Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Edward Braniewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edward Braniewski
Ilustracja
Edward Braniewski
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

25 lutego 1908
Starosielce

Data i miejsce śmierci

8 października 1987
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1943–1953, 1958–1969

Siły zbrojne

ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

1 Warszawska Dywizja Piechoty, 2 Warszawska Dywizja Piechoty

Stanowiska

komendant główny Powszechnej Organizacji "Służba Polsce", szef Głównej Kontroli MON, komendant Wojskowej Akademii Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal za Warszawę 1939–1945 Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939 Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za zdobycie Berlina” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”
Grób gen. bryg. Edwarda Braniewskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Edward Braniewski, pierwotnie Brandstetter (ur. 25 lutego 1908 w Starosielcach koło Białegostoku, zm. 8 października 1987 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1916–1918 przebywał wraz z rodziną w Rosji, gdzie został ewakuowany w trakcie I wojny światowej. W latach 1916–1918 uczył się w szkole podstawowej w Kałudze. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości powrócił do Białegostoku, gdzie uczył się w Państwowym Gimnazjum im. Zygmunta Augusta. W 1929 zdał maturę w Liceum Handlowym Zgromadzenia Kupców w Warszawie. Od 1927 pracował na stanowisku korespondenta handlowego w Biurze Techniczno-Handlowym Adolf Richter. W latach 1935–1939 działał w Związku Zawodowym Pracowników Handlu i Biurowości, w którym był członkiem Zarządu Głównego i sekretarzem sekcji. Był także współwłaścicielem kompleksu przemysłowo-rolnego Dojlidy koło Białegostoku.

Po zajęciu wschodnich terenów Polski przez Armię Czerwoną we wrześniu 1939 udał się do Witebska, gdzie pracował jako robotnik w fabryce im. Kaganowicza. Równolegle w latach 1939-1943 był członkiem i sekretarzem zarządu Związku Zawodowego Przemysłu Mącznego. Po napaści Niemiec na ZSRR w 1941 został ewakuowany w rejon czelabiński na Uralu. W czerwcu 1943 wstąpił do formowanych na terenie ZSRR Polskich Sił Zbrojnych. Został przydzielony do 1 zapasowego pułku piechoty 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, gdzie został zastępcą dowódcy batalionu ds. polityczno-wychowawczych. 15 sierpnia 1943 rozkazem dowódcy 1 Korpusu PSZ w ZSRR został mianowany chorążym w korpusie oficerów polityczno-wychowawczych. Od jesieni 1943 instruktor polityczno-wychowawczy 1 zapasowego pułku piechoty, a od listopada 1943 instruktor sekcji polityczno-wychowawczej 6 pułku piechoty 2 Dywizji Piechoty im. Henryka Dąbrowskiego. Od maja 1944 instruktor Wydziału Polityczno-Wychowawczego 2 DP im. Dąbrowskiego. W tym okresie ukończył Dywizyjny Kurs Dowódców Batalionu i Pułku. Latem 1944 przeszedł szlak bojowy 2 DP od Bugu do Lublina. W sierpniu 1944 przeszedł na stanowisko starszego instruktora polityczno-wychowawczego Kwatermistrzostwa 1 Armii WP, a w listopadzie został zastępcą szefa wydziału polityczno-wychowawczego Kwatermistrzostwa. Brał udział w walkach 1 Armii WP pod Lublinem, Warszawą, na Wale Pomorskim, nad Odrą i Łabą.

Po wojnie został szefem wydziału ogólno-organizacyjnego w Zarządzie Politycznym 1 Armii WP, od września 1945 był szefem wydziału informacji i instruktorem organizacyjnym w Głównym Zarządzie Polityczno-Wychowawczym WP. Od lutego 1946 zastępca szefa, a od maja 1947 szef Oddziału II Organizacyjnego - zastępca szefa Głównego Zarządu Polityczno-Wychowawczego WP. W okresie nieco ponad trzech lat awansował ze stopnia szeregowego (1943) do pułkownika (1946).

2 grudnia 1947 roku został komendantem Grupy Przygotowawczej, a w marcu 1948 Prezydent RP Bolesław Bierut mianował go komendantem głównym Powszechnej Organizacji "Służba Polsce". Od stycznia 1951 zastępca dowódcy Okręgu Wojskowego nr 4 we Wrocławiu ds. politycznych i szef Zarządu Politycznego tego okręgu. W lutym 1953 zwolniony ze stanowiska, a w marcu 1953 zwolniony z WP i przeniesiony do rezerwy. Pracował jako dyrektor departamentu w Ministerstwie Skupu, a od stycznia 1955 jako dyrektor Departamentu Nauki i Szkolnictwa w Państwowej Komisji Etatów. We wrześniu 1956 został dyrektorem Polskiej Agencji Prasowej. W maju 1958, po wyrażeniu zgody przez premiera Józefa Cyrankiewicza powrócił do służby w ludowym WP i został szefem Głównej Kontroli MON. 13 lipca 1960 na mocy uchwały Rady Państwa PRL został mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze 20 lipca 1960 przewodniczący Rady Państwa Aleksander Zawadzki. W latach 1960–1963, w systemie zaocznym, studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w specjalności ogólnowojskowej. Od lipca 1965 do października 1969 był komendantem Wojskowej Akademii Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego. W sierpniu 1966 został także szefem Katedry Ekonomiki, Zaopatrzenia Materiałowo-Technicznego, Transportu, Eksploatacji i Budownictwa Wojskowego - profesorem Wydziału Ekonomiczno-Wojskowego tej uczelni. 5 listopada 1969 roku został przeniesiony w stan spoczynku z powodu osiągnięcia ustawowej granicy wieku.

Został pochowany 14 października 1987 roku na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B 4-7-17)[1]. W uroczystościach pogrzebowych uczestniczyła delegacja WP z komendantem WAP gen. dyw. Władysławem Polańskim, który przemawiał w imieniu kierownictwa Ministerstwa Obrony Narodowej.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[2]:

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Syn Augusta Rudolfa Brandstettera (1972-1941), tokarza na kolei oraz Otylii Marii z domu Richter (1874-1945), córki przemysłowca. Po wojnie mieszkał w Warszawie. Był dwukrotnie żonaty. Pierwsza żona Romana z domu Bajdel (1908-1963). Od 1963 żonaty z Marią Śmiałek, pielęgniarką. Miał syna i córkę. W 1947 zmienił nazwisko z Brandstetter na Braniewski, co zostało potwierdzone rozkazem oficerskim Departamentu Personalnego MON[3].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • A. Ciupiński, Wojskowa Akademia Polityczna im. Feliksa Dzierżyńskiego 1951–1986, Wyd. WAP, Warszawa 1986
  • H.P. Kosk, Generalicja polska, t. 1, Wyd. Oficyna Wydawnicza „Ajaks”. Pruszków 2001, ISBN 83-87103-81-0
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010, s. 199–202

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  2. Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 199-202
  3. Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010, s. 199–202