Bolesław Jaźwiński

Bolesław Jaźwiński

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	30 listopada 1882 majątek Buczemel Obwód grodzieński
Data i miejsce śmierci	21 kwietnia 1935 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1900–1928
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Formacja	I Korpus Polski
Jednostki	21 Pułk Piechoty XVI Brygada Piechoty Wojskowy Instytut Geograficzny 11 Dywizji Piechoty
Stanowiska	dowódca kompanii komendant twierdzy Bobrujsk dowódca dywizji piechoty dowódca pułku piechoty dowódca brygady piechoty szef instytutu dowódca dywizji piechoty
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-japońska I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Bolesław Jaźwiński (ur. 18 listopada^?/30 listopada 1882 w folwarku Buczemel na Grodzieńszczyźnie, zm. 21 kwietnia 1935 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Urodził się 30 listopada 1882 w majątku Buczemel^[1], w ziemi grodzieńskiej, pochodził ze staroszlacheckiej rodziny herbu Pomian. Wykształcenie ogólne odebrał w domu, a gimnazjum ukończył w Brześciu Litewskim.

W 1900 został powołany do służby w Armii Imperium Rosyjskiego. Po roku służby wstąpił do Tyfliskiej Szkoły Wojskowej i Mikołajewskiej Inżynieryjnej Akademii, którą ukończył w 1904. Zawodowy oficer rosyjskich saperów. Uczestnik wojny rosyjsko-japońskiej 1904–1905, w której wyróżnił się odwagą i bohaterstwem. W latach 1906–1908 dowódca kompanii oddziału ekspedycyjnego na Kretę. W latach 1911–1913 był słuchaczem Wojskowej Akademii Inżynieryjnej w Petersburgu. W czasie I wojny światowej kierował fortyfikowaniem Grodna.

W 1917 roku był członkiem Polskiego Wojskowego Komitetu Wykonawczego^[2]. W okresie od kwietnia 1917 do lutego 1918 organizator pułków inżynieryjnych w I Korpusie Polskim w Rosji, luty 1918 – marzec 1918 komendant twierdzy Bobrujsk, marzec – maj 1918 dowódca 2 Dywizji Strzeleckiej I Korpusu Polskiego na Wschodzie. W lutym 1918 na czele swego pułku wyruszył na pomoc 2 Dywizji Strzelców Polskich walczącej w Bobrujsku.

Jako podpułkownik I. byłego korpusu polskiego reskryptem Rady Regencyjnej z 31 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia^[3]. Od listopada 1918 do marca 1919 dowódca 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy”, marzec – kwiecień 1919 dowódca Warszawskiego Okręgu Wojskowego Nr I. 15 maja 1919 został mianowany dowódcą XVI Brygady Piechoty. W sierpniu tego roku został dowódcą Grupy Operacyjnej „Wschód”. 23 stycznia 1920 został zwolniony ze stanowiska w XI Brygadzie Piechoty i mianowany szefem Instytutu Wojskowo-Geograficznego w Warszawie^[4]. W czasie wojny z bolszewikami w okresie lipiec – październik 1920 dowódca 11 Dywizji Piechoty i odcinka obrony Warszawy. W okresie od października 1920 do maja 1926 szef Wojskowego Instytutu Geograficznego.

Był członkiem Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego, a po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zasiadł w składzie Komisji Orzekającej Odznaki Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego.

W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie rządowej. Po przewrocie spotkała go zemsta ze strony marszałka Piłsudskiego. Aresztowany i więziony bez sądu, a nawet postawienia zarzutów, w Warszawie i Wilnie. Załamał się i nie odzyskał równowagi psychicznej do końca swoich dni. Ciężko chorował, był sparaliżowany. Po zwolnieniu został przeniesiony do dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych. Z dniem 30 listopada 1928 został przeniesiony w stan spoczynku^[5]. Osiadł i zmarł w Warszawie w 1935.

Żonaty z Jadwigą Julią z Fiszerów Makomaską.

• sierżant kompanii – 1903
• podporucznik – 1904
• podpułkownik – 1917
• pułkownik – 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1. lokatą w korpusie oficerów geografów, Dekretem L 2919 z 30 kwietnia 1921 zostaje zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920^[6].
• generał brygady – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 23. lokatą w korpusie generałów.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922, L 5260)^[7]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)^[8]
• Krzyż Walecznych – pięciokrotnie (po raz 1, 2, 3 i 4 w 1921^[9]; po raz 1 w 1922^[10])
• Order Świętej Anny III i IV klasy (Imperium Rosyjskie)
• Order Świętego Stanisława (Rosja) III klasy (Imperium Rosyjskie)
• Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie)
• Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii (Rumunia, 1923)^[11]
• Oficer Legii Honorowej (Francja)^[12]
• Medal międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”^[12]

• T. Kryska Karski, S. Żórakowski: Generałowie Polski Niepodległej, Wyd. Editions Spotkania, Warszawa 1991
• Henryk P. Kosk: Generalicja polska, tom I, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001, ISBN 83-87103-81-0
• Z. Barszczewski: Sylwetki Saperów Wyd. Bellona, Warszawa 2001
• M. Patelski: Jeńcy majowej wojny. Pobyt generałów: Tadeusza Jordan Rozwadowskiego, Juliusza Malczewskiego, Włodzimierza Zagórskiego i Bolesława Jaźwińskiego w Wojskowym Więzieniu Śledczym na Antokolu w Wilnie, [w:] Zamach stanu Józefa Piłsudskiego 1926 roku, pod red. Marka Siomy, Lublin 2007, s. 309-324
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.