Cezary Berezowski

Cezary Berezowski
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	15 marca 1898 ; Odessa
Data i miejsce śmierci	19 maja 1970 ; Warszawa
Zawód, zajęcie	urzędnik rządowy
	Profesor doktor nauk prawnych
	Specjalność: prawo międzynarodowe publiczne
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1925 – prawo ; Uniwersytet Warszawski
Profesura	1937 – nadzwyczajny; 1946 – zwyczajny
	Nauczyciel akademicki
jednostka	WPiA UW, WPiA KUL, Instytut Nauk Prawnych PAN
Stanowisko	m.in. dziekan WPiA UW (1951–1953), dyrektor INP PAN (1957–1961)
	Odznaczenia
	;

Grób prof. Cezarego Berezowskiego na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Cezary Berezowski (ur. 3 marca^?/15 marca 1898 w Odessie, zm. 19 maja 1970 w Warszawie) – prawnik; profesor Uniwersytetu Warszawskiego.

Życiorys

Wykształcenie i kariera akademicka na UW

Był synem sędziego Sądu Najwyższego Konrada i Katarzyny z Malczewskich. Kształcił się w gimnazjum w Odessie, następnie studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim (1920–1924). Wśród jego wykładowców był m.in. Zygmunt Cybichowski. W 1925 obronił na UW doktorat z prawa. W 1924 podjął pracę na Uniwersytecie. Początkowo był asystentem w Katedrze Prawa Państwowego i Międzynarodowego UW, a od 1935 (po przedstawieniu pracy Powstanie Państwa Polskiego w świetle prawa narodów) docentem w tej Katedrze. W 1937 został profesorem nadzwyczajnym, a w 1946 profesorem zwyczajnym. Po wojnie kierował na UW Katedrą Prawa Międzynarodowego (od 1961 pod nazwą Katedra Prawa Międzynarodowego Publicznego). W latach 1951–1953 był dziekanem Wydziału Prawa i Administracji UW. Przeszedł na emeryturę w 1968 roku.

Działalność w innych instytucjach

Do 1937 roku pracował jednocześnie w administracji rządowej. Był urzędnikiem w Ministerstwie Opieki Społecznej, a w latach 1927–1937 w Biurze Prawnym Prezydium Rady Ministrów na stanowisku dyrektora (jego miejsce zajął Ludwik Krajewski)^[1].

W latach 30. wykładał prawo konstytucyjne polskie i prawo międzynarodowe publiczne w Wyższej Szkole Dziennikarskiej w Warszawie oraz był członkiem zwyczajnym i sekretarzem zarządu Towarzystwa WSD^[2]^[3]. Równocześnie z pracą na UW był związany z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim. Był kierownikiem Katedry Prawa Narodów KUL (1928–1933), gdzie wykładał również po wojnie (1944–1946).

W 1938 i 1964 prowadził wykłady z zakresu niesuwerennych podmiotów prawa międzynarodowego w Haskiej Akademii Prawa Międzynarodowego.

W 1944 został członkiem Towarzystwa Naukowego KUL, w 1946 Rady Stowarzyszenia Prawa Międzynarodowego, a w 1947 Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

W latach 1957–1961 był dyrektorem Instytutu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk^[4].

Zmarł w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 79-6-19)^[5].

Dorobek naukowy

W pracy naukowej zajmował się prawem międzynarodowym publicznym oraz organizacjami międzynarodowymi. Był pionierem badań w Polsce problematyki suwerenności i roli państwa w obrocie międzynarodowym. Opracował teorię podmiotowości prawnomiędzynarodowej, a także tezę, że państwa nie są jedynymi podmiotami prawa międzynarodowego. Zajmował się genezą i organizacją ONZ. Interesował się zagadnieniami lotnictwa w prawie międzynarodowym, był wiceprzewodniczącym Komitetu Prawnego Międzynarodowej Organizacji Lotnictwa Cywilnego. Zaprojektował konwencję o szkodach wyrządzonych osobom trzecim przez obce statki kosmiczne.

Niektóre publikacje:

Powstanie państwa polskiego w świetle prawa narodów (1934)
W sprawie istoty umowy międzynarodowej (1935)
Organizacja Narodów Zjednoczonych (1946)
Ochrona prawnomiędzynarodowa zabytków i dzieł sztuki w czasie wojny (1948)
Terytorium. Instytucje wyspecjalizowane. Współpraca międzynarodowa. Obszary kolonialne i zależne. Wojna powietrzna (1957)
Zagadnienia zwierzchnictwa terytorialnego (1957)
Międzynarodowe prawo lotnicze (1964)
Prawo międzynarodowe publiczne (dwie części, 1966–1969)
Prawo międzynarodowe publiczne (1970, z Wojciechem Góralczykiem i Kazimierzem Liberą)

Ordery i odznaczenia

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1958)^[6]
Złoty Krzyż Zasługi (27 marca 1928)^[7]
Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)^[8]
Złota Odznaka honorowa m. st. Warszawy „Za Zasługi dla Warszawy”^[6]

Przypisy

↑ Nominacje. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 216 z 23 września 1937.
↑ Wyższa Szkoła Dziennikarska. „Kurier Warszawski”. Nr 213, s. 3, 1933.
↑ Wyższa Szkoła Dziennikarska w Warszawie. Sprawozdanie za XXI Rok Szkolny 1937–1938 oraz Program na Rok 1938–1939. Warszawa: 1938, s. 44–45, 47.
↑ Strona główna Instytutu Nauk Prawnych PAN. www.inp.pan.pl. [dostęp 2011-07-08].
↑ Cmentarz Stare Powązki: IZABELLA WOLSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-10-31] .
↑ ^a ^b Portrety Uczonych. Profesorowie Uniwersytetu Warszawskiego po 1945. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2016, s. 82–86. ISBN 978-83-235-2069-6.
↑ M.P. z 1928 r. nr 73, poz. 113 „za zasługi na polu pracy ustawodawczej”.
↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/201 - na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.

Bibliografia

Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A–J, Wrocław 1983.

[1] Nominacje. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 216 z 23 września 1937.

[2] Wyższa Szkoła Dziennikarska. „Kurier Warszawski”. Nr 213, s. 3, 1933.

[3] Wyższa Szkoła Dziennikarska w Warszawie. Sprawozdanie za XXI Rok Szkolny 1937–1938 oraz Program na Rok 1938–1939. Warszawa: 1938, s. 44–45, 47.

[4] Strona główna Instytutu Nauk Prawnych PAN. www.inp.pan.pl. [dostęp 2011-07-08].

[5] Cmentarz Stare Powązki: IZABELLA WOLSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-10-31] .

[:0-6] Portrety Uczonych. Profesorowie Uniwersytetu Warszawskiego po 1945. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2016, s. 82–86. ISBN 978-83-235-2069-6.

[7] M.P. z 1928 r. nr 73, poz. 113 „za zasługi na polu pracy ustawodawczej”.

[8] M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/201 - na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]