Lola THL1

Lola THL1

Kategoria	Formuła 1
Konstruktor	Lola
Projektant	Neil Oatley John Baldwin
Dane techniczne
Nadwozie	monocoque z włókien węglowych i aluminium o strukturze plastra miodu
Zawieszenie przednie	podwójne wahacze, popychacze obsługujące sprężyny nad amortyzatorami, stabilizator poprzeczny
Zawieszenie tylne	podwójne wahacze, popychacze obsługujące sprężyny nad amortyzatorami, stabilizator poprzeczny
Silnik	Hart 415T 1.5 R4T
Skrzynia biegów	FORCE/Hewland L, manualna, 6 biegów + wsteczny
Paliwo	Shell BP
Opony	Goodyear
Historia
Debiut	Grand Prix Włoch 1985
Kierowcy	Alan Jones Patrick Tambay
Używany	1985–1986
Wyścigi	6
Wygrane	0
Pole position	0
Najszybsze okrążenie	0
Lola T371 Lola THL2
Multimedia w Wikimedia Commons

Lola THL1 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Neila Oatleya i Johna Baldwina i skonstruowany przez Haas Lola. Model wziął udział w sześciu Grand Prix w sezonach 1985–1986.

Carl Haas ze wsparciem Beatrice Foods i Forda założył własny zespół w Formule 1, Haas Lola, w którym zatrudnieni zostali Teddy Mayer, Tyler Alexander, Neil Oatley, John Baldwin czy Ross Brawn, a kierowcą został były mistrz świata Alan Jones. Lola udzieliła zgody na wykorzystanie nazwy ze względu na długotrwałe powiązania z Haasem w Ameryce Północnej, jakkolwiek nie miała nic wspólnego z projektem, rozwojem i konstrukcją samochodu.

Haas podpisał umowę na wyłączność z Fordem na dostawę silników V6 turbo, ale nie były one gotowe na koniec sezonu 1985, w związku z czym użyto silników Hart R4. Silnik był wyposażony w jedną turbosprężarkę i rozwijał moc ok. 750 KM, zaś skrzynia biegów pochodziła od Hewlanda. Samochód był bardzo konwencjonalnym projektem, opartym na monocoque'u z włókien węglowych i aluminium o strukturze plastra miodu. Samochód został zbudowany niedaleko Londynu przez firmę Formula One Race Car Engineering Ltd (FORCE) i oznaczony THL1 (Team Haas Lola). Pierwszy model był gotowy na testy latem 1985 roku, w wyścigach zadebiutował zaś podczas Grand Prix Włoch. Rok 1985 zespół zamierzał poświęcić na naukę i pojazd ze słabymi silnikami nie był konkurencyjny, a w swoim debiucie tracił do liderów po 10 sekund i odpadł po sześciu okrążeniach wskutek awarii silnika. Z powodu awarii Jones nie ukończył także dwóch innych wyścigów w sezonie.

Zimą podjęto prace nad modelem używającym silnika Forda i oznaczono go THL2, zapewniono ponadto drugi samochód Patrickowi Tambayowi, który przyszedł z Renault, znał Mayera i Alexandra z McLarena, a dla Carla Haasa zdobył pod koniec lat 70. dwa tytuły w serii Can-Am. Opóźnienia w budowie nowego silnika zmusiły zespół do wystawienia THL1 na początku sezonu 1986, a Tambay zdołał nim ukończyć Grand Prix Hiszpanii. W Grand Prix San Marino zadebiutował model THL2 (prowadził go Jones), a od Grand Prix Monako obaj kierowcy korzystali już z nowego modelu.

Zbudowano łącznie trzy egzemplarze THL1.

Sezon	Zespół	Silnik	Kierowcy	Wyniki w poszczególnych eliminacjach																Wyniki kierowców		Wyniki konstruktora
				BRA	PRT	SMR	MCO	CAN	USE	FRA	GBR	DEU	AUT	NLD	ITA	BEL	EUR	ZAF	AUS	Punkty	Pozycja	Punkty	Pozycja
1985	Team Haas (USA) Ltd	Hart	Alan Jones	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	NU	-	NU	NW	NU	0	NS	0	NS
				BRA	ESP	SMR	MCO	BEL	CAN	USE	FRA	GBR	DEU	HUN	AUT	ITA	PRT	MEX	AUS	Punkty	Pozycja	Punkty	Pozycja
1986	Team Haas (USA) Ltd	Hart	Alan Jones	NU	NU	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0 (4)	12	0	13
			Patrick Tambay	NU	8	NU	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0 (2)	15

• Wouter Melissen: Beatrice-Lola THL1 Hart. ultimatecarpage.com, 2009-10-23. [dostęp 2012-10-22]. (ang.).
• Lola THL1. statsf1.com. [dostęp 2012-10-22]. (fr.).