Dżafar as-Sadik
| |
| Szósty Imam imamitów i ismailitów | |
| Okres |
od 733 (data śmierci Muhammad al-Bakira) |
|---|---|
| Poprzednik |
według szyitów Muhammad al-Bakir, według sunnitów nikt (rządzi Al-Mansur) |
| Następca |
według szyitów; imamitów Musa al-Kazim, ismailitów Ismail ibn Dżafar, według sunnitów nikt (rządzi Al-Mansur) |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Przyczyna śmierci |
śmierć przez otrucie z rozkazu kalifa Al-Mansura |
| Miejsce spoczynku |
cmentarz Al-Baki |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Małżeństwo |
dwie żony; Fatima bint al-Husajn al-Asram i Hamida al-Barbarijja |
| Dzieci |
dziesięcioro; trzy córki i siedmiu synów (w tym Musa al-Kazim i Ismail ibn Dżafar) |
Dżafar ibn Muhammad as-Sadik (arab. جعفر بن محمد الصادق, Ǧaʿfar ibn Muḥammad aṣ-Ṣādiq; ur. 23 kwietnia 702 w Medynie, zm. 7 grudnia 765 tamże) – muzułmański teolog i prawnik, według szyitów (imamitów i ismailitów) szósty prawowity przywódca muzułmańskiej wspólnoty.
Prawnuk Husajna, wnuk Alego ibn Husajna, syn Muhammad al-Bakira. Eponimiczny twórca szyickiej jurysprudencji, dżafaryckiej szkoły prawa, której zasad przestrzegają współcześni szyici – imamici, część ismailitów i niektórzy zajdyci. Rozwinął, dopracował bądź opracował doktrynę nass (wskazywanie kolejnego imama przez poprzedniego przy pomocy boskiego natchnienia), a także isma (nieomylność imamów), zajął się także konceptem takijji[1][2]. Spór o sukcesję po jego śmierci doprowadził do podziału w szyickiej społeczności. Mniejszość szyitów poparła imamat starszego syna, zmarłego jeszcze przed ojcem, Isma’ila, a większa część jego żyjącego syna – Musę.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Tabåatabåa'åi, Muhammad Husayn (1981). A Shi'ite Anthology. Przedmowa Muhammad Husayn Tabataba'i; Tłumaczenie z wyjaśnieniami William Chittick; pod redakcją Hosseina Nasra. State University of New York Press. s. 9–11, 42–43. ISBN 978-0-585-07818-2
- ↑ Ja’far al-Sadiq, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-09-30] (ang.).