Jadwiga Emilewicz

Jadwiga Emilewicz

Pełne imię i nazwisko	Jadwiga Katarzyna Emilewicz
Imię i nazwisko po urodzeniu	Jadwiga Szyler
Data i miejsce urodzenia	27 sierpnia 1974 Kraków
Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 9 kwietnia 2020 do 6 października 2020
Przynależność polityczna	Porozumienie[a]
Minister rozwoju
Okres	od 15 listopada 2019 do 6 października 2020
Przynależność polityczna	Porozumienie[a]
Następca	Jarosław Gowin[b]
Minister przedsiębiorczości i technologii
Okres	od 9 stycznia 2018 do 15 listopada 2019
Przynależność polityczna	Porozumienie
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Jadwiga Katarzyna Emilewicz z domu Szyler (ur. 27 sierpnia 1974 w Krakowie^[1]) – polska polityk, politolog i menedżer kultury.

Posłanka na Sejm IX kadencji (2019–2023), w latach 2015–2018 podsekretarz stanu w Ministerstwie Rozwoju, w latach 2018–2019 minister przedsiębiorczości i technologii w pierwszym rządzie Mateusza Morawieckiego, w latach 2019–2020 minister rozwoju w jego drugim gabinecie, w 2020 wiceprezes Rady Ministrów, w 2023 sekretarz stanu w Ministerstwie Funduszy i Polityki Regionalnej.

Urodziła się jako córka Antoniego i Zdzisławy Szylerów^[1]. W 1993 z wyróżnieniem zdała maturę w II Liceum Ogólnokształcącym im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie. W 1998 ukończyła politologię w Instytucie Nauk Politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego^[2], w 2011 otworzyła na tejże uczelni przewód doktorski. Wykładowczyni w Wyższej Szkole Europejskiej im. ks. Józefa Tischnera w Krakowie^[3] i na Wydziale Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu^[4]. Pełniła obowiązki dyrektora Muzeum PRL-u w Nowej Hucie^[5]. Współzałożycielka i członkini redakcji kwartalnika „Pressje”. Stypendystka Uniwersytetu Oksfordzkiego, na którym (w Wadham College) w 2002 ukończyła studia podyplomowe^[2]. Była też dyrektorem zarządzającym KN Studio^[6].

W pracy zawodowej i badawczej zajęła się socjologią władzy, samorządem terytorialnym, historią najnowszą oraz transformacją ustrojową Polski. Jej zainteresowania naukowe skupiają się wokół zjawiska władzy w polityce, teorii sił społecznych oraz interesów społecznych. Autorka książki pt. Reformatorzy i politycy. Gra o reformę ustrojową w 1998 roku widziana oczami jej aktorów, którą napisała wraz z Arturem Wołkiem.

W latach 1998–2002 była radcą prezesa Rady Ministrów w Departamencie Spraw Zagranicznych. Koordynatorka Instytutu Teorii Polityki, członkini Oxford University European Affairs Society. W 1995 podjęła współpracę z Ośrodkiem Myśli Politycznej w Krakowie. W 2007 i 2008 zasiadała w zarządzie Klubu Jagiellońskiego, potem została członkinią rady stowarzyszenia Klub Jagielloński oraz członkiem honorowym KJ^[7]. Należała do Platformy Obywatelskiej^[8]. Przystąpiła do powołanej w grudniu 2013 Polski Razem Jarosława Gowina. Została też prezesem związanej z partią Fundacji Lepsza Polska. W 2014 stanęła na czele małopolskich struktur Polski Razem^[9]. W tym samym roku kandydowała bez powodzenia z jej listy do Parlamentu Europejskiego (głos na nią zadeklarował wówczas Jan Rokita^[10]) oraz z powodzeniem, z listy PiS (w ramach porozumienia wyborczego), do sejmiku małopolskiego. 26 kwietnia 2015 objęła funkcję wiceprezesa Polski Razem^[11].

27 listopada 2015 została powołana na podsekretarza stanu w Ministerstwie Rozwoju^[12]. Po przekształceniu 4 listopada 2017 Polski Razem w Porozumienie pozostała wiceprezesem tego ugrupowania. 9 stycznia 2018 została powołana na urząd ministra przedsiębiorczości i technologii w rządzie Mateusza Morawieckiego^[13] (stając na czele nowo powołanego resortu). W tym samym miesiącu złożyła mandat radnej sejmiku^[14].

W wyborach w 2019 z listy Prawa i Sprawiedliwości uzyskała mandat posłanki IX kadencji, kandydując w okręgu poznańskim i otrzymując 43 958 głosów^[15]. 15 listopada 2019 została ministrem rozwoju w drugim gabinecie Mateusza Morawieckiego^[16]. 9 kwietnia 2020 objęła dodatkowo urząd wiceprezesa Rady Ministrów^[17]. 6 września tego samego roku została wybrana na przewodniczącą poznańskiego okręgu Porozumienia^[18] (od 2019 była p.o. przewodniczącej), a 20 dni później ogłosiła odejście z partii, zostając bezpartyjną posłanką w klubie parlamentarnym PiS. Decyzję uzasadniła coraz częstszą różnicą zdań z politykami Porozumienia, w tym prezesem Jarosławem Gowinem^[19].

W 2020 została członkiem rady społecznej Szpitala Klinicznego im. Heliodora Święcickiego Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu^[20], a w 2022 członkiem rady Teatru Muzycznego w Poznaniu^[21].

6 października 2020 zakończyła pełnienie funkcji rządowych^[22]. W maju 2023 powróciła do administracji rządowej, obejmując stanowiska sekretarza stanu w Ministerstwie Funduszy i Polityki Regionalnej oraz pełnomocnika rządu ds. polsko-ukraińskiej współpracy rozwojowej^[23].

W wyborach w 2023 bezskutecznie ubiegała się o poselską reelekcję^[24]. W grudniu tego samego roku zakończyła pełnienie funkcji w administracji rządowej.

W 2021 otrzymała nagrodę „Komeda UMP”, przyznaną przez Senat Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu^[25].

Zamężna z Marcinem Emilewiczem, mają trzech synów^[26].

• Reformatorzy i politycy. Gra o reformę ustrojową w 1998 roku widziana oczami jej aktorów (wspólnie z Arturem Wołkiem), Nowy Sącz 2008.
• Europejska polityka wschodnia. Wyzwanie Polaków i Niemców (redaktor pracy zbiorowej), Kraków 2008.
• Wyższa szkoła dyplomacji, „Nowa Europa”, nr 1 (5), 2007.
• Lekcja obywatelska, „Znak”, nr 579, 2003.

• Jadwiga Emilewicz. malopolska.pl. [dostęp 2018-01-09].

• Mgr Jadwiga Emilewicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2018-08-10] .