Jerzy Jampolski

Jerzy Jampolski

podpułkownik rezerwy kawalerii
Data urodzenia	21 kwietnia 1879
Data i miejsce śmierci	luty 1942 ZSRR
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne w ZSRR
Jednostki	9 Pułk Ułanów Małopolskich, 20 Pułk Ułanów im. Króla Jana III Sobieskiego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Jerzy Maksymilian Jampolski^[1] (ur. 21 kwietnia 1879, zm. w lutym 1942 w ZSRR) – polski prawnik z tytułem doktora, urzędnik, podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Urodził się 21 kwietnia 1879^[2]. Był synem właścicieli majątku Wasłowce koło Czerniowiec^[3]. Ukończył studia z tytułem doktora praw^[4]. W 1905 był praktykantem konceptowym C. K. Namiestnictwa: w c. k. starostwie powiatu żydaczowskiego (1905, 1907)^[5][6][7], w c. k. starostwie powiatu drohobyckiego (1909, 1910)^[8][9]. W 1911 był komisarzem w starostwie powiatu lwowskiego^[10].

Po wybuchu I wojny światowej został powołany do c. i k. armii jako oficer rezerwy i 1 sierpnia 1914 wyruszył na front i bał udział w kampanii przeciw Imperium Rosyjskiemu^[11]. W czerwcu 1915, jako urzędnik administracji politycznej, został przeniesiony do zarząd wojskowego w Królestwie Kongresowym^[12]. Został skierowany do Miechowa, miejsca urzędowania gubernatora wojskowego lubelskiego gen. bryg. Ericha Dillera (byłego dowódcy 3 pułku ułanów w Krakowie)^[12]. Przez pewien czas prowadził referat polityczny w komisariacie cywilnym gubernatorstwa^[13]. Jako zastępca jeneralnego gubernatorstwa uczestniczył w konferencji 2 czerwca 1916 w Cieszynie, mającej zmienić politykę austriacką wobec Polaków na pozyskującą ich sympatie, oddelegowany przez naczelnego cywilnego komisarza Jerzego hr. Wodzickiego celem uzyskania włączenia trzech powiatów ziemi chełmskiej do gubernatorstwa^[14]. Po proklamacji aktu 5 listopada i objęciu władzy nad gubernią przez gen. Stanisława Szeptyckiego pracował w komisariacie cywilnym w Lublinie i objął stanowisko komisarza rządowego w tamtejszym prezydium^[15]. Pod koniec lipca 1917 uczestniczył ze strony austriackiej w konferencji austriacko-niemieckiej w zamierzeniu mającej zdecydować o przyznaniu Polaków większej autonomii, skutkującej utworzeniem Rady Regencyjnej^[16]. Na początku 1918 był przewidywany do pracy w planowanym przez władze polskie ministerstwie spraw wewnętrznych, co nie zostało zrealizowane wskutek podjęcia traktatu brzeskiego^[17]. W 1918, za rządów gen. Antoniego Liposzczaka w guberni, został szefem nowo otwartego biura emigracyjnego, mającego działać na rzecz reemigracji z terenów wschodnich^[18]. Do 1918 formalnie był wicesekretarzem w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych Austro-Węgier^[4]. Kres wojny w listopadzie zastał w Lublinie^[19].

Po zakończeniu wojny i odzyskaniu przez Polskę niepodległości, jako były oficer armii austriackiej został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu rotmistrza^[20]. W 1919 w stopniu majora był oficerem 9 pułku ułanów i pełnił funkcję oficera łącznikowego przy armii rumuńskiej^[3]. W szeregach tej jednostki uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej^[21]. Został awansowany na stopień podpułkownika rezerwy kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[22][23]. W 1923, 1924 był oficerem 20 pułku ułanów w Rzeszowie^[24][25]. W marcu 1924 ukończył wydane w tym samym roku Wspomnienia z czasów okupacji austrjackiej w Królestwie Kongresowem, obejmujące zapis własnych przeżyć i obserwacji z okresu 1914–1918^[26][19]. Był także autorem artykułu pt. Bitwa pod Rohoźną (wspomnienia uczestnika), opublikowanych w czasopiśmie „Przegląd Kawaleryjski nr 4 z 1932, opisujących walki z początku czerwca 1920^[27]. W 1932 został wybrany zastępcą prezesa czytelni polskiej w Czerniowcach^[28]. W 1934 jako podpułkownik rezerwy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr X w grupie oficerów pospolitego ruszenia kawalerii jako oficer stale przebywający zagranicą i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Przemyśl^[29].

Podczas II wojny światowej był podpułkownikiem Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR^[2]. Zmarł w lutym 1942 na obszarze ZSRR^[2]. Został pochowany na cmentarzu w Buzułuku^[2].

• Krzyż Kawalerski Orderu Franciszka Józefa z dekoracją wojenną – Austro-Węgry (1916)^[30][4]
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (przed 1918)^[4]
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (przed 1918)^[4]

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
• Jerzy M. Jampolski: Wspomnienia z czasów okupacji austrjackiej w Królestwie Kongresowem. Kraków: Krakowska Spółka Wydawnicza, 1924, s. 1.