Jerzy Surdykowski

Jerzy Surdykowski

Zbigniew Bujak, Jerzy Surdykowski i Tomasz Jastrun – Stowarzyszenie Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego (2010)
Data i miejsce urodzenia	14 marca 1939 Warszawa
Konsul generalny RP w Nowym Jorku
Okres	od 1990 do 1996
Poprzednik	Andrzej Olszówka
Następca	Dariusz Jadowski
Ambasador RP w Tajlandii
Okres	od 1999 do 2003
Poprzednik	Krzysztof Szumski
Następca	Bogdan Góralczyk
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Jerzy Surdykowski (ur. 14 marca 1939 w Warszawie^[1]) – polski publicysta, dziennikarz, pisarz i dyplomata, działacz opozycji demokratycznej w okresie PRL.

Ukończył w 1962 studia na Wydziale Elektroniki Politechniki Gdańskiej. Pracował początkowo na Politechnice Gdańskiej, następnie jako stoczniowiec w Gdyni. Od końca lat 60. związany z dziennikarstwem jako dziennikarz m.in. „Perspektyw”, „Życia Gospodarczego”, „Życia Literackiego”. Przez kilka lat był także wykładowcą dziennikarstwa na Uniwersytecie Jagiellońskim^[2].

Od 1967 do 1982 był członkiem PZPR. W sierpniu 1980 uczestniczył w strajku w Stoczni Gdańskiej, publikował w biuletynie strajkowym^[2]. W 1980 został wiceprezesem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, pełnił tę funkcję także po delegalizacji SDP w związku z wprowadzeniem stanu wojennego^[3]. W 1982 objęty zakazem pracy w mediach państwowych, współpracował z czasopismami drugiego obiegu. W 1989 był redaktorem naczelnym „Głosu Wyborczego Solidarności”, następnie członkiem redakcji „Tygodnika Solidarność” i „Rzeczpospolitej”^[2].

Od 1990 związany z polską dyplomacją – był konsulem generalnym RP w Nowym Jorku (1990–1996) oraz ambasadorem w Tajlandii, akredytowanym także w Birmie i na Filipinach (1999–2003)^[3].

Jest autorem sztuk teatralnych, w tym Horoskopu zdjętego w 1976 przez cenzurę^[3], a także scenariusza do filmu W każdą pogodę (1969)^[4]. Twórca esejów i felietonów w prasie krajowej (m.in. w „Znaku”, „Gazecie Krakowskiej” i „Rzeczpospolitej”). Jako pisarz zadebiutował w 1966 powieścią Powracający z morza^[3]. Należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i PEN Clubu^[2]. W następnych latach autor licznych publikacji książkowych, w tym powieści i zbiorów esejów.

W 1994 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi^[5], a w 1986 Nagrodę im. Bolesława Prusa^[4]. W 2011 prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[6].

• Powracający z morza, Wyd. Morskie, Gdynia 1966.
• Wejście do wielkiej ligi, Wyd. Nasza Księgarnia, Warszawa 1973.
• Brzegiem Bałtyku, Wyd. Interpress, Warszawa 1975.
• Wyzwanie morza, Wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 1975.
• Groźba, wyzwanie, nadzieja, Wyd. Literackie, Kraków 1979.
• Oblężenie. Powieść współczesna, Wyd. Literackie, Kraków 1981.
• Notatki gdańskie, Wyd. Aneks, Londyn 1982 (drugi obieg).
• Partia stanu wojennego, Wyd. Unia, Warszawa 1984 (drugi obieg).
• Nie bez końca... Memoriał dla władz PRL, Wyd. Most, Warszawa 1987 (drugi obieg).
• Błękitny kontynent, Wyd. Iskry, Warszawa 1986.
• Dokąd zmierza Ameryka? Czyli drugie czytanie Tocqueville’a, Wyd. Politeja, Warszawa 2001.
• Duch Rzeczypospolitej, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2001.
• SOS, Wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2005.
• Wołanie o sens, Wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2006.
• Paradygmat. Powieść współczesna, Wyd. Austeria, Kraków 2011.
• Pójdę pluć na wasze trumny. Oficyna Wydawnicza „Volumen”, Warszawa 2015.
• Odnajdywanie sensu, Oficyna Wydawnicza „Volumen”, Warszawa 2017.
• Plątawisko, Oficyna Wydawnicza „Volumen”, Warszawa 2019.
• Nadzieja na sensowność świata, Wydawnictwo Copernicus Center Press, Kraków 2020.
• Wytrwałość, Wydawnictwo Nieoczywiste, Warszawa 2022.
• Śturc, Wydawnictwo Nieoczywiste, Warszawa 2023.
• Eseje sensowne, Wydawnictwo Copernicus Center Press, Kraków 2024.