Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Jimmy Arias

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jimmy Arias
ilustracja
Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

16 sierpnia 1964
Buffalo

Wzrost

175 cm

Gra

praworęczny, jednoręczny bekhend

Status profesjonalny

1980

Zakończenie kariery

1994

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

5

Najwyżej w rankingu

5 (9 kwietnia 1984)

Australian Open

3R (1991)

Roland Garros

QF (1984)

Wimbledon

4R (1984)

US Open

SF (1983)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

0

Najwyżej w rankingu

61 (11 maja 1987)

Australian Open

2R (1991)

Roland Garros

SF (1984)

US Open

2R (1984, 1988)

Jimmy Arias (ur. 16 sierpnia 1964 w Buffalo) – amerykański tenisista, zwycięzca French Open 1981 w grze mieszanej, reprezentant w Pucharze Davisa.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Karierę zawodową rozpoczął w roku 1980, a zakończył w 1994[1].

W 1981 został mistrzem mikstowego French Open, będąc w parze Andreą Jaeger. W finale para Jaeger–Arias pokonała duet Betty StöveFred McNair 7:6, 6:4.

Swój pierwszy tytuł w turniejach rangi ATP World Tour Arias wygrał w 1982 roku w Tokio, pokonując w finale Dominique Bedela. Łącznie triumfował w 5 imprezach o randze ATP World Tour w grze pojedynczej oraz awansował do 11 finałów. W deblu osiągnął 1 przegrany finał.

W 1983 roku, w wieku 19 lat, osiągnął półfinał US Open, przegrywając z Ivanem Lendlem.

W latach 1983–1987 reprezentował Stany Zjednoczone w Pucharze Davisa, odnosząc 1 zwycięstwo z 5 rozegranych meczów singlowych. W 1984 zajął trzecie miejsce w turnieju demonstracyjnym igrzysk olimpijskich w Los Angeles (1984).

W rankingu gry pojedynczej Arias najwyżej był na 5. miejscu (9 kwietnia 1984), a w klasyfikacji gry podwójnej na 61. pozycji (11 maja 1987).

Finały w turniejach ATP World Tour

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (5–11)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 19 lipca 1982 Waszyngton Ceglana Czechosłowacja Ivan Lendl 3:6, 3:6
Finalista 2. 12 sierpnia 1982 Indianapolis Ceglana Hiszpania José Higueras 5:7, 7:5, 3:6
Zwycięzca 1. 31 października 1982 Tokio Ceglana Francja Dominique Bedel 6:2, 2:6, 6:4
Zwycięzca 2. 15 maja 1983 Florencja Ceglana Włochy Francesco Cancellotti 6:4, 6:3
Zwycięzca 3. 5 czerwca 1983 Rzym Ceglana Hiszpania José Higueras 6:2, 6:7, 6:1, 6:4
Finalista 3. 11 lipca 1983 Boston Ceglana Argentyna José Luis Clerc 3:6, 1:6
Finalista 4. 18 lipca 1983 Waszyngton Ceglana Argentyna José Luis Clerc 3:6, 6:3, 0:6
Zwycięzca 4. 1 sierpnia 1983 Indianapolis Ceglana Ekwador Andrés Gómez 6:4, 2:6, 6:4
Zwycięzca 5. 30 października 1983 Palermo Ceglana Argentyna José Luis Clerc 6:2, 2:6, 6:0
Finalista 5. 5 maja 1985 Las Vegas Twarda Stany Zjednoczone Johan Kriek 6:4, 3:6, 4:6, 2:6
Finalista 6. 26 maja 1985 Florencja Ceglana Hiszpania Sergio Casal 6:3, 3:6, 2:6
Finalista 7. 20 października 1985 Tokio Twarda Stany Zjednoczone Scott Davis 1:6, 6:7
Finalista 8. 26 kwietnia 1987 Monte Carlo Ceglana Szwecja Mats Wilander 6:4, 5:7, 1:6, 3:6
Finalista 9. 1 maja 1988 Charleston Ceglana Stany Zjednoczone Andre Agassi 2:6, 2:6
Finalista 10. 7 stycznia 1990 Adelaide Twarda Austria Thomas Muster 6:3, 2:6, 5:7
Finalista 11. 12 maja 1991 Charlotte Ceglana Peru Jaime Yzaga 3:6, 5:7

Gra podwójna (0–1)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 19 października 1986 Tokio Twarda Stany Zjednoczone Greg Holmes Stany Zjednoczone Matt Anger
Stany Zjednoczone Ken Flach
2:6, 3:6

Gra mieszana (1–0)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 7 czerwca 1981 French Open, Paryż Ceglana Stany Zjednoczone Andrea Jaeger Holandia Betty Stöve
Stany Zjednoczone Fred McNair
7:6, 6:4

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. TENNIS; Arias Up and Calls It Quits, „The New York Times”, 25 sierpnia 1994, ISSN 0362-4331 [dostęp 2018-02-21] (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]