Deep Purple

Deep Purple

Deep Purple (2022)
Inne nazwy	Roundabout
Rok założenia	1968
Pochodzenie	Hertfordshire, Wielka Brytania
Gatunek	rock stadionowy[1], hard rock[1][2][3][4], heavy metal[1][2][3], rock[4]
Aktywność	1968–1976, od 1984
Wydawnictwo	Edel, EMI, BMG, Polydor, Warner Bros., Aquarius, Tetragrammaton
Powiązania	Rainbow, Whitesnake, Gillan, Black Sabbath, Blackmore’s Night, Tommy Bolin, Episode Six, Screaming Lord Sutch, Dixie Dregs, Coverdale/Page
Skład
Ian Gillan Simon McBride Roger Glover Don Airey Ian Paice
Byli członkowie
Ritchie Blackmore Jon Lord (zmarły) David Coverdale Glenn Hughes Rod Evans Tommy Bolin (zmarły) Joe Lynn Turner Joe Satriani Nick Simper Steve Morse
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Deep Purple – brytyjski zespół rockowy, założony w Hertfordshire w 1968 (początkowo pod nazwą Roundabout) w następującym składzie: Ritchie Blackmore, Jon Lord, Nick Simper, Ian Paice oraz Rod Evans. Wspólnie z Led Zeppelin i Black Sabbath jest uważany za pioniera hard rocka i heavy metalu, chociaż niektórzy członkowie zespołu uważają, iż ich muzyki nie da się ściśle zaszufladkować do konkretnego gatunku^[5]. Do swojej twórczości zespół często włączał pierwiastek muzyki klasycznej, blues rocka, popu i rocka progresywnego^[6]. Deep Purple został odnotowany w księdze Rekordów Guinnessa, jako „Najgłośniejszy zespół świata”^[7]. Jak do tej pory, nakład ze sprzedaży wydawnictw muzycznych formacji sięgnął liczby 100 milionów płyt na całym świecie^{[8][9][8][10][11]}. Uznawany za jeden z pierwszych i najbardziej wpływowych zespołów grających hard rock.

W trakcie swojej działalności zespół przeszedł wiele zmian personalnych, zaś w latach 1976–1984 był rozwiązany. Największy sukces odniósł drugi skład zespołu, zwany Mark II, w skład którego wchodzili: Ian Gillan, Ritchie Blackmore, Roger Glover, Jon Lord i Ian Paice^[12]. Ta linia była aktywna od roku 1969 do 1973, następnie od 1984 do 1989 i ponownie w 1993, kiedy dalsza współpraca Blackmore’a z resztą zespołu wydała się być niemożliwa. Został on zastąpiony przez Steve’a Morse’a. Obecnie skład Deep Purple jest stabilny. Do roszad doszło jedynie na pozycji klawiszowca, gdy w 2002 roku Jon Lord, który postanowił poświęcić się muzyce poważnej, został zastąpiony przez Dona Aireya. Jedynym członkiem zespołu występującym w nim nieprzerwanie od jego założenia jest perkusista Ian Paice.

Deep Purple zajął 22. miejsce w rankingu VH1's Greatest Artists of Hard Rock^[13]. W 2016 zespół został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame^[14].

Powstanie Deep Purple wiąże się z osobą Chrisa Curtisa, członka zespołu The Searchers. Formowanie zespołu rozpoczęło się na jesieni 1967 roku, wtedy to Curtis zaczął wysyłać telegramy do znajdującego się w Hamburgu Ritchiego Blackmore’a. Mniej więcej rok wcześniej na jednym ze spotkań towarzyskich Curtis poznaje Tony’ego Edwardsa, początkującego biznesmana branży muzycznej. W 1967 odświeża znajomość z Edwardsem, przedstawiając mu propozycję menedżera powstającej właśnie grupy o nazwie Roundabout. Edwards bardzo przejęty nowym projektem do pomocy dobiera sobie Johna Colettę, szefa agencji reklamowej Castle, Chappel and Partners. Mając już zapewnioną opiekę menedżera Curtis zabrał się za tworzenie składu grupy. Pierwszą osobą wybraną do zespołu został współlokator Curtisa, organista Jon Lord. W międzyczasie dzięki telegramom do Anglii udało się również ściągnąć gitarzystę Ritchiego Blackmore’a. Sam Curtis przewidywał dla siebie rolę wokalisty. W tym składzie opracowali wersje utworów takich jak „Strawberry Fields Forever” The Beatles i „You Keep Me Hanging On” The Supremes. Blackmore dodał też własny utwór instrumentalny „And the Address”. Jednocześnie Chris Curtis zaczął wpadać na coraz dziwniejsze pomysły – chociażby propozycję zatrudnienia w zespole Paula McCartneya, czy granie koncertów na karuzeli – co prawie doprowadziło do zakończenia działalności Roundabout. Skutkiem tych zachowań było usunięcie Curtisa z Roundabout.

W lutym 1968 zatrudniono w roli basisty Nicka Simpera, znajomego Jona Lorda z The Flowerpot Men. Jednocześnie rolę perkusisty dostał zarekomendowany przez Blackmore’a Bobby Woodman. W tym momencie kluczową sprawą stała się kwestia wyboru wokalisty. Jednym z kandydatów był Ian Gillan, który będąc związany z Episode Six, odmówił. Kolejnym kandydatem był Mick Angus, który polecił zespołowi perkusistę Iana Paice’a, będącego jego zdaniem o niebo lepszym od Bobby Woodmana. Oznaczało to też pożegnanie z tym drugim. Ostatecznie wokalistą został Rod Evans, znajomy... Angusa. Tak zakończył się proces formowania pierwszego składu – Mark I, wtedy jeszcze Roundabout. Wokalistą był Rod Evans, gitarzystą Ritchie Blackmore, basistą Nick Simper, klawiszowcem Jon Lord, a perkusistą Ian Paice. Nazwa Deep Purple została przyjęta w kwietniu 1968, a inspiracją był standard muzyczny o tej samej nazwie, uwielbiany przez dziadków Ritchie’ego^[15].

Początkowo zespół grał typowy rock głównego nurtu, inspirowany dokonaniami Vanilla Fudge. W lipcu 1968 roku, wydał swój debiutancki album Shades of Deep Purple, na którym znalazł się pierwszy przebój grupy – Hush.

Pierwsze dwa albumy, choć nieźle sprzedające się w USA, pozostały niezauważone w Wielkiej Brytanii. Evans i Simper po nagraniu trzeciego albumu, Deep Purple, odeszli z grupy. Zastąpili ich wcześniej już wspomniany Gillan jako wokalista i Roger Glover jako basista. Stery w grupie przejmował wtedy Jon Lord, z którego inicjatywy w 1969 zespół spróbował swych sił w repertuarze progresywnym, nagrywając koncert na orkiestrę i grupę rockową. W lipcu 1969 roku zespół rozpoczął trasę koncertową Deep Purple European Tour.

Prawdziwa sława grupy rozpoczęła się w roku 1970, kiedy to ostatecznie ukształtowało się jej charakterystyczne brzmienie. Niektórzy krytycy twierdzą, że cały ruch heavymetalowy wywodzi się od płyty Deep Purple in Rock wydanej w tym roku. Była ona oparta na rozbudowanych solówkach gitarowych i organowych, złożonych z melodyjnych riffów, oraz częstych imitacjach, charakterystycznym śpiewie i solidnie grającej sekcji rytmicznej. Deep Purple znalazło złoty środek pomiędzy prostym brzmieniem ówczesnego hard rocka a wybujałym rockiem progresywnym. Z lat 1970–1973 pochodzi większość przebojów grupy. 1971 to czasy wydania krążka pt. Fireball i singla z przebojem Strange Kind of Woman, który znalazł się na amerykańskiej wersji albumu. Fireball uzyskał, jako pierwszy album „Purpli”, szczyt notowań UK Albums Chart. W roku 1972 zespół wydał album Machine Head, który uznawany jest za największe dokonanie grupy. To właśnie z tego albumu pochodzi najbardziej rozpoznawany utwór zespołu – Smoke on the Water. Innymi hitami z płyty są m.in. Highway Star i Space Truckin'. Muzycy praktycznie cały czas spędzali w trasie koncertowej. Tournée obejmujące Amerykę Północną i Japonię stało się przyczynkiem do nagrania koncertowego albumu – Made in Japan. Do dziś płyta ta pozostaje jednym z najbardziej popularnych koncertowych wydawnictw w muzyce rozrywkowej. Na początku następnego roku do sklepów trafiła ich nowa płyta – Who Do We Think We Are, zawierająca przebój Woman from Tokyo. Mordercze tempo pracy przełożyło się na stosunki panujące wewnątrz zespołu. W lecie 1973 roku Gillan, w wyniku kłótni z Blackmorem, opuścił zespół. To samo uczynił trzymający stronę wokalisty w tym konflikcie Glover. Zespół rozpoczął poszukiwanie nowego wokalisty. Został nim nikomu wówczas nieznany David Coverdale. Miejsce Glovera zajął śpiewający basista Glenn Hughes. W ten sposób narodził się tzw. trzeci skład Deep Purple. W tym zestawieniu zespół wydał w lutym 1974 roku blues-rockowy album Burn. Brzmienie zespołu zyskało nową przestrzeń i zostało wzbogacone duetem wokalnym, a także elementami funku szczególnie słyszalnymi na kolejnym krążku Stormbringer. Stacje radiowe chętnie puszczały utwór tytułowy, The Gypsy i Soldier Of Fortune. Obydwa albumy, podobnie jak poprzednie, odniosły sukces, ale Blackmore nie krył swojego niezadowolenia z tego, że muzyka formacji zmierza w kierunku funky i soul. Wiosną 1975 roku opuścił Deep Purple i wspólnie z wokalistą Ronniem Jamesem Dio założył grupę Blackmore’s Rainbow, która po wydaniu pierwszego albumu skróciła nazwę do Rainbow. Reszta zespołu nie chciała kończyć kariery i do współpracy zaprosiła amerykańskiego gitarzystę Tommy’ego Bolina. W październiku 1975 roku powstał album Come Taste the Band. Zespół postawił na jeszcze bardziej funkowe brzmienie połączone z hard rockiem. Nasilające się uzależnienie gitarzysty od narkotyków i nierówny poziom poszczególnych koncertów spowodowały, że przyszłość formacji ponownie została zagrożona. Kolejny kryzys nadszedł podczas tournée w marcu 1976 roku. Coverdale odszedł z zespołu po koncercie w Liverpool Empire Theatre. Decyzja o jego odejściu utrzymywana była w tajemnicy do końca trasy. Opinia publiczna została o tym fakcie oficjalnie poinformowana dopiero w lipcu tego samego roku. Pół roku później, na skutek przedawkowania narkotyków zmarł Bolin. Zespół rozpadł się w 1976. Muzycy grupy współpracowali z innymi zespołami, jak Rainbow, Whitesnake, Black Sabbath i Gillan. W 1980 roku, bez porozumienia z resztą członków zespołu, Evans reaktywował Deep Purple (Bogus Deep Purple)^[16]. Sprawa trafiła do sądu – muzyk przegrał i został zobowiązany do zapłacenia grzywny w wysokości ponad 600 tys. dolarów za bezprawne używanie nazwy.

W 1984 formacja została reaktywowana i nagrała dwie płyty studyjne – Perfect Strangers oraz The House of Blue Light. W 1989 roku doszło do kolejnego rozłamu w zespole – narastający konflikt pomiędzy Gillanem i Blackmorem spowodował opuszczenie grupy przez wokalistę. Jego miejsce zajął Joe Lynn Turner, współpracujący wcześniej z Blackmorem w zespole Rainbow. Skład ten nagrał płytę Slaves & Masters. Album ten, odbiegający od wcześniejszych płyt Deep Purple, jest przez wielu uważany za jedną z najsłabszych płyt zespołu. Podczas pracy nad kolejnym albumem Joe Lynn został, z inicjatywy Lorda, Glovera i Paice’a, zastąpiony przez Gillana, co było sporym zaskoczeniem – Gillan w wywiadach zapowiadał, że jego przygoda z Deep Purple to już przeszłość.

W tym najbardziej znanym składzie, w 1993 roku została nagrana płyta The Battle Rages On… (Bitwa nadal wrze), której tytuł znakomicie oddawał atmosferę napięcia między gitarzystą a wokalistą zespołu, która panowała już od pierwszego odejścia Iana Gillana z zespołu. Po tej właśnie płycie odszedł lider Ritchie Blackmore, zastąpiony na czas drugiej części trasy koncertowej przez Joe Satrianiego. Mimo dobrze układającej się współpracy Joe nie zdecydował się na dołączenie do Deep Purple na stałe. Stanowisko gitarzysty zespołu, jak się okazało, już na stałe, objął Steve Morse – w 1994 roku został oficjalnie gitarzystą grupy. W 2002 roku z zespołu odszedł organista Jon Lord, którego zastąpił Don Airey.

W 2016 roku zespół odbył swoją 12 trasę koncertową, zatytułowaną Deep Purple World Tour 2016. W ramach trasy odbyły się 32 koncerty, między innymi w Polsce na Festiwalu Legend Rocka w Dolinie Charlotty. 7 sierpnia 2020 miała miejsce premiera 21. albumu zespołu o nazwie Whoosh!^[17], zaś 26 listopada 2021 płyty Turning to Crime zawierającej covery w wykonaniu Deep Purple^[18].

W 2022 zespół opuścił Steve Morse. Pod koniec marca był zmuszony tymczasowo zrezygnować z koncertowania z powodu problemów zdrowotnych żony, u której zdiagnozowano raka. Zespół zorganizował zastępstwo w postaci Simona McBride, który już wcześniej współpracował z Ianem Gillanem oraz Donem Aireyem. 23 lipca 2022 Steve Morse wydał oświadczenie o swoim odejściu z zespołu. Simon McBride został nowym pełnoprawnym gitarzystą grupy^[19][20].

• Ian Gillan (ur. 1945^[21][22]) – wokal prowadzący, harmonijka ustna, instrumenty perkusyjne (1969^[23] [24]–1973^[23] , 1984^[23] [25]–1989^[23] [25], od 1992^[23] [26])
• Roger Glover (ur. 1945^[27][28]) – gitara basowa (1969^[23] [29]–1973^[23] , od 1984^[23] )
• Ian Paice (ur. 1948^[30]) – perkusja, instrumenty perkusyjne (od 1968^[23] )
• Don Airey (ur. 1948^[31]) – instrumenty klawiszowe (od 2002^[23] [32])
• Simon McBride (ur. 1979) – gitara elektryczna (od 2022^[20])

Tytuł	Dane dot. albumu	Pozycja na liście								Certyfikat
		USA [33]	UK [34]	GER [35]	AUT [36]	CHE [37]	NLD [38]	SWE [39]	POL [40]
Shades of Deep Purple	Data: lipiec 1968 Wydawca: Tetragrammaton	24	–	–	–	–	–	–	–
The Book of Taliesyn	Data: 11 grudnia 1968[41] Wydawca: Tetragrammaton	54	–	–	–	–	–	–	–
Deep Purple	Data: 21 czerwca 1969[42] Wydawca: Tetragrammaton	162	–	–	–	–	–	–	–	GER: złota płyta[43]
Deep Purple in Rock	Data: 3 czerwca 1970[44] Wydawca: Harvest Records	143	4	1	–	–	–	–	–	UK: złota płyta[45] USA: złota płyta[46]
Fireball	Data: 15 września 1971[47] Wydawca: Harvest Records	32	1	1	–	–	3	–	42	USA: złota płyta[46]
Machine Head	Data: 1 marca 1972[48] Wydawca: Purple Records	7	1	1	4	–	2	–	–	USA: 2x platynowa płyta[46] UK: złota płyta[45] FRA: złota płyta[49]
Who Do We Think We Are	Data: 26 stycznia 1973[50] Wydawca: Purple Records	15	4	3	2	–	5	–	–	USA: złota płyta[46]
Burn	Data: 15 lutego 1974[51] Wydawca: Purple Records	9	3	1	1	–	7	–	–	UK: złota płyta[45] USA: złota płyta[46]
Stormbringer	Data: 6 grudnia 1974[52] Wydawca: Purple Records	20	6	10	4	–	–	–	–	UK: złota płyta[45] USA: złota płyta[46]
Come Taste the Band	Data: 10 października 1975[53] Wydawca: Purple Records	43	19	29	–	–	12	16	–	UK: srebrna płyta[45]
Perfect Strangers	Data: 12 listopada 1984[54] Wydawca: Polydor	17	5	2	5	1	16	3	–	USA: platynowa płyta[46] CAN: platynowa płyta[55] GER: złota płyta[43]
The House of Blue Light	Data: 12 stycznia 1987[56] Wydawca: Polydor	34	10	1	11	3	11	1	–	CAN: złota płyta[55]
Slaves & Masters	Data: 23 października 1990[57] Wydawca: BMG	87	45	23	28	5	72	12	–	CHE: złota płyta[58]
The Battle Rages On...	Data: 2 lipca 1993 Wydawca: BMG	192	21	14	9	7	39	8	–
Purpendicular	Data: 17 lutego 1996 Wydawca: Phantom Records	–	58	20	16	16	87	3	–
Abandon	Data: 2 czerwca 1998[59] Wydawca: CMC International	–	76	16	25	46	–	32	–
Bananas	Data: 9 września 2003[60] Wydawca: Sanctuary	–	85	3	12	13	–	18	24	ROS: złota płyta[61]
Rapture of the Deep	Data: 1 listopada 2005[62] Wydawca: Edeltone	–	81	10	20	16	–	22	40
Now What?!	Data: 30 kwietnia 2013[63] Wydawca: Edel/earMUSIC	110	18	1	1	2	12	7	5	GER: złota płyta[43]
Infinite	Data: 7 kwietnia 2017 Wydawca: earMUSIC	105	6	1	4	1	6	5	2	POL: złota płyta[64]
Whoosh!	Data: 7 sierpnia 2020 Wydawca: earMUSIC
Turning to Crime	Data: 26 listopada 2021 Wydawca: earMUSIC
=1[65]	Data: 19 lipca 2024 Wydawca: earMUSIC
„–” album nie był notowany.

Tytuł	Dane dot. albumu	Pozycja na liście						Certyfikat
		USA [33]	UK [34]	GER [35]	AUT [36]	CHE [37]	NLD [38]
Concerto for Group and Orchestra	Data: 10 grudnia 1969[66] Wydawca: Harvest Records	149	26	–	–	–	–
Made in Japan	Data: 4 grudnia 1972[67] Wydawca: Purple Records	6	16	1	1	36	4	USA: platynowa płyta[46] AUT: platynowa płyta[68]
Made in Europe	Data: 11 października 1976[69] Wydawca: EMI	148	–	–	–	–	–
Last Concert in Japan	Data: 16 marca 1977 Wydawca: Purple Records	–	–	–	–	–	–
Deep Purple in Concert	Data: grudzień 1980 Wydawca: Harvest Records	–	–	–	–	–	–
Live in London	Data: 1982 Wydawca: Harvest Records	–	–	–	74	–	–
Scandinavian Nights	Data: 17 października 1988 Wydawca: Purple Records	–	–	–	–	–	–
Nobody’s Perfect	Data: czerwiec 1988 Wydawca: Polydor	105	38	–	–	–	44
In the Absence of Pink	Data: 15 lipca 1991 Wydawca: Connoisseur Collection	–	–	–	–	–	–
Come Hell or High Water	Data: 1994 Wydawca: BMG	–	–	–	–	–	–
King Biscuit Flower Hour Presents: Deep Purple in Concert	Data: 27 lutego 1996 Wydawca: King Biscuit Flower Hour	–	–	–	–	–	–
Mk III: The Final Concerts	Data: 1996 Wydawca: Connoisseur Collection	–	–	–	–	–	–
Just Might Take Your Life	Data: 1996 Wydawca: Purple Records	–	–	–	–	–	–
Live at the Olympia ’96	Data: 9 czerwca 1997 Wydawca: Thames Records	92	183	–	–	–	–
Gemini Suite Live	Data: 5 maja 1998 Wydawca: Purple Records	–	–	–	–	–	–
Total Abandon: Live in Australia	Data: 12 października 1999 Wydawca: EMI	–	–	–	–	–	–
Live at the Royal Albert Hall	Data: 8 lutego 2000 Wydawca: Spitfire Records	–	101	–	–	–	–
This Time Around: Live in Tokyo	Data: 11 września 2001 Wydawca: Purple Records	–	–	–	–	–	–
Live at the Rotterdam Ahoy	Data: 2001 Wydawca: Thames Records	–	–	–	–	–	–
The Soundboard Series	Data: 2001 Wydawca: Thames Records	–	–	–	–	–	–
Inglewood	Data: 2002 Wydawca: Purple Records	–	–	–	–	–	–
Perks and Tit	Data: 2004 Wydawca: Purple Records	–	–	–	–	–	–
Space Vol 1 & 2	Data: 2004 Wydawca: Purple Records	–	–	–	–	–	–
Live in Europe 1993	Data: 27 marca 2006 Wydawca: Sony BMG	–	–	–	–	–	–
Live Encounters	Data: 27 września 2004[70] Wydawca: Thames Live	–	–	–	–	–	–
Live in Montreux 69	Data: 2 maja 2006[71] Wydawca: Eagle Records	–	–	–	–	–	–
NEC 1993	Data: 8 stycznia 2007[72] Wydawca: Sony BMG	–	–	–	–	–	–
Live in Denmark 1972	Data: 1 marca 2007 Wydawca: Sonic Zoom	–	–	–	–	–	–
They All Came Down to Montreux	Data: 12 czerwca 2007[73] Wydawca: Eagle Rock	–	–	64	–	–	–
Space Truckin Round the World Live	Data: listopad 2009[74] Wydawca: Purple Records	–	–	–	–	–	–
Phoenix Rising	Data: 24 marca 2011[75] Wydawca: Earmusic	–	–	22	50	61	–
BBC Sessions 1968–1970	Data: 7 listopada 2011[76] Wydawca: EMI	–	–	–	–	–	–
Live At Montreux 2011	Data: 7 listopada 2011[77] Wydawca: Eagle Records	–	–	–	–	–	–
The Now What?! Live Tapes	Data: 29 listopada 2013[78] Wydawca: Earmusic	–	–	–	–	–	–
In Concert '72	Data: czerwiec 2014[79] Wydawca: Warner Music	–	–	–	–	–	–
Graz 1975	Data: 23 września 2014[79] Wydawca: Earmusic	–	–	47	8	99	88
Long Beach 1971	Data: 2 marca 2015[80] Wydawca: Earmusic	–	–	68	–	–	99
„–” album nie był notowany.

Tytuł	Dane dot. albumu	Pozycja na liście					Certyfikat
		SWE [81]	FIN [82]	JPN [83]	CHE [84]	NLD [85]
Rises Over Japan	Data: 1975 Wydawca:	–	–	–	–	–
Scandinavian Nights (Live in Denmark)	Data: 1987 Wydawca: Connoisseur Collection	–	–	–	–	–
Deep Purple – The Videosingles	Data: 1987 Wydawca: PolyGram	–	–	–	–	–
Bad Attitude	Data: 1988 Wydawca: Polydor	–	–	–	–	–
Doing Their Thing...	Data: 1990 Wydawca: Castle Communications	–	–	–	–	–
Come Hell or High Water	Data: 1994 Wydawca: BMG	–	1	–	–	–
Total Abandon: Australia '99	Data: 12 października 1999 Wydawca: EMI	–	–	–	–	–
Live at the Royal Albert Hall	Data: 8 lutego 2000 Wydawca: Spitfire	1	–	–	–	–
Around the World 1995–1999	Data: 2000 Wydawca: Thames Talent	–	–	–	–	–
In Concert with the London Symphony Orchestra	Data: 25 lipca 2000 Wydawca: Eagle Vision	–	–	–	–	–
Bombay Calling	Data: 3 października 2000 Wydawca: Music Video Distributors	–	–	–	–	–
New, Live & Rare – The Video Collection 1984-2000	Data: 2001 Wydawca: Thames Records	–	–	–	–	–
Perihelion	Data: 13 sierpnia 2002 Wydawca: Thames Records	3	–	–	–	–
Special Edition EP	Data: 2002 Wydawca: Classic Pictures Entertainment	–	–	–	–	–
Concerto for Group and Orchestra	Data: 6 maja 2003 Wydawca: Eagle Vision	–	–	–	–	–
Masters From The Vaults	Data: 24 listopada 2003 Wydawca: Intense Media	–	6	–	–	–
Live Encounters	Data: 27 września 2004[86] Wydawca: Thames Live	–	–	–	–	–
Live in Concert 72/73	Data: 25 lipca 2005 Wydawca: EMI	1	6	73	–	–	USA: złota płyta[46]
Live at Montreux 1996	Data: 2 maja 2006[87] Wydawca: Eagle Vision	–	–	–	–	–	CAN: złota płyta[55]
History, Hits & Highlights 68 – 76	Data: 2 czerwca 2009[88] Wydawca: Eagle Vision	5	5	–	–	–
Phoenix Rising	Data: 24 marca 2011[75] Wydawca: Earmusic	2	2	133	–	–
Live in California 74	Data: 21 listopada 2005 Wydawca: EMI	6	4	76	–	–
They All Came Down to Montreux	Data: 11 czerwca 2007 Wydawca: Eagle Vision	–	–	–	–	–
Stormbringers – The Inside Story	Data: 5 lutego 2008[89] Wydawca: Classic Rock Legends	–	–	–	–	–
Around the World Live	Data: 19 maja 2008[90] Wydawca: Eagle Vision	–	–	–	7	–
Live At Montreux 2011	Data: 7 listopada 2011 Wydawca: Eagle Vision	6	6	–	7	–
Perfect Strangers – Live	Data: 14 października 2013[91] Wydawca: Eagle Vision	5	2	26	–	20
Live in Verona	Data: 20 października 2014[92] Wydawca: Ward Records	–	1	134	3	12
Made in Japan	Data: 15 października 2014 Wydawca: Universal Music	3	–	57	–	–
From the Setting Sun…In Wacken	Data: 28 sierpnia 2015[93] Wydawca: Earmusic	2	–	106	1	16
...To the Rising Sun (In Tokyo)	Data: 18 września 2015[94] Wydawca: Earmusic	1	3	221	5	8
„–” album nie był notowany.

Tytuł	Dane dot. albumu	Pozycja na liście							Certyfikat
		USA [33]	UK [34]	GER [35]	AUT [36]	CHE [37]	NLD [38]	SWE [39]
Purple Passages	Data: listopad 1972[95] Wydawca: Warner Bros.	57	–	–	–	–	–	–
Mark I & II	Data: grudzień 1973[96] Wydawca: Purple Records	–	–	–	–	–	–	–
24 Carat Purple	Data: maj 1975[97] Wydawca: Purple Records	–	14	34	6	–	4	–	UK: srebrna płyta[45]
Powerhouse	Data: Listopad 1977[98] Wydawca: EMI	–	–	–	–	–	–	–
When We Rock, We Rock, and When We Roll, We Roll	Data: październik 1978[99] Wydawca: EMI	–	–	–	–	–	–	–
The Deep Purple Singles A’s and B’s	Data: lipiec 1978[100] Wydawca: Harvest Records	–	–	–	–	–	–	–
The Mark II Purple Singles	Data: kwiecień 1979 Wydawca: EMI	–	24	–	–	–	–	–
Deepest Purple: The Very Best of Deep Purple	Data: lipiec 1980 Wydawca: Harvest Records	148	1	–	–	–	–	–	USA: platynowa płyta[46] UK: złota płyta[45] AUT: złota płyta[68]
The Anthology	Data: luty 1985[101] Wydawca: Harvest Records	–	50	–	–	–	86	–
Knocking at Your Back Door: The Best of Deep Purple in the 80's	Data: 1992[102] Wydawca: Polydor Records	–	–	–	–	–	–	–
30: Very Best of Deep Purple	Data: 3 listopada 1998 Wydawca: EMI	–	39	–	–	–	–	18	UK: złota płyta[45]
Smoke on the Water	Data: 17 grudnia 1998 Wydawca: PGD Special Markets	–	–	–	–	–	–	–
Shades 1968–1998	Data: 16 marca 1999 Wydawca: Rhino Records	–	–	–	–	–	–	–
The Very Best of Deep Purple	Data: 9 maja 2000 Wydawca: Rhino Records	–	–	–	–	–	–	–	UK: złota płyta[45]
The 1975 California Rehearsals, volume 1 & 2	Data: 14 marca 2000 Wydawca: Purple Records	–	–	–	–	–	–	–
Listen, Learn, Read On	Data: 2002 Wydawca: EMI	–	–	–	–	–	–	–
Winning Combinations: Deep Purple and Rainbow	Data: 17 czerwca 2003 Wydawca: Universal	–	–	–	–	–	–	–
The Best of Deep Purple: Live in Europe	Data: 20 maja 2003 Wydawca: Twin Pack Music	–	–	–	–	–	–	–
The Platinum Collection	Data: 21 marca 2005 Wydawca: EMI	–	39	–	63	89	–	–
Deep Purple and Friends: Child in Time	Data: 21 listopada 2007 Wydawca: Weton-Wesgram	–	–	–	–	–	–	–
Space Truckin’ Round the World: Live 1968-76	Data: luty 2010 Wydawca: Purple Records	–	–	–	–	–	–	–
Singles & E.P. Anthology '68 – '80	Data: 9 kwietnia 2010 Wydawca: EMI	–	–	–	–	–	–	–
„–” album nie był notowany.

Tytuł	Rok	Pozycja na liście
		UK [34]
„Hush”	1968	–
„Help” (cover The Beatles)		–
„Mandrake Root”		–
„Prelude: Happiness” / „I’m So Glad”		–
„Love Help Me”		–
„Kentucky Woman”		–
„Wring that neck”		–
„River Deep – Mountain High” (cover Ike & Tina Turner)	1969	–
„Black Night”	1970	2
„Strange Kind of Woman”	1971	8
„Fireball”		15
„Never Before”	1972	35
„Smoke on the Water”	1973	21
„Woman From Tokyo”		–
„Might Just Take Your Life”	1974	–
„New Live and Rare” Volume 1	1977	31
„New Live and Rare” Volume 2	1978	–
„New Live and Rare” EP Volume 3	1980	48
„Knocking at Your Back Door”	1985	–
„Perfect Strangers”		–
„Knocking at Your Back Door” / „Perfect Strangers”		–
„King Of Dreams”	1990	70
„Love Conquers All”	1991	57
„Vavoom: Ted the Mechanic”	1996	–
„Any Fule Kno That”	1998	–
„Haunted”	2003	–
„House of Pain” / „Contact Lost”		–
„Hell to Pay” / „All the Time in the World”	2013 2017 2020	–
„Vincent Price” / „First Sign of Madness”		–
„Out of Hand”		–
„A simple song” „Time For Bedlam” „All I Got Is You” „Johnny’s Band” „Throw my bones”		–
„–” singel nie był notowany.

Rok	Kategoria	Tytułem	Nagroda	Nota	Źródło
2014	Hall of Fame	Deep Purple	Kerrang! Awards	Laur	[103]
	Comeback of the Year		Revolver Golden Gods Awards	Laur	[104]

• Re-Machined: A Tribute to Deep Purple's Machine Head

• Tomasz Szmajter, Roland Bury: Deep Purple. współpr. Witold Terlecki. Poznań: In Rock Music Press, 2009. ISBN 978-83-60157-41-1.
• Dave Thompson: Deep Purple: Smoke on the Water. Opowieść o dobrych nieznajomych. tł. Jarosław Rybski. Kraków: Sine Qua Non, 2013. ISBN 978-83-7924-000-5.
• Eduardo Rivadavia: Deep Purple Lineup Changes: A Complete Guide. [w:] Ultimate Classic Rock [on-line]. Diffuser Network, 2016-02-20. [dostęp 2019-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-14)]. (ang.).

• Strona oficjalna