PL215623B1 - Tiazolilokarboksyanilidy, sposób ich wytwarzania, srodek do zwalczania niepozadanych mikroorganizmów, zastosowanie tiazolilokarboksyanilidów, sposób zwalczania niepozadanych mikroorganizmów oraz sposób wytwarzania srodków do zwalczania niepozadanych mikroorganizmów - Google Patents

Description

Przedmiotem omawianego wynalazku są nowe tiazolilokarboksyanilidy, kilka sposobów wytwarzania ich, środki do zwalczania niepożądanych mikroorganizmów oraz zastosowanie tiazolilokarboksyanilidów do zwalczania szkodliwych mikroorganizmów w ochronie roślin i ochronie materiałów, sposób zwalczania niepożądanych mikroorganizmów i sposób wytwarzania środków do zwalczania niepożądanych mikroorganizmów.

Wiadomo już, że liczne karboksyanilidy posiadają właściwości grzybobójcze (porównaj np. opis EP 0 545 099). Skuteczność opisanych tam substancji jest dobra, jednakże w przypadku zastosowania mniejszych ilości nie zawsze jest zadowalająca.

Obecnie opracowano nowe tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I

w którym 12

R¹ i R² niezależnie od siebie oznaczają atom chlorowca, grupę C1-C6-alkilową, grupę C1-C4-chlorowcoalkilową lub grupę C1-C4-chlorowcoalkoksylową, poza tym 12

R¹ i R², jeżeli znajdują się w pozycji orto wobec siebie, razem oznaczają grupę alkenylenową. Poza tym stwierdzono, że tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I wytwarza się w ten sposób, że

a) halogenki kwasów tiazolokarboksylowych o wzorze II,

w którym ₁

X¹ oznacza atom chlorowca poddaje się reakcji z pochodnymi aniliny o wzorze III

w którym 12

R¹ i R² mają wyżej podane znaczenia, ewentualnie w obecności środka wiążącego kwas i ewentualnie w obecności rozcieńczalnika, albo

PL 215 623 B1

b) chlorowcotiazolokarboksyanilidy o wzorze IV,

w którym ₂

X² oznacza atom bromu lub jodu, poddaje się reakcji z pochodnymi kwasu boronowego o wzorze V,

w którym 12

R¹ i R² mają znaczenia podane wyżej, a 12

G¹ i G² oznaczają każdorazowo atom wodoru lub razem tworzą grupę tetrametyloetylenową, w obecności katalizatora, ewentualnie w obecności środka wiążącego kwas i ewentualnie w obecności rozcieńczalnika, albo

c) pochodne kwasu tiazolokarboksyanilido-boronowego o wzorze (IV)

w którym

G³ i G⁴ oznaczają każdorazowo atom wodoru lub razem grupę tetrametyloetylenową, poddaje się reakcji z pochodnymi chlorowcobenzenu o wzorze VII,

w którym 12

R¹ i R² mają wyżej podane znaczenia, a ₃

X³ oznacza atom bromu, jodu lub grupę trifluorometylosulfonyloksylową, w obecności katalizatora, ewentualnie w obecności środka wiążącego kwas i ewentualnie w obecności rozcieńczalnika.

Wreszcie stwierdzono, że nowe tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I posiadają bardzo dobre właściwości mikrobójcze i odpowiednie są do zwalczania niepożądanych mikroorganizmów zarówno w ochronie roślin, jak też w ochronie materiałów.

Zgodne z wynalazkiem tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I wykazują nieoczekiwanie znacznie lepszą skuteczność grzybobójczą niż strukturalnie najbardziej podobne, znane substancje czynne o takim samym kierunku działania.

PL 215 623 B1

Kolejnym przedmiotem wynalazku jest zatem środek do zwalczania niepożądanych mikroorganizmów, charakteryzujący się tym, że zawiera co najmniej jeden tiazolilokarboksyanilid o wzorze I określonym powyżej, obok rozcieńczalników i/lub substancji powierzchniowo czynnych.

Przedmiotem wynalazku jest również zastosowanie tiazolilokarboksyanilidów o wzorze I określonym powyżej do zwalczania niepożądanych mikroorganizmów.

Kolejnym przedmiotem wynalazku jest również sposób zwalczania niepożądanych mikroorganizmów, charakteryzujący się tym, że tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I określonym powyżej nanosi się na mikroorganizmy i/lub ich biotop.

Przedmiotem wynalazku jest również sposób wytwarzania środków do zwalczania niepożądanych mikroorganizmów, charakteryzujący się tym, że tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I określonym powyżej miesza się z rozcieńczalnikami i/lub substancjami powierzchniowo czynnymi.

Tiazolilokarboksyanilidy według wynalazku określa ogólnie wzór I.

Korzystne są tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I, w którym 12

R¹ i R² niezależnie od siebie oznaczają atom fluoru, chloru, bromu, jodu, grupę metylową, trifluorometylową lub trifluorometoksylową, poza tym 12

R¹ i R², jeżeli znajdują się w pozycji orto wobec siebie, razem oznaczają grupę butadienylenową. 12

Szczególnie korzystne są tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I, w którym R¹ i R² niezależnie od siebie oznaczają atom fluoru, chloru, bromu, grupę metylową, trifluorometylową lub grupę trifluorometoksylową.

₁

Zwłaszcza szczególnie korzystne są tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I, w którym R¹ oznacza ₂ atom fluoru, a R² atom chloru.

₁

Zwłaszcza szczególnie korzystne są tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I, w którym R¹ oznacza ₂ atom fluoru i R² oznacza atom fluoru.

₁

Zwłaszcza szczególnie korzystne są tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I, w którym R¹ oznacza grupę metylową lub trifluorometylową.

Szczególnie korzystne są tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I, w którym co najmniej jeden z rod12 ników R¹ i R² oznacza atom jodu.

₁

Zwłaszcza szczególnie korzystne są tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I, w którym R¹ oznacza atom fluoru, chloru, bromu lub jodu, zwłaszcza atom fluoru lub chloru.

₂

Zwłaszcza szczególnie korzystne są tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I, w którym R² oznacza atom fluoru, chloru, bromu lub jodu.

₂

Zwłaszcza szczególnie korzystne są tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I, w którym R² oznacza grupę metylową lub trifluorometylową.

Jeżeli jako substancje wyjściowe stosuje się chlorek 2-metylo-4-trifluoroetylo-1,3-tiazolo-5-karbonylu i 3'-chloro-4'-fluoro-1,1'-bifenylo-2-aminę oraz zasadę, wtedy przebieg zgodnego z wynalazkiem sposobu a) można przedstawić za pomocą następującego równania reakcji:

Halogenki kwasu tiazolokarboksylowego, potrzebne jako substancje wyjściowe do przeprowa₁ dzenia zgodnego z wynalazkiem sposobu a), określa ogólnie wzór II. We wzorze tym X¹ oznacza korzystnie atom chloru.

Halogenki kwasu tiazolokarboksylowego o wzorze II są znane i/lub można je wytwarzać znanymi sposobami (porównaj np. opis EP 0 276 177).

Aniliny, potrzebne poza tym jako substancje wyjściowe do przeprowadzenia zgodnego z wyna12 lazkiem sposobu a), określa ogólnie wzór III. We wzorze tym R¹ i R² mają korzystnie względnie szczególnie korzystnie te znaczenia, które już podano w opisie zgodnych z wynalazkiem związków o wzorze I dla tych rodników jako korzystne względnie szczególnie korzystne.

PL 215 623 B1

Pochodne aniliny o wzorze III są znane i/lub można je wytwarzać znanymi metodami (porównaj np. Bull. Korean Chem. Soc. 2000, 21, 165-166; Chem. Pharm. Bull. 1992, 40, 240-244; opis JP 09132567).

Jeżeli jako substancje wyjściowe stosuje się N-(2-jodofenylo)-2-metylo-4-trifluorometylo-1,3-tiazolo-5-karboksyamid i kwas 3-chloro-4-fluorofenyloboronowy oraz katalizator i zasadę, wówczas przebieg zgodnego z wynalazkiem sposobu b) można przedstawić za pomocą następującego równania reakcji:

Chlorowcotiazolokarboksyanilidy, potrzebne jako substancje wyjściowe do przeprowadzenia ₂ zgodnego z wynalazkiem sposobu b), określa ogólnie wzór IV. We wzorze tym X² oznacza korzystnie atom bromu lub jodu.

Chlorowcotiazolokarboksyanilidy o wzorze IV są jeszcze nieznane. Są one nowymi związkami chemicznymi. Wytwarza się je w ten sposób, że

d) Halogenki kwasu tiazolokarboksylowego o wzorze II,

₁ w którym X¹ oznacza atom chlorowca, poddaje się reakcji z 2-bromoaniliną lub 2-jodoaniliną.

Halogenki kwasu tiazolokarboksylowego o wzorze II, potrzebne jako substancje wyjściowe do przeprowadzenia zgodnego z wynalazkiem sposobu d), opisano powyżej w związku ze zgodnym z wynalazkiem sposobem a).

Dalej 2-bromoanilina lub 2-jodoanilina, potrzebne jako substancje wyjściowe do przeprowadzenia zgodnego z wynalazkiem sposobu d), są chemikaliami znanymi w syntezie.

Kwasy boronowe, poza tym potrzebne jako substancje wyjściowe do przeprowadzenia zgodne12 go z wynalazkiem sposobu b), określa ogólnie wzór V. We wzorze tym R¹ i R² mają korzystnie względnie szczególnie korzystnie te znaczenia, które już podano w opisie zgodnych z wynalazkiem 1 2 1 2 związków o wzorze I dla R¹ i R² jako korzystne względnie szczególnie korzystne. Rodniki G¹ i G² oznaczają korzystnie każdorazowo atom wodoru lub razem grupę tetrametyloetylenową.

Kwasy boronowe o wzorze V są chemikaliami znanymi w syntezie. Można je również wytwarzać bezpośrednio przed reakcją z pochodnych chlorowcobenzenu i estrów kwasu boronowego, i bez przerobu stosować dalej do reakcji (patrz także przykłady wytwarzania).

Jeżeli jako substancje wyjściowe stosuje się 2-metylo-N-[2-(4,4,5,5-tetrametylo-1,3,2-dioksaborolan-2-ylo)fenylo]-4-trifluorometylo-1,3-tiazolo-5-karboksyamid i kwas 3-chloro-4-fluorofenylotrifluorometanosulfonowy oraz katalizator i zasadę, wówczas przebieg zgodnego z wynalazkiem sposobu c) można przedstawić za pomocą następującego równania reakcji:

PL 215 623 B1

Pochodne kwasu tiazolokarboksyanilido-boronowego, potrzebne jako substancje wyjściowe do przeprowadzenia zgodnego z wynalazkiem sposobu c), określa ogólnie wzór VI. We wzorze tym rodniki G³ i G⁴ oznaczają korzystnie każdorazowo atom wodoru lub razem grupę tetrametyloetylenową.

Pochodne kwasu tiazolokarboksyanilido-boronowego o wzorze VI nie są jeszcze znane. Stanowią one nowe chemiczne związki, a zatem również przedmiot omawianego wynalazku.

Wytwarza się je w ten sposób, że

e) halogenki kwasu tiazolokarboksylowego o wzorze II,

w którym ₁

X¹ oznacza atom chlorowca, poddaje się reakcji z pochodnymi kwasu anilinoboronowego o wzorze VIII,

w którym

G³ i G⁴ mają wyżej podane znaczenia, ewentualnie w obecności środka wiążącego kwas i ewentualnie w obecności rozcieńczalnika.

Halogenki kwasu tiazolokarboksylowego o wzorze II, potrzebne jako substancje wyjściowe do przeprowadzenia zgodnego z wynalazkiem sposobu e), opisane już powyżej w związku ze zgodnym z wynalazkiem sposobem a).

Pochodne kwasu anilinoboronowego, także potrzebne jako substancje wyjściowe do przeprowadzenia zgodnego z wynalazkiem sposobu e), określa ogólnie wzór VIII. We wzorze tym G³ i G⁴ oznaczają korzystnie każdorazowo atom wodoru lub razem grupę tetrametyloetylenową.

Pochodne kwasu anilinoboronowego o wzorze VIII, potrzebne jako substancje wyjściowe do przeprowadzenia zgodnego z wynalazkiem sposobu e), są substancjami znanymi w syntezie chemicznej.

Pochodne chlorowcobenzenu, również potrzebne jako substancje wyjściowe do przeprowadze12 nia zgodnego z wynalazkiem sposobu c), określa ogólnie wzór VII. We wzorze tym rodniki R¹ i R² mają korzystnie względnie szczególnie korzystnie te znaczenia, które już podano w opisie zgodnych 12 z wynalazkiem związków o wzorze I dla R¹ i R² jako korzystne względnie szczególnie korzystne. Rod₃ nik X³ oznacza korzystnie atom bromu, jodu lub grupę trifluorometylosulfonyloksylową.

PL 215 623 B1

Jako rozcieńczalniki do przeprowadzenia zgodnych z wynalazkiem sposobów a), d) i e) w rachubę wchodzą wszystkie obojętne rozpuszczalniki organiczne. Należą tu korzystnie alifatyczne, alicykliczne lub aromatyczne węglowodory, jak np. eter naftowy, heksan, heptan, cykloheksan, metylocykloheksan, benzen, toluen, ksylen lub dekalina; chlorowcowane węglowodory, jak np. chlorobenzen, dichlorobenzen, dichlorometan, chloroform, tetrachlorometan, dichloroetan lub trichloroetan; etery, jak eter dietylowy, eter diizopropylowy, eter metylowo-t-butylowy, eter metylowo-t-amylowy, dioksan, tetrahydrofuran, 1,2-dimetoksyetan, 1,2-dietoksyetan lub anizol, albo amidy, jak N,N-dimetyloformamid, Ν,Ν-dimetyloacetamid, N-metyloformanilid, N-metylopirolidon lub heksametylotriamid kwasu fosforowego.

Zgodne z wynalazkiem sposoby a), d) i e) przeprowadza się ewentualnie w obecności odpowiedniego akceptora kwasu, przy czym w rachubę wchodzą wszystkie zwykłe zasady nieorganiczne lub organiczne. Są to korzystnie wodorki, wodorotlenki, amidki, alkoholany, octany, węglany lub wodorowęglany metali ziem alkalicznych lub metali alkalicznych, jak np. wodorek sodu, amidek sodu, metanolan sodu, etanolan sodu, tert-butanolan potasu, wodorotlenek sodu, wodorotlenek potasu, wodorotlenek amonu, octan sodu, octan potasu, octan wapnia, octan amonu, węglan sodu, węglan potasu, wodorowęglan potasu, wodorowęglan sodu lub węglan cezu, oraz trzeciorzędowe aminy, jak trimetyloamina, trietyloamina, tributyloamina, N,N-dimetyloanilina, Ν,Ν-dimetylobenzyloamina, pirydyna, N-metylopiperydyna, N-metylomorfolina, Ν,Ν-dimetyloaminopirydyna, diazabicyklooktan (DABCO), diazabicyklononen (DBN) lub diazabicykloundecen (DBU).

W przypadku przeprowadzania zgodnych z wynalazkiem sposobów a), d) i e) temperatura reakcji może zmieniać się w większym zakresie. Na ogół stosuje się temperaturę wynoszącą 0 do 150°C, zwłaszcza 20 do 110°C.

Do przeprowadzenia zgodnego z wynalazkiem sposobu a) w celu wytworzenia związków o wzorze I, na mol halogenku kwasu tiazolokarboksylowego o wzorze II stosuje się na ogół 0,2 do 5 moli, korzystnie 0,5 do 2 moli pochodnej aniliny o wzorze III. Mieszaninę reakcyjną przerabia się zwykłymi metodami.

Do przeprowadzenia zgodnego z wynalazkiem sposobu d) w celu wytworzenia związków o wzorze III, na mol halogenku kwasu tiazolokarboksylowego o wzorze II stosuje się na ogół 0,2 do 5 moli, korzystnie 0,5 do 2 moli o-bromoaniliny lub o-jodoaniliny. Mieszaninę reakcyjną przerabia się zwykłymi metodami.

Do przeprowadzenia zgodnego z wynalazkiem sposobu e) w celu wytworzenia związków o wzorze VI, na mol halogenku kwasu tiazolokarboksylowego o wzorze II stosuje się na ogół 0,2 do 5 moli, korzystnie 0,5 do 2 moli pochodnej kwasu anilinoboronowego o wzorze VIII. Mieszaninę reakcyjną przerabia się zwykłymi metodami.

Jako rozcieńczalniki do przeprowadzenia zgodnych z wynalazkiem sposobów b) i c) można stosować wszystkie obojętne rozpuszczalniki organiczne. Korzystnie są to alifatyczne, alicykliczne lub aromatyczne węglowodory, jak np. eter naftowy, heksan, heptan, cykloheksan, metylocykloheksan, benzen, toluen, ksylen lub dekalina; etery, jak eter dietylowy, eter diizopropylowy, eter metylowo-t-butylowy, eter metylowo-t-amylowy, dioksan, tetrahydrofuran, 1,2-dimetoksyetan, 1,2-dietoksyetan lub anizol; nitryle, jak acetonitryl, propionitryl, n- lub izobutyronitryl lub benzonitryl; amidy, jak N,N-dimetyloformamid, Ν,Ν-dimetyloacetamid, N-metyloformanilid, N-metylopirolidon lub heksametylotriamid kwasu fosforowego; estry, jak octan metylu lub octan etylu; sulfotlenki, jak dimetylosulfotlenek; sulfony, jak sulfolan; alkohole, jak metanol, etanol, n- lub izopropanol, n-, izo, s- lub t-butanol, etanodiol, propano-1,2-diol, etoksyetanol, metoksyetanol, eter monometylowy glikolu dietylenowego, eter monoetylowy glikolu dietylenowego, lub ich mieszaniny z wodą albo sama woda.

Temperatura reakcji przy przeprowadzaniu zgodnych z wynalazkiem sposobów b) i c) może zmieniać się w większym zakresie. Na ogół stosuje się temperaturę wynoszącą 0 do 150°C, zwłaszcza 20 do 110°C.

Zgodne z wynalazkiem sposoby b) i c) przeprowadza się ewentualnie w obecności odpowiedniego akceptora kwasu. W tym celu bierze się pod uwagę wszystkie zwykłe zasady nieorganiczne lub organiczne. Należą tu korzystnie wodorki, wodorotlenki, amidki, alkoholany, octany, fluorki, fosforany, węglany lub wodorowęglany metali ziem alkalicznych lub metali alkalicznych, jak np. wodorek sodu, amidek sodu, diizopropyloamidek litu, metanolan sodu, etanolan sodu, tert-butanolan potasu, wodorotlenek sodu, wodorotlenek potasu, octan sodu, fosforan sodu, fosforan potasu, fluorek potasu, fluorek cezu, węglan sodu, węglan potasu, wodorowęglan potasu, wodorowęglan sodu lub węglan cezu oraz trzeciorzędowe aminy, jak trimetyloamina, trietyloamina, tributyloamina, Ν,Ν-dimetyloanilina, N,N8

PL 215 623 B1

-dimetylobenzyloamina, pirydyna, N-metylopiperydyna, N-metylomorfolina, Ν,Ν-dimetyloaminopirydyna, diazabicyklooktan (DABCO), diazabicyklononen (DBN) lub diazabicykloundecen (DBU).

Zgodne z wynalazkiem sposoby b) i c) przeprowadza się w obecności katalizatora, jak np. soli lub kompleksu palladu. Bierze się tu pod uwagę korzystnie chlorek palladu, octan palladu, tetrakis(trifenylofosfmo)pallad, dichlorek bis(trifenylofosfino)palladu lub chlorek 1,1'-bis(difenylofosfino)ferrocenopalladu(II).

Kompleks palladu można także wytwarzać w mieszaninie reakcyjnej , w ten sposób, że do reakcji dodaje się oddzielnie sól palladu i ligand kompleksu, taki jak np. trietylofosfan, tri-tert-butylofosfan, tricykloheksylofosfan, 2-(dicykloheksylofosfano)bifenyl, 2-(di-tert-butylofosfano)bifenyl, 2-(dicykloheksylofosfano)-2'-(N,N-dimetyloamino)bifenyl, trifenylofosfan, tris-(o-tolilo)fosfan, 3-(difenylofosfino)benzenosulfonian sodu, tris-2-(metoksyfenylo)fosfan, 2,2'-bis(difenylofosfano)-1,1'-binaftyl, 1,4-bis(difenylofosfano)butan, 1,2-bis(difenylofosfano)etan, 1,4-bis(dicykloheksylofosfano) butan, 1,2-bis(dicykloheksylofosfano)etan, 2-(dicykloheksylofosfano)-2'-(N,N-dimetyloamino)bifenyl, bis(difenylofosfino)ferrocen lub fosforyn tris(2,4-tert-butylofenylu).

Do przeprowadzenia zgodnego z wynalazkiem sposobu b) w celu wytworzenia związków o wzorze I, na mol chlorowcotiazolokarboksyanilidu o wzorze IV na ogół stosuje się 1 do 15 moli, korzystnie 2 do 8 moli kwasu boronowego o wzorze V. Przerób mieszaniny reakcyjnej odbywa sie zwykłymi metodami.

Do przeprowadzenia zgodnego z wynalazkiem sposobu c) w celu wytworzenia związków o wzorze I na mol pochodnej kwasu tiazolokarboksyanilido-boronowego o wzorze VI stosuje się na ogół 1 do 15 moli, korzystnie 2 do 8 moli pochodnej chlorowcobenzenu o wzorze VII. Mieszaninę reakcyjną przerabia się zwykłymi metodami.

Zgodne z wynalazkiem sposoby a), b), c) i d) przeprowadza się zazwyczaj pod normalnym ciśnieniem. Jednakże możliwe jest również prowadzenie reakcji pod zwiększonym lub zmniejszonym ciśnieniem wynoszącym na ogół 0,1 do 10 barów (10 do 1000 kPa).

Zgodne z wynalazkiem substancje wykazują silne działanie mikrobójcze i można je stosować do zwalczania niepożądanych mikroorganizmów, jak grzybów i bakterii, w ochronie roślin oraz w ochronie materiałów.

Środki grzybobójcze można stosować w ochronie roślin do zwalczania Plasmodiophoromycetes, Oomycetes, Chytridiomycetes, Zygomycetes, Ascomycetes, Basid iomycetes i Deuteromycetes.

Środki bakteriobójcze można stosować w ochronie roślin do zwalczania Pseudomonadaceae,

Rhizobiaceae, Enterobacteriaceae, Corynebacteriaceae i Streptomycetaceae.

Przykładowo, ale nie ograniczając, można wymienić niektóre zarazki schorzeń grzybiczych i bakteryjnych, należące do wymienionych pojęć - nadrzędnych.

Są to:

gatunki Xanthomonas, jak np. Xanthomonas campestris pv. oryzae; gatunki Pseudomonas, jak np. Pseudomonas syringae pv. lachrymans; gatunki Erwinia, np. Erwinia amylovora;

gatunki Pythium, jak np. Pythium ultimum; gatunki Phytophthora, jak np. Phytophthora infestans;

gatunki Pseudoperonospora, jak np. Pseudoperonospora humuli lub Pseudoperonospora cubensis;

gatunki Plasmopara, jak np. Plasmopara viticola;

gatunki Bremia, jak np. Bremia lactucae;

gatunki Peronospora, jak np. Peronospora pisi lub P. brassicae;

gatunki Erisiphe, jak np. Erysiphe graminis;

gatunki Sphaerotheca, jak np. Sphaerotheca fuliginea;

gatunki Podosphaera, jak np. Podosphaera leucotricha;

gatunki Venturia, jak np. Venturia inaequalis;

gatunki Pyrenophora, jak np. Pyrenophora teres lub P. graminea (stadium konidialne: Drechslera, syn.: Helminthosporium);

gatunki Cochliobolus, jak np. Cochliobolus sativus (stadium konidialne: Drechslera, syn.: Helminthosporium);

gatunki Uromyces, jak np. Uromyces appendiculatus; gatunki Puccinia, jak np. Puccinia recondita; gatunki Sclerotinia, jak np. Sclerotinia sclerotiorum; gatunki Tilletia, jak np. Tilletia caries;

PL 215 623 B1 gatunki Ustilago, jak np. Ustilago nuda lub Ustilago avenae; gatunki Pellicularia, jak np. Pellicularia sasakii; gatunki Pyricularia, jak np. Pyricularia oryzae; gatunki Fusarium, jak np. Fusarium culmorum; gatunki Botrytis, jak np. Botrytis cinerea;

gatunki Septoria, jak np. Septoria nodorum;

gatunki Leptosphaeria, jak np. Leptosphaeria nodorum;

gatunki Cercospora, jak np. Cercospora canescens;

gatunki Alternaria, jak np. Alternaria brassicae;

gatunki Pseudocercosporella, jak np. Pseudocercosporella herpotrichoides.

Zgodne z wynalazkiem substancje czynne wykazują również silne działanie wzmacniające rośliny. Dzięki temu nadają się one do uruchomienia właściwych roślinom sił obronnych przeciwko porażeniu przez niepożądane mikroorganizmy.

Przez substancje wzmacniające rośliny (wzbudzające odporność) w omawianym opisie rozumie się substancje, które zdolne są do stymulowania układu obronnego roślin tak, że potraktowane rośliny przy następnym zakażeniu niepożądanymi mikroorganizmami wykazują znaczną odporność wobec tych mikroorganizmów.

Przez niepożądane mikroorganizmy w omawianym przypadku należy rozumieć fitopatogenne grzyby, bakterie i wirusy. Zatem zgodne z wynalazkiem substancje można stosować w tym celu, aby przez pewien okres po traktowaniu chronić rośliny przed zakażeniem przez wymienione szkodliwe zarazki. Okres, w ciągu którego działa ochrona, rozciąga się na ogół od 1 do 10 dni, zwłaszcza 1 do 7 dni po traktowaniu roślin substancjami czynnymi.

Dobra tolerancja substancji czynnych przez rośliny w stężeniach niezbędnych do zwalczenia chorób roślin pozwala na traktowanie nadziemnych części roślin, materiału sadzonkowego i siewnego oraz gleby.

Zgodne z wynalazkiem substancje czynne przydatne są także do zwiększania plonów. Poza tym są one mniej toksyczne i dobrze tolerowane przez rośliny.

Zgodne z wynalazkiem substancje czynne można stosować ewentualnie w pewnych stężeniach i użytych ilościach także jako środki chwastobójcze, do wpływania na wzrost roślin oraz do zwalczania szkodników zwierzęcych. Można je stosować ewentualnie również jako półprodukty i produkty wyjściowe do syntezy dalszych substancji czynnych.

Zgodnie z wynalazkiem można traktować wszystkie rośliny i części roślin. Przy tym przez rośliny rozumie się wszystkie rośliny i populacje roślin, jak pożądane i niepożądane rośliny dzikie lub rośliny uprawne, łącznie z roślinami uprawnymi, występującymi naturalnie. Rośliny uprawne mogą stanowić rośliny, które można otrzymać konwencjonalnymi metodami uprawy i optymalizacji lub metodami biotechnologicznymi oraz metodami inżynierii genetycznej lub kombinacjami tych metod, łącznie z transgenicznymi roślinami i łącznie z odmianami roślin chronionymi lub niechronionymi przez prawo ochrony gatunku. Przez części roślin należy rozumieć wszystkie nadziemne i podziemne części oraz narządy roślin, takie jak pęd, liść, kwiat i korzeń, przy czym przykładowo podane są liście, igły, łodygi, pnie, kwiaty, owocniki, owoce i nasiona jak również korzenie, bulwy i kłącza. Do części roślin należy także zebrany plon oraz wegetatywny i generatywny materiał do rozmnażania, np. sadzonki, bulwy, kłącza, odkłady poziome i nasiona.

Zgodne z wynalazkiem traktowanie roślin i części roślin substancjami czynnymi przeprowadza się wprost na nie lub działa na ich otoczenie, biotop albo na przestrzeń magazynową, zwykłymi metodami traktowania, np. przez zanurzanie, opryskiwanie, parowanie, zamgławianie, rozsiewanie, smarowanie, a w przypadku materiału służącego do rozmnażania, zwłaszcza nasion, poza tym przez stosowanie jedno- lub wielowarstwowych otoczek.

W dziedzinie ochrony materiałów zgodne z wynalazkiem substancje można stosować do ochrony technicznych materiałów przeciw zaatakowaniu i zniszczeniu przez niepożądane mikroorganizmy.

Jako materiały techniczne w omawianym kontekście określa się materiały nieożywione przygotowane do stosowania w technice. Jako materiały techniczne, które można chronić za pomocą zgodnych z wynalazkiem substancji czynnych przed mikrobiologicznymi zmianami lub rozkładem, wymienia się środki klejące, kleje, papier i karton, tekstylia, skórę, drewno, środki powłokowe i artykuły z tworzyw sztucznych, środki chłodząco-smarujące i inne materiały, które mogą być zaatakowane lub rozłożone przez mikroorganizmy. Jako chronione materiały wymienia się również części urządzeń produkcyjnych, np. obiegi wody chłodzącej, które mogą ulec uszkodzeniu wskutek rozmnażania się mikroor10

PL 215 623 B1 ganizmów. W ramach omawianego wynalazku jako materiały techniczne wymienia się przede wszystkim środki klejące, kleje, papier i karton, skórę, drewno, środki powłokowe, środki chłodząco-smarujące i ciecze przenoszące ciepło, a zwłaszcza szczególnie drewno.

Jako mikroorganizmy, które mogą powodować rozkład lub zmianę materiałów technicznych, wymienia się np. bakterie, grzyby, drożdże, glony i organizmy śluzowe. Zgodne z wynalazkiem substancje czynne działają szczególnie przeciwko grzybom, zwłaszcza przeciwko pleśniakom, grzybom przebarwiającym i rozkładającym drewno (Basidiomyceten) oraz przeciwko organizmom śluzowym i glonom.

Przykładowo wymienia się mikroorganizmy następujących gatunków:

Alternaria, jak Alternaria tenuis,

Aspergillus, jak Aspergillus niger,

Chaetomium, jak Chaetomium globosum,

Coniophora, jak Coniophora puetana,

Lentinus, jak Lentinus tigrinus,

Penicillium, jak Penicillium glaucum,

Polyporus, jak Polyporus versicolor,

Aureobasidium, jak Aureobasidium pullulans,

Sclerophoma, jak Sclerophoma pityophila,

Trichoderma, jak Trichoderma viride,

Escherichia, jak Escherichia coli,

Pseudomonas, jak Pseudomonas aeruginosa,

Staphylococcus, jak Staphylococcus aureus.

Zależnie od odpowiednich właściwości fizycznych i/lub chemicznych substancje czynne można przeprowadzać w zwykłe preparaty, takie jak roztwory, emulsje, zawiesiny, proszki, pianki, pasty, granulaty, aerozole, drobne kapsułki w substancjach polimerycznych i w masach powłokowych do nasion, a także preparaty ULV do mgławicowego rozpylania na zimno i ciepło.

Preparaty te wytwarza się w znany sposób, np. przez zmieszanie substancji czynnych z rozcieńczalnikami, a więc ciekłymi rozpuszczalnikami, znajdującymi się pod ciśnieniem skroplonymi gazami i/lub stałymi nośnikami, ewentualnie z zastosowaniem środków powierzchniowo czynnych, takich jak emulgatory i/lub dyspergatory, i/lub środki pianotwórcze. W przypadku użycia wody jako rozcieńczalnika można stosować również np. rozpuszczalniki organiczne jako rozpuszczalniki pomocnicze. Jako ciekłe rozpuszczalniki w rachubę wchodzą zasadniczo związki aromatyczne, takie jak ksylen, toluen lub alkilonaftaleny, chlorowane związki aromatyczne lub chlorowane węglowodory alifatyczne, jak chlorobenzeny, chloroetyleny lub chlorek metylenu, węglowodory alifatyczne, jak cykloheksan lub parafiny, np. frakcje ropy naftowej, alkohole, jak butanol lub glikol oraz ich etery i estry, ketony, jak aceton, keton metylowo-etylowy, keton metylowo-izobutylowy lub cykloheksanon, rozpuszczalniki silnie polarne, jak dimetyloformamid i dimetylosulfotlenek oraz woda. Jako skroplone gazowe rozcieńczalniki lub nośniki wymienia się ciecze, które w normalnej temperaturze i pod normalnym ciśnieniem są gazami, np. propelenty aerozolowe, jak chlorowcowęglowodory oraz butan, propan, azot i ditlenek węgla. Jako stałe nośniki bierze się pod uwagę np. naturalne mączki mineralne, takie jak kaoliny, korund, talk, kreda, kwarc, atapulgit, montmorylonit albo ziemia okrzemkowa, oraz syntetyczne mączki mineralne, jak kwas krzemowy o wysokim stopniu dyspersji, tlenek glinu i krzemiany. Jako stałe nośniki dla granulatów wymienia się przykładowo pokruszone i frakcjonowane minerały naturalne, jak kalcyt, marmur, pumeks, sepiolit, dolomit oraz syntetyczne granulaty z nieorganicznych i organicznych mączek i granulaty z materiału organicznego, takiego jak trociny, łupiny orzechów kokosowych, kolby kukurydzy i łodygi tytoniu. Jako emulgatory i/lub środki pianotwórcze można stosować, np. niejonowe i anionowe emulgatory, takie jak estry polioksyetylenu i kwasów tłuszczowych, etery polioksyetylenu i alkoholi tłuszczowych, np. etery alkiloarylowo-poliglikolowe, alkilosulfoniany, alkilo siarczany, arylosulfoniany oraz hydrolizaty białek. Jako dyspergatory stosuje się np. ligninowe ługi posiarczynowe i metylocelulozę.

Do preparatów można dodawać środki zwiększające przyczepność, takie jak karboksymetyloceluloza, polimery naturalne i syntetyczne, sproszkowane, ziarniste lub w postaci lateksu, jak gumę arabską, polialkohol winylowy, polioctan winylu oraz naturalne fosfolipidy, jak kefaliny i lecytyny, jak też syntetyczne fosfolipidy. Jako dalsze dodatki można stosować oleje mineralne i roślinne.

PL 215 623 B1

Można też dodawać barwniki, jak nieorganiczne pigmenty, np. tlenek żelaza, tlenek tytanu, błękit żelazawocyjanowy, i barwniki organiczne, jak barwniki alizarynowe, azowe i metaloftalocyjaninowe oraz śladowe substancje odżywcze, jak sole żelaza, manganu, boru, miedzi, kobaltu, molibdenu i cynku.

Preparaty zawierają na ogół 0,1 do 95% wagowych substancji czynnej, korzystnie 0,5 do 90% wagowych.

Zgodne z wynalazkiem substancje czynne można stosować jako takie lub w postaci preparatów, również w mieszaninie ze znanymi substancjami grzybobójczymi, bakteriobójczymi, roztoczobójczymi, nicieniobójczymi lub owadobójczymi, dzięki czemu można na przykład rozszerzać spektrum działania lub zapobiegać rozwijaniu się odporności. Przy tym w wielu przypadkach uzyskuje się efekty synergiczne, to znaczy skuteczność mieszaniny jest większa niż skuteczność poszczególnych składników.

Jako składniki mieszanin w rachubę wchodzą przykładowo następujące związki:

Substancje grzybobójcze, takie jak:

aldimorf, ampropylfos, ampropylfos-potas, andoprim, anilazyna, azakonazol, azoksystrobina, benalaksyl, benodanil, benomyl, benzamakryl, benzamakryl-izobutyl, bialafos, binapakryl, bifenyl, bitertanol, blastycydyna-S, bromukonazol, bupirymat, butiobat, polisiarczek wapnia, kapropamid, kapsymycyna, kaptafol, kaptan, karbendazym, karboksyna, karwon, chinometionat (Quinomethionat), chlobentiazol, chlorofenazol, chloroneb, chloropikryna, chlorotalonil, chlozolinat, klozylakon, kufraneb, cymoksanil, cyprokonazol, cyprodynil, cyprofuram, debakarb, dichlorofen, diklobutrazol, diklofluanid, diklomezyna, dikloran, dietofencarb, difenokonazol, dimetyrymol, dimetomorf, dinikonazol, dinikonazol-M, dinokap, difenyloamina, dipirytion, ditalimfos, ditianon, dodemorf, dodyna, drazoksolon, edifenfos, epoksykonazol, etakonazol, etyrymol, etridiazol, famoksadon, fenapanil, fenarymol, fenbukonazol, fenfuram, fenheksamid, fenitropan, fenpiklonil, fenpropidyna, fenpropimorf, octan fentynu, wodorotlenek fentynu, ferbam, ferimzon, fluazynam, flumetower, fluoromid, fluchinkonazol, flurprimidol, flusilazol, flusulfamid, flutolanil, flutriafol, folpet, fosetyl-glin, fosetyl-sód, ftalid, fuberidazol, furalaksyl, furametpir, furkarbonil, furkonazol, furkonazolcis, furmecykloks, guazatyna, heksachlorobenzen, heksakonazol, hymeksazol, imazalil, imibenkonazol, iminooktadyna, albesilan iminooktadyny, trioctan iminooktadyny, jodokarb, ipkonazol, iprobenfos (IBP), iprodion, iprowalikarb, irumamycyna, izoprotiolan, izowaledion, kasugamycyna, krezoksym-metyl, preparaty miedziowe, takie jak wodorotlenek miedzi, naftenian miedzi, tlenochlorek miedzi, siarczan miedzi, tlenek miedzi, Cu-oksyna i mieszanina Bordeaux, mankoper, mankozeb, maneb, meferimzon, mepanipirym, mepronil, metalaksyl, metkonazol, metasulfokarb, metfuroksam, metiram, metomeklam, metsulfowaks, mildiomycyna, myklobutanil, myklozolina, dimetyloditiokarbaminian niklu, nitrotal-izopropyl, nuarymol, ofurace, oksadiksyl, oksamokarb, kwas oksolinowy, oksykarboksym, oksyfentiina, paklobutrazol, perfurazoat, penkonazol, pencykuron, fosdifen, pikoksystrobina, pimarycyna, piperalina, polioksyna, polioksorym, probenazol, prochloraz, procymidon, propamokarb, propanozyn-sód, propikonazol, propineb, piraklostrobina, pirazofos, piryfenoks, pirymetanil, pirochiIon, piroksyfur, chinkonazol, chintocen (PCNB), chinoksyfen, siarka i preparaty siarki, spiroksamina, tebukonazol, tekloftalam, teknazen, tetcyklacis, tetrakonazol, tiabendazol, ticyofen, tifluzamid, tiofanat-metyl, tiram, tioksymid, tolklofos-metyl, toliloiluanid, triadimefon, triadimenol, triazobutyl, triazoksyd, trichlamid, tricyklazol, tridemorf, trifloksystrobina, triflumizol, triforina, tritykonazol, unikonazol, walidamycyna A, winklozolina, winikonazol, zarilamid, zineb, ziram oraz Dagger G,

OK-8705,

OK-8801, α-(1,1 -dimetyloetylo)-p-(2-fenoksyety lo)-1 H-1,2,4-triazolo-1-etanol, a-(2,4-dichlorofenylo)-3-fluoro-3-propylo-1 H-1,2,4-triazolo-1-etanol, a-(2,4-dichlorofenylo)-3-metoksy-a-metylo-1 H-1,2,4-triazolo-1-etanol,

PL 215 623 B1 a-(5-metylo-1,3-dioksan-5-ylo)-3-[[4-(trifluorometylo)fenylo]metyleno]-1 H-1,2,4-triazolo-1-etanol, (5RS,6RS)-6-hydroksy-2,2,7,7-tetrametylo-5-(1H-1,2,4-triazol-1-ilo)-3-oktanon, (E)-a-(metoksyimino)-N-metylo-2-fenoksyfenyloacetamid,

O-(fenylometylo)oksym 1-(2,4-dichlorofenylo)-2-(1H-1,2,4-triazol-1-ilo)etanonu,

1-(2-metylo-1-naftalenylo)-1H-pirolo-2,5-dion,

1-(3,5-dichlorofenylo)-3-(2-propenylo)-2,5-pirolidynodion,

1-[(dijodometylo)sulfonylo]-4-metylobenzen,

1-[[2-(2,4-dichlorofenylo)-1,3-dioksolan-2-ylo]metylo]-1H-imidazol,

1-[[2-(4-chlorofenylo)-3-fenylooksiranylo]metylo]-1H-1,2,4-triazol,

1-[1-[2-[(2,4-dichlorofenylo)metoksy]fenylo]etenylo]-1H-imidazol,

1- metylo-5-nonylo-2-fenylometylo-3-pirolidynol,

2',6'-dibromo-2-metylo-4'-trifluorometoksy-4'-trifluorometylo-1,3-tiazolo-5-karboksyanilid, tiocyjanian 2,6-dichloro-5-metylotio-4-pirymidynylu,

2.6- dichloro-N-(4-trifluorometylobenzylo)benzamid,

2.6- dichloro-N-[[4-(trifluorometylo)fenylo]metylo]benzamid,

2- (2,3,3-trijodo-2-propenylo)-2H-tetrazol,

2-[(1-metyloetylo)sulfonylo]-5-trichlorometylo-1,3,4-tiadiazol,

2-[[6-dezoksy-4-O-(4-O-metylo-3-D-glikopiranozylo)-a-D-glukopiranozylo]amino]-4-metoksy-1H-pirolo[2,3-d]pirymidyno-5-karbonitryl,

2-aminobutan,

2-bromo-2-(bromometylo)pentanodinitryl,

2-chloro-N-(2,3-dihydro-1,1,3-trimetylo-1H-inden-4-ylo)-3-pirydynokarboksyamid,

2-chloro-N-(2,6-dimetylofenylo)-N-(izotiocyjanianometylo)acetamid,

2- fenylofenol (OPP),

3.4- dichloro-1-[4-(difluorometoksy)fenylo]-1H-pirolo-2,5-dion,

3.5- dichloro-N-[cyjano-[(1-metylo-2-propynylo)oksy]metylo]benzamid,

3- (1,1-dimetylopropylo-1-okso-1H-indeno-2-karbonitryl,

3- [2-(4-chlorofenylo)-5-etoksy-3-izoksazolidynylo]pirydyna,

4- chloro-2-cyjano-N,N-dimetylo-5-(4-metylofenylo)-1H-imidazolo-1-sulfonamid,

4-metylo-tetrazolo[1,5-a]chinazolin-5(4H)-on, siarczan 8-hydroksychinoliny,

2- [(fenyloamino)karbonylo]hydrazyd kwasu 9H-ksanteno-9-karboksylowego,

3- metylo-4-[(3-metylobenzoilo)oksy]-2,5-tiofenodikarboksylan bis(1-metyloetylu), cis-1-(4-chlorofenylo)-2-(1H-1,2,4-triazol-1-ilo)cykloheptanol, chlorowodorek cis-4-[3-[4-(1,1-dimetylopropylo)fenylo-2-metylopropylo]-2,6-dimetylomorfoliny, [(4-chlorofenylo)azo]cyjanooctan etylu, wodorowęglan potasu, sól sodowa metanotetratiolu,

1-(2,3-dihydro-2,2-dimetylo-1H-inden-1-ylo)-1H-imidazolo-5-karboksylan metylu,

N-(2,6-dimetylofenylo)-N-(5-izoksazolilokarbonylo)-D,L-alaninian metylu,

N-(chloroacetylo)-N-(2,6-dimetylofenylo)-DL-alaninian metylu,

N-(2,6-dimetylofenylo)-2-metoksy-N-(tetrahydro-2-okso-3-furanylo)acetamid,

N-(2,6-dimetylofenylo)-2-metoksy-N-(tetrahydro-2-okso-3-tienylo)acetamid,

N-(2-chloro-4-nitrofenylo)-4-metylo-3-nitrobenzenosulfonamid,

N-(4-cykloheksylofenylo)-1,4,5,6-tetrahydro-2-pirymidynoamina,

N-(4-heksylofenylo)-1,4,5,6-tetrahydro-2-pirymidynoamina,

N-(5-chloro-2-metylofenylo)-2-metoksy-N-(2-okso-3-oksazolidynylo)acetamid,

N-(6-metoksy)-3-pirydylo)-cyklopropanokarboksyamid,

N-[2,2,2-trichloro-1-[(chloroacetylo)amino]etylo]benzamid, N-[3-chloro-4,5-bis(2-propynyloksy)fenylo]-N'-metoksymetanoimidoamid, sól sodowa N-formylo-N-hydroksy-DL-alaniny,

[2-dipropyloamino-2-oksoetylo]etylofosforoamidotiolan Ο,Ο-dietylu, fenylopropylofosforoamidotiolan O-metylo-S-fenylu,

1,2,3-benzotiadiazolo-7-karbotiolan S-metylu, spiro[2H]-1-benzopirano-2,1'-(3'H]izobenzofuran-3'-on,

4- [3,4-dimetoksyfenylo-3-(4-fluorofenylo)akryloilo]morfolina.

PL 215 623 B1

Substancje bakteriobójcze:

bronopol, dichlorofen, nitrapiryna, dimetyloditiokarbaminian niklu, kasugamycyna, oktilinon, kwas furanokarboksylowy, oksytetracyklina, probenazol, streptomycyna, tekloftalam, siarczan miedzi oraz inne preparaty miedzi.

Substancje owadobójcze/roztoczobójcze/nicieniobójcze abamektyna, acefat, acetamipryd, akrynatryna, alanykarb, aldikarb, aldoksykarb, alfa-cypermetryna, alfametryna, amitraz, awermektyna, AZ 60541, azadirachtyna, azametyfos, azynfos A, azynfos M, azocyklotyna, Bacillus popilliae, Bacillus sphaericus, Bacillus subtilis, Baccillus thuringiensis, bakulowiren, Beauveria bassiana, Beauveria tenella, bendiokarb, benfurakarb, bensultap, benzoksymat, betacyflutryna, bifenazat, bifentryna, bioetanometryna, biopermetryna, bistrifluron, BPMC, bromofos A, bufenkarb, buprofezyna, butatiofos, butokarboksym, butylopirydaben, kadusafos, karbaryl, karbofuran, karbofenotion, karbosulfan, kartap, chloetokarb, chloroetoksyfos, chlorofenapir, chlorofenwinfos, chlorofluazuron, chloromefos, chloropiryfos, chloropiryfos M, chlowaportryna, chromafenozyd, cis-resmetryna, cis-permetryna, klocytryna, kloetokarb, klofentezyna, klotianidyna, cyjanofos, cyklopren, cykloprotryna, cyflutryna, cyhalotryna, cyheksatyna, cypermetryna, cyromazyna, deltametryna, demeton M, demeton S, metylo-demeton S, diafentiuron, diazynon, dichlorwos, dikofol, diflubenzuron, dimetoat, dimetylowinfos, diofenolan, disulfoton, dokusat-sód, dofenapin, eflusilanat, emamektyna, empentryna, endosulfan, Entomophthora spp., esfenwalerat, etiofenkarb, etion, etoprofos, etofenproks, etoksazol, etrimfos, fenamifos, fenazachin, tlenek fenbutytanu, fenitrotion, fenotiokarb, fenoksakrym, fenoksykarb, fenopropatryna, fenpirad, fenpirytryna, fenpiroksymat, fenwalerat, fipronil, fluazuron, flubrocytrynat, flucykloksuron, flucytrynat, flufenoksuron, flumetryna, flutenzyn, fluwalinat, fonofos, fosmetilan, fostiazat, fubfenproks, furatiokarb, wirusy granulozy, halofenozyd, HCH, heptenofos, heksaflumuron, heksytiazoks, hydropren, imidaklopryd, indoksakarb, izazofos, izofenfos, izoksation, iwermektyna, wirusy o jądrach wielościennych, lambda-cyhalotryna, lufenuron, malation, mekarbam, metaldehyd, metamidofos, Metharhizium anisopliae, Metharhizium flavoviride, metidation, metiokarb, metopren, metomyl, metoksyfenozyd, metolkarb, metoksadiazon, mewinfos, milbemektyna, milbemycyna, monokrotofos, naled, nitenpiram, nitiazyna, nowaluron, ometoat, oksamyl, oksydemeton M,

Paecilomyces fumosoroseus, paration A, paration M, permetryna, fentoat, forat, fosalon, fosmet, fosfamidon, foksym, pirymikarb, pirymifos A, pirymifos M, profenofos, promekarb, propargit, propoksur, protiofos, protoat, pimetrozyna, piraklofos, piresmetryna, piretrum, pirydaben, pirydation, pirymidifen, piryproksyfen, chinalfos, ribawiryna, salition, sebufos, silafluofen, spinosad, spirodiklofen, sulfotep, sulprofos, tau-fluwalinat, tebufenozyd, tebufenpirad, tebupirymifos, teflubenzuron, teflutryna, temefos, temiwinfos, terbufos, tetrachlorowinfos, tetradifon, teta-cypermetryna, tiaklopryd, tiametoksam, tiapronil, tiatrifos, wodoroszczawian tiocyklamu, tiodikarb, tiofanoks, thuringiensyna, tralocytryna, tralometryna, triaraten, triazamat, triazofos, triazuron, trichlofenidyna, trichlorofon, triflumuron, trimetakarb, wamidotion, waniliprol, Verticillium lecanii,

YI 5302, zeta-cypermetryna, zolaprofos,

2,2-dimetylocyklopropanokarboksylan (1R-cis)-5-fenylometylo-3-furanylo]metylo-3-[(dihydro-2-okso-3(2H)-furanylideno)metylu],

2,2,3,3-tetrametylocyklopropanokarboksylan 3-fenoksyfenylometylu,

1-[(2-chloro-5-tiazolilo)metylo]tetrahydro-3,5-dimetylo-N-nitro-1,3,5-triazyno-2(1H)-imina,

2-(2-chloro-6-fluorofenylo)-4-[4-1,1-dimetyloetylo)fenylo]-4,5-dihydrooksazol,

2-(acetyloksy)-3-dodecylo-1,4-naftalenodion,

2-chloro-N-[[[4-(1-fenyloetoksy)fenylo]amino]karbonylo]benzamid,

PL 215 623 B1

2-chloro-N-[[[4-(2,2-dichloro-1,1-difluoroetoksy)fenylo]amino]karbonylo]benzamid, propylokarbaminian 3-metylofenylu,

4-[4-(4-etoksyfenylo)-4-metylopentylo]-l1-fluoro-2-fenoksybenzen,

4-chloro-2-(1,1-dimetyloetylo)-5-[[2-(2,6-dimetylo-4-fenoksyfenoksy)etylo]tio]-3(2H)-pirydazynon,

4-chloro-2-(2-chloro-2-metylopropylo)-5-[(6-jodo-3-pirydylo)metoksy]-3(2H)-pirydazynon,

4-chloro-5-[(6-chloro-3-pirydylo)metoksy]-2-(3,4-dichlorofenylo)-3(2H)-pirydazynon,

Bacillus thuringiensis szczep EG-2348,

2-benzoilo-1-(1,1-dimetyloetylo)hydrazyd kwasu benzoesowego, ester 2,2-dimetylo-3-(2,4-dichlorofenylo)-2-okso-1-oksaspiro[4,5]dec-3-en-4-ylowy kwasu butanowego,

[3-[(6-chloro-3-pirydylo)metylo]-2-tiazolidynylideno]cyjanamid, dihydro-2-nitrometyleno-2H-1,3-tiazyno-3(4H)-karboksyaldehyd, [2-[[1,6-dihydro-6-okso-1-fenylometylo-4-pirydazynylo]oksy]etylo]karbaminian etylu, N-(3,4,4-trifluoro-1-okso-3-butenylo)glicyna,

N-(4-chlorofenylo)-3-[4-(difluorometoksy)fenylo]-4,5-dihydro-4-fenylo-1H-pirazolo-1-karboksyamid,

N-[(2-chloro-5-tiazolilo)metylo]-N'-metylo-N-nitroguanidyna,

N-metylo-N'-(1-metylo-2-propenylo)-1,2-hydrazynodikarbotioamid,

N-metylo-N'-2-propenylo-1,2-hydrazynodikarbotioamid,

[2-dipropyloamino-2-oksoetylo]etylofosforoamidotiolan Ο,Ο-dietylu,

N-cyjanometylo-4-trifluorometylonikotynamid,

3,5-dichloro-1-(3,3-dichloro-2-propenyloksy)-4-[3-(5-trifluorometylopirydyn-2-yloksy)propoksy]benzen.

Możliwa jest również mieszanina z innymi znanymi substancjami czynnymi, jak środkami chwastobójczymi lub z nawozami i regulatorami wzrostu.

Zgodne z wynalazkiem związki o wzorze I wykazują poza tym bardzo dobre działania przeciwgrzybicze. Posiadają one bardzo szerokie spektrum działania przeciwgrzybiczego, zwłaszcza przeciw grzybicom skóry i drożdżakom, pleśni i grzybom dwufazowym, np. przeciw gatunkom Candida, jak Candida albicans, Candida glabrata, oraz przeciw Epidermophyton floccosum, gatunkom Aspergillus, jak Aspergillus niger i Aspergillus fumigatus, gatunkom Trichophyton, jak Trichophyton mentagrophytes, gatunkom Microsporon, jak Microsporon canis i audouinii. Wyliczenie tych grzybów w żadnym razie nie stanowi ograniczenia wykrywalnego spektrum grzybiczego, lecz ma tylko charakter objaśniający.

Substancje czynne można stosować jako takie, w postaci preparatów albo sporządzonych z nich gotowych form użytkowych, jak gotowych do zastosowania roztworów, zawiesin, proszków zwilżalnych, past, proszków rozpuszczalnych, środków do opylania i granulatów. Stosowanie przeprowadza się w zwykły sposób, np. przez podlewanie, opryskiwanie, rozpylanie, rozsypywanie, opylanie, spienianie, powlekanie itd. Poza tym kompozycję substancji czynnych można nanosić metodą ultramałoobjętościową albo preparat substancji czynnej lub samą substancję czynną wstrzykuje się do gleby. Można także traktować materiał siewny roślin.

W przypadku użycia zgodnych z wynalazkiem substancji czynnych jako środków grzybobójczych stosowane ilości mogą zmieniać się w większym zakresie, zależnie od sposobu stosowania. W celu traktowania części roślin substancje czynne stosuje się na ogół w ilościach wynoszących 0,1 do 10,000 g/ha, korzystnie 10 do 1,000 g/ha.

W przypadku traktowania materiału siewnego substancję czynną stosuje się na ogół w ilościach wynoszących 0,001 do 50 g na kilogram materiału siewnego, korzystnie 0,01 do 10 g na kilogram materiału siewnego. Natomiast do traktowania gleby stosowane ilości substancji czynnych wynoszą na ogół 0,1 do 10,000 g/ha, korzystnie 1 do 5,000 g/ha.

Jak już wyżej wspomniano, zgodnie z wynalazkiem można traktować wszystkie rośliny oraz ich części. W korzystnej postaci wykonania traktuje się występujące dziko albo otrzymane konwencjonalnymi biologicznymi metodami uprawy, jak w wyniku krzyżowania albo przez fuzję protoplastów, gatunki i odmiany roślin oraz ich części. W dalszej korzystnej postaci wykonania traktuje się transgeniczne rośliny i odmiany roślin, które otrzymano techniką inżynierii genetycznej, ewentualnie w połączeniu z konwencjonalnymi metodami (Genetic Modified Organisms) oraz ich części. Pojęcie części względnie części roślin objaśniono powyżej.

Szczególnie korzystnie według wynalazku traktuje się rośliny odmian każdorazowo znajdujących się w handlu albo w użyciu. Przez odmiany roślin rozumie się rośliny z nowymi właściwoPL 215 623 B1 ściami (Traits), które otrzymano zarówno przez konwencjonalną uprawę, przez mutagenezę albo rekombinowanymi technikami DNA. Mogą to być odmiany, rasy, bio- i genotypy.

Zależnie od gatunków względnie odmian roślin, ich stanowiska oraz warunków wzrostu (gleba, klimat, okres wegetacji, odżywianie), w wyniku traktowania według wynalazku mogą występować ponadaddytywne (synergiczne) efekty. To umożliwia przykładowo stosowanie mniejszych ilości i/lub rozszerzenie spektrum działania, i/lub wzmocnienie działania stosowanych zgodnie z wynalazkiem substancji oraz środków, dalej lepszy wzrost roślin, zwiększoną tolerancję wobec wysokich i niskich temperatur, zwiększoną tolerancję wobec suszy albo wobec soli zawartej w wodzie względnie w glebie, zwiększoną wydajność kwitnienia, ułatwione zbiory, przyspieszenie dojrzewania, większe zbiory, wyższą jakość i/albo większą wartość odżywczą zebranych plonów, większą zdolność przechowalniczą i/albo obrabialność plonów, przy czym przekracza to właściwie oczekiwane efekty.

Do korzystnych traktowanych zgodnie z wynalazkiem transgenicznych (otrzymanych techniką inżynierii genetycznej) roślin względnie odmian roślin należą wszystkie rośliny, które otrzymano w wyniku modyfikacji techniką inżynierii genetycznej genetycznego materiału, który nadaje tym roślinom szczególnie korzystne, cenne właściwości (Tra its). Przykłady takich właściwości stanowią lepszy wzrost roślin, zwiększona tolerancja wobec wysokich i niskich temperatur, zwiększona tolerancja wobec suszy lub wobec soli zawartej w wodzie względnie w glebie, zwiększona wydajność kwitnienia, ułatwiony zbiór, przyspieszenie dojrzewania, większe zbiory, wyższa jakość i/lub większa wartość odżywcza zebranych plonów, większa zdolność przechowalnicza i/lub obrabialność plonów.

Dalszymi i szczególnie uwydatnionymi przykładami takich właściwości są podwyższona obrona roślin przed zwierzęcymi i mikrobiologicznymi szkodnikami, jak wobec owadów, roztoczy, fitopatogennych grzybów, bakterii i/lub wirusów oraz zwiększona tolerancja roślin wobec określ onych chwastobójczych substancji czynnych. Jako przykłady transgenicznych roślin wymienia się ważne rośliny uprawne, takie jak zboża (pszenica, ryż), kukurydza, soja, ziemniaki, bawełna, rzepak oraz rośliny owocowe (z owocami jabłek, gruszek, owoców cytrusowych i winogron), przy czym szczególnie podkreślana jest kukurydza, soja, ziemniaki, bawełna i rzepak. Jako właściwości (Traits) szczególnie podkreśla się zwiększoną obronę roślin przed owadami na skutek powstających w roślinach toksyn, zwłaszcza takich, które wytwarzane są w roślinach przez genetyczny materiał z Bacillus Thuringiensis (na przykład przez geny CrlA(a), CrylA(b), CrylA(c), CryIIA, CryIIIA, CryIIIB2, Cry9c, Cry2Ab, Cry3Bb i CryIF oraz ich kompozycje). Takie rośliny w dalszym ciągu opisu określane są jako rośliny Bt. Jako właściwości (Traits) szczególnie podkreśla się zwiększoną obronę roślin przed grzybami, bakteriami i wirusami przez nabywanie układowej odporności [Systemische Akquirierte Resistenz (SAR)], systeminę, fitoaleksynę, elicytory oraz geny odpornościowe i odpowiednio wytworzone proteiny i toksyny. Jako właściwości (Traits) dalej szczególnie podkreśla się zwiększoną tolerancję roślin wobec określonych chwastobójczych substancji czynnych, na przykład imidazolinonów, sulfonylomoczników, glifozatu lub fosfinotrycyny (np. gen PAT). Każdorazowo wymagane właściwości (Traits) użyczających genów mogą występować także we wzajemnej kompozycji w transgenicznych roślinach. Jako przykłady roślin Bt można wymienić odmiany kukurydzy, bawełny, soi oraz ziemniaków, które są rozprowadzane pod znakami handlowymi YIELD GARD^® (np. kukurydza, bawełna, soja), KnockOut^® (np. kukurydza),

StarLink^® (np. kukurydza), Bollgard^® (bawełna), Nucoton^® (bawełna) i NewLeaf^® (ziemniaki). Jako przykłady roślin tolerujących środki chwastobójcze można wymienić odmiany kukurydzy, bawełny _® i soi, które są rozprowadzane pod znakami handlowymi Roundup Ready^® (tolerancja wobec glifo_® zatu, np. kukurydza, bawełna, soja), Liberty Link^® (tolerancja wobec fosfinotrycyny, np. rzepak),

IMI^® (tolerancja wobec imidazolinonów) oraz STS^® (tolerancja wobec sulfonylomoczników, np. kukurydza). Jako rośliny odporne na środek chwastobójczy (konwencjonalnie uprawiane na tolerancję wobec środka chwastobójczego) można wymienić również odmiany (np. kukurydzy) roz_® prowadzane pod oznaczeniem Clearfield^®. Te wypowiedzi odnoszą się oczywiście również do rozwijanych w przyszłości względnie trafiających w przyszłości na rynek odmian roślin z tymi albo rozwiniętymi w przyszłości genetycznymi właściwościami (Traits).

Przytoczone rośliny można szczególnie korzystnie traktować zgodnymi z wynalazkiem związkami o wzorze ogólnym I względnie zgodnymi z wynalazkiem mieszaninami substancji czynnych. Podane wyżej w przypadku substancji czynnych względnie mieszanin korzystne zakre16

PL 215 623 B1 sy dotyczą również traktowania tych roślin. Podkreślić można zwłaszcza traktowanie roślin związkami względnie mieszaninami specjalnie przytoczonymi w omawianym opisie.

Przykłady wytwarzania P r z y k ł a d 1

Sposób a)

Do roztworu 0,29 g (1,3 mmoli) 3'-chloro-4'-fluoro-1,1'-bifenylo-2-aminy i 0,36 g (1,56 mmoli) chlorku 2-metylo-4-trifluorometylo-1,3-tiazolo-5-karbonylu w 6 ml tetrahydrofuranu dodaje się 0,36 ml (2,6 mmoli) trietyloaminy. Roztwór reakcyjny miesza się przez 16 godzin w temperaturze 60°C, a następnie w celu przerobu zatęża i poddaje chromatografii na żelu krzemionkowym za pomocą układu cykloheksan/octan etylu.

Otrzymuje się 0,52 g (95% teorii) N-(3'-chloro-4'-fluoro-1,1'-bifenyl-2-ilo)-2-metylo-4-trifluorometylo-1,3-tiazolo-5-karboksyamidu, którego log P (pH 2,3) = 3,58.

P r z y k ł a d 2

Sposób b)

0,185 g (0,88 mmola) 4-bromo-2-chloro-1-fluorobenzenu, 0,243 g (2,5 mmoli) octanu potasu i 0,21 g (0,83 mmola) estru kwasu pinakolodiboronowego przeprowadza się w stan zawiesiny w 8 ml dimetylosulfotlenku i pod argonem dodaje się katalityczną ilość (około 5% molowych) chlorku 1,1'-bis(difenylofosfino)ferrocenopalladu (II). Roztwór reakcyjny ogrzewa się przez 2 godziny w temperaturze 80°C, po czym dodaje 0,33 g (0,8 mmola) N-(2-jodofenylo)-2-metylo-4-trifluorometylo-1,3-tiazolo-5-karboksyamidu, 2,5 ml 2-molowego roztworu węglanu sodu oraz dalszą katalityczną ilość chlorku 1 ,1 -bis(difenylofosfino)ferrocenopalladu (II). Całość miesza sie przez 16 godzin w temperaturze 80°C. W celu przerobu roztwór reakcyjny rozprowadza się w 50 ml octanu etylu lub dichlorometanu i przemywa 5 do 10 ml wody. Następnie suszy się nad siarczanem magnezu, zadaje aktywnym węglem, sączy i zatęża. Pozostałość chromatografuje się na żelu krzemionkowym, stosując układ cykloheksan/octan etylu.

Tak otrzymuje się 0,18 g (54% teorii) N-(3'-chloro-4'-fluoro-1,1'-bifenyl-2-ilo)-2-metylo-4-trifluoro-metylo-1,3-tiazolo-5-karboksyamidu o log P (pH 2,3) = 3,60.

Analogicznie do przykładów 1 i 2 oraz odpowiednio do danych w ogólnych opisach sposobów a) i b), wytwarza się związki o wzorze I, przedstawione w poniższej tabeli 1.

PL 215 623 B1

T a b e l a 1

Przykład	R1	R2	log P	T.t./°C
3	3-CH=CH-CH=CH-4	4,6 R
4	3-F	4-F	3,31	120-122
5	3-F	5-F	3,35	133-134
6	2-F	4-F	3,21
7	3-F	4-Cl	3,61	139-141
8	3-Cl	4-Cl	3,89
9	3-CF3	4-F	3,76
10	3-CH3	4-Cl	4,03
11	3-CF3	4-Cl	4,03
12	3-CF3	4-CH3	4,03
13	3-CF3	4-OCF3	4,08
14	3-Cl	5-Cl	3,63
15	3-F	4-OCF3	3,94
16	2-CH3	4-Cl	4,23
17	2-Cl	4-Cl	3,86
18	3-Cl	4-CH3
19	2-F	4-Cl	3,52
20	3-F	5-Cl	3,67
21	2-F	4-Br	3,63
22	3-F	4-Br	3,68
23	3-Cl	4-Br	3,98
24	2-F	4-1	3,76
25	3-F	4-CF3	3,75

T.t. - temperatura topnienia

Wytwarzanie produktu wstępnego o wzorze III P r z y k ł a d III-1

PL 215 623 B1

38,8 g (223 mmoli) kwasu 3-chloro-4-fluorofenyloboronowego oraz 40,6 g (186 mmoli) 2-jodoaniliny rozpuszcza się pod argonem w 220 ml toluenu, 22 ml etanolu i 45 ml 4-molowego roztworu wodorowęglanu sodu. Do roztworu tego dodaje się 4,3 g (4 mmole) tetrakis(trifenylofosfino)palladu(0) i roztwór reakcyjny miesza pod argonem przez 16 godzin w temperaturze 80°C. Następnie oddziela sie fazę organiczną, suszy ją nad siarczanem magnezu i zatęża. Pozostałość chromatografuje się na żelu krzemionkowym z zastosowaniem układu cykloheksan/octan etylu.

Otrzymuje się 22,5 g (48% teorii) 3'-chloro-4'-fluoro-1,1'-bifenylo-2-aminy o czystości 88% i log P (pH 2,3) = 3,01.

Wytwarzanie produktów wstępnych o wzorze IV

P r z y k ł a d IV-1

Η,Ο

Do roztworu 10,2 g (46 mmoli) 2-jodoaniliny w 100 ml acetonitrylu dodaje się 9,52 g (69 mmoli) węglanu potasu. Po dodaniu 10,7 g (46 mmoli) chlorku 2-metylo-4-trifluorometylo-1,3-tiazolo-5-karbonylu w 10 ml acetonitrylu miesza się całość przez 16 godzin w temperaturze pokojowej. W celu przerobu odsącza się zasadę, przesącz zatęża i oczyszcza za pomocą chromatografii kolumnowej. Pozostałość chromatografuje się na żelu krzemionkowym przy użyciu układu cykloheksan/octan etylu (2:1).

Otrzymuje się 15,7 g (83% teorii) N-(2-jodofenylo)-2-metylo-4-trifluorometylo-1,3-tiazolo-5-karboksyamidu o log P (pH 2,3) = 2,81.

P r z y k ł a d IV-2

Analogicznie do przykładu IV-1 otrzymano także N-(2-bromofenylo)-2-metylo-4-trifluorometylo-1,3-tiazolo-5-karboksyamid o log P (pH 2,3) = 2,79.

Wartości log P, podane w powyższej tabeli 1 w przykładach wytwarzania oznacza się według dyrektywy EEC 79/831 Annex V.A8 za pomocą ciśnieniowej chromatografii cieczowej na kolumnie z odwróconymi fazami (C18) w temperaturze 43°C.

Oznaczanie w zakresie kwasowym przy pH 2,3 prowadzi się z 0,1%-owym wodnym roztworem kwasu fosforowego i acetonitrylem jako eluentami; gradient liniowy od 10% acetonitrylu do 90% acetonitrylu.

Cechowanie wykonuje się z nierozgałęzionymi alkan-2-onami o 3 do 16 atomach węgla, których wartości log P są znane (oznaczanie wartości log P za pomocą czasów retencji przez liniową interpolację pomiędzy dwoma kolejnymi alkanonami).

Wartości lambda-max ustalano za pomocą widm UV od 200 do 400 nm w maksimach chromatograficznych sygnałów.

Przykłady zastosowania

P r z y k ł a d A

Test na Sphaerotheea (ogórki)/działanie zapobiegawcze

Rozpuszczalnik: 24,5 części wagowych acetonu

24,5 części wagowych dimetyloacetamidu

Emulgator: 1,0 części wagowej eteru alkiloarylowo-poliglikolowego

W celu wytworzenia odpowiedniego preparatu substancji czynnej miesza się 1 część wagową substancji czynnej z podanymi ilościami rozpuszczalnika i emulgatora, po czym koncentrat rozcieńcza się wodą do wymaganego stężenia.

W celu zbadania działania zapobiegawczego młode rośliny spryskuje się preparatem substancji czynnej stosując podaną ilość. Po przyschnięciu oprysku rośliny zakaża się wodną zawiesiną zarodników Spaerotheca fuliginea. Następnie rośliny umieszcza się w cieplarni o temperaturze około 23°C i względnej wilgotności powietrza około 70%.

dni po zakażeniu prowadzi się ocenę uzyskanych wyników. Przy tym 0% oznacza stopień działania, który odpowiada stopniowi działania kontroli, natomiast stopień działania 100% oznacza, że nie obserwuje się porażenia.

PL 215 623 B1

Tabela A

Test na Sphaerotheca (ogórki)/działanie zapobiegawcze

Przykład	Substancja czynna	Stosowana ilość subst. czyn, g/ha	% Stopień 1 działania
i Według EP 0 545 099:
3.37	f’cvAicO / f H , X o F	10	20
	w?? Τ Γ8 CH, χ	10	30
Według wynalazku: J
1	2==y N γ ν Λ θΗ* F	w	83
4	xV? χ X F	10	90

PL 215 623 B1

Tabela A

Test na Sphaerotheca (ogórki)/działanie zapobiegawcze

Przykład	Substancja czynna	Stosowana ilość subst. czyn, g/ha	% Stopień działania
	Ύ Ν-γδ A ch, LJLp	10	95
9	o YY F»c\ X if f V r\ CH, F	10	90
10	Ύ CI	10	98
11	Ύ Y fl Cl	10	100
12	•'Ύ? T li! CH, 3 Y CF, CH,	10	100

PL 215 623 B1

Tabela A

Test na Sphaerotheca (ogórki)/działanie zapobiegawcze

Przykład	Substancja czynna	Stosowana ilość subst. czyn, g/ha	% Stopień z? 'yiiałca nia Κ·Ιι i/vx4-ŁXCX a xi rt
13	γ γψφ * Y H A CH, · γ <*» OCF,	10	ss
17	αΑΑ? N<s^S A. ^.Cl i f Y CH, a	10	90
19	wA? Nvs T Γ i CH, W a	10	81

P r z y k ł a d B

Test na Venturia (jabłoń)/działanie zapobiegawcze

Rozpuszczalnik: 24,5 części wagowych acetonu

24,5 części wagowych dimetyloacetamidu

Emulgator: 1,0 części wagowej eteru alkiloarylowo-poliglikolowego

W celu wytworzenia odpowiedniego preparatu substancji czynnej miesza się 1 część wagową substancji czynnej z podanymi ilościami rozpuszczalnika i emulgatora, po czym koncentrat rozcieńcza się wodą do wymaganego stężenia.

W celu zbadania działania zapobiegawczego młode rośliny spryskuje się preparatem substancji czynnej stosując podaną ilość. Po przyschnięciu oprysku rośliny zaszczepia się wodną zawiesiną zarodników konidialnych parcha jabłoniowego Venturia inaequalis i pozostawia na 1 dzień w kabinie inkubacyjnej o temperaturze około 20°C i względnej wilgotności powietrza 100%.

Następnie rośliny umieszcza się w cieplarni o temperaturze około 21 °C i względnej wilgotności powietrza około 90%.

dni po zakażeniu dokonuje się oceny uzyskanych wyników. Przy tym 0% oznacza stopień działania, który odpowiada stopniowi działania kontroli, natomiast stopień działania 100% oznacza, że nie obserwuje się porażenia.

PL 215 623 B1

Tabela B

Test na Venturia (jabłoń)/działanie zapobiegawcze

Przykład	Substancja czynna	Stosowana ilość subst, czyn, g/ha	% Stopień działania
Według EP 0 545 099:
3.37	o łfA /Λ N γ Ny,s ii ck, AJ . F	10	32
	'Ύ© ν Λ ch3 w a	10	76
Według wynalazku:
1	Ύ-9 Y rl F	10	100
4	Y ” rii ch. kAF F	10	100

PL 215 623 B1

Tabela δ

Test na Venturia (jabłoń)/działanie zapobiegawcze

Przykład	Substancja czynna	Stosowana ilość subst. czyn, g/ha	% Stopień działania
5	CH, fAJ%	10	94
6	F-c\_xjy X Cr F	10	99
7	o υΎ YW γ A CH3 Cl	10	100
10		10	100
11	y A CH, XkCFj	10	100

PL 215 623 B1

Tabela B

Test na Yenturia (jabłoń)/działanie zapobiegawcze

Przykład	Substancja czynna	Stosowana ilość subst. czyn, g/ha	% Stopień działania
14	>-Λγ9 Ύ A CH, c	10	100
18	YY r=\ ff T γ A ch, 3 O ch3	10	100
19	T ΓΪ CH, LY Ct	10	100

Przykład C

Test na Botrytis (fasola)/działanie zapobiegawcze

Rozpuszczalnik: 24,5 części wagowych acetonu

24,5 części wagowych dimetyloacetamidu

Emulgator: 1,0 części wagowej eteru alkiloarylowo-poliglikolowego

W celu wytworzenia odpowiedniego preparatu substancji czynnej miesza się 1 część wagową substancji czynnej z podanymi ilościami rozpuszczalnika i emulgatora, po czym koncentrat rozcieńcza wodą do wymaganego stężenia.

W celu zbadania działania zapobiegawczego młode rośliny spryskuje się preparatem substancji czynnej stosując podaną ilość. Po przyschnięciu oprysku na każdy liść nanosi się 2 małe kawałeczki agaru porośniętego przez Botrytis cinerea. Zakażone rośliny umieszcza się w zaciemnionej kabinie o temperaturze około 20°C i względnej wilgotności powietrza 100%.

Po upływie 2 dni od zakażenia ocenia się wielkość plam porażenia na liściach. Przy tym 0% oznacza stopień działania, który odpowiada stopniowi działania kontroli, a stopień działania wynoszący 100% oznacza, że nie obserwuje się porażenia.

PL 215 623 B1

Tabela C

Test na Botrytis (fasola) / działanie zapobiegawcze

Przykład	Substancja czynna	Stosowana ilość subst. czyn, g/ha	% Stopień działania
Według EP 0 545 099: ;
337	X V A CH, X F	100	50
	χΧΌ / \ H | CH, kJ	100	76
Według wynalazku:
1	Y ril CH. AjAc F	100	82
	X? Ύ8 A CM, Cl	100	92

PL 215 623 B1

Tabela C

Test na Botiytis (fasola)/działanie zapobiegawcze

Przykład	Substancja czyn	Stosowana ilość subst. czyn, g/ha	% Stopień działania
10	yy CHj Cl	IGO	95
17	Γ\ H | Νγ5 Χγα ch3 ci	100	87
18	o AA 'ΌΧ / \ h j Λ CH, AA., 3 a CHj	100	99
19	Ύ Τ Γ Ϊ ch3 Az ci	100	99

P r z y k ł a d D

Test in vitro w celu oznaczenia ED50 w przypadku mikroorganizmów

Do zagłębień płytek do mikromiareczkowania pipetuje się roztwór badanej substancji czynnej z dodatkiem emulgatora PS16. Po odparowaniu rozpuszczalnika do każdego wgłębienia dodaje się 200 lJ pożywki ziemniaczano-dekstrozowej.

Pożywkę uprzednio zadano odpowiednim stężeniem zarodników względnie grzybni badanego grzyba.

PL 215 623 B1

Uzyskane stężenia substancji czynnej wynoszą 0,1, 1, 10 i 100 ppm.

Uzyskane stężenie emulgatora wynosi 300 ppm.

Następnie płytki inkubuje się przez 3 do 5 dni na wytrząsarce w temperaturze 22°C, aż w nie traktowanej kontroli daje się stwierdzić wystarczający wzrost.

Ocenę wyników przeprowadza się fotometrycznie przy długości fal 620 nm. Z danych pomiarowych różnych stężeń oblicza się dawkę czynnej, która prowadzi do 50%-owego hamowania wzrostu grzyba, w porównaniu z nie traktowaną kontrolą (ED50).

Tabela D

Test in vitro w celu oznaczenia ED_go w przypadku mikroorganizmów

Przykład	Substancja czynna	Mikroorganizm	Wartość ED50 ;
Według EP 0 545 099:
3.37	r A CH, Y F	Rhizoctonia solani Septoria tritici	>100 84,24
	Q ΙΐΆ yyAJ /=5 η T γ A CH, YY O	Rhizoctonia sołani Septoria tritici	>100 >100
Według wynalazku:
10	Ύ Ol ck, Yy-CH3 Cł	Rhizoctonia solani Septoria tritici	<0,1 <0,1
U	Ύ V As T ΓI CH, YA^,. 3 γ^ cf3 Cł	Rhizoctonia solani Septoria tritici	<0,1 1,42

PL 215 623 B1

Tabela D

Test in vitro w celu oznaczenia EDso w przypadku mikroorganizmów

Przykład	Substancja czynna	M ikroorganizm	Wartość EDS0
12	γ Λ SA. CH,	Rhizoctonia solani Septoria tritici	<0,1 3,16
14	yAAP / \ H Ύ8 r U ch. αΑΑα	Rhizoctonia solani Septoria tritici	<04 032
16	/ \ H T Γ ¥ CH, W a	Rhizoctonia solani Septoria tritici	0,45 0,89

Zastrzeżenia patentowe

Claims (11)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I w którym

   R¹ i R² niezależnie od siebie oznaczają atom chlorowca, grupę C1-C6-alkilową, grupę C1-C4-chlorowcoalkilową lub grupę C1-C4-chlorowcoalkoksylową, poza tym

   R¹ i R², jeżeli znajdują się w pozycji orto wobec siebie, razem oznaczają grupę alkenylenową.

   PL 215 623 B1
2. 2. Tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I według zastrz. 1, w którym R¹ i R² niezależnie od siebie oznaczają atom fluoru, chloru, bromu, jodu, grupę metylową, trifluorometylową lub trifluorometoksylową, poza tym 12

   R¹ i R², jeżeli znajdują się w pozycji orto wobec siebie, razem oznaczają grupę butadienylenową. 12
3. 3. Tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I według zastrz. 1, w którym R¹ i R² niezależnie od siebie oznaczają atom fluoru, chloru, bromu, grupę metylową, trifluorometylową lub trifluorometoksylową. 12
4. 4. Tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I według zastrz. 1, w którym R¹ oznacza atom fluoru, a R² atom chloru.
5. 5. Tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I według zastrz. 1, w którym R¹ oznacza atom fluoru i R² oznacza atom fluoru.

   ₁
6. 6. Tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I według zastrz. 1, w którym R¹ oznacza grupę metylową lub trifluorometylową.
7. 7. Sposób wytwarzania tiazolilokarboksyanilidów o wzorze I według zastrz. 1, znamienny tym, że:

   a) halogenki kwasów tiazolokarboksylowych o wzorze II, w którym ₁

   X¹ oznacza atom chlorowca poddaje się reakcji z pochodnymi aniliny o wzorze III, w którym 12

   R¹ i R² mają znaczenia podane w zastrz. 1, ewentualnie w obecności środka wiążącego kwas i ewentualnie w obecności rozcieńczalnika, albo

   b) chlorowcotiazolokarboksyanilidy o wzorze IV, w którym ₂

   X² oznacza atom bromu lub jodu, poddaje się reakcji z pochodnymi kwasu boronowego o wzorze V,

   PL 215 623 B1 w którym 12

   R¹ i R² mają znaczenia podane w zastrz. 1, a 12

   G¹ i G² oznaczają każdorazowo atom wodoru lub razem grupę tetrametyloetylenową, w obecności katalizatora, ewentualnie w obecności środka wiążącego kwas i ewentualnie w obecności rozcieńczalnika, albo

   c) pochodne kwasu tiazolokarboksyanilido-boronowego o wzorze (VI) w którym

   G³ i G⁴ oznaczają każdorazowo atom wodoru lub razem grupę tetrametyloetylenową, poddaje się reakcji z pochodnymi chlorowcobenzenu o wzorze VII, w którym 12

   R¹ i R² mają znaczenia podane w zastrz. 1, a ₃

   X³ oznacza atom bromu, jodu lub grupę trifluorometylosulfonyloksylową, w obecności katalizatora, ewentualnie w obecności środka wiążącego kwas i ewentualnie w obecności rozcieńczalnika.
8. 8. Środek do zwalczania niepożądanych mikroorganizmów, znamienny tym, że zawiera co najmniej jeden tiazolilokarboksyanilid o wzorze I według zastrz. 1, obok rozcieńczalników i/lub substancji powierzchniowo czynnych.
9. 9. Zastosowanie tiazolilokarboksyanilidów o wzorze I według zastrz. 1 do zwalczania niepożądanych mikroorganizmów.
10. 10. Sposób zwalczania niepożądanych mikroorganizmów, znamienny tym, że tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I według zastrz. 1 nanosi się na mikroorganizmy i/lub ich biotop.
11. 11. Sposób wytwarzania środków do zwalczania niepożądanych mikroorganizmów, znamienny tym, że tiazolilokarboksyanilidy o wzorze I według zastrz. 1 miesza się z rozcieńczalnikami i/lub substancjami powierzchniowo czynnymi.