Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]
Przejdź do zawartości

Centre Georges Pompidou

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Na tę stronę wskazuje przekierowanie z „Beaubourg”. Zobacz też: Beaubourg – album muzyczny Vangelisa.
Centre Georges Pompidou
National Center for Art and Culture Georges Pompidou
Ilustracja
Gmach główny Centrum Pompidou
Państwo

 Francja

Region

 Île-de-France

Miejscowość

Paryż

Adres

Place Georges-Pompidou
75004 Paryż, Francja

Styl architektoniczny

postmodernizm, high-tech

Architekt

Renzo Piano, Richard Rogers i Gianfranco Franchini

Wysokość całkowita

45,5 m

Wysokość do dachu

42 m

Kondygnacje

7 pięter

Powierzchnia użytkowa

103,305 m²

Rozpoczęcie budowy

1972

Ukończenie budowy

1977

Ważniejsze przebudowy

od października 1996 do stycznia 2000

Położenie na mapie Paryża
Mapa konturowa Paryża, w centrum znajduje się punkt z opisem „Centre Georges Pompidou”
Położenie na mapie Francji
Mapa konturowa Francji, u góry znajduje się punkt z opisem „Centre Georges Pompidou”
Położenie na mapie Île-de-France
Mapa konturowa Île-de-France, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Centre Georges Pompidou”
Ziemia48°51′38″N 2°21′08″E/48,860556 2,352222
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Centre Georges Pompidou zwany także Beaubourg, Rafineria) – budynek położony w paryskiej dzielnicy Beaubourg, w którym mieści się muzeum sztuki współczesnej (Musée National d’Art Moderne) oraz główna biblioteka publiczna stolicy Francji (Bibliothèque publique d’information).

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1969 nowo wybrany prezydent Francji, Georges Pompidou, podjął decyzję utworzenia centrum kulturalnego na miejscu zwanym Plateau Beaubourg. Ogłoszono międzynarodowy konkurs architektoniczny, w którym zwyciężył postmodernistyczny projekt Renzo Piano i Richarda Rogersa. Budowę rozpoczęto w 1972, a w 1977 otwarcia Centrum dokonał Valéry Giscard d’Estaing.

W muzeum odbywają się cyklicznie wystawy rangi światowej. W 1983 muzeum zaprezentowało wystawę „Presences Polonaises”[1] na temat historii awangardowej sztuki polskiej. Pokazano dzieła Andrzeja Wajdy, Witkacego a także unikaty takie jak film Calling Mr. Smith (1943)[2] autorstwa Stefana Themersona, będący jednym z pierwszych na świecie antynazistowskich i antywojennych filmów przedstawiających kłamstwa i zbrodnie nazistowskich Niemiec i dokumentujący ich ofiary. Prezentacja filmu brytyjskiej i światowej opinii publicznej w czasie II wojny światowej zbiegła się w czasie z dramatyczną misją polskiego dyplomaty Jana Karskiego.

Od 2012 do 2017 przed budynkiem była prezentowana rzeźba Horizontal autorstwa Alexandra Caldera[3]. Rzeźba miała ponad 7,6 metra wysokości i przedstawiała figury geometryczne.

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Centrum zostało zbudowane przez firmę Vinci w latach 1972-1977[4]. Konstrukcja budynku kosztowała 993 miliony nowych franków[4]. Przebudowa budynku odbywała się od października 1996 do stycznia 2000 i kosztowała 576 milionów franków[5]. Za oba projekty odpowiedzialny był inżynier Peter Rice, znany z konstrukcji dźwigarów staliwnych Gerberette(inne języki)[6].

Forma budynku

[edytuj | edytuj kod]
Widok na Georges-Pompidou Centre ze wzgórza Montmartre.

Ogólna struktura budynku jest oryginalnym pomysłem Piano i Rogersa, lecz silnie inspirowanym przez teoretyczny projekt Fun palace – idealnej przestrzeni widowiskowo-wystawienniczej, stworzony przez Cedrika Price’a. W 1973 Piano i Rogers zbudowali futurystyczny biurowiec włoskiej firmy meblowej B&B w Novedrate, który stał się prototypem Centrum Pompidou[7]. Budynek zajmuje powierzchnię placu. Wszystkie instalacje zostały wyprowadzone na zewnątrz i pomalowane na różne kolory, z których każdy odpowiada innej funkcji[8]. Niebieski to układ klimatyzacyjny, żółty – instalacje elektryczne, czerwony – urządzenia odpowiedzialne za bezpieczeństwo, a zielony to wodociągi. Daje to wiele możliwości aranżacji i podziału przestrzeni wewnątrz budynku. Trzy najwyższe piętra budowli zajmuje Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Budynek jest wyposażony w ogólnodostępny taras widokowy z kawiarnią na płaskim dachu umożliwiającym podziwianie panoramy Paryża[9].

W pobliżu znajduje się kolorowa Fontanna Strawińskiego zaprojektowana przez Niki de Saint Phalle i Jeana Tinguely z grupy Nouveau Réalisme utworzonej w Paryżu w 1960[10].

Filie

[edytuj | edytuj kod]

Filie muzeum znajdują się w Metzu (Francja)[11], w Maladze (Hiszpania)[12][13], w Brukseli (Belgia)[14] oraz w Szanghaju (Chińska Republika Ludowa)[15]. W przyszłości muzeum planuje również ekspansję do Meksyku[16][17] i Brazylii[17].

  • Konstrukcja budynku muzeum w Metzu
    Konstrukcja budynku muzeum w Metzu
  • Budynek muzeum w Maladze
    Budynek muzeum w Maladze

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ https://www.centrepompidou.fr/media/document/b2/a7/b2a70a3c55cf499bcfc64124053da36b/normal.pdf
  2. ↑ L'œuvre Calling Mr Smith - Centre Pompidou [online], www.centrepompidou.fr [dostęp 2018-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2018-02-01] (fr.).
  3. ↑ Calder Horizontal [online], archive.wikiwix.com [dostęp 2019-11-22].
  4. ↑ a b History of the VINCI Group: Centre Beaubourg à Paris [online], web.archive.org, 7 lutego 2012 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-07].
  5. ↑ Centre Pompidou - Architecture of the building- Art culture musée expositions cinémas conférences débats spectacles concerts [online], web.archive.org, 4 grudnia 2008 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2008-12-04].
  6. ↑ Centre Pompidou https://www.collinenotredameduhaut.com/de/decouvrir-la-colline/die-architekten/renzo-piano/
  7. ↑ 40 years of Piano's' building | B&B Italia [online], www.bebitalia.com [dostęp 2020-01-25] (fr.).
  8. ↑ Patrick Sisson, Paris’s iconic Centre Pompidou: 8 things you didn’t know [online], Curbed, 23 stycznia 2017 [dostęp 2019-11-22] (ang.).
  9. ↑ Le Georges | Toi Toi Mon Toit [online], toitoimontoit.fr [dostęp 2020-01-17] (fr.).
  10. ↑ Les arts plastiques à l'école maternelle, 2004, DOI: 10.14375/np.9782725622989, ISBN 978-2-7256-2298-9 [dostęp 2019-11-22].
  11. ↑ Inauguration du Centre Pompidou de Metz - Présidence de la République [online], web.archive.org, 20 maja 2012 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2012-05-20].
  12. ↑ Málaga’s mayor says the Pompidou is coming - The Art Newspaper [online], web.archive.org, 2014 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2014-01-01].
  13. ↑ Málaga’s mayor wins race to open Russian museum and pop-up Pompidou - The Art Newspaper [online], web.archive.org, 30 marca 2015 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2015-03-30].
  14. ↑ Centre Pompidou's Brussels satellite takes shape with announcement of winning architects [online], www.theartnewspaper.com [dostęp 2019-11-22].
  15. ↑ Centre Pompidou’s satellite space in Shanghai to open early November [online], www.theartnewspaper.com [dostęp 2019-11-22].
  16. ↑ Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2019-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-14)].
  17. ↑ a b Pompidou plans to go global: focus is Brazil, India, China - The Art Newspaper [online], web.archive.org, 13 maja 2012 [dostęp 2019-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2012-05-13].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Centre_Georges_Pompidou&oldid=70582926”