John Mitchell

John Mitchell

Pełne imię i nazwisko	John Eric Paul Mitchell
Data i miejsce urodzenia	23 marca 1964 Hawera
Wzrost	190 cm
Masa ciała	108 kg
Rugby union
Pozycja	rwacz, wiązacz
Kariera juniorska
Lata Zespół Francis Douglas Memorial College Waikato
Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) Fraser Tech Rugby Club 1985–1994 Waikato (NPC) 134 (286) Garryowen Football Club 1996–1997 Sale Sharks
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) 1993  Nowa Zelandia 0 (0)
Kariera trenerska
Lata Zespół Fraser Tech Rugby Club 1995–1996  Irlandia (as.) 1996–1999 Sale Sharks 1997–2000  Anglia (as.) 1999–2000 Wasps 2000 Waikato (rez.) 2001 Chiefs 2001–2003  Nowa Zelandia 2003–2005 Waikato 2005–2010 Western Force 2010–2012 Golden Lions 2011–2012 Lions 2012 Sale Sharks 2013–2014 UKZN Rugby Club 2016–  Stany Zjednoczone
Dorobek medalowy Puchar świata brąz Australia 2003
Multimedia w Wikimedia Commons

John Mitchell (ur. 23 marca 1964 w Hawera) – nowozelandzki rugbysta grający w trzeciej linii młyna, zwycięzca National Provincial Championship, reprezentant kraju, następnie trener, zdobywca Currie Cup i brązowy medalista Pucharu Świata 2003.

Uczęszczał do Francis Douglas Memorial College, gdzie występował w szkolnych drużynach rugby union i koszykówki. W tej drugiej powoływany był w latach 1981–1983 do narodowych reprezentacji szkół średnich oraz juniorów, zdecydował się jednak skoncentrować na rugby^[1][2]. W 1983 roku związał się z Fraser Tech Rugby Club, z którym trzykrotnie zwyciężał w rozgrywkach Waikato Rugby Union^[3]. Wkrótce został kapitanem zespołu juniorów Waikato, zaś w seniorskiej drużynie zadebiutował w roku 1985 i w kolejnych dziesięciu sezonach zaliczył 134 występy^[1][4][5]. Jako kapitan doprowadził region do triumfu w National Provincial Championship w 1992 oraz do zdobycia Ranfurly Shield rok później^[1][6]. Na poziomie klubowym grał także w Europie w zespołach Garryowen Football Club^[7][8] oraz Sale Sharks^[9].

W 1993 roku otrzymał powołanie do nowozelandzkiej reprezentacji na tournée do Europy. Nie wystąpił w żadnym testmeczu, zagrał jednak w sześciu meczach All Blacks z regionalnymi zespołami, trzykrotnie jako kapitan, zdobywając dwa przyłożenia. W roku następnym został mianowany kapitanem drużyny podczas szkoleniowej wyprawy do Argentyny^[1].

Trzykrotnie zagrał dla Barbarians^[10], a w 1995 roku wystąpił w zespole Classic All Blacks^[2].

Karierę trenerską zaczynał w Fraser Tech Rugby Club, z którym dwukrotnie zwyciężał w rozgrywkach Waikato Rugby Union^[2][3]. Kolejne jej etapy miały miejsce na Wyspach Brytyjskich. Z Sale Sharks, z którym związany był początkowo jako grający trener, potem jedynie w roli szkoleniowca, dotarł do finału Anglo-Welsh Cup^[3], prowadził następnie Wasps^[11]. Był odpowiedzialnym za formację młyna asystentem prowadzącego irlandzką reprezentację Murraya Kidda^[12][13][14], następnie w tej samej roli znajdował się w latach 1997–2000 w sztabie szkoleniowym Clive’a Woodwarda, a Anglicy w tym czasie zdobyli Triple Crown w 1998 oraz Puchar Sześciu Narodów 2000^[3][15].

Po tym turnieju odrzucił propozycję przedłużenia kontraktu, powrócił do Nowej Zelandii i objął funkcję dyrektora do spraw rozwoju i trenera zespołu rezerw Waikato^{[11][16][2][17]}. Już w październiku tego roku podpisał dwuletni kontrakt z występującym w rozgrywkach Super 12 zespołem Chiefs^[18][19]. Doprowadził go do szóstego miejsca w sezonie 2001, po czym zgłosił swoją kandydaturę w konkursie na szkoleniowca All Blacks, a będąc wybrany spośród dwudziestu dwóch kandydatów w październiku 2001 roku zastąpił na stanowisku Wayne’a Smitha^[1][20][21]. W czasie dwuletniej kadencji zdobył Bledisloe Cup i dwukrotnie zwyciężył w Pucharze Trzech Narodów^[3], jednak kluczowa dla jego losów była porażka w półfinale Pucharu Świata 2003 z Wallabies^[22]. Pomimo zdobycia brązowego medalu musiał ponownie ubiegać się o tę posadę^[23], otrzymał ją jednak Graham Henry^[1][24].

W grudniu 2003 roku został trenerem Waikato z umową obowiązującą przez trzy lata^[25][26]. W National Provincial Championship 2004 poprowadził zespół do półfinałów^[3], jednak na początku roku 2005 poprosił o wcześniejsze zwolnienie^[27]. W lutym tego roku został szkoleniowcem tworzącego się zespołu Western Force^[28], a kontrakt w roku 2007 został przedłużony do końca sezonu 2011^[29]. Pod koniec grudnia 2008 roku został częściowo zawieszony w obowiązkach z uwagi na skargi zawodników i sztabu szkoleniowego^[30][31], na początku stycznia 2008 został jednak przywrócony do pracy w pełnym wymiarze^[32].

W czerwcu 2010 roku ogłoszono, iż podczas posezonowej przerwy w rozgrywkach Super 14 wraz z Carlosem Spencerem i Johanem Ackermannem poprowadzi w Currie Cup południowoafrykański zespół Golden Lions^[33][34][35]. We wrześniu tego roku podpisał jednak z nim trzyletni kontrakt^[36][37], za zgodą Force opuszczając klub, z którym podczas pięcioletniej kadencji nie udało się awansować do fazy play-off.^[38]. W roku 2011 w Super Rugby poprowadził Lions, zaś z Golden Lions zwyciężył w Currie Cup^[39], co dało mu wyróżnienie dla najlepszego trenera roku w RPA^[40]. Podobnie jak w Australii, również w RPA zawodnicy wysunęli skargi na jego zachowanie i ich traktowanie^[41], przez co w czerwcu 2012 roku związek zawiesił trenera w obowiązkach na czas zbadania sprawy^[42]. W listopadzie zarzuty zostały oddalone i Mitchell powrócił do pracy^[43][44], kilka dni później zrezygnował pozostając związany z zespołami w roli konsultanta^[45][46]. Pod koniec listopada 2012 roku dołączył do sztabu szkoleniowego Sale Sharks^[47], po miesiącu opuścił jednak zespół podając powody osobiste^[48].

We wrześniu 2013 roku został głównym trenerem drużyny rugby z University of KwaZulu-Natal^[49]. Dotarł z nią do finału uniwersyteckich rozgrywek, po czym zrezygnował z prowadzenia zespołu^[50]. Prowadził następnie konsultacje i warsztaty dla trenerów^[51]. Pod koniec roku 2015 był przymierzany do roli szkoleniowca Stormers po odejściu Eddiego Jonesa^[52], na początku stycznia 2016 roku został jednak ogłoszony nowym selekcjonerem reprezentacji USA^[53][54].

• Pochodził ze sportowej rodziny, rodzice Eric i Pauline uprawiali koszykówkę, zaś brat Paul grał na pozycji młynarza w zespole Chiefs. Był żonaty z Kay, z którą miał dwójkę dzieci, Daryla i Ciarę^[2].
• Otrzymał Master of Business Administration w zarządzaniu sportem z Uniwersytetu Leicester^[3].
• W 2010 roku został we własnym mieszkaniu ugodzony nożem, gdy uznał włamywacza za czyniącego żarty współlokatora^[55].
• W 2014 roku ukazał się jego autobiografia Mitch: The Real Story napisana przy współpracy z Gavinem Richem (ISBN 978-1-77022-617-3).
• Był komentatorem/ekspertem stacji SuperSport^[56][51][57].