Gerard Piqué

Gerard Piqué

Pełne imię i nazwisko	Gerard Piqué Bernabeu
Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1987 Barcelona
Wzrost	192 cm
Pozycja	obrońca
Kariera juniorska
Lata Klub 1997–2004 FC Barcelona 2004–2005 Manchester United
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 2004–2008 Manchester United 12 (0) 2006–2007 → Real Saragossa (wyp.) 22 (2) 2008–2022 FC Barcelona 397 (30) W sumie: 431 (32)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 2002–2003  Hiszpania U-16 7 (2) 2004  Hiszpania U-17 8 (3) 2006  Hiszpania U-19 8 (3) 2007  Hiszpania U-20 5 (1) 2006–2008  Hiszpania U-21 12 (1) 2009–2018  Hiszpania 102 (5) 2008–2019  Katalonia 10 (0) W sumie: 152 (15)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata złoto Południowa Afryka 2010 Mistrzostwa Europy złoto Polska/Ukraina 2012 Puchar Konfederacji srebro Brazylia 2013 brąz Południowa Afryka 2009 Mistrzostwa Europy U-19 złoto Polska 2006
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Gerard Piqué Bernabeu (katalońska wymowa [ʒəˈɾar piˈke]; ur. 2 lutego 1987 w Barcelonie) – hiszpański piłkarz narodowości katalońskiej, który występował na pozycji środkowego obrońcy, w latach 2009–2018 reprezentant Hiszpanii. Złoty medalista Mistrzostw Świata 2010 i Mistrzostw Europy 2012. Jeden z założycieli firmy Kosmos^[1].

Gerard karierę zaczynał w młodzieżowych zespołach FC Barcelony, skąd w lutym 2004 trafił do Manchesteru United. Od początku uznawany był za utalentowanego obrońcę.

Debiut w klubie zaliczył w 2004 roku w meczu przeciwko Crewe Alexandra w pucharze Carling Cup zastępując John O'Shea. Ostatecznie spotkanie zakończyło się wynikiem 3:0^[2].

Swój debiut w Premier League zaliczył w październiku 2005 w wygranym 3:1 meczu z Sunderlandem, wchodząc na boisko z ławki rezerwowych^[3].

Po raz pierwszy w wyjściowym składzie wyszedł 29 marca 2006 przeciwko West Hamowi United, rozpoczynając mecz na prawej obronie, gdzie zastępował Gary’ego Neville’a^[4].

Jednak na początku sezonu 2006/2007 Sir Alex Ferguson zdecydował się go wypożyczyć do klubu z jego ojczyzny, Realu Saragossa, aby umożliwić mu częstsze występy w podstawowej jedenastce. Hiszpan był obok braci (Gabriela i Diego) Milito jednym z lepszych piłkarzy swojej ekipy, która zajęła w tabeli Primera División 6. miejsce, premiowane startem w Pucharze UEFA w kolejnym sezonie^[5][6].

Pique nie dane jednak było wystąpić w tych rozgrywkach, gdyż w lipcu 2007 musiał wrócić do Manchesteru United. W sezonie 2007/2008 był tylko graczem rezerwowym i wystąpił w zaledwie 9 meczach (z czego 5 w podstawowej jedenastce), jego wkład w wygranie rozgrywek Premier League i Ligi Mistrzów był niewielki^[7][8][9].

Katalończyk w letnim oknie transferowym przed sezonem 2008/09 wrócił do Barçy, którą niewiele wcześniej przejął Pep Guardiola^[10]. Jak się okazało, był to znakomity ruch zarówno dla klubu, jak i samego piłkarza. FC Barcelona zwyciężyła wtedy we wszystkich rozgrywkach, w których brała udział, a Piqué zaliczył 45 występów. Jednym z najlepszych momentów dla Gerarda był gol strzelony w El Clásico, które zakończyło się zwycięstwem Barcelony 6:2^[11].

W tym samym sezonie Barcelona zdobyła tytuł La Ligi 2008–09 po tym, jak Real Madryt przegrał 2–3 z Villarrealem^[12], pozostawiając dwa mecze do końca sezonu^[13]

13 maja 2009 zdobył swoje pierwsze trofeum w barwach Barcelony, pomagając drużynie w zwycięstwie 4–1 nad Athletic Bilbao w finale Copa del Rey^[14].

19 grudnia 2009 roku znalazł się w składzie swojej drużyny, która pokonała argentyński klub Estudiantes 2–1 w finale Klubowego Pucharu Świata FIFA 2009 w Abu Dhabi, kompletnie zdobywając niespotykany sześciokrotny sukces. Piqué asystował przy wyrównującym golu Pedro w 89. minucie, który przeniósł mecz do dogrywki^[15].

26 lutego 2010 roku podpisał przedłużenie kontraktu, zobowiązując się pozostać w Barcelonie co najmniej do lata 2015 roku^[16][17].

28 kwietnia 2010 roku strzelił gola w zwycięstwie 1–0 w drugim meczu półfinałowym Ligi Mistrzów z Interem Mediolan, chociaż jego drużyna odpadła z wynikiem 3–2 w dwumeczu^[18][19].

7 grudnia 2010 roku pełnił funkcję kapitana Barcelony w meczu przeciwko rosyjskiemu klubowi Rubinowi Kazań, który zakończył się zwycięstwem 2–0 na Camp Nou w ostatnim meczu fazy grupowej Ligi Mistrzów, z powodu absencji regularnego kapitana Carlesa Puyola i wicekapitana Xaviego^[20][21].

28 maja 2011 roku wystąpił w swoim drugim finale Ligi Mistrzów. Barcelona pokonała Manchester United 3–1 na stadionie Wembley, zdobywając drugi raz tytuł Ligi Mistrzów w ciągu trzech sezonów^[22][23].

18 grudnia 2011 roku wystąpił w wyjściowym składzie podczas zwycięstwa rezultatem 4–0 nad brazylijskim klubem Santos w finale Klubowych Mistrzostw Świata w 2011 roku w Yokohamie^[24].

W sezonie 2012/13 wystąpił w 44 spotkaniach, w których strzelił 3 bramki^[25][26]. W trakcie tego samego sezonu wielokrotnie zmuszony był do przerwania gry z powodu kontuzji kostki, jednak mimo tego znacząco przyczynił się do triumfu katalońskiego klubu w hiszpańskiej lidze^[27].

W kolejnych latach Piqué stał się niekwestionowanym piłkarzem pierwszego składu zarówno w klubie, jak i reprezentacji Hiszpanii.

20 maja 2014 roku przedłużył kontrakt z Barceloną, zobowiązując się pozostać w klubie do 2019 roku^[28].

6 czerwca 2015 roku pojawił się w podstawowym składzie katalońskiego klubu w finałowym starciu Ligi Mistrzów w 2015 roku, gdzie klub zdobył swoje piąte mistrzostwo Europy^[29], zwyciężając włoski Juventus wynikiem 3–1 na Olympiastadion w Berlinie^[30]. Barcelona stała się tym samym pierwszym klubem w historii, który dwukrotnie zdobył potrójną koronę: krajową ligę, puchar krajowy i Puchar Europy^[31]. Piqué, Xavi, Lionel Messi, Andrés Iniesta, Sergio Busquets, Dani Alves i Pedro są jedynymi zawodnikami, którzy byli częścią obu drużyn zdobywających potrójną koronę^[31].

20 grudnia 2015 roku zagrał w finale Klubowych Mistrzostw Świata w 2015 przeciwko argentyńskiemu klubowi River Plate w Yokohamie, a klub z Hiszpanii zwyciężył 3–0^[32].

W sezonie 2015/2016 wystąpił w 46 spotkaniach, strzelił 5 bramek i zaliczył jedną asystę^[33], gdzie zdobył cztery trofea: Mistrzostwo Hiszpanii, Puchar Króla, Superpuchar UEFA, Klubowe Mistrzostw Świata^[34][35].

Podczas sezonu 2017/18 rozegrał 49 spotkań, gdzie strzelił 5 bramek^[36] oraz zdobył Mistrzostwo Hiszpanii i Puchar Króla^[37].

18 stycznia 2018 roku ponownie przedłużył swój kontrakt, tym razem do 2022 roku^[38]. 25 sierpnia 2019 roku wystąpił przez pełne 90 minut w zwycięstwie wynikiem 5–2 przeciwko Real Betis, zaliczając tym samym swoje 500 spotkanie w barwach klubu^[39][40].

20 października 2020 roku podpisał kolejne przedłużenie kontraktu, zobowiązując się pozostać w klubie do 20 czerwca 2024 roku^[41].

3 marca 2021 roku zdobył decydującą bramkę głową w półfinale Pucharu Króla przeciwko Sevilli, wyrównując wynik łączny i przynosząc dogrywkę. Barcelona wygrała ten mecz 3–0 po dogrywce, awansując do finału Pucharu Króla w 2021 roku, który ostatecznie wygrała^[42][43].

5 listopada 2022 roku rozegrał swój ostatni mecz w barwach FC Barcelony, będący jednocześnie jego ostatnim meczem w karierze piłkarskiej, której zakończenie zapowiedział kilka dni wcześniej^[44][45].

Klub	Sezon	Liga		Puchar kraju		Puchar ligi		Europa[a]		Inne[b]		Razem
		Mecze	Bramki	Mecze	Bramki	Mecze	Bramki	Mecze	Bramki	Mecze	Bramki	Mecze	Bramki
Manchester United	2004/2005	0	0	1	0	1	0	1	0	0	0	3	0
	2005/2006	3	0	2	0	2	0	0	0	–		7	0
	2006/2007	0	0	0	0	0	0	0	0	–		0	0
	2007/2008	9	0	0	0	1	0	3	2	0	0	13	2
	Ogólnie	12	0	3	0	4	0	4	2	0	0	23	2
Real Saragossa (wyp.)	2006/2007	22	2	6	1	–		–		–		28	3
	Ogólnie	22	2	6	1	0	0	0	0	0	0	28	3
FC Barcelona	2008/2009	25	1	6	1	–		14	1	0	0	45	3
	2009/2010	32	2	1	0	–		11	2	5	0	49	4
	2010/2011	31	3	7	0	–		12	1	1	0	51	4
	2011/2012	22	2	8	0	–		5	0	3	0	38	2
	2012/2013	28	2	4	1	–		10	0	2	0	44	3
	2013/2014	26	2	2	0	–		9	2	2	0	39	4
	2014/2015	27	5	6	1	–		11	1	–		44	7
	2015/2016	30	2	5	2	–		7	1	4	0	46	5
	2016/2017	25	2	7	0	–		8	1	1	0	41	3
	2017/2018	30	2	7	1	–		9	1	2	0	48	4
	2018/2019	35	4	5	0	–		11	2	1	1	52	7
	2019/2020	35	1	2	0	–		7	0	1	0	45	1
	2020/2021	18	0	2	1	–		3	1	0	0	23	2
	2021/2022	27	1	2	0	–		10	2	1	0	40	3
	2022/2023	6	0	0	0	–		4	0	0	0	10	0
	Ogólnie	397	29	65	7	0	0	131	15	23	1	616	52
W karierze		431	31	74	8	4	0	135	17	23	1	667	57

Reprezentacja	Rok	Mecze	Bramki
Hiszpania	2009	13	4
	2010	16	0
	2011	8	0
	2012	11	0
	2013	11	0
	2014	6	0
	2015	8	0
	2016	12	1
	2017	9	0
	2018	8	0
Łącznie		102	5

Największymi sukcesami Katalończyka są potrójne korony z FC Barceloną zdobyte w sezonach 2008/2009 i 2014/2015. Piłkarz wywalczył także mistrzostwo Anglii i Ligę Mistrzów z Manchesterem United w 2008. Poszczycić może się ponadto triumfem w Pucharze Ligi Angielskiej. Z reprezentacją Hiszpanii wywalczył mistrzostwo świata w 2010, mistrzostwo Europy w 2012, a także mistrzostwo Europy w reprezentacjach do lat 19 oraz 17.

Ponadto strzelił gola w El Clásico, który był setną bramką strzeloną przez piłkarzy FC Barcelony w rozgrywkach Primera División w sezonie 2008/2009.

W sezonie 2009/2010 zdobył po raz kolejny mistrzostwo Hiszpanii, a także Superpuchar Hiszpanii. W sezonie 2010/2011 wraz z Barceloną, zdobył mistrzostwo Hiszpanii oraz wygrał Ligę Mistrzów.

• Mistrzostwo Anglii: 2007/2008
• Tarcza Wspólnoty: 2007
• Liga Mistrzów UEFA: 2007/2008

• Mistrzostwo Hiszpanii: 2008/2009, 2009/2010, 2010/2011, 2012/2013, 2014/2015, 2015/2016, 2017/2018, 2018/2019, 2022/2023
• Puchar Króla: 2008/2009, 2011/2012, 2014/2015, 2015/2016, 2016/2017, 2017/2018, 2020/2021
• Superpuchar Hiszpanii: 2009, 2010, 2011, 2013, 2016, 2018
• Liga Mistrzów UEFA: 2008/2009, 2010/2011, 2014/2015
• Superpuchar Europy UEFA: 2009, 2015
• Klubowe mistrzostwo świata: 2009, 2011, 2015

• Mistrzostwo świata: 2010
• Mistrzostwo Europy: 2012
• Wicemistrzostwo Pucharu Konfederacji 2013
• 3. miejsce w Pucharze Konfederacji: 2009
• Mistrzostwo Europy U-19: 2006

• Najlepszy obrońca Primera División: 2009/2010
• Drużyna sezonu Primera División: 2014/2015, 2015/2016
• Drużyna sezonu Ligi Mistrzów: 2014/2015
• Drużyna turnieju Mistrzostw Europy: 2012
• Drużyna Roku UEFA: 2010, 2011, 2012, 2015, 2016
• Drużyna Roku FIFPro: 2010, 2011, 2012, 2016
• Drużyna Roku European Sports Media: 2010/11, 2013/14, 2014/15, 2015/16

Gerard Piqué zadebiutował w pierwszej reprezentacji Hiszpanii w piłce nożnej 11 lutego 2009 w wygranym 2:0 meczu z Anglią. Brał udział w Mistrzostwach Świata do lat dwudziestu w Kanadzie w 2007 roku. Zagrał tam we wszystkich sześciu spotkaniach swojej reprezentacji, strzelił jednego gola (w wygranym 4:2 meczu z Brazylią w 1/8 finału). W ćwierćfinałowym meczu z reprezentacją Czech nie wykorzystał decydującej „jedenastki” w konkursie rzutów karnych i Hiszpania odpadła z turnieju.

W 2010 w RPA zdobył z reprezentacją Hiszpanii mistrzostwo świata. La Furia Roja pokonała w finale mundialu Holandię 1:0. Mecz rozstrzygnęła dogrywka, a bramkę zdobył Andrés Iniesta. W 2012 podczas Mistrzostw Europy 2012 w Polsce i na Ukrainie zdobył z reprezentacją Hiszpanii Mistrzostwo Europy w Piłce Nożnej. W finale w Kijowie pokonali Włochów 4:0, bramki dla Hiszpanii strzelili David Silva, Jordi Alba, Fernando Torres i Juan Mata^[46].

W 2018 był uczestnikiem Mistrzostw Świata w Rosji. Po przegranym meczu w 1/8 finału z reprezentacją gospodarzy ogłosił, że kończy karierę reprezentacyjną^[47][48].

Lp.	Data	Miejsce	Rywal	Ocena	Wynik	Konkurencja
1.	28 marca 2009	Estadio Santiago Bernabéu, Madryt, Hiszpania	Turcja	1 – 0	1 – 0	el. do MŚ 2010
2.	12 sierpnia 2009	Philip II Arena, Skopje, Macedonia	Macedonia Północna	2 – 2	2 – 3	towarzyski
3.	5 września 2009	Estadio Riazor, A Coruña, Hiszpania	Belgia	3 – 0	5 – 0	el. do MŚ 2010
4.	14 października 2009	Bilino Polje, Zenica, Bośnia i Hercegowina	Bośnia i Hercegowina	0 – 1	2 – 5	el. do MŚ 2010
5.	13 czerwca 2016	Stadium Municipal, Tuluza, Francja	Czechy	1 – 0	1 – 0	Mistrzostwa Europy 2016

• Krzyż Wielki Orderu Zasług Sportowych (Hiszpania)

Jego ojciec Joan jest prawnikiem, a mama Montserrat dyrektorką szpitala. Ma młodszego brata Marca. Jego dziadek Amador Bernabeu był wiceprezydentem FC Barcelony.

W latach 2010–2022 był w związku z kolumbijską piosenkarką Shakirą^[49]. Za pośrednictwem Facebooka oraz Twittera Shakira i Gerard poinformowali, że zostali rodzicami. 22 stycznia 2013 roku urodził im się syn, którego nazwali Milan, a 29 stycznia 2015 drugi syn, Sasha^[50][51].

Przyjaźni się z Ceskiem Fàbregasem, Carlesem Puyolem i Bojanem Krkiciem^[52].

We wrześniu 2021 r. Piqué poinformował o założeniu organizacji e-sportowej KOI, w porozumieniu z hiszpańskim streamerem Ibai'em Llanosem(inne języki)^[53]. W 2022 r. drużyna KOI brała udział w rozgrywkach ligi hiszpańskiej w League of Legends, a w październiku podczas Mistrzostw Świata 2022 w League of Legends poifnormowano o fuzji z amerykańską drużyną Rogue, w wyniku której organizacja jest współwłaścicielem miejsca we franczyzowej lidze LEC^[54]. Organizacja bierze udział w turniejach League of Legends oraz Valorant^[55][56], Rainbow Six Siege, Teamfight Tactics, Call of Duty i Rocket League^[54].

• Gerard Piqué w bazie National Football Teams (ang.)