Ignacy Abdul Masih II – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ignacy Abdul Masih II
Data urodzenia	17 stycznia 1854
Data śmierci	30 sierpnia 1915
Pstriarcha Antiochii
Okres sprawowania	1895-1905

Wyznanie	przedchalcedońskie
Kościół	Syryjski Kościół Ortodoksyjny
Wybór patriarchy	1895

Sukcesja apostolska

Konsekrowani biskupi
Baselios Geevarghese II	1912
Yuyakkim Mar Ivanios	1912
Baselios Geevarghese I	1913

Ignacy Abdul Masih II (ur. 17 stycznia 1854, zm. 30 sierpnia 1915) – duchowny monofizyckiego kościoła jakobickiego, w latach 1895–1905 roku syryjsko-prawosławny patriarcha Antiochii.

W 1905 roku został usunięty z urzędu patriarszego przez synod, jednak w 1912 roku nadał autokefalię Kościołowi Malankarskiemu w Indiach. Doprowadziło to do konfliktu z urzędującym patriarchą Ignacym Abdullahem II i spowodowało trwający do dziś rozłam pomiędzy Malankarczykami, a wiernymi Kościoła syryjskiego w Indiach lojalnego wobec patriarchy Antiochii.

Ignacy Abdul Masih II zmarł 30 sierpnia 1915, a pochowany został w klasztorze Kurkmo, tradycyjnym miejscu spoczynku patriarchów syryjskich. Prawdopodobnie przed śmiercią przeszedł na katolicyzm.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Syryjsko-prawosławny patriarcha Antiochii

512–963	św. Seweriusz Wielki (512–538) Sergiusz z Tella (544–546) Paweł II (550–575) Piotr III (581–591) Julian I (591–595) Atanazy I Gammolo (595–631) Jan II (631–648) Teodor (649–667) Seweriusz bar Masqeh (667–681) Atanazy II (683–686) Julian II (686–708) Eliasz I (709–723) Atanazy III (724–740) Iwan (syryjsko-prawosławny patriarcha Antiochii) (740–754) Euwanis (754–?) Atanazy al-Sandali (?–758) Jerzy I (758–790) Józef I (790–792) Kiriakos z Takrit (793–817) Dionizy I z Tellmahreh (817–845) Jan III (846–873) Ignacy II (878–883) Teodozjusz Romanos z Takrit (887–896) Dionizy II (897–909) Jan IV (910–922) Bazyleusz I (923–935) Jan V (936–953) Iwan II (954–957) Dionizy III (958–961) Abraham I (962–963)
965–1483	Jan VI Sarigta (965–985) Atanazy IV z Salah (986–1002) Jan VII bar Abdun (1004–1033) Dionizy IV Yahya (1034–1044) Jan VIII (1049–1057) Atanazy V (1058–1063) Jan IX bar Shushan (1063–1073) Bazyleusz II (1074–1075) Jan Abdun (1075–1077) Dionizy V Lazaros (1077–1078) Iwan III (1080–1082) Dionizy VI (1088–1090) Atanazy VI bar Kamoro (1091–1129) Jan X bar Mawdyono (1129–1137) Atanazy VII bar Qutreh (1138–1166) Michał Wielki (1166–1199) Atanazy VIII (1200–1207) Jan XI (1208–1220) Ignacy III Dawid (1222–1252) Jan XII bar Madani (1252–1263) Ignacy IV Jeszu (1264–1282) Filoksenos I Nemrud (1283–1292) Michał II (1292–1312) Michał III Jeszu (1312–1349) Bazyleusz III Gabriel (1349–1387) Filoksenos II (1387–1421) Bazyleusz IV Semun (1421–1444) Ignacy Benam al-Hadli (1445–1454) Ignacy Kalaf (1455–1483) Ignacy Jan XIII (1483–1493)
od 1493	Ignacy Nuh z Libanu (1493–1509) Ignacy Jeszu I (1509–1512) Ignacy Jakub I (1512–1517) Ignacy Dawid I (1517–1520) Ignacy Abd-Allah I (1520–1557) Ignacy Nemet Allah I (1557–1576) Ignacy Dawid II Szah (1576–1591) Ignacy Piłat I (1591–1597) Ignacy Hadayat Allah (1597–1639) Ignacy Szymon I (1640–1659) Ignacy Jeszu II Qamsheh (1659–1662) Ignacy Abdul Masih I (1662–1686) Ignacy Jerzy II (1687–1708) Ignacy Izaak Azar (1709–1722) Ignacy Shukr Allah II (1722–1745) Ignacy Jerzy III (1745–1768) Ignacy Jerzy IV (1768–1781) Ignacy Mateusz (1782–1817) Ignacy Junan (1817–1818) Ignacy Jerzy V (1819–1837) Ignacy Eliasz II (1838–1847) Ignacy Jakub II (1847–1871) Ignacy Piotr IV (1872–1894) Ignacy Abdul Masih II (1895–1905) Ignacy Abd Allah II (1906–1915) Ignacy Eliasz III (1917–1932) Ignacy Afram I Barsoum (1933–1957) Ignacy Jakub III (1957–1980) Ignacy Zakka I Iwas (1980–2014) Ignacy Efrem II (od 2014)