Henryk Bolcewicz

Henryk Bolcewicz

1936–1945
chorąży pilot
Data i miejsce urodzenia	12 września 1919 Petersburg
Data i miejsce śmierci	22 kwietnia 2013 Newark-on-Trent
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego RAF
Jednostki	151 eskadra myśliwska 53 eskadra obserwacyjna 301 dywizjon bombowy
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Henryk Bolcewicz (ur. 12 września 1919 w Petersburgu, zm. 22 kwietnia 2013 w Newark-on-Trent) – chorąży pilot Wojska Polskiego, kawaler Virtuti Militari.

Po ukończeniu Szkoły Handlowej wstąpił w 1936 roku do Szkoły Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich w Bydgoszczy. Po jej ukończeniu w 1939 roku został przydzielony do 151 eskadry myśliwskiej w Lidzie^[1].

1 sierpnia został przeniesiony do 53 eskadry obserwacyjnej i w jej składzie walczył podczas kampanii wrześniowej^[2]. 3 września, podczas lotu z kpt. obs. Marianem Kucharskim, jego samolot został zaatakowany przez 3 samoloty myśliwskie Messerschmitt Bf 109. Pilotowi udało się wymanewrować myśliwce i powrócić na macierzyste lotnisko^[3].

Po ataku ZSRR na Polskę 17 września przekroczył w Czerniowcach granicę z Rumunią. 13 grudnia dotarł do Marsylii i został skierowany do Ośrodka Wyszkolenia Załóg w Caen, gdzie szkolił się w pilotażu bombowców Lioré et Olivier LeO 451^[4].

Po upadku Francji został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, wstąpił do Polskich Sił Powietrznych i otrzymał numer służbowy RAF 782241. 26 czerwca 1940 roku trafił do Bazy Lotnictwa Polskiego w Blackpool, a 15 lipca został skierowany do 12 Operational Training Unit (OTU) w Benson. Po jego ukończeniu został w kwietniu 1941 roku przydzielony do 301 dywizjonu bombowego^[5]. W jego składzie wykonał ok. 20 lotów bojowych^[6]. 8 listopada wystartował do nalotu na Mannheim. Pilotował bombowiec Vickers Wellington (nr ser. Z1277, znaki GR-Z) z załogą: pilot Sgt Zygmunt Lenczewski, obserwator F/O Włodzimierz Kolanowski, radiooperator Sgt Albert Szczepanowski, strzelec Sgt Bolesław Wróblewski oraz strzelec Sgt Tadeusz Moryń. Z powodu uszkodzeń odniesionych nad celem ich samolot lądował awaryjnie w okolicach Maldegem. Załoga wyszła z lądowania bez szwanku, samolot dostał się w ręce Niemców i był później użytkowany przez Luftwaffe^[7].

Po zakończeniu działań wojennych nie zdecydował się na powrót do komunistycznej Polski i pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Ukończył kurs kreślarski i pracował na kierowniczych stanowiskach w przemyśle, z żoną June mieszkał w Lincoln. Działał społecznie – był Przewodniczącym Zarządu Koła Stowarzyszenia Lotników Polskich w Lincoln. Był również członkiem Rady SLP w Wielkiej Brytanii i wiceprezesem SLP^[8].

Zmarł 22 kwietnia 2013 roku. Został pochowany na Newark Cemetery^[9].

Był odznaczony^[10]:

• Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari nr 9230,
• Krzyżem Walecznych – trzykrotnie
• Medalem Lotniczym,
• Polowym Znakiem Pilota.

• Piotr Hodyra: 301 Dywizjon Bombowy 1940-1943. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press, 2016. ISBN 978-83-7020-664-2. OCLC 971435802.
• Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
• Janusz Kubit: Szkoła Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich, Krosno 1938–1939. Krosno: Graffia - Agencja wydawniczo-fotograficzna, 2019. ISBN 978-83-955211-0-2. OCLC 1135440195.
• Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w Wojnie Obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0795-7. OCLC 830072566.