Depresja anaklityczna

Depresja anaklityczna – termin wprowadzony w 1940 przez René Spitza^[1] na oznaczenie zaburzeń obserwowanych u części noworodków i niemowląt, które to zaburzenia mają wiązać się z izolacją od matki (np. w związku z pobytem dziecka w szpitalu, lub umieszczeniem w domu dziecka). Obraz depresji anaklitycznej obejmuje:

• utratę apetytu,
• zaburzenia rytmu snu i czuwania,
• małą ruchliwość,
• brak typowej dla tego okresu rozwojowego reakcji płaczu,
• objawy dyspepsji,
• zanik ssania,
• niekiedy epizody hipertermii.

Depresja anaklityczna ustępuje w okresie 3 miesięcy po połączeniu matki z dzieckiem.

• L. Korzeniowski: Encyklopedyczny słownik psychiatrii. S. Pużyński (red.). Warszawa: PZWL, 1986. Brak numerów stron w książce

• Choroba sieroca