Feliks Maciejowski

Feliks Maciejowski

Feliks Erazm Jan Nepomucen Maciejowski

Szczęsny Maciejowski
Szczęsny Ludolub

Data i miejsce urodzenia	15 maja 1799 Jurowce
Data i miejsce śmierci	25 lutego 1882 Lwów
Przyczyna śmierci	wypadek drogowy
Miejsce spoczynku	Cmentarz Łyczakowski we Lwowie
Zawód, zajęcie	lekarz
Narodowość	polska
Tytuł naukowy	doktor
Rodzice	Franciszek, Anna
Małżeństwo	Eugeni z d. Gregoire
Dzieci	Eugenia, Helena, Leonia
Krewni i powinowaci	Karol Wild, Bolesław Głowacki (zięciowie)
Odznaczenia

Feliks Erazm Jan Nepomucen Maciejowski herbu Ciołek, także jako Szczęsny Maciejowski (ur. 15 maja 1799 w Jurowcach, zm. 25 lutego 1882 we Lwowie) – polski lekarz.

Feliks Erazm Jan Nepomucen Maciejowski (także określany jako Szczęsny Maciejowski^[1]) urodził się 15 maja 1799 w Jurowcach^{[2][3][4][5][1][6][7][8][9]}. Był synem Franciszka (herbu Ciołek) i Anny z Lychowskich^[4][8]. Ukończył gimnazjum w Przemyślu, następnie kurs filozoficzny we Lwowie^{[3][4][5][6][1][8]}. Studiował medycynę w Wiedniu^[3][2][1][8]. 3 czerwca 1826 uzyskał tam dyplom lekarza – stopień magistra sztuki położniczej i doktora medycyny na podstawie rozprawy De scrophulosi^{[3][5][2][1][6][8]}. Następnie przez cztery lata odbywał podróż naukową^[3]. W tym czasie dokształcał się i praktykował za granicą, w klinikach i szpitalach niemieckich i francuskich^[4][6][8]. Przez trzy lata przebywał w Paryżu, udzielając się jako lekarz hr. Leona Potockiego^[2].

Po wybuchu powstania listopadowego przybył do Warszawy, gdzie mianowany przez Rząd Narodowy służył jako lekarz sztabowy, kierownik, ordynator i naczelny lekarz wojskowego Szpitala Ujazdowskiego^{[3][5][2][6][1][8]}. Wyróżnił się skutecznym stosowaniem nowatorskich metod leczenia^[8]. Za wzorową pracę na stanowisku lekarza ordynującego 4 września 1831 został odznaczony Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari (numer 2410)^{[10][5][2][6][1][8]}.

Później udał się na emigrację do Paryża, skąd przybył ponownie na obszar Galicji w 1832^[2][8]. W tym roku osiadł we Lwowie, gdzie pozostał przez 50 lat życia i pracował prywatnie jako lekarz^{[3][4][5][2][1][6][8]}. Był m.in. lekarzem domowym rodziny Fredrów^[8]. Był powszechnie szanowanym lekarzem, propagował naukę pływania, leczenie uzdrowiskowe, interesował się homeopatią^[5][2][6][8]. Publikował prace w dziedzinie medycyny^[2]. Wydał broszurę pt. Prawidła ochrony prywatnej w czasie zbliżania i pojawiania się cholery azjatyckiej, z obecnego stanowiska umiejętności lekarskiej i według licznych własnych postrzeżeń w epidemiach tej choroby na ziemi ojczystej (pierwotnie w 1866 opublikowane pod pseudonimem doktor Ludolub Szczęsny, następnie w tym samym roku opublikowane w wydaniu poprawionym i powiększonym pod własnym nazwiskiem)^{[4][5][6][2][8]}. Po jego wpływem doszło we Lwowie do rozwiązania działającego w języku niemieckim Towarzystwa Lekarzy^[3]. Działał na rzecz utworzenia Towarzystwa Lekarzy Galicyjskich (w 1867), w którym przez pierwsze dwa lata pełnił potem funkcję pierwszego prezesa^{[3][4][5][2][1][8]}. Pełnił mandat radnego rady miejskiej we Lwowie od 1848 do 1872^[3][4][5][1]. 30 czerwca 1876 uroczyście obchodził jubileusz 50-lecia pracy lekarskiej^[3][4][6][8]. Do końca życia był jednym z najstarszych lekarzy we Lwowie^[4].

Był żonaty z Eugenią Gregoire^[8]. Ich córkami były Eugenia, Helena, Leonia^[11][12][13] (żona księgarza Karola Wilda)^[4]. Był także teściem dyrektora szpitala powszechnego we Lwowie, dr. Bolesława Głowackiego^[4].

W lutym 1882 uległ wypadkowi, potrącony przez woźnicę^[4][5] wzgl. przejechany^[1]. Zmarł 25 lutego 1882 we Lwowie^[9][4][1]. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie^[7][9].

• Publikacje Feliksa Maciejowskiego w bibliotece Polona