Douglas B-18 Bolo

Douglas B-18 Bolo
(Dane wersji B-18A)

Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Douglas
Typ	samolot bombowy
Konstrukcja	średniopłat o konstrukcja metalowej, podwozie klasyczne – chowane w locie
Załoga	6
Historia
Data oblotu	1935
Lata produkcji	B-18: 1936 – 1937 B-18A: 1937 – 1940
Wycofanie ze służby	1946
Dane techniczne
Napęd	B-18A, B-18B, B-18M: 2 x silniki gwiazdowe, 9-cylindrowe Wright R-1820-53
Moc	930 KM - startowa 830 KM - na poziomie morza
Wymiary
Rozpiętość	27,30 m
Długość	17,60 m
Wysokość	4,00 m
Powierzchnia nośna	89,10 m²
Masa
Własna	7 400 kg
Startowa	10 030 kg (normalna) 12 600 kg (maksymalna)
Osiągi
Prędkość maks.	346 km/h
Prędkość wznoszenia	5,2 m/s
Pułap	7 280 m
Zasięg	1 450 km (normalny) 3 400 km (maksymalny)
Dane operacyjne
Uzbrojenie
3 karabiny maszynowe kal. 7,62 mm 2200 kg bomb
Użytkownicy
Stany Zjednoczone, Brazylia, Kanada
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

Douglas B-18 Bolo – samolot bombowy amerykańskich sił powietrznych USAAC i lotnictwa kanadyjskiego w późnych latach 30. i na początku lat 40. Jego konstrukcja oparta była na cywilnym samolocie pasażerskim Douglas DC-2.

W 1934 USAAC rozpisał konkurs na nowy bombowiec mający zastąpić używany wówczas Martin B-10, nowa konstrukcja miała mieć dwukrotnie większy zasięg i nośność. Rok później na lotnisku Wright Field zaprezentowano trzy samoloty – Douglas DB-1, Boeing Model 299 (późniejszy B-17 Flying Fortress) i Martin „Model 146”. Czterosilnikowa maszyna Boeinga deklasowała konkurencję, ale z powodu katastrofy pierwszego prototypu (z powodu błędu pilota, 30 października 1935 r.) nie wzięto jej wówczas pod uwagę.^[1] Ostatecznie wybrano samolot Douglasa, ze względu na sprawdzoną konstrukcję i niższą cenę – DB-1 był znacznie tańszy niż Model 299^[2]. Produkcja nowego samolotu rozpoczęła się w styczniu 1936, otrzymał on oznaczenie B-18 Bolo.

DB-1 (Douglas, Bomber – samolot Douglasa, bombowy) oparty był na zmodyfikowanej konstrukcji DC-2 (Douglas, Cargo – samolot Douglasa, transportowy). Rozpiętość skrzydeł powiększono o 1,4 metra, zwiększono także przekrój kadłuba. Najpoważniejszą zmianą konstrukcyjną była zmiana zamontowania skrzydeł – DC-2 był dolnopłatem, a DB-1 średniopłatem. Uzbrojenie obronne zostało umieszczone w trzech wieżyczkach – na grzbiecie, w nosie i na dole kadłuba. Napęd stanowiły dwa silniki gwiazdowe Wright R-1820-45, o mocy startowej 930 KM.

W 1940 B-18 były głównymi bombowcami armii amerykańskiej, ale już w 1942 zostały wycofane z pierwszej linii, gdzie zostały zastąpione przez samoloty B-17 Flying Fortress; B-18 przesunięto do zadań patrolowych. Usunięto przednie stanowisko bombardiera na którego miejscu zamontowano duży radar, a w ogonie samolotu znajdował się detektor anomalii magnetycznych. Tak zmodyfikowane samoloty, znane jako B-18B, służyły w rejonie Karaibów, gdzie odbywały patrole w poszukiwaniu okrętów podwodnych. Dwa z nich przekazano lotnictwu Brazylii (Força Aérea Brasileira), a dwadzieścia zostało zakupionych przez lotnictwo kanadyjskie, w którym były znane jako Douglas Digby Mark I. W czasie wojny samoloty Bolo i Digby zatopiły cztery okręty podwodne.

Wersją rozwojową B-18 był Douglas B-23 Dragon.

• Wawrzyniec Markowski: Boeing B-17 Flying Fortress. Gdańsk: AJ - PRESS, 2004, s. 8, 11-13. ISBN 83-7237-143-1.
• William Wolf: Douglas B-18 BOLO. Schiffer, 2007. ISBN 978-0-7643-2581-6. Brak numerów stron w książce

• Muzeum USAF. nationalmuseum.af.mil. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-23)]. (ang.)