztowana, Ludmiła Aleksiejewa została zmuszona do emigracji i wyjazdu do USA^[2]. Na emigracji zajmowała się dokumentowaniem działań środowisk dysydenckich, współpracowała także z rozgłośniami „Radio Swoboda” i „Głos Ameryki”^[6].

W 1993 r. Aleksiejewa wróciła do Rosji^[6], a trzy lata później znalazła się na czele Moskiewskiej Grupy Helsińskiej^[6]. W latach 1998–2004 była przewodniczącą Międzynarodowej Federacji Helsińskiej^[6]. Od 2002 r. działała w składzie Komisji Praw Człowieka przy Prezydencie Rosji^[6]. Głównym obszarem jej działalności stało się tworzenie w Rosji społeczeństwa obywatelskiego i walka z antydemokratycznymi posunięciami władz rosyjskich. W 2004 r. wspólnie z Garri Kasparowem tworzyła Wszechrosyjski Kongres Obywatelski^[2], a od 2009 brała udział w ruchu obywatelskim „Strategia-31”^[2] i organizowała mityngi na Placu Triumfalnym w Moskwie, w obronie art. 31 Konstytucji Federacji Rosyjskiej (o swobodzie zgromadzeń).

Otwarcie krytykowała rządy prezydenta Władimira Putina i sprzeciwiała się wywołanymi przez rosyjskie władze konfliktom zbrojnym w Gruzji i na Ukrainie^[7].

Jej uroczystości pogrzebowe odbyły się 11 grudnia 2018 w Domu Dziennikarza w centrum Moskwy^[8].

• Oficer Legii Honorowej (Francja, 2007)^[9]
• Krzyż Komandorski Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (2009)^[9][10]
• Krzyż Kawalerski Orderu Wielkiego Księcia Giedymina (Litwa, 2008)^[9]
• Order Krzyża Ziemi Maryjnej III klasy (Estonia, 2012)^[11]
• Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (2018, pośmiertnie^[12][8])
• Państwowa Nagroda Federacji Rosyjskiej (2017)^[13]
• Nagroda Sacharowa (2009)
• Nagroda im. Olofa Palmego (2004)^[14]
• Nagroda Praw Człowieka im. Václava Havla (2015)^[15]

Ludmiła Aleksiejewa była żoną matematyka Nikołaja Wiliamsa. Miała dwóch synów z pierwszego małżeństwa, z Walentinem.

• „Алфавит инакомыслия”. Людмила Алексеева (ros.), www.svobodanews.ru [dostęp 2012-09-18]
• Людмила Алексеева: Принципы демократии едины для всех (ros.), www.uudised.err.ee [dostęp 2012-09-18]
• Алексеева Людмила Михайловна. mhg.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-30)]. (ros.)., www.mhg.ru [dostęp 2012-09-18]