Banyas

Banyas

Jednostka bliźniacza „Banyasa” – argentyński kuter „Intrépida”(inne języki)
Klasa	kuter rakietowy
Typ	TNC 45(inne języki)
Historia
Stocznia	Lürssen(inne języki), Vegesack
Wodowanie	1980
Zjednoczone Emiraty Arabskie
Wejście do służby	listopad 1980
Los okrętu	w służbie (2018)
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 230 ton pełna: 260 t
Długość	całkowita: 44,9 metra 42,3 m między pionami
Szerokość	7 m
Zanurzenie	2,5 m
Napęd
4 silniki wysokoprężne MTU o łącznej mocy 13 640 KM 4 śruby
Prędkość	40 węzłów
Zasięg	1500 Mm przy prędkości 16 węzłów
Sensory
radary Decca TM 1226, PEAB 9LV200 Mk 2
Uzbrojenie
1 armata kal. 76 mm 2 działka plot. kal. 40 mm (1 x II) 2 karabiny maszynowe kal. 7,62 mm (2 x I) 4 pociski rakietowe Exocet (2 x II)
Wyposażenie
2 wyrzutnie flar
Załoga	40

Banyas – emiracki kuter rakietowy z lat 80. XX wieku, jedna z sześciu zamówionych w Niemczech jednostek typu TNC 45(inne języki). Okręt został zbudowany w stoczni Lürssen(inne języki) w Vegesack, a do służby w Marynarce Wojennej Zjednoczonych Emiratów Arabskich wszedł w listopadzie 1980 roku. Jednostka nadal znajduje się w składzie floty i ma status operacyjny (stan na 2018 rok).

„Banyas” został zamówiony w Niemczech w końcu 1977 roku, wraz z pięcioma bliźniaczymi jednostkami^[1]. Były to pierwsze okręty, które zostały wyposażone w pociski rakietowe Exocet MM40^[1][2].

Okręt zbudowany został w stoczni Lürssen(inne języki) w Vegesack^[1][2]. Wodowanie odbyło się w 1980 roku, a uroczystość wcielenia do służby w Marynarce Wojennej ZEA nastąpiła w listopadzie tego roku^[1][2]. Jednostka otrzymała numer burtowy P 4501^[1][2].

Okręt jest kutrem rakietowym o długości całkowitej 44,9 metra (42,3 m między pionami), szerokości 7 metrów i zanurzeniu 2,5 metra^[1][3]. Wyporność standardowa wynosi 230 ton, a pełna 260 ton^[2][3]. Okręt napędzany jest przez cztery silniki wysokoprężne MTU 16V538 TB92 o łącznej mocy 13 640 KM, poruszające poprzez wały napędowe czterema śrubami^[1][4][a]. Maksymalna prędkość jednostki wynosi 40 węzłów^[1][3]. Zasięg wynosi 1500 Mm przy prędkości 16 węzłów (lub 500 Mm przy 38 węzłach)^[1][5].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składa się z umieszczonej na dziobie w wieży pojedynczej armaty uniwersalnej OTO Melara 76 mm L/62^[1][3]. Maksymalny kąt podniesienia lufy wynosi 85°, masa naboju 6 kg, donośność 16 000 metrów, szybkostrzelność 60 strz./min, a zapas amunicji 350 sztuk^[1][3]. Artylerię przeciwlotniczą stanowi umieszczone na rufie podwójne stanowisko działek przeciwlotniczych Breda kal. 40 mm L/70, także w wieży^[1][3]. Maksymalny kąt podniesienia lufy wynosi 85°, masa naboju 0,96 kg, donośność 12 500 metrów, szybkostrzelność 300 strz./min, a zapas amunicji 1800 sztuk^[1][3]. Prócz tego okręt wyposażony jest w dwa karabiny maszynowe kal. 7,62 mm, z zapasem amunicji wynoszącym 6000 sztuk^[1][3].

Za nadbudówką znajdują się dwie podwójne wyrzutnie przeciwokrętowych pocisków rakietowych Exocet MM40^[1]. Pocisk rozwija prędkość 0,9 Ma, masa głowicy bojowej wynosi 165 kg, a maksymalny zasięg sięga 70 km^[4]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje radar nawigacyjny Decca(inne języki) TM 1226, radar dozoru nawodnego i powietrznego PEAB 9LV200 Mk 2, system rozpoznania radiolokacyjnego Racal Cutlass/Cygnus oraz radary artyleryjskie CSEE Panda i Philips 9LV 200 Mk 2^[1][3]. Na okręcie umieszczono też dwie wyrzutnie celów pozornych Dagaie^[3].

Załoga okrętu składa się z 5 oficerów oraz 35 podoficerów i marynarzy^[3][4][b].

Po ukończeniu okręt został umieszczony na pokładzie statku handlowego (wraz z bliźniaczym „Marban”) i przewieziony do Zjednoczonych Emiratów Arabskich^[1]. W drugiej połowie lat 90. jednostka przeszła modernizację siłowni i systemów okrętowych, którą przeprowadzono w krajowej stoczni w Abu Zabi przy pomocy specjalistów amerykańskich z Newport News Shipbuilding (prace ukończono w końcu 1998 roku)^[4]. Okręt otrzymał nowy numer burtowy P 151^[4]. W latach 2004–2006 „Banyas” przeszedł gruntowną modernizację, która objęła instalację zintegrowanego systemu walki Saab Systems 9LV Mk 3E Cetris, ulepszenie radarów oraz wymianę pocisków rakietowych na nowe (w standardzie MM40 Block 3)^[5]. Okręt nadal służy w emirackiej flocie (stan na 2018 rok)^[5][6].

• Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.). Brak numerów stron w książce
• John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.). Brak numerów stron w książce
• P151 Baniyas. www.worldwarships.com. [dostęp 2018-05-04]. (ang.).
• Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.). Brak numerów stron w książce
• Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.). Brak numerów stron w książce
• Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.). Brak numerów stron w książce