Bełt

Bełt – pocisk przeznaczony do wystrzeliwania z kuszy. W porównaniu ze strzałą stosowaną w łukach, jest od niej krótszy, cięższy i grubszy.

Podobnie jak w strzale, całość bełtu tworzą: grot, promień i niekiedy lotka. Jego zasięg i prędkość lotu uzależniona jest zarówno od kuszy i jej siły naciągu, jak i od długości oraz masy samego bełtu.

Groty bełtów zwykle miały ostrza graniaste kształtowane w formie ostrosłupów o podstawie kwadratowej; spotykane są też groty rozwidlone^[1]. Początkowo osadzano je w trzonie wbijając spodnim kolcem, później nakładano za pomocą tulei. Drewniany trzon bełtu zakończony był dwiema drewnianymi lotkami. Niekiedy owijany pakułami i oblewany smołą, zapalany przed wystrzeleniem, zamieniał bełt w pocisk zapalający^[2].

Przypisy

↑ Zarys dziejów wojskowości…, dz. cyt., s. 116.
↑ Mała encyklopedia wojskowa. T. 1. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1967, s. 132.

Bibliografia

Andrzej Grabski, Tadeusz Nowak i in.: Zarys dziejów wojskowości polskiej do roku 1864. T. 1. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1966
Wojsko, wojna, broń. Leksykon PWN. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001, ISBN 83-01-13506-9

[zarys-1] Zarys dziejów wojskowości…, dz. cyt., s. 116.

[2] Mała encyklopedia wojskowa. T. 1. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1967, s. 132.

[1]

[2]