Chajjim Bar-Lew

Chajjim Bar-Lew

‏חיים בר-לב‎

Chajjim Bar-Lew
generał porucznik (raw alluf)
Data i miejsce urodzenia	16 listopada 1924 Wiedeń
Data i miejsce śmierci	7 maja 1994 Tel Awiw
Przebieg służby
Lata służby	1942–1973
Siły zbrojne	Hagana Siły Obronne Izraela
Jednostki	Palmach Brygada Negew Brygada Giwati 27 Brygada Pancerna
Stanowiska	dowódca Brygady Giwati (1954) dowódca 27 Brygady Pancernej (1956) dowódca Korpusu Pancernego (1957–1964) szef Sztabu Generalnego Sił Obronnych Izraela (1968–1972)
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Mandacie Palestyny wojna o niepodległość Kryzys sueski wojna sześciodniowa wojna na wyczerpanie wojna Jom Kipur
Odznaczenia

Chajjim Bar-Lew (hebr.: חיים בר-לב, ang.: Haim Bar-Lev, ur. 16 listopada 1924 w Wiedniu w Austrii, zm. 7 maja 1994 w Tel Awiwie w Izraelu) – izraelski dowódca wojskowy w stopniu generała porucznika (raw alluf), oficer dyplomowany Sił Obronnych Izraela, w latach 1968–1972 szef Sztabu Generalnego Sił Obronnych Izraela, później minister w kolejnych rządach.

Urodził się jako Chajjim Brotzlewski w żydowskiej rodzinie w Wiedniu, w Austrii. Dorastał w Zagrzebiu w Jugosławii (obecna Chorwacja). W 1939 przyłączył się do piątej alii i wyemigrował do Mandatu Palestyny. W 1942 ukończył szkołę rolniczą Mikwe Jisra’el.

W 1942 wstąpił do żydowskiej organizacji paramilitarnej Hagana. Służył w różnych jej oddziałach, przechodząc między innymi specjalistyczne szkolenie w Palmach. Ukończył szkolenia pilotażu samolotów i spadochroniarstwa. Uczestniczył w licznych operacjach Hagany. W 1946 został dowódcą kompanii D Palmach i wykonał rozkaz wysadzenia mostu Allenby Bridge w pobliżu Jerycha. Uniemożliwiono w ten sposób przejście arabskiej milicji z Transjordanii do Mandatu Palestyny. Podczas wojny domowej w Mandacie Palestyny w 1947 został dowódcą 8 Batalionu Palmach, który należał do Brygady Negew z siedzibą w kibucu Ce’elim w zachodniej części pustyni Negew. W 1948 został oficerem operacyjnym Brygady Negew.

Podczas wojny o niepodległość jednostki Hagany stały się oddziałami Sił Obronnych Izraela. W trakcie tej wojny Ber-Lew wziął udział w bitwie o kibuc Nirim i dowodził batalionem w operacji Horew. W 1952 został mianowany oficerem operacyjnym w Północnym Dowództwie, i w 1954 objął dowództwo nad Brygadą Giwati. Podczas kryzysu sueskiego w 1956 został w trybie awaryjnym przeniesiony na stanowisko dowódcy 27 Brygady Pancernej (jednostka rezerwowa 77 Dywizji), która najpierw zdobyła Strefę Gazy, a następnie śmiałym manewrem weszła na półwysep Synaj i dotarła do Kanału Sueskiego. W tym samym roku ukończył Akademię Wojskową w Wielkiej Brytanii^[1].

W lipcu 1957 został mianowany dowódcą Korpusu Pancernego i w październiku 1958 otrzymał awans na pułkownika (alluf miszne). W 1961 ukończył studia na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku na kierunku zarządzania biznesem. W 1964 został szefem zarządzania operacyjnego w Sztabie Generalnym Sił Obronnych Izraela. W 1966 podjął studia polityczne w Paryżu we Francji.

W maju 1967 został zastępcą szefa Sztabu Generalnego.

W dniu 1 stycznia 1968 został mianowany szefem Sztabu Generalnego Sił Obronnych Izraela^[2].

Podczas wojny na wyczerpanie w październiku 1968 rozpoczął budowę pasa umocnień i fortyfikacji wzdłuż Kanału Sueskiego. System fortyfikacji nazwano Linią Bar-Lewa od nazwiska szefa sztabu generalnego. Linia obronna składała się z ziemnych szańców i bunkrów obserwacyjnych wzniesionych wzdłuż kanału. W najbardziej prawdopodobnych miejscach przeprawy wybudowano dodatkowe umocnienia ziemne. Szańce ziemne wznosiły się na wysokość 20 metrów nad poziom wody, a ich nachylenie sięgało 45 stopni. Każdy punkt obserwacyjny był obsadzony przez 15 żołnierzy. Ich zadaniem było danie ostrzeżenia przy jakiejkolwiek próbie egipskiej agresji. Na bezpiecznych pozycjach z tyłu umocnień znajdowały się jednostki pancerne oraz artyleria. W ciągu 24 godzin można było zmobilizować brygady rezerwy, dla których przygotowano na półwyspie Synaj magazyny z uzbrojeniem i amunicją. Mogły one przeprowadzić natychmiastowy kontratak, włącznie z desantem na zachodni brzeg Kanału Sueskiego. W rejonie fortyfikacji wybudowano liczne bunkry i schrony przeciwlotnicze. Linię przecinały zapory przeciwpancerne oraz pola minowe o szerokości do 200 metrów. Budowę Linii Bar-Lewa ukończono do sierpnia 1970. Całość kosztowała 500 mln USD.

1 stycznia 1972 Chajjim Bar-Lew zakończył swoją służbę i odszedł do pracy cywilnej. 5 marca został mianowany ministrem handlu i przemysłu w rządzie premier Goldy Meir.

Wraz z wybuchem wojny Jom Kipur, 6 października 1973 powrócił do służby wojskowej w stopniu generała majora (alluf). W pierwszych dniach wojny był głównym doradcą w Północnym Dowództwie, a 10 października objął dowództwo Południowym Dowództwie. Dzięki jego decyzjom udało się ustabilizować sytuację na południowym froncie, a następnie przejąć inicjatywę strategiczną.

Po zakończeniu wojny Jom Kipur powrócił do pracy jako minister handlu i przemysłu (1972–1977), oraz minister rozwoju (1974) w rządach Goldy Meir i Icchaka Rabina. Wziął udział w wyborach parlamentarnych 1977 i z ramienia Koalicji Pracy był członkiem Knesetu do 1992. W latach 1978–1984 był sekretarzem generalnym Koalicji Pracy. W latach 1984–1990 pełnił obowiązki ministra bezpieczeństwa wewnętrznego^[1].

W 1992 został ambasadorem nadzwyczajnym i pełnomocnikiem Izraela w Rosji. Funkcję tę pełnił aż do swojej śmierci 7 maja 1994 (nowotwór)^[3].

Jego syn Omer również zasiadał w Knesecie^[4].

• Chajjim Bar-Lew (ang.) – profil na stronie Knesetu.