Józef Hoszowski

Józef Hoszowski

major audytor
Data i miejsce urodzenia	13 lipca 1897 Dolina
Data i miejsce śmierci	7 września 1967 Kraków
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	pułk piechoty Nr 9 40 pułk piechoty Dzieci Lwowskich WSO Nr VI WSR Kalisz WSR Równe WSR Kowel Sąd Polowy Nr 40
Stanowiska	kierownik sądu szef sądu polowego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Józef Hoszowski^[a] (ur. 13 lipca 1897 w Dolinie^[1] , zm. 7 września 1967 w Krakowie) – major audytor Wojska Polskiego.

Urodził się 13 lipca 1897 w rodzinie Mikołaja i Heleny z Wojnarowskich. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. i k. Armii. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 grudnia 1917 w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Jego oddziałem macierzystym był pułk piechoty Nr 9^[2].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[3][4]. W 1923 był oficerem 40 pułku piechoty we Lwowie^[5][6]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925^[7]. Po ukończeniu studiów prawa i uzyskaniu stopnia magistra w 1928 pozostając oficerem 40 pułku piechoty, był przydzielony do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr VI we Lwowie^[8].

W grudniu 1928 został przeniesiony do korpusu oficerów sądowych w stopniu kapitana audytora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 3,8 lokatą oraz przydzielony macierzyście do kadry oficerów służby sprawiedliwości z równoczesnym przydziałem służbowym do Wojskowego Sądu Rejonowego Równe na stanowisko sędziego śledczego^[9]. W 1932 był kierownikiem tego sądu^[10]. W 1934 został mianowany podprokuratorem przy wojskowych w sądach okręgowych z równoczesnym przeniesieniem do Prokuratury przy WSO Nr VI na stanowisko podprokuratora^[11]. 31 sierpnia 1935 został zwolniony ze stanowiska podprokuratora i mianowany sędzią rejonowym oraz przeniesiony do Wojskowego Sądu Rejonowego Kalisz na stanowisko kierownika sądu^[12]. W 1939, w stopniu majora audytora, był kierownikiem Wojskowego Sądu Rejonowego Kowel^[13].

W czasie kampanii wrześniowej był szefem sądu polowego nr 40 i szefem służby sprawiedliwości Wołyńskiej Brygady Kawalerii^[14][15]. 15 lipca 1944 w Krakowie został wzięty do niemieckiej niewoli i osadzony w Oflagu II D Gross-Born^[1] . Po uwolnieniu z niewoli powrócił do kraju^[16].

Po wojnie był pracownikiem Krakowskiego Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego^[17]. W latach 1953–1956 Wojewódzki Urząd do spraw Bezpieczeństwa Publicznego w Krakowie prowadził w stosunku do jego osoby kontrolę operacyjną w związku z podejrzeniem o sprawowanie funkcji zastępcy sędziego śledczego i zastępcy podprokuratora w Sądzie Okręgowym we Lwowie sprzed 1939 r.^[18] Był członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację^[17]. Miał żonę^[17].

Zmarł 7 września 1967 w Krakowie^[19]. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie 11 września 1967 (kwatera LXXVIII-11-21)^[17][19].

• Krzyż Walecznych
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[20]
• Krzyż Kawalerski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)^[21]

• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jerzy Nazarewicz. Działalność sądów wojennych w wojnie obronnej Polski 1939 r. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 1 (87), 1979. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny. 
• Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2018-09-15].