Liczba Wolfa
W 1849 roku wieku astronom Rudolf Wolf opracował metodę określania liczby plam słonecznych zależną także od liczby grup, stosowaną współcześnie do opisu aktywności słonecznej. Liczba ta od nazwiska "wynalazcy" została nazwana liczbą Wolfa, a tę określa wzór:
gdzie R to liczba Wolfa, g to liczba grup plam, p - ilość plam, a k to wielkość, która umożliwia porównanie wyników uzyskanych przez obserwatorów dysponujących różniącymi się powiększeniem lunetami, udostępniana przez literaturę fachową.
Liczba Wolfa określa poziom aktywności słonecznej, która przejawia się zmianą ilości plam i grup, a z tej wynikają zmiany liczby rozbłysków i parametrów wiatru słonecznego. Parametr ten niezbyt dobrze reaguje na drobne wahania liczby plam słonecznych, ale znacznie lepiej opisuje średnią aktywność w długich okresach czasu np. cyklu jedenastoletnim. Liczba jest bardzo prosta do wyznaczenia, a metoda od ponad stu lat stosowana przez wielu obserwatorów. Umożliwia porównanie wyników różnych obserwacji. W obserwatorium w Greenwich stosuje się inną metodę polegającą na zliczaniu powierzchni zajmowanej przez plamy na Słońcu, czyli taką jaką posłużył się niemiecki aptekarz z Dessau - Samuel Heinrich Schwabe.
Schwabe kupił lunetę, dzięki której prowadził systematyczne obserwacje plam, poszukując domniemanej planety Wulkan krążącej blisko Słońca ( usiłował zaobserwować przejście przed tarczą Słońca). Planety nie odkrył, ale w 1843 roku ogłosił w "Astronomische Nachrichten" odkrycie cyklu zmian aktywności słonecznej (nie jest on regularny i może trwać od 9 do 13,6 roku), którego średnią długość określono potem na 11 lat. Otrzymał za to złoty medal angielskiego Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego.
Zmiany liczby dobrze korelują się z dwiema częstotliwościami radiowymi.