Instytut Celulozowo-Papierniczy
Instytut Celulozowo-Papierniczy – jednostka organizacyjna Ministerstwa Przemysłu Chemicznego, istniejąca w latach 1951–1961, powołana z zadaniem prowadzenia prac naukowo-badawczych w dziedzinie celulozy i papieru w celu zapewnienia rozwoju produkcji przemysłowej.
Powołanie Instytutu
[edytuj | edytuj kod]Na podstawie zarządzenie Ministra Przemysłu Chemicznego z 1951 r. w sprawie utworzenia Instytutu Celulozowo-Papierniczego ustanowiono Instytut[1]. Powołanie Instytutu pozostało w związku z ustawą z 1951 r. o tworzeniu instytutów naukowo-badawczych dla potrzeb gospodarki narodowej[2].
Zwierzchni nadzór nad instytutem sprawował Minister Przemysłu Chemicznego przez Centralny Zarząd Przemysłu Papierniczego.
Zadania Instytutu
[edytuj | edytuj kod]Zadaniem instytutu było prowadzenie prac naukowo-badawczych, mających na celu rozwój produkcji przemysłowej w dziedzinie celulozy i papieru, a w szczególności[3]:
- organizowanie i prowadzenie prac naukowo-badawczych dla stworzenia podstaw zarówno teoretycznych, jak i praktycznych dla nowych działów produkcji lub nowych metod wytwarzania, organizacji pracy oraz podnoszenia jakości produkcji,
- śledzenie postępu technicznego i naukowego oraz udzielanie opinii w sprawach związanych z postępem wiedzy i techniki,
- udoskonalania i usprawniania metod już stosowanych w przemyśle,
- inicjowanie nowych działów produkcji i współpracy przy ich organizowaniu,
- przeprowadzanie ekspertyz, zleconych prac technicznych i naukowo-badawczych,
- kształcenie przyszłych naukowców dla potrzeb własnych i innych instytutów naukowych oraz kształcenie personelu przemysłu w zakresie nowych gałęzi przemysłu, nieuwzględnionych w programach szkolnictwa,
- współdziałanie w pracach zbiorowych, organizowanych przez inne instytuty i pracownie szkół wyższych i innych ośrodków badawczych w celu rozwiązania bardziej złożonych zagadnień,
- nawiązywanie i utrzymywanie łączności z odpowiednimi instytucjami i organizacjami za granica,
- prowadzenie dokumentacji i informacji naukowej oraz naukowo-technicznej.
Kierowanie instytutem
[edytuj | edytuj kod]Na czele Instytutu stał dyrektor, który kierował samodzielnie działalnością Instytutu i był za nią odpowiedzialny. Dyrektor zarządzał instytutem przy pomocy jednego zastępcy. Zastępca miał przydzielony zakres prac, za który odpowiadał przed dyrektorem.
Rada Naukowa
[edytuj | edytuj kod]Przy Instytucie działała Rada Naukowa, która składała się z przewodniczącego, jego zastępcy i 12 członków, powoływanych przez ministra na okres 3 lat spośród przedstawicieli nauki i znawców zagadnień wchodzących w zakres działania instytutu.
Do zadań Rady Naukowej należało:
- inicjowanie prac naukowo-badawczych,
- opiniowanie planów naukowo-badawczych i preliminarzy budżetowych Instytutu,
- wypowiadania się w sprawie organizacji Instytutu,
- rozpatrywanie innych spraw na zlecenie ministra lub na wniosek przewodniczącego Rady.
Zniesienie Instytutu
[edytuj | edytuj kod]Na podstawie zarządzenie Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac z 1961 r. w sprawie ustalenia wykazu instytutów naukowo-badawczych uważanych za instytuty techniczne zlikwidowano Instytut[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Zarządzenie Ministra Przemysłu Chemicznego z dnia 7 grudnia 1951 r. w sprawie utworzenia Instytutu Celulozowo-Papierniczego. M.P. z 1951 r. nr 105, poz. 1531.
- ↑ Ustawa z dnia 8 stycznia 1951 r. o tworzeniu instytutów naukowo-badawczych dla potrzeb gospodarki narodowej. Dz.U. z 1951 r. nr 5, poz. 38.
- ↑ Zarządzenie Ministra Przemysłu Chemicznego z dnia 7 grudnia 1951 r. w sprawie nadania statutu Instytutowi Celulozowo-Papierniczemu. M.P. z 1951 r. nr 105, poz. 1539.
- ↑ Zarządzenie Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac z dnia 31 października 1961 r. w sprawie ustalenia wykazu instytutów naukowo-badawczych uważanych za instytuty techniczne. M.P. z 1961 r. nr 95, poz. 404.