Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1964

Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1964 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na IX Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1964 roku w Innsbrucku.

Na igrzyskach przeprowadzono 34 konkurencje w 10 dyscyplinach sportowych, czyli o 7 konkurencji więcej niż podczas poprzednich zimowych igrzysk, które odbyły się w Squaw Valley^[1][2]. W programie igrzysk w Innsbrucku ponownie znalazły się dwie konkurencje bobslejowe (dwójki i czwórki mężczyzn), których nie rozegrano w Squaw Valley. Ponadto do programu igrzysk włączono po raz pierwszy trzy konkurencje saneczkarskie (jedynki i dwójki mężczyzn oraz jedynki kobiet), a także bieg narciarski na 5 km kobiet i konkurs indywidualny w skokach narciarskich na dużym obiekcie^[3].

W igrzyskach olimpijskich wzięło udział 1094 sportowców (894 mężczyzn i 200 kobiet) z 36 narodowych reprezentacji^[2]. Oznaczało to rekordową liczbę uczestników zimowych igrzysk olimpijskich, a także pierwszą edycję tej imprezy, podczas której liczba uczestników przekroczyła 1000^[4]. Dla dwóch państw – Korei Północnej i Mongolii – występ w Innsbrucku był debiutem olimpijskim, zarówno biorąc pod uwagę igrzyska zimowe, jak i letnie^[5]. Ponadto w zimowych igrzyskach olimpijskich pierwszy start zaliczyły Indie^[3].

Medale olimpijskie zdobyli sportowcy z 14 państw, co oznacza, że 22 reprezentacje wyjechały z igrzysk z zerowym dorobkiem medalowym. W klasyfikacji medalowej zwyciężyli reprezentanci Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, w których dorobku znalazło się jedenaście złotych, osiem srebrnych i sześć brązowych medali^[2]. Był to najlepszy wynik medalowy tego kraju na zimowych igrzyskach olimpijskich, po raz drugi z rzędu liczba zdobytych przez ZSRR złotych medali wyniosła jedenaście^[6]. Jednocześnie były to piąte z rzędu igrzyska, po zimowych w 1956 i 1960 oraz letnich w 1956 i 1960, w których w tabeli medalowej triumfował Związek Radziecki^[7][8][1][9].

Pierwszy medal igrzysk olimpijskich dla Korei Północnej zdobyła Han Pil-hwa – srebrny w biegu łyżwiarskim na 3000 m kobiet^[10][11]. Był to jednocześnie pierwszy medal zimowych igrzysk olimpijskich wywalczony przez sportsmenkę z Azji^[12]. Pierwszy złoty medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Holandii i zarazem pierwsze złoto olimpijskie od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1948 dla tego kraju zdobyła Sjoukje Dijkstra w konkursie solistek w łyżwiarstwie figurowym^[13][14].

Po raz pierwszy rola gospodarza igrzysk olimpijskich przypadła Austrii. Podczas igrzysk w Innsbrucku reprezentanci gospodarzy osiągnęli najlepszy start w dotychczasowej historii występów w zimowych igrzyskach olimpijskich. Po raz drugi w historii, po igrzyskach w Cortina d’Ampezzo, w ich dorobku znalazły się cztery złote medale olimpijskie. Był to zarazem najlepszy występ Austriaków w igrzyskach olimpijskich od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1936^[15]. Najlepszy wynik medalowy w zimowych igrzyskach olimpijskich osiągnęli również sportowcy z Francji, którzy po raz pierwszy zdobyli trzy złote medale. Był to najlepszy występ olimpijski Francuzów od letnich igrzysk w Melbourne^[16].

Najlepszy start w zimowych edycjach od igrzysk w Chamonix odnotowali reprezentanci Finlandii, dla których był to najlepszy start olimpijski od letnich igrzysk w Helsinkach^[17]. Dla Norwegów, występ w Innsbrucku był najlepszym startem olimpijskim od zimowych igrzysk w Oslo^[18], a dla Szwedów – najlepszym zimowym startem od 1948 roku^[19].

Reprezentacja Wielkiej Brytanii po raz pierwszy od 12 lat, czyli od igrzysk w Oslo, zdobyła złoty medal na zimowych igrzyskach olimpijskich^[20]. Dokonali tego bobsleiści w konkursie dwójek^[21]. Dla reprezentacji Czechosłowacji igrzyska w 1964 roku były czwartymi zimowymi, po 1928, 1948 i 1960 roku, które zakończyli oni z medalem olimpijskim^[22]. Po raz trzeci medal dla Czechosłowacji zdobyli hokeiści^[23].

Najsłabszy od igrzysk w Garmisch-Partenkirchen start w zimowych igrzyskach olimpijskich zaliczyli sportowcy ze Stanów Zjednoczonych. Był to trzeci w historii start olimpijski Amerykanów, który zakończył się zdobyciem tylko jednego tytułu mistrza olimpijskiego^[24]. Ponadto reprezentacja USA nie zdobyła medalu w turnieju hokejowym, tak samo jak reprezentacja Kanady. Był to pierwszy w historii turniej olimpijski w hokeju na lodzie, w którym Kanadyjczycy nie zdobyli medalu^[25][23].

Po raz drugi z rzędu złotego medalu zimowych igrzysk olimpijskich nie zdobyli reprezentanci Włoch, lecz ich start był lepszy niż w Squaw Valley, gdzie zdobyli tylko jeden medal^[26]. Spośród krajów, które zdobyły medale na igrzyskach w 1960 roku, na podium olimpijskim w Innsbrucku zabrakło reprezentantów Szwajcarii i Polski. Dla Szwajcarów był to pierwszy w historii start w zimowych igrzyskach zakończony bez medalu i jednocześnie pierwszy od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1908 start z zerowym dorobkiem^[27]. Z kolei reprezentanci Polski nie zdobyli medalu olimpijskiego po raz pierwszy od Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1952 w Oslo^[28]. Igrzyska w Innsbrucku były również drugimi z rzędu zimowymi, podczas których medalu nie zdobyli reprezentanci Węgier. Przed 1960 rokiem Węgrzy zdobywali medale na wszystkich igrzyskach począwszy od Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1928^[29].

Podczas igrzysk 24 sportowców zdobyło więcej niż jeden medal olimpijski, a 13 spośród nich wywalczyło co najmniej jeden tytuł mistrza olimpijskiego. Najbardziej utytułowanymi zawodniczkami igrzysk zostały reprezentantki ZSRR – Lidija Skoblikowa, czterokrotna złota medalistka w łyżwiarstwie szybkim oraz Kławdija Bojarskich, trzykrotna złota medalistka w biegach narciarskich. Obie zawodniczki zwyciężyły we wszystkich konkurencjach w swoich dyscyplinach. Po trzy medale olimpijskie zdobyli również dwaj biegacze narciarscy: Fin Eero Mäntyranta i Szwed Sixten Jernberg^[2]. Na poprzednich dwóch igrzyskach Jernberg zdobył sześć medali olimpijskich. Dzięki medalom zdobytym w 1964 roku został pierwszym w historii sportowcem, w dorobku którego znalazło się dziewięć medali zimowych igrzysk olimpijskich^[30][31][4].

Igrzyska odbyły się w cieniu tragicznej śmierci dwóch zawodników – brytyjskiego saneczkarza, Kazimierza Kaya-Skrzypeckiego i australijskiego narciarza alpejskiego, Rossa Milne, którzy zginęli podczas treningów przed konkursami olimpijskimi^[32][33].

Poniższa tabela przedstawia klasyfikację medalową państw, które zdobyły medale na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1964 w Innsbrucku, sporządzoną na podstawie oficjalnych raportów Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Klasyfikacja posortowana jest najpierw według liczby osiągniętych medali złotych, następnie srebrnych, a na końcu brązowych. W przypadku, gdy dwa kraje zdobyły tę samą liczbę medali wszystkich kolorów, o kolejności zdecydował porządek alfabetyczny.

Po kilku różnych rozstrzygnięciach, w konkursie par sportowych w łyżwiarstwie figurowym przyznano dwa srebrne medale, pozostawiając medal brązowy za trzecie miejsce. Ponadto w biegu łyżwiarskim na 500 m mężczyzn przyznano trzy srebrne medale, a w biegu łyżwiarskim na 3000 m kobiet i alpejskim slalomie gigancie kobiet – po dwa srebrne medale. W tych trzech konkurencjach nie przyznano medali brązowych.

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	ZSRR	11	8	6	25
2.	Austria	4	5	3	12
3.	Norwegia	3	6	6	15
4.	Finlandia	3	4	3	10
5.	Francja	3	4	00 –	7
6.	Niemcy	3	3	3	9
7.	Szwecja	3	3	1	7
8.	USA	1	2	4	7
9.	Kanada	1	1	1	3
10.	Holandia	1	1	00 –	2
11.	Wielka Brytania	1	00 –	00 –	1
12.	Włochy	00 –	1	3	4
13.	Korea Północna	00 –	1	00 –	1
14.	Czechosłowacja	00 –	00 –	1	1
Razem		34	39	31	104

Po raz drugi z rzędu w kalendarzu olimpijskim znalazł się biathlonowy bieg indywidualny mężczyzn na 20 km. Tak samo jak w Squaw Valley była to jedyna konkurencja biathlonowa rozegrana podczas igrzysk w Innsbrucku^[34][35].

Złoty i srebrny medal wywalczyli reprezentanci ZSRR – Władimir Miełanjin i Aleksandr Priwałow, a brązowy – Norweg Olav Jordet^[35]. Priwałow został pierwszym biathlonistą, który zdobył drugi medal olimpijski w karierze – na poprzednich igrzyskach stanął na trzecim miejscu podium olimpijskiego. Z kolei Jordet został pierwszym norweskim medalistą igrzysk olimpijskich w biathlonie^[36][37].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	ZSRR	1	1	00 –	2
2.	Norwegia	00 –	00 –	1	1
Razem		1	1	1	3

Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1964 rozegrano siedem konkurencji w biegach narciarskich. Do dotychczas rozgrywanych biegów mężczyzn na dystansach 15, 30 i 50 km, biegu kobiet na 10 km i biegów sztafetowych kobiet i mężczyzn dołączono po raz pierwszy bieg kobiet na 5 km^[38][39].

Rywalizację wśród kobiet zdominowała Kławdija Bojarskich, zdobywając trzy złote medale olimpijskie. Została tym samym pierwszą biegaczką z trzema złotami wywalczonymi na jednych igrzyskach i zarazem pierwszą, która zwyciężyła we wszystkich konkurencjach igrzysk^[40]. Po trzy medale zdobyli także biegacze: Eero Mäntyranta (dwa złote i jeden srebrny) oraz Sixten Jernberg (dwa złote i jeden brązowy). Ponadto dwukrotnie na podium olimpijskim stanęło jeszcze siedmioro biegaczy i biegaczek: Jewdokija Miekszyło i Assar Rönnlund (oboje złoto i srebro), Alewtina Kołczina (złoto i brąz), Harald Grønningen (dwa razy srebro), Mirja Lehtonen i Arto Tiainen (oboje srebro i brąz) oraz Igor Woronczichin (dwa razy brąz)^[39].

Wszystkie medale w biegu kobiet na dystansie 5 km zdobyły reprezentantki Związku Radzieckiego – zwyciężyła Kławdija Bojarskich, druga była Jewdokija Miekszyło, a trzecia – Marija Gusakowa^[39].

Dzięki zdobytym w Innsbrucku medalom Sixten Jernberg został pierwszym w historii dziewięciokrotnym medalistą zimowych igrzysk olimpijskich^[30][31][4].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	ZSRR	3	1	4	8
2.	Finlandia	2	2	2	6
3.	Szwecja	2	2	1	5
4.	Norwegia	00 –	2	00 –	2
Razem		7	7	7	21

Na igrzyskach w Innsbrucku do kalendarza olimpijskiego powróciły konkurencje bobslejowe, które nie były rozgrywane podczas igrzysk w Squaw Valley^[41]. Tak samo, jak 8 lat wcześniej w Cortina d’Ampezzo, rywalizacja składała się z dwójek i czwórek mężczyzn^[42][21].

W konkurencji dwójek triumfowali Brytyjczycy przed dwoma bobami z Włoch. W czwórkach najlepsi byli Kanadyjczycy, drugie miejsce zajęli Austriacy, a trzecie Włosi. Jedynymi zawodnikami, którzy w Innsbrucku dwukrotnie stanęli na podium olimpijskim, byli Włosi Eugenio Monti i Sergio Siorpaes – zdobywcy dwóch brązowych medali olimpijskich^[21]. Monti został jednocześnie drugim bobsleistą w historii, po Fritzu Feierabendzie, który stał na podium w dwójkach podczas dwóch kolejnych zawodów olimpijskich^[43].

Przed swoim startem brytyjska dwójka napotkała problemy z uruchomieniem boba. Eugenio Monti, widząc ich problemy, użyczył im śrubę z własnego pojazdu. Za tę postawę fair play został jako pierwszy w historii nagrodzony medalem Pierre de Coubertina^[44].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Kanada	1	00 –	00 –	1
1.	Wielka Brytania	1	00 –	00 –	1
3.	Włochy	00 –	1	2	3
4.	Austria	00 –	1	00 –	1
Razem		2	2	2	6

Niezmiennie od poprzednich zimowych igrzysk w kalendarzu olimpijskim w Innsbrucku znalazł się turniej w hokeju na lodzie mężczyzn^[45][46].

Rozgrywki zdominowali hokeiści ze Związku Radzieckiego, którzy wygrali wszystkie siedem spotkań^[25]. Tym samym zdobyli drugi w historii złoty medal w hokeju dla tego kraju. Trzeci medal w tej dyscyplinie zdobyli dla swoich krajów reprezentanci Szwecji (srebrny) i Czechosłowacji (brązowy)^[23]. Po raz pierwszy bez medalu olimpijskiego pozostali hokeiści kanadyjscy, którzy zakończyli turniej na czwartym miejscu^[25]. Po raz trzeci, po igrzyskach w 1928 i 1948 roku, medalu nie zdobyli również Amerykanie^[23].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	ZSRR	1	00 –	00 –	1
2.	Szwecja	00 –	1	00 –	1
3.	Czechosłowacja	00 –	00 –	1	1
Razem		1	1	1	3

Na igrzyskach w 1964 roku, bez zmian w porównaniu do poprzednich igrzysk, rozegrano jedną konkurencję w kombinacji norweskiej – zawody indywidualne^[47][48]. Dwuboiści startowali w Seefeld, zawody składały się ze skoków na obiekcie normalnym (Toni-Seelos-Olympiaschanze) i biegu na dystansie 15 kilometrów^[48].

Mistrzem olimpijskim został Tormod Knutsen, który cztery lata wcześniej zdobył srebrny medal. Mistrz olimpijski ze Squaw Valley, Georg Thoma, zdobył w Innsbrucku brązowy medal. Wicemistrzem olimpijskim został natomiast Nikołaj Kisielow. Zdobyty przez niego srebrny medal był drugim w historii dyscypliny medalem wywalczonym dla Związku Radzieckiego, po brązowym medalu Nikołaja Gusakowa przed czterema laty^[49].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Norwegia	1	00 –	00 –	1
2.	ZSRR	00 –	1	00 –	1
3.	Niemcy	00 –	00 –	1	1
Razem		1	1	1	3

Konkurencje olimpijskie w łyżwiarstwie figurowym na igrzyskach w Innsbrucku pozostały niezmienne względem poprzednich igrzysk – rozegrano konkurencje solistów, solistek i par sportowych^[50][51].

Medale olimpijskie w konkurencjach indywidualnych zdobyli reprezentanci sześciu państw – w dorobku każdego z nich znalazł się jeden medal. W konkursie par sportowych medale zdobyli reprezentanci czterech państw. Niemcy, Kanada i Stany Zjednoczone zakończyły w ten sposób igrzyska z dorobkiem dwóch medali w dyscyplinie^[51].

Kontrowersje wzbudza rozstrzygnięcie zawodów par sportowych. Zwycięzcami konkurencji została para radziecka – Ludmiła Biełousowa i Oleg Protopopow^[52][53]. Po zawodach wicemistrzami olimpijskimi ogłoszono parę niemiecką – Marika Kilius i Hans-Jürgen Bäumler^[54], a brązowymi medalistami parę kanadyjską – Debbi Wilkes i Guy Revell^[55]. Dwa lata po igrzyskach Niemcy zostali zdyskwalifikowani, a srebrny medal im odebrano z uwagi na to, że przed występem na igrzyskach podpisali oni zawodowe kontrakty^[56]. Wobec powyższego srebrny medal przyznano parze kanadyjskiej, a brązowy parze amerykańskiej – Vivian Joseph i Ron Joseph^[52][57]. W 1987 roku Międzynarodowy Komitet Olimpijski cofnął decyzję o odebraniu medalu parze niemieckiej^[56], jednak nie cofnięto przyznania srebrnego medalu parze kanadyjskiej i brązowego parze amerykańskiej. Wobec tego w konkurencji par sportowych przyznano cztery medale – złoty dla pary z ZSRR, srebrne dla par z Niemiec i Kanady oraz brązowy dla pary z USA^[52][51].

Zwyciężczyni konkursu solistek, Sjoukje Dijkstra została pierwszą w historii zdobywczynią złotego medalu zimowych igrzysk olimpijskich dla Holandii^[14].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Niemcy	1	1	00 –	2
2.	Holandia	1	00 –	00 –	1
2.	ZSRR	1	00 –	00 –	1
4.	Kanada	00 –	1	1	2
5.	Austria	00 –	1	00 –	1
5.	Francja	00 –	1	00 –	1
7.	USA	00 –	00 –	2	2
Razem		3	4	3	10

Konkurencje łyżwiarskie nie zmieniły się w porównaniu do igrzysk w Squaw Valley – panczeniści i panczenistki rywalizowali w ośmiu konkurencjach – czterech wśród kobiet i czterech wśród mężczyzn^[58][59].

Zawody kobiet zdominowała Lidija Skoblikowa, zwyciężając we wszystkich czterech konkurencjach. Ustanowiła tym samym rekord w liczbie czterech złotych medali zdobytych w łyżwiarstwie szybkim podczas jednych igrzysk. Poprzedni rekord ustanowiony w 1952 roku (trzy złote medale) należał do Hjalmara Andersena^[60]. Multimedalistami igrzysk w Innsbrucku zostali również: Knut Johannesen (złoty i brązowy), Irina Jegorowa (dwa srebrne) oraz Fred Anton Maier i Kaija Mustonen (srebrny i brązowy)^[59].

Po raz drugi w historii w biegu na 500 metrów mężczyzn przyznano trzy srebrne medale – taki sam rezultat w tym biegu osiągnęli Alv Gjestvang, Jewgienij Griszyn i Władimir Orłow. Wcześniej trzy srebrne medale przyznano podczas igrzysk w Sankt Moritz w 1948 roku i była to do tego momentu jedyna konkurencja łyżwiarska, w której trzech zawodników stanęło na drugim stopniu podium^{[61][62][63][64][65][66][67][68][69]}.

Ponadto w biegu na 3000 metrów kobiet przyznano dwa srebrne medale – taki sam czas uzyskały Han Pil-hwa i Walentina Stienina^[59]. Srebrny medal Han Pil-hwa był pierwszym w historii medalem olimpijskim dla Korei Północnej^[11]. Jednocześnie zawodniczka została pierwszą w historii kobietą z Azji, która stanęła na podium zimowych igrzysk olimpijskich^[12].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	ZSRR	5	5	2	12
2.	Norwegia	1	3	3	7
3.	Szwecja	1	00 –	00 –	1
3.	USA	1	00 –	00 –	1
5.	Finlandia	00 –	1	1	2
6.	Holandia	00 –	1	00 –	1
6.	Korea Północna	00 –	1	00 –	1
Razem		8	11	6	25

Na igrzyskach w Innsbrucku przeprowadzono sześć konkurencji olimpijskich w narciarstwie alpejskim – zjazd, slalom i slalom gigant kobiet i mężczyzn. Skład konkurencji nie uległ zmianie w porównaniu do poprzednich igrzysk^[70][71]. Wszystkie konkurencje były jednocześnie zaliczane do mistrzostw świata w narciarstwie alpejskim, w ramach których rozegrano także kombinację kobiet i mężczyzn^[72].

Medalistami zostali reprezentanci czterech państw – Austrii, Francji, Niemiec i Stanów Zjednoczonych. Czworo narciarzy zdobyło po dwa medale olimpijskie. Złoty i srebrny medal wywalczyły Francuzki Marielle i Christine Goitschel, złoty i brązowy – Austriak Josef Stiegler, a srebrny i brązowy – Amerykanka Jean Saubert. W slalomie gigancie kobiet Christine Goitschel i Jean Saubert uzyskały ten sam czas, gorszy tylko od Marielle Goitschel, wobec czego rozdano dwa srebrne medale, a medalu brązowego nie przyznano. Na podium olimpijskim w zjeździe kobiet stanęły trzy zawodniczki austriackie – Christl Haas, Edith Zimmermann i Traudl Hecher^[71].

Podczas treningu przed zjazdem mężczyzn śmiertelnemu wypadkowi uległ australijski alpejczyk, Ross Milne, który w trakcie przejazdu uderzył w drzewo^[33].

W rozgrywanych w Innsbrucku zawodach w kombinacji, zaliczanych jednak tylko do mistrzostw świata, wśród mężczyzn zwyciężył Ludwig Leitner przed Gerhardem Nenningiem i Billym Kiddem^[73], a wśród kobiet triumfowała Marielle Goitschel, która pokonała Christl Haas i Edith Zimmermann^[74].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Francja	3	3	00 –	6
2.	Austria	3	2	2	7
3.	USA	00 –	2	2	4
4.	Niemcy	00 –	00 –	1	1
Razem		6	7	5	18

Podczas igrzysk w Innsbrucku zadebiutowała nowa dyscyplina olimpijska – saneczkarstwo^[75]. Do kalendarza igrzysk wprowadzono trzy konkurencje saneczkarskie – jedynki mężczyzn, dwójki mężczyzn i jedynki kobiet^[76].

Medale zdobyło dwanaścioro zawodników z trzech państw – Niemiec, Austrii i Włoch. Żaden zawodnik nie stanął na podium olimpijskim więcej niż jeden raz. Największą liczbę medali zdobyli reprezentanci Niemiec – pięć – dwa złote, dwa srebrne i jeden brązowy. W rywalizacji jedynek mężczyzn całe podium olimpijskie zajęli reprezentanci Niemiec – zwyciężył Thomas Köhler, drugi był Klaus-Michael Bonsack, a trzeci Hans Plenk^[76].

Podczas treningu przedolimpijskiego, na dwa tygodnie przed rozpoczęciem igrzysk, na torze saneczkowym śmiertelnemu wypadkowi uległ brytyjski saneczkarz polskiego pochodzenia – Kazimierz Kay-Skrzypecki. Podczas ceremonii otwarcia igrzysk jego śmierć uczczono minutą ciszy^[76][32].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Niemcy	2	2	1	5
2.	Austria	1	1	1	3
3.	Włochy	00 –	00 –	1	1
Razem		3	3	3	9

Na igrzyskach w Innsbrucku po raz pierwszy rozegrano dwie konkurencje olimpijskie w skokach narciarskich – do dotychczas rozgrywanych zawodów na dużej skoczni dołączono konkurs na skoczni normalnej. Arenami zmagań skoczków były Bergisel w Innsbrucku i Toni-Seelos-Olympiaschanze w Seefeld. Poza wprowadzeniem dodatkowego konkursu, w porównaniu do poprzednich igrzysk zmianie uległa formuła rozgrywania zawodów – każdy z nich składał się z trzech serii skoków, spośród których do noty zawodnika wliczane były dwie najwyżej punktowane próby^[56][77][78].

Medale w obu konkursach podzieliło między sobą trzech skoczków – Veikko Kankkonen i Toralf Engan zdobyli po jednym złotym i jednym srebrnym medalu, a dwa brązowe medale wywalczył Torgeir Brandtzæg^[78].

Miejsce	Państwo	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Norwegia	1	1	2	4
2.	Finlandia	1	1	00 –	2
Razem		2	2	2	6

24 sportowców zdobyło w Innsbrucku więcej niż jeden medal, a 13 spośród nich wywalczyło przynajmniej jedno złoto. Najwięcej – czworo – multimedalistów startowało w barwach Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Sześcioro z multimedalistów stawało na podium olimpijskim w biegach narciarskich, troje w narciarstwie alpejskim, a po dwoje w łyżwiarstwie szybkim i skokach narciarskich.

Najwięcej medali – cztery – zdobyła reprezentantka ZSRR w łyżwiarstwie szybkim, Lidija Skoblikowa. Zwyciężyła ona we wszystkich konkurencjach w swojej dyscyplinie, tak samo jak druga w indywidualnej klasyfikacji medalowej – radziecka biegaczka, Kławdija Bojarskich – zdobywczyni trzech złotych medali. Po trzy medale olimpijskie w Innsbrucku wywalczyli także dwaj biegacze – Fin Eero Mäntyranta (dwa złote i jeden srebrny) i Szwed Sixten Jernberg (dwa złote i jeden brązowy).

Poniższa tabela przedstawia indywidualne zestawienie multimedalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1964, czyli zawodników i zawodniczek, którzy zdobyli więcej niż jeden medal olimpijski na tych igrzyskach, w tym przynajmniej jeden złoty.

Miejsce	Zawodnik	Państwo	Dyscyplina	Złoto	Srebro	Brąz	Razem
1.	Skoblikowa, LidijaLidija Skoblikowa	ZSRR	łyżwiarstwo szybkie	4	00 –	00 –	4
2.	Bojarskich, KławdijaKławdija Bojarskich	ZSRR	biegi narciarskie	3	00 –	00 –	3
3.	Mäntyranta, EeroEero Mäntyranta	Finlandia	biegi narciarskie	2	1	00 –	3
4.	Jernberg, SixtenSixten Jernberg	Szwecja	biegi narciarskie	2	00 –	1	3
5.	Engan, ToralfToralf Engan	Norwegia	skoki narciarskie	1	1	00 –	2
5.	Goitschel, ChristineChristine Goitschel	Francja	narciarstwo alpejskie	1	1	00 –	2
5.	Goitschel, MarielleMarielle Goitschel	Francja	narciarstwo alpejskie	1	1	00 –	2
5.	Kankkonen, VeikkoVeikko Kankkonen	Finlandia	skoki narciarskie	1	1	00 –	2
5.	Miekszyło, JewdokijaJewdokija Miekszyło	ZSRR	biegi narciarskie	1	1	00 –	2
5.	Rönnlund, AssarAssar Rönnlund	Szwecja	biegi narciarskie	1	1	00 –	2
11.	Johannesen, KnutKnut Johannesen	Norwegia	łyżwiarstwo szybkie	1	00 –	1	2
11.	Kołczina, AlewtinaAlewtina Kołczina	ZSRR	biegi narciarskie	1	00 –	1	2
11.	Stiegler, JosefJosef Stiegler	Austria	narciarstwo alpejskie	1	00 –	1	2

• Wyniki i statystyki Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1964 w Innsbrucku. sports-reference.com. [dostęp 2016-12-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-28)]. (ang.).