Hans Haenel
Hans Haenel (ur. 28 lutego 1874 w Dreźnie, zm. 22 listopada 1942 tamże[1]) – niemiecki lekarz neurolog.
Syn Gustava Haenela (1843–1892), drezdeńskiego okulisty, i Louise z domu Linger (1849–1922). Brat Ericha Antona Haenela (1875–1940), historyka sztuki[2]. Studiował na Uniwersytecie we Fryburgu Bryzgowijskim, Uniwersytecie w Berlinie i Uniwersytecie w Heidelbergu. W 1897 roku w Heidelbergu otrzymał tytuł doktora medycyny po przedstawieniu pracy doktorskiej przygotowanej pod kierunkiem Emila Kraepelina. Pracował w klinice neurologicznej w Halle, potem w szpitalu miejskim w Dreźnie[3]. W 1909 roku opisał objaw znieczulenia gałek ocznych w przebiegu wiądu rdzenia („Bulbussymptom”, objaw Haenela)[4].
Wybrane prace
[edytuj | edytuj kod]- Beitrag zur Lehre von den aus Nervengewebe bestehenden Geschwülsten, 1898
- Klinischer Beitrag zur Kenntniss der Erkrankungen des Hirnschenkels, 1900
- Zur pathologischen Anatomie der Hemiathetose, 1901
- Zur Pathogenese der amyotrophischen Lateralsklerose, 1903
- Eine typische Form der tabischen Gehstörung, 1908
- Über den Harten-Gaumen-Reflex nebst Bemerkungen über den Schlundreflex, 1910
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Alma Kreuter: Deutschsprachige Neurologen und Psychiater: ein biographisch-bibliographisches Lexikon von den Vorläufern bis zur Mitte des 20. Jahrhunderts. Band 1. Saur, 1996, s. 504
- ↑ Watzdorf, Erna: Hänel, Erich Anton, W: Neue Deutsche Biographie 7 (1966), S. 441
- ↑ Fischer I: Biographisches Lexikon der hervorragenden Ärzte der letzten fünfzig Jahre. Band 1. München-Berlin: Urban & Schwarzenberg, 1962, s. 562.
- ↑ Hans Haenel w bazie Who Named It (ang.)
Kontrola autorytatywna (osoba):