Bitwa pod Dorohuskiem: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
nowy cdn |
poprawa linków, drobne redakcyjne |
||
| Linia 22: | Linia 22: | ||
|commons = |
|commons = |
||
}} |
}} |
||
'''Bitwa pod Dorohuskiem''' – walki polskiej 7 Dywizji Piechoty z oddziałami sowieckiej [[25 Dywizja Strzelców|25 Dywizji Strzelców]] w czasie II ofensywy [[Front Zachodni (1919)|Frontu Zachodniego]] [[Michaił Tuchaczewski|Michaiła Tuchaczewskiego]] w okresie [[Wojna polsko-bolszewicka|wojny polsko-bolszewickiej]]. |
'''Bitwa pod Dorohuskiem''' – walki polskiej [[7 Dywizja Piechoty (II RP)|7 Dywizji Piechoty]] płk. [[Karol Schubert|Karola Schuberta]] z oddziałami sowieckiej [[25 Dywizja Strzelców (RFSRR)|25 Dywizji Strzelców]] w czasie II ofensywy [[Front Zachodni (1919)|Frontu Zachodniego]] [[Michaił Tuchaczewski|Michaiła Tuchaczewskiego]] w okresie [[Wojna polsko-bolszewicka|wojny polsko-bolszewickiej]]. |
||
== Sytuacja ogólna == |
== Sytuacja ogólna == |
||
| Linia 34: | Linia 34: | ||
== Działania wojsk w rejonie Dorohuska == |
== Działania wojsk w rejonie Dorohuska == |
||
5 sierpnia 7 Dywizja Piechoty |
5 sierpnia [[7 Dywizja Piechoty (II RP)|7 Dywizja Piechoty]] obsadziła front na Bugu od [[Włodawa|Włodawy]] po Husynne z zadaniem obrony kierunków [[Włodawa]] – [[Lubartów]] i [[Chełm]] – [[Lublin]]. Dowódca [[3 Armia (II RP)|3 Armii]] gen. [[Zygmunt Zieliński (generał broni)|Zygmunt Zieliński]] nakazał prowadzenie aktywnej [[Obrona|obrony]] i rozbijanie oddziałów sowieckich, którym uda się przekroczyć Bug. Obronę pod Dorohuskiem zorganizował [[11 Pułk Piechoty (II RP)|11 pułk piechoty]] w sposób następujący: przedmościa na wschodnim brzegu Bugu broniły III batalion i poznański batalion etapowy, a pozostałe bataliony pułku kwaterowały w okolicach [[Dorohusk (stacja kolejowa)|stacji kolejowej]]{{odn|Odziemkowski|2004|s=98}}. |
||
== Przypisy == |
== Przypisy == |
||
Wersja z 00:43, 8 sie 2020
| Wojna polsko-bolszewicka | |||
| Czas |
6-8 sierpnia 1920 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
pod Dorohuskiem | ||
| Terytorium |
Polska | ||
| Przyczyna |
ofensywa Frontu Zachodniego | ||
| Wynik |
zwycięstwo Sowietów | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
Bitwa pod Dorohuskiem – walki polskiej 7 Dywizji Piechoty płk. Karola Schuberta z oddziałami sowieckiej 25 Dywizji Strzelców w czasie II ofensywy Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego w okresie wojny polsko-bolszewickiej.
Sytuacja ogólna
W pierwszej dekadzie lipca 1920 przełamany został front polski nad Autą, a wojska Frontu Północno-Wschodniego gen. Stanisława Szeptyckiego cofały się pod naporem ofensywy Michaiła Tuchaczewskiego[1]. Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego nakazało powstrzymanie wojsk sowieckiego Frontu Zachodniego na linii dawnych okopów niemieckich z okresu I wojny światowej[2]. Sytuacja operacyjna, a szczególnie upadek Wilna i obejście pozycji polskich od północy, wymusiła dalszy odwrót wojsk polskich[3]. 1 Armia gen. Gustawa Zygadłowicza cofała się nad Niemen, a 4 Armia nad Szczarę[4]. Obrona wojsk polskich na linii Niemna i Szczary również nie spełniła oczekiwań. W walce z przeciwnikiem oddziały polskie poniosły duże straty i zbyt wcześnie rozpoczęły wycofanie na linię Bugu[5][6].
Plan polskiego Naczelnego Dowództwa zakładał, że 1. i 4. Armia oraz Grupa Poleska powstrzymają bolszewików i umożliwią przygotowanie kontrofensywy z rejonu Brześcia[7]. Rozstrzygającą operację na linii Bug, Ostrołęka, Omulew doradzał też gen. Maxime Weygand[8].
Działania wojsk w rejonie Dorohuska
5 sierpnia 7 Dywizja Piechoty obsadziła front na Bugu od Włodawy po Husynne z zadaniem obrony kierunków Włodawa – Lubartów i Chełm – Lublin. Dowódca 3 Armii gen. Zygmunt Zieliński nakazał prowadzenie aktywnej obrony i rozbijanie oddziałów sowieckich, którym uda się przekroczyć Bug. Obronę pod Dorohuskiem zorganizował 11 pułk piechoty w sposób następujący: przedmościa na wschodnim brzegu Bugu broniły III batalion i poznański batalion etapowy, a pozostałe bataliony pułku kwaterowały w okolicach stacji kolejowej[9].
Przypisy
- ↑ Piłsudski i Tuchaczewski 1989 ↓, s. 173.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 277.
- ↑ Wysocki (red.) 2005 ↓, s. 261.
- ↑ Cisek, Paduszek i Rawski 2010 ↓, s. 49.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 279.
- ↑ Wysocki (red.) 2005 ↓, s. 262.
- ↑ Tarczyński (red.) 1996 ↓, s. 14.
- ↑ Sikorski 2015 ↓, s. 63.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 98.
Bibliografia
- Janusz Cisek, Konrad Paduszek, Tadeusz Rawski: Wojna polsko-sowiecka 1919–1921. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2010.
- Feliks Libert: Zarys historii wojennej 31-go pułku Strzelców Kaniowskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Materiały do historii wojny 1918-1920 r. T. I/1 Bitwa Warszawska – Bitwa nad Bugiem 27 VII – 7 VIII 1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1935.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Józef Piłsudski, Michaił Tuchaczewski: „Rok 1920”. „Pochód za Wisłę”. Łódź: Wydawnictwo Łódzkie, 1989. ISBN 83-218-0777-1.
- Władysław Sikorski: Nad Wisłą i Wkrą. Studium z polsko-rosyjskiej wojny 1920 roku. Lwów – Warszawa – Kraków: Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Reprint: Wydawnictwo 2 Kolory. Sp. z oo, 2015. ISBN 978-83-64649-16-5.
- Marek Tarczyński (red.): Bitwa Warszawska 13–28 VIII 1920. Dokumenty operacyjne. Warszawa: Rytm, 1996. ISBN 83-86678-37-2.
- Wiesław Wysocki (red.): Szlakiem oręża polskiego; vademecum miejsc walk i budowli obronnych. T. 2, poza granicami współczesnej Polski. Warszawa: Wydawnictwo „Gamb”, 2005. ISBN 83-7399-050-X.
- Lech Wyszczelski: Warszawa 1920. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1995. ISBN 83-11-08399-1.
- Franciszek Znamirowski: Zarys historii wojennej 16-go pułku piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.