David Blue (muzyk)

Treść tego artykułu może nie być zgodna z zasadami neutralnego punktu widzenia.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

David Blue

David Blue (1966)
Imię i nazwisko	David Stuart Cohen
Data i miejsce urodzenia	18 lutego 1941 Providence
Data i miejsce śmierci	2 grudnia 1982 Nowy Jork
Instrumenty	gitara, śpiew
Gatunki	folk
Zawód	muzyk, kompozytor, aktor
Aktywność	1965-1982
Wydawnictwo	Elektra, Reprise, Asylum
Powiązania	The Byrds, Crosby, Stills & Nash, The Eagles, The Flying Burrito Brothers, Bob Dylan, Phil Ochs
Współpracownicy
Ry Cooder, Rita Coolidge, Dave Mason, David Lindley, Donald Duck Dunn, Levon Helm
Instrument
gitara
Strona internetowa

David Blue, właśc. Stuart David Cohen^[1], ur. 18 lutego 1941 w Providence, zm. 2 grudnia 1982 w Nowym Jorku^[1]) – amerykański piosenkarz, gitarzysta i kompozytor związany z ruchem folkowym.

David Blue urodził się jako Stewart David Cohen w Providence w stanie Rhode Island i pod tym nazwiskiem był znany aż do początku lat 60^[2]. Nowe nazwisko było pomysłem Dylana i Erica Andersena.

Niewiele wiadomo o jego dzieciństwie. Ok. 1958 r. wstąpił do marynarki, ale zdaje się, że spędził tam krótki czas. Potem podróżował po całych Stanach. Na przełomie lat 50. i 60. na krótko pojawił się w folkowym kręgu Bostonu i Cambridge jako członek Unicorn Jook Band (z Erikiem Andersenem). Jednak już w 1960 r. został przyciągnięty przez środowisko Greenwich Village w Nowym Jorku. Jego głównym celem było zostanie aktorem, ale twórcza energia folkników spowodowała, że wkrótce występował z gitarą w kawiarenkach folkowych tej dzielnicy.

Jak wspomina, zaraz po przybyciu do Nowego Jorku udał się do parku na Placu Waszyngtona i tam zobaczył siedzącego przy fontannie samego Lightnin’ Hopkinsa w swoich słynnych okularach i kapelusiku, popijającego dżin i śpiewającego bluesa.

Zaczął pracować w The Gaslight zmywając naczynia. Gdy kupił sobie gitarę zaczął układać muzykę do wierszy, zachęcany przez Boba Dylana, z którym (tak jak i z Philem Ochsem) się zaprzyjaźnił.

W 1965 r. pierwsze jego nagranie zostało umieszczone na składance Elektry Singer Songwriter Project (jeszcze pod nazwiskiem David Cohen). Firma ta w poszukiwaniu nowego Boba Dylana zwróciła uwagę na niego.

W 1966 r. ukazał się pierwszy album artysty David Blue. Producentem był Arthur Gorson^[3]. Jest to płyta nieudana. Sam Blue mówił, że nie wiedział, co robi. Także Gorson nie miał wtedy kompletnie doświadczenia w nagrywaniu płyt. Piosenkarz usiłował tu kroczyć drogą wytyczoną przez Dylana albumem Bringing It All Back Home. Jednak końcowy efekt przypominał nagrania zespołów garażowych, m.in. dzięki użyciu organów Voxa lub Farfisy zamiast Hammonda. Mimo obecności Dylana w niektórych piosenkach niewiele im to pomogło. W recenzjach pochwalono jego teksty, ale całkowicie skrytykowano muzykę. Kilka jednak piosenek, wśród nich "Grand Hotel", dobrze rokowało.

Kolejny jego album dla Elektry z własną grupą The American Patrol został przez firmę odłożony na półkę. Był to koniec współpracy artysty z tą kompanią płytową.

Drugi album Davida These 23 Days in September został wydany w marcu 1968 r. przez firmę Sinatry Reprise^[4]. Płyta ta była dużo lepsza od swojej poprzedniczki. Najlepszą piosenką był utwór tytułowy utrzymany w dość depresyjnym nastroju. Jest tu także poprawiona wersja "Grand Hotelu". Ogólnie można powiedzieć, że album był zbliżony do płyt Leonarda Cohena z tego samego okresu. Pojawił się tu gitarzysta i kierownik muzyczny Bob Rafkin (z The American Patrol), który będzie prawie stałym współpracownikiem Davida.

Po prawie dwuletnim odpoczynku, Blue powraca w 1970 r. do biznesu jako S. David Cohen albumem Me, S. David Cohen nagranym w Nashville, prawdopodobnie z muzykami z Area Code 615. Płyta łączyła w sobie wpływy muzyki country, Dylana, The Byrds i The Flying Burrito Brothers. Była lepsza od debiutu, ale nie przewyższyła poprzedniego albumu dla Reprise. Była zdecydowanie lżejsza od These 23 Days w stylu, który przyniesie popularność grupie The Eagles. Piosenkarz zdecydowanie lepiej wypadał jako wykonawca w utworach wolnych. Została ona całkowicie zignorowana, co odebrało artystyczną energię Davidowi.

W 1970 r. artysta przeprowadził się do Los Angeles, gdzie trafił do elity tamtejszych kręgów folkowych. Członkowie The Byrds, Crosby, Stills and Nash, The Eagles i The Flying Burrito Brothers będą się pojawiać na jego następnych płytach.

Rozpoczyna wtedy także eksperymenty z heroiną i chociaż przez jakiś czas zdominowała ona jego życie, to wkrótce zorientował się, jak szybko może ona to życie zniszczyć (przykładem był Tim Hardin) i porzucił narkotyk.

W 1972 r. artysta wydał swój następny album Stories, tym razem dla Asylum (i znów jako David Blue). Producentem był Rafkin. W nagraniu wzięli udział znakomici muzycy, m.in. basista Chris Ethridge (ex Burrito), gitarzysta Ry Cooder i Rita Coolidge. Płyta, o dość oszczędnych akustycznych aranżacjach, była jego najlepszym osiągnięciem do tej pory. Wyróżnić trzeba "Sister Rose" i "Another One Like Me" utrzymane w typowym dla tego okresu łagodnym nastroju. "House of Changing Faces" był utworem o jego narkotycznej przygodzie. Wiodącą rolę w "Marianne"^[5] odgrywa akordeon. Smutny nastrój płyty został spowodowany takimi utworami jak np. "Come On, John" (o jego przyjacielu, nałogowcu). Album, chociaż dobry, sprzedał się w ilości 2000 egzemplarzy.

W tym samym roku artysta udał się do Wielkiej Brytanii w celu promocji Stories. Miał m.in. wystąpić na wielkim koncercie w Crystal Palace Bowl ale program był tak napięty, że na kilka godzin przed występem skreślono go z listy, jako bardzo mało znanego wykonawcę. Mimo tego odbył udane tournée po college'ach brytyjskich. Do Stanów powrócił w bardzo dobrym nastroju.

Postanowił nagrać nowy album, ale tym razem elektryczny. Jesienią 1972 r. wszedł w San Francisco do domowego studia Grahama Nasha. Nash został producentem albumu, a w nagraniach wzięli udział były gitarzysta Traffic – Dave Mason, multiinstrumentalista z Kaleidoscope – David Lindley oraz Rafkin i Ethridge. Nice Baby and the Angel ukazał się w czerwcu 1973 r. wydany przez Asylum. Mimo wpływów country, dzięki Masonowi była to płyta bardziej rockowa niż Me, S. David Cohen. Nash w wielkim stopniu przyczynił się do wokalnej strony albumu. Blue wprowadził także do utworów refreny. Jedna z piosenek ("Outlaw Man") została później nagrana przez The Eagles na płycie Desperado (z lekko zmienionymi słowami). Ten utwór stał się jego najbardziej znaną kompozycją, która także przyniosła mu największy dochód. Blue wydał ją na singlu z piosenką "Troubadour Song" (o Leonardzie Cohenie). Recenzje z albumu były mieszane. Mimo że album nie był wielkim sukcesem komercyjnym, tylko w pierwszym tygodniu po wydaniu sprzedano go 15,000 kopii.

Zachęcony powodzeniem Blue postanowił nagrać kolejną płytę w podobnych warunkach i z Nashem. Wyruszył na tournée z zespołem, w którym gitarzystą był Don Felder (później w The Eagles). Niestety artysta wszedł w okres zupełnej blokady kreatywności i do nagrania płyty nie doszło. Upłynęły dwa lata zanim ukazał się następny album piosenkarza, ale szansa pójścia za ciosem minęła bezpowrotnie.

W 1975 r. David Blue wziął udział w słynnym tournée Boba Dylana Rolling Thunder Revue i grał w jego filmie Renaldo and Clara.

Tak więc ponownie do studia Blue wszedł dopiero w 1975 r. Producentem Com'n Back for More został świetny perkusista John Guerin^[6]. W nagraniu wzięli udział muzycy z LA Express oraz Mitchell i Dylan (zawsze chętny do pomocy przyjacielowi). Tym razem płyta była pod wpływem jazzrocka i chociaż bardzo dobrze zagrana, znalazły się na niej niestety dość słabe utwory, a jakość śpiewu artysty się nie polepszyła. Kariera piosenkarza po tej płycie właściwie się skończyła, chociaż nagrał on jeszcze kilka płyt, ale bardzo słabych.

W 1976 r. ukazał się album Cupid's Arrow nagrany m.in. z basistą Donaldem Duck Dunnem^[7] i perkusistą Levonem Helmem (z The Band). Tytułowa piosenka była poświęcona Philowi Ochsowi^[8]. Niestety, chociaż płyta była nieco lepsza od poprzedniej, była także bardzo słaba.

Blue nagrał jeszcze jeden album, ale pozostał on do dziś niewydany.

Artysta rozpoczął więc w końcu karierę aktorską, która przecież była jego pierwszym celem. Chociaż trwała ona krótko, to z jego ról widać, że odniósłby tu większy sukces niż jako piosenkarz. Pojawił się w takich filmach jak American Friend (1978) Wima Wendersa, Human Highway (1979) Neila Younga (role zostały dobrze przyjęte przez krytyków), Renaldo and Clara (1978) Boba Dylana (jako aktor wreszcie miał szansę przewyższyć samego Boba Dylana). Oprócz tego wystąpił w licznych filmach telewizyjnych; do Uncertain Future w reżyserii jego żony Nesyi Blue napisał także muzykę.

W 1981 r. powrócił do Greenwich Village, gdzie pojawiło się już nowe pokolenia folkowców. Zaczął znów występować jako weteran ruchu i powrócił do komponowania. Jego ostatnia piosenka "I Grew Up on the Rolling Stones" znalazła się w telewizyjnym dokumencie Village Voices, którego był także narratorem. Wspominał dawne Greenwich Village i przedstawiał nowe.

2 grudnia 1982 r. podczas biegu w parku na Placu Waszyngtona (tam, gdzie zobaczył grającego Hopkinsa), doznał śmiertelnego zawału serca. Ponieważ nie miał przy sobie żadnego dokumentu leżał trzy dni anonimowo w kostnicy dopóki szukający go nie zajrzeli i tu.

Mowę pożegnalną wygłosił na pogrzebie Leonard Cohen.

David Blue był właściwie archetypem folkowca zarówno jeśli chodzi o jego wygląd jak i jego życie; przybycie do Greenwich Village, próby stworzenia własnej tożsamości artystycznej, zerwanie z Elektrą, narkotyki, odwyk, przeprowadzka na Zachodnie Wybrzeże, powrót do źródła i... śmierć w najmniej spodziewanym momencie. To wszystko – oprócz jednego... geniuszu Dylana, Buckleya i Hardina.

• David Blue (album) 1966*
• These 23 Days in September 1968***
• Me, S. David Cohen 1970***
• Stories 1972****
• Nice Baby and the Angel 1973****
• Com'n Back for More 1975*
• Cupid's Aarow 1976**
• Singer-Songwriter Project 1965 Trzy utwory: "I Like to Sleep Late in the Morning", "It’s Alright with Me", "Don't Get Caught in a Storm"

 Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

• Mark Brend.American Troubadours. Backbeats Books, 2001. ISBN 0-87930-641-6

• David Blue