Gaël Monfils

Gaël Monfils

Państwo	Francja
Data i miejsce urodzenia	1 września 1986 Paryż
Wzrost	193 cm
Gra	praworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	2004
Zakończenie kariery	aktywny
Trener	Peter Lucassen, Mikael Tillström
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	11
Najwyżej w rankingu	6 (7 listopada 2016)
Australian Open	QF (2016, 2022)
Roland Garros	SF (2008)
Wimbledon	4R (2018)
US Open	SF (2016)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	0
Najwyżej w rankingu	155 (8 sierpnia 2011)
Australian Open	1R (2006, 2014)
Roland Garros	2R (2007, 2010)
US Open	1R (2005, 2010, 2011)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Gaël Sébastien Monfils (ur. 1 września 1986 w Paryżu) – francuski tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Pekinu (2008) i Rio de Janeiro (2016).

W kwietniu 2021 zaręczył się z Eliną Switoliną. Para pobrała się 16 lipca 2021 roku^[1].

Występując jeszcze jako junior Monfils wygrał w roku 2004 trzy wielkoszlemowe turnieje w grze pojedynczej: Australian Open, Rolanda Garrosa i Wimbledon; w listopadzie 2004 roku został liderem rankingu juniorskiego. Jesienią tego samego roku zadebiutował w gronie tenisistów zawodowych, dochodząc do ćwierćfinału turnieju ATP World Tour w Metzu.

W sierpniu 2005 roku Francuz osiągnął swój pierwszy finał rozgrywek z cyklu ATP World Tour, na ziemnych kortach w Sopocie. Pojedynek finałowy wygrał 7:6(6), 4:6, 7:5 z Niemcem Florianem Mayerem. Dwa kolejne turniejowe finały rozegrał w październiku, najpierw w Metzu, gdzie finałowy pojedynek przegrał z Ivanem Ljubičiciem, a potem w Lyonie, ponosząc porażkę z Andym Roddickiem. Rok 2005 Francuz ukończył już w czołowej „pięćdziesiątce” rankingu światowego – na 30. pozycji.

Sezon 2006 Monfils zainaugurował od turnieju w Ad-Dausze, gdzie awansował do finału. Mecz o tytuł przegrał ze Szwajcarem Rogerem Federerem. Ponadto w maju uzyskał półfinał rozgrywek ATP Masters Series w Rzymie, eliminując po drodze m.in. Roddicka; przegrał z Rafaelem Nadalem. Podczas wielkoszlemowego Rolanda Garrosa Francuz doszedł do 1/8 finału, pokonując m.in. Jamesa Blake’a. W pojedynku o ćwierćfinał rozgrywek nie sprostał Novakowi Đokoviciowi.

Rok 2007 Monfils zakończył mając na koncie jeden rozegrany finał, na kortach w Pörtschach; wcześniej, w trakcie trwania turnieju wygrał m.in. z Andym Roddickiem oraz Lleytonem Hewittem, jednak w finale uległ Juanowi Mónaco.

W 2008 roku jednym z lepszych wyników Francuza był półfinał Rolanda Garrosa, po drodze eliminując m.in. Davida Ferrera. Spotkanie o finał zawodów przegrał z Federerem. Latem Francuz zagrał na igrzyskach olimpijskich w Pekinie. Dotarł tam do ćwierćfinału turnieju singlowego i I rundy zawodów deblowych. Na początku października Monfils awansował do finału turnieju w Wiedniu, jednak mecz o mistrzostwo zakończył porażką z Philippem Petzschnerem. Pod koniec tego samego miesiąca osiągnął również ćwierćfinał rozgrywek ATP Masters Series w Madrycie, gdzie został pokonany przez Andy’ego Murraya.

W lutym 2009 roku Monfils doszedł do finału turnieju w Acapulco, gdzie przegrał finałowy pojedynek z Nicolásem Almagro. Podczas Rolanda Garrosa Francuz uzyskał ćwierćfinał pokonując m.in. Roddicka, lecz w dalszej fazie przegrał z Federerem. Drugi singlowy tytuł Monfils wywalczył we wrześniu w Metzu. W finale rezultatem 7:6(1), 3:6, 6:2 wygrał z Philippem Kohlschreiberem. Pod koniec listopada osiągnął finał rozgrywek ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu, jednak w finale lepszym od Francuza okazał się być Novak Đoković.

W lipcu 2010 roku Francuz doszedł do finału turnieju na ziemnych kortach w Stuttgarcie. Finałowy pojedynek przegrał poprzez krecz w drugim secie z Albertem Montañésem. Powodem dla którego Francuz poddał mecz była skręcona kostka. W październiku Francuz osiągnął finał zawodów w Tokio, eliminując po drodze m.in. Andy’ego Roddicka (Monfils obronił piłkę meczową). Spotkanie finałowe rozegrał z Rafaelem Nadalem, z którym przegrał w dwóch setach. W tym samym miesiącu Francuz wygrał swój trzeci turniej ATP World Tour, podczas rywalizacji w Montpellier, gdzie pokonał m.in. Johna Isnera, Jo-Wilfrieda Tsongę oraz w finale Ivana Ljubičića. W listopadzie po raz drugi z rzędu doszedł do finału rozgrywek ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu (hala Bercy). Monfils po drodze pokonał m.in. Rogera Federera, jednak w finale nie sprostał Robinowi Söderlingowi.

Na początku sierpnia 2011 roku Monfils awansował do finału zawodów w Waszyngtonie. Francuz po drodze obronił w półfinale meczbola z Johnem Isnerem, jednak finałowy pojedynek przegrał z Radkiem Štěpánkiem. Drugi w sezonie finał francuski tenisista osiągnął w Sztokholmie. Turniej zakończył się końcowym triumfem Monfilsa, który w finale pokonał Jarkko Nieminena.

W styczniu 2012 roku dostał się do finału turnieju w Ad-Dausze. Zmierzył się tam ze swoim rodakiem – Jo-Wilfriedem Tsongą, z którym ostatecznie przegrał z wynikiem 5:7, 3:6. Kolejny finał Monfils osiągnął w Montpellier, po wcześniejszym wyeliminowaniu m.in. Gilles’a Simona, przeciwko któremu obronił piłkę meczową. W spotkaniu finałowym Francuz nie sprostał Tomášowi Berdychowi.

W 2013 roku pierwszy finał do jakiego Francuz doszedł miał miejsce w Nicei, pod koniec maja. Pojedynek o tytuł przegrał z Albertem Montañésem. Drugi finał w sezonie osiągnął w sierpniu, w Winston-Salem. Finałowe spotkanie przegrał 3:6, 1:2. W drugim secie poddał pojedynek ze względu na uraz biodra Jürgenowi Melzerowi.

Sezon 2014 Monfils zaczął od awansu do finału w Ad-Dausze, pokonany w trzech setach przez Rafaela Nadala. Piąty tytuł singlowy Monfils wywalczył w lutym podczas zawodów w Montpellier, po zwycięskim finale z Richardem Gasquetem.

W sezonie 2015 Monfils osiągnął 1 finał, w Marsylii, gdzie został pokonany przez Gillesa Simona.

Rok później, w Rotterdamie w meczu mistrzowskim uległ Martinowi Kližanowi. W kwietniu Francuz został finalistą turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Monte Carlo ulegając Rafaelowi Nadalowi. Podczas US Open Series Monfils wygrał turniej w Waszyngtonie po finale z Ivem Karloviciem. Następnie był w półfinale w Toronto i US Open, gdzie przegrywał z Novakiem Đokoviciem. Latem startował na igrzyskach olimpijskich w Rio de Janeiro osiągając ćwierćfinał gry pojedynczej i 1 rundę gry podwójnej.

W sezonie 2017 Monfils po raz pierwszy w karierze awansował do finału rozgrywek na nawierzchni trawiastej, w Eastbourne, gdzie ostatecznie poniósł porażkę z Novakiem Đokoviciem^[2]. Podczas meczu pierwszej rundy na French Open z Dustinem Brownem odniósł 400. zwycięstwo w cyklu ATP World Tour^[3]. Na US Open doznał w meczu trzeciej rundy z Davidem Goffinem kontuzji prawego kolana, przez co zrezygnował ze startów do końca sezonu, który zakończył na 46. miejscu w rankingu ATP^[4].

Nowy rok Monfils rozpoczął od triumfu w Dosze, pokonując w ostatnim spotkaniu Andrieja Rublowa 6:2, 6:3. W październiku w finale w Antwerpii przegrał z Kyle’em Edmundem 6:3, 6:7(2), 6:7(4).

Rok 2019 Monfils zakończył z jednym singlowym tytułem, w Rotterdamie wygrywając ze Stanem Wawrinką.

W zawodach wielkoszlemowych został ćwierćfinalistą US Open, ponosząc porażkę z Mattem Berrettinim. Startując w cyklu ATP Tour Masters 1000 najlepszy wynik uzyskał w Montrealu, półfinał. Mecz o udział w finale poddał walkowerem Rafaelowi Nadalowi z powodu urazu kostki^[5].

W całym sezonie Francuz zagrał 56 meczów, odnosząc 37 zwycięstw, a rok ukończył na 10. miejscu w klasyfikacji ATP.

We wrześniu 2009 roku Monfils zadebiutował w reprezentacji Francji w Pucharze Davisa, podczas rywalizacji z Holandią. Swój singlowy pojedynek przegrał z Thiemo de Bakkerem. W 2010 roku doszedł wraz z drużyną do finału imprezy eliminując wcześniej Niemcy, Hiszpanię i Argentynę. W finale przeciwko Serbii Monfils wygrał najpierw z Janko Tipsareviciem, a następnie przegrał z Novakiem Đokoviciem. Ostatecznie Serbowie wygrali rywalizację 2:3.

Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 6. miejscu w listopadzie 2016 roku.

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup / ATP Finals
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold / ATP Tour 500
ATP International Series / ATP Tour 250

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	7 sierpnia 2005	Sopot	Ceglana	Florian Mayer	7:6(6), 4:6, 7:5
Finalista	1.	9 października 2005	Metz	Twarda (hala)	Ivan Ljubičić	6:7(7), 0:6
Finalista	2.	31 października 2005	Lyon	Dywanowa (hala)	Andy Roddick	3:6, 2:6
Finalista	3.	7 stycznia 2006	Ad-Dauha	Twarda	Roger Federer	3:6, 6:7(5)
Finalista	4.	26 maja 2007	Pörtschach	Ceglana	Juan Mónaco	6:7(3), 0:6
Finalista	5.	12 października 2008	Wiedeń	Twarda (hala)	Philipp Petzschner	4:6, 4:6
Finalista	6.	28 lutego 2009	Acapulco	Ceglana	Nicolás Almagro	4:6, 4:6
Zwycięzca	2.	27 września 2009	Metz	Twarda (hala)	Philipp Kohlschreiber	7:6(1), 3:6, 6:2
Finalista	7.	15 listopada 2009	Paryż	Twarda (hala)	Novak Đoković	2:6, 7:5, 6:7(3)
Finalista	8.	18 lipca 2010	Stuttgart	Ceglana	Albert Montañés	2:6, 2:1 krecz
Finalista	9.	10 października 2010	Tokio	Twarda	Rafael Nadal	1:6, 5:7
Zwycięzca	3.	1 listopada 2010	Montpellier	Twarda (hala)	Ivan Ljubičić	6:2, 5:7, 6:1
Finalista	10.	14 listopada 2010	Paryż	Twarda (hala)	Robin Söderling	1:6, 6:7(1)
Finalista	11.	7 sierpnia 2011	Waszyngton	Twarda	Radek Štěpánek	4:6, 4:6
Zwycięzca	4.	23 października 2011	Sztokholm	Twarda (hala)	Jarkko Nieminen	7:5, 3:6, 6:2
Finalista	12.	7 stycznia 2012	Ad-Dauha	Twarda	Jo-Wilfried Tsonga	5:7, 3:6
Finalista	13.	5 lutego 2012	Montpellier	Twarda (hala)	Tomáš Berdych	2:6, 6:4, 3:6
Finalista	14.	25 maja 2013	Nicea	Ceglana	Albert Montañés	0:6, 6:7(3)
Finalista	15.	24 sierpnia 2013	Winston-Salem	Twarda	Jürgen Melzer	3:6, 1:2 krecz
Finalista	16.	4 stycznia 2014	Ad-Dauha	Twarda	Rafael Nadal	1:6, 7:6(5), 2:6
Zwycięzca	5.	9 lutego 2014	Montpellier	Twarda (hala)	Richard Gasquet	6:4, 6:4
Finalista	17.	22 lutego 2015	Marsylia	Twarda (hala)	Gilles Simon	4:6, 6:1, 6:7(4)
Finalista	18.	14 lutego 2016	Rotterdam	Twarda (hala)	Martin Kližan	7:6(1), 3:6, 1:6
Finalista	19.	17 kwietnia 2016	Monte Carlo	Ceglana	Rafael Nadal	5:7, 7:5, 0:6
Zwycięzca	6.	24 kwietnia 2016	Waszyngton	Twarda	Ivo Karlović	5:7, 7:6(6), 6:4
Finalista	20.	1 lipca 2017	Eastbourne	Trawiasta	Novak Đoković	3:6, 4:6
Zwycięzca	7.	6 stycznia 2018	Doha	Twarda	Andriej Rublow	6:2, 6:3
Finalista	21.	21 października 2018	Antwerpia	Twarda (hala)	Kyle Edmund	6:3, 6:7(2), 6:7(4)
Zwycięzca	8.	17 lutego 2019	Rotterdam	Twarda (hala)	Stan Wawrinka	6:3, 1:6, 6:2
Zwycięzca	9.	9 lutego 2020	Montpellier	Twarda (hala)	Vasek Pospisil	7:5, 6:3
Zwycięzca	10.	16 lutego 2020	Rotterdam	Twarda (hala)	Félix Auger-Aliassime	6:2, 6:4
Finalista	22.	3 października 2021	Sofia	Twarda (hala)	Jannik Sinner	3:6, 4:6
Zwycięzca	11.	9 stycznia 2022	Adelaide	Twarda	Karen Chaczanow	6:4, 6:4

Turniej	2004	2005	2006	2007	2008	2009	2010	2011	2012	2013	2014	2015	2016	2017	2018	2019	2020	2021	2022	2023	Wygrane turnieje	Bilans w turnieju
Australian Open	–	2R	1R	3R	–	4R	3R	3R	3R	3R	3R	2R	QF	4R	2R	2R	4R	1R	QF	–	0 / 17	33–17
French Open	–	1R	4R	3R	SF	QF	2R	QF	–	3R	QF	4R	–	4R	3R	4R	1R	2R	–	2R	0 / 16	38–15
Wimbledon	–	3R	1R	3R	–	–	3R	3R	–	–	2R	3R	1R	3R	4R	1R	NH	2R	–	–	0 / 12	17–12
US Open	–	1R	2R	–	4R	4R	QF	2R	–	2R	QF	1R	SF	3R	2R	QF	–	3R	–	2R	0 / 15	32–15
Wygrane turnieje	–	0 / 4	0 / 4	0 / 3	0 / 2	0 / 3	0 / 4	0 / 4	0 / 1	0 / 3	0 / 4	0 / 4	0 / 3	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 2	0 / 4	0 / 1	0 / 2	0 / 60	N/A
Bilans spotkań	–	3–4	4–4	6–3	8-2	10–3	9–4	9–4	2–1	5–3	11–4	6–4	9–3	10–4	7–4	8–4	3–2	4–4	4–1	1–2	N/A	120–59

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-30]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-30]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-30]  (ang.).