Eberhard von der Mark

Eberhard von der Mark

Kardynał prezbiter
Data i miejsce urodzenia	31 maja 1572 Sedan
Data i miejsce śmierci	27 lutego 1538 Liège
Biskup Liège
Okres sprawowania	1506–1538
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	13 maja 1506
Sakra biskupia	17 maja 1506
Kreacja kardynalska	9 sierpnia 1521 Leon X
Kościół tytularny	San Crisogono
Multimedia w Wikimedia Commons

Eberhard von der Mark (ur. 31 maja 1472 w Sedanie, zm. 27 lutego 1538 w Liège) – niderlandzki kardynał.

Urodził się 31 maja 1572 roku w Sedanie, jako syn Roberta von der Marka i Jeanne de Marley, pochodzących z biskupstwa Liège^[1]. Studiował na Uniwersytecie Kolońskim, gdzie uzyskał licencjat z prawa kanonicznego^[1]. W młodości został kanonikiem kapituły katedralnej w Liège, a kilkanaście lat później po podróży do Rzymu – protonotariuszem apostolskim^[1]. Ludwik XII mianował go francuskim ambasadorem przy Maksymilianie I^[1]. 25 lutego 1506 roku został wybrany biskupem Liège^[2]. 13 maja przyjął święcenia kapłańskie, a cztery dni później – sakrę^[2]. Dwa lata później został także biskupem Chartres i pełnił tę funkcję do 1525 roku^[2]. Z czasem przestał sprzyjać Francji i sprzymierzył się z cesarzem, dzięki czemu w 1509 roku został księciem-biskupem Liège^[1]. Był ambasadorem Karola V we Frankfurcie, co zapewniło arcyksięciu Austrii elekcję na nowego cesarza w 1519 roku^[1]. Karol mianował go swoim doradcą, a rok później – dożywotnim administratorem apostolskim Walencji^[1]. Kapituła katedralna wybrała na arcybiskupa Gaspara Jofré de Borję, jednak Leon X nie zatwierdził tej decyzji i mianował Marka na funkcję arcybiskupa^[1]. 9 sierpnia 1521 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny San Crisogono^[3]. Nakłaniał naukowców z Uniwersytetu Lyońskiego, by odrzucili tezy Marcina Lutra i był jednym z pierwszych biskupów egzekwujących bullę Exsurge Domine^[1]. Wkrótce potem brat kardynała, Robert II von der Mark wypowiedział wojnę cesarzowi, jednak Eberhard pozostał lojalny wobec Karola V^[1]. Klemens VII rozważał mianowanie go inkwizytorem generalnym Niderlandów (nie doszło do tego), a sam kardynał wprowadził ścisłe regulacje dotyczące przestrzegania dyscypliny duchowieństwa i zakazu rozpowszechniania pism protestanckich^[1]. Był obecny w czasie podpisywania pokoju w Cambrai w 1529 roku oraz podczas obrad Sejmu Rzeszy we Frankfurcie rok później^[1]. Jesienią 1537 roku został legatem a latere w Niderlandach^[1]. Zmarł 27 lutego 1538 roku w Liège^[2].