Michał Bajer
| |
 pułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
27 lipca 1884 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
21 listopada 1962 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1929 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
45 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych |
| Stanowiska |
dowódca pułku piechoty |
| Odznaczenia | |
                
| |
Michał Bajer (ur. 27 lipca 1884 w Warszawie, zm. 21 listopada 1962[1][2]) – inżynier, komendant główny Policji Państwowej[3], pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, szef Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego (1923–1926).
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W 1912 ukończył Akademię Górniczą w Mons, uzyskując dyplom inżyniera górnika. Rozpoczął pracę w charakterze zarządzającego kopalniami Towarzystwa „Czeladź”. W czasie I wojny światowej służył w armii Imperium Rosyjskiego. Po przewrocie bolszewickim i rozpadzie armii rosyjskiej uczestniczył w organizacji II Korpusu Polskiego. Przeszedł szlak bojowy od Sorok do bitwy pod Kaniowem (11 V 1918), w czasie której został wzięty do niewoli niemieckiej. Zbiegł i drogą przez Kijów i Murmańsk udał się do Francji. Tu został mianowany szefem Oddziału I w sztabie Armii Polskiej we Francji („Armii Błękitnej”), później służył w sztabie 1 Dywizji tej armii. W kwietniu 1919 powrócił do Polski jako zastępca szefa sztabu I korpusu armii gen. Józefa Hallera. W latach 1919–1921 dowodził 45 pułkiem piechoty Strzelców Kresowych. W 1921 został wyznaczony na stanowisko szefa Wydziału 1 Piechoty Departamentu I Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty.
17 grudnia 1922[4] został przeniesiony do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, gdzie objął kierownictwo Departamentu Bezpieczeństwa. Od 17 marca do 1 lipca 1923 pełnił obowiązki komendanta głównego Policji Państwowej. Od sierpnia 1923 do czerwca 1926 był szefem Oddziału II Sztabu Generalnego WP, pozostając na ewidencji 45 pp w Równem. Z dniem 25 września 1924 roku został zwolniony z obowiązków zastępcy członka Oficerskiego Trybunału Orzekającego[5]. W czasie przewrotu majowego 1926 roku opowiedział się po stronie władz legalnych[6]. Na początku czerwca 1926 został zwolniony ze stanowiska szefa „Dwójki” i przeniesiony do dyspozycji szefa Sztabu Generalnego[7]. Od 3 stycznia 1927 do 24 czerwca 1927 był słuchaczem III Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. W 1928 pozostawał w dyspozycji komendanta kadry oficerów piechoty[8]. Z dniem 28 lutego 1929 został przeniesiony w stan spoczynku[9]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku, pozostał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Sosnowiec. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[10].
W latach 1928–38 pracował jako kierownik Misji Polskiej Przemysłu Górniczego i Hutniczego w Katowicach, 1939 został dyrektorem technicznym Śląskich Kopalń i Cynkowni.
Po II wojnie światowej do 1950 pracował jako wicedyrektor w Centralnym Zarządzie Przemysłu Węglowego w Katowicach. Od 1954 był redaktorem naukowym w Wydawnictwie Górniczo-Hutniczym.
Zmarł w 1962 roku i został pochowany na cmentarzu w Katowicach przy ul. Sienkiewicza.
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[11]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (26 kwietnia 1946)[12]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie, w 1921)[13][14]
- Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1937)[15]
- Krzyż Wolności I kategorii II klasy (Estonia, 1925)[16]
- Krzyż Wojenny (trzykrotnie, Belgia)
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Białej Róży Finlandii (Finlandia)
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
- Krzyż Komandorski Orderu Miecza (Szwecja, 1926)[17]
- Krzyż Komandorski Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa)
- Krzyż Komandorski Orderu Lwa Białego (Czechosłowacja)
- Krzyż Komandorski Orderu św. Sawy (Jugosławia)
- Krzyż Komandorski Orderu Korony Włoch (Włochy)
- Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja)
- Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja, 1921)[18]
- Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczy, 1921)[18]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Z dziejów policji polskiej... ↓, s. 50,.
- ↑ sejm-wielki.pl
- ↑ Z dziejów policji polskiej... ↓, s. 49,.
- ↑ Dzień po zabójstwie prezydenta Gabriela Narutowicza
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 111 z 19 października 1924 roku, s. 618.
- ↑ Stanisław Haller, Wypadki warszawskie od 12 do 15 maja 1926 r., Kraków 1926, s. 23.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 22 z 05.06.1926 r. Z dniem 1 października 1926 szef Sztabu Generalnego przyznał mu pełne kwalifikacje do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego – Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 49 z 17.11.1926 r.
- ↑ Rocznik oficerski 1928 s. 113, 159
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 33.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 323, 939.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 22.
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 72, poz. 136 „w uznaniu zasług na polu odbudowy, organizacji i rozwoju przemysłu węglowego w Polsce”.
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1987 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 39, poz. 1831)
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 35)
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi na polu pracy zawodowej w przemyśle”.
- ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-11-06]. (est.).
- ↑ Sveriges statskalender / 1940. Bihang, s. 16
- ↑ a b Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1901 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 34, poz. 1752)
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Bajer Michał [w:] Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, ISBN 83-7066-569-1, s. 149.
- Praca zbiorowa: Z dziejów policji polskiej w latach 1919–1945. Kielce: KTN, 2010.
|
- Dowódcy 45 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych
- Ludzie urodzeni w Warszawie (Królestwo Kongresowe)
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie Armii Polskiej we Francji 1917–1919
- Oficerowie dyplomowani II Rzeczypospolitej
- Polacy – Kawalerowie Legii Honorowej
- Polacy odznaczeni Krzyżem Wojennym (Belgia)
- Polacy odznaczeni Medalem Pamiątkowym Wielkiej Wojny
- Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
- Polacy odznaczeni Orderem Białej Róży Finlandii
- Polacy odznaczeni Orderem Korony Rumunii
- Polacy odznaczeni Orderem Korony Włoch
- Polacy odznaczeni Orderem Krzyża Wolności (Estonia)
- Polacy odznaczeni Orderem Lwa Białego
- Polacy odznaczeni Orderem św. Sawy
- Polacy odznaczeni Orderem Miecza
- Polacy odznaczeni Orderem Trzech Gwiazd
- Polscy inżynierowie
- Pułkownicy piechoty II Rzeczypospolitej
- Szefowie Policji Państwowej II Rzeczypospolitej
- Szefowie wywiadu i kontrwywiadu II Rzeczypospolitej
- Uczestnicy walk przewrotu majowego 1926 (strona rządowa)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Pochowani na cmentarzu przy ul. Sienkiewicza w Katowicach
- Urodzeni w 1884
- Zmarli w 1962